Vorst tekent bloemen

 Vorst tekende bloemen op mijn zolderraam.

De kunst in het ontwerp is ongeëvenaard en zal door de opkomende zon, helaas,  niet lang kunnen worden bewaard.

Afscheid van het oude jaar

 

Afscheid

Bij het afscheid van het voorbije jaar

denk ik na over hoe het is geweest.

Soms was er verdriet, maar vaak het leven een feest.

De wijzers van de klok tikten de seconden weg

en de tijd die was ontstaan

ging voorbij eer ik wist van het bestaan.

De winter wil ik snel vergeten

door herinneringen in het verleden aan verdriet en pijn,

maar de wijzers van de klok vermaalden de uren en de dagen,

langere lichtdagen gaven het juiste medicijn.

Ik stapte op mijn fiets,

de wind gaf mij vleugels en de zon energie.

Weerstand deerde mij niets, helemaal niets.

Na een wandeling op het strand

heb ik de zon zien ondergaan

en de maan zien verschijnen.

Een moment van zingeving aan mijn bestaan.

Maar de klok tikte onversaagd

en was naar het einde van de zomer gegaan.

De bladeren aan de bomen

verkleurden van rood tot bruin

en werden door wind en regen verjaagd.

De klok draaide zijn wijzers en tikte de seizoenen voorbij.

De cirkels doorheen de tijd,

Jaargetijde na jaargetijde,

maken dat in het nieuwe jaar de tijd opnieuw verschijnt

in uren en in dagen onderweg naar een toekomst later.

Ik wens aan iedereen een fijne jaarwisseling en een goed

en gezond Nieuwjaar.

 

 

 

 

Een Kerstverhaal

 

Kerstmis, vrede, licht

Het is een sombere, gure en een natte dag, de twee dagen voor de kerst dat ik dit schrijf. Van de winterplaatsjes met volop sneeuw op de wegen en daken is niets te bekennen. Toch heb ik sneeuw in mijn vensterbank gecreëerd met daarop lampjes en de oude Kerststal van mijn Oma en Opa versierd met sneeuw. En ook daarin natuurlijk lampjes. Kerst het feest van het licht. In de pre-christelijke periode werd dit al gevierd op het moment dat de kortste dag voorbij is en de ‘Zonnewende’ werd genoemd. Heel langzaam worden de dagen nu langer. Deze dagen van het vieren van het licht en de geboorte van het Jezuskind kunnen een reflectie zijn op onszelf. Het licht vinden in onszelf en het licht vinden in die ander. Op 25 december 2018 schreef ik dit gedicht. Er is niet zoveel veranderd de afgelopen zes jaren en nog steeds van toepassing. Het regime van Assad is nu voorbij, echter de taalcursisten die ik spreek zijn aan de ene kant blij, zij blijven hoop houden op terugkeer naar hun land, maar zijn nog niet gerust op de huidige situatie.

Vrede op aarde

Ik fluister zachtjes: Kerstmis is vrede.

Geef het door aan allen die het horen moeten.

Aan al die dictators, die het volk hun wil opleggen.

Fluister in hun oor: Kerstmis is vrede.

Vertel het aan de Palestijnen en de Israëliërs,

dat ze hun grenzen moeten verleggen,

ophouden met geweld en terreur.

Fluister in hun oor: Kerstmis is vrede.

Zeg het tegen Assad, zodat na een vreedzame dialoog

de Christenen, de Druzen, de Koerden, weer op

de wijze van weleer naast elkaar kunnen leven.

Fluister hem in zijn oor: Kerstmis is vrede.

Zorg goed voor de bevolking, zodat degene

welke gevlucht zijn, weer kunnen terugkeren naar hun land

Kerstmis is Vrede. Geef het door aan al die terroristen,

dat ze hun politieke motieven kunnen bereiken,

anders dan door het gebruik van aanslagen.

Fluister in hun oor: Kerstmis is vrede.

Stop met angstzaaiingen, oorlogsmisdrijven in vredestijd

en fluister zachtjes: koester deze vrede,

jullie hebben het in de hand: gebruik het verstand.

De wind fluistert zachtjes: Kerstmis is vrede

nadert de oortjes van een jongetje in het vluchtelingenkamp,

zal het licht van Kerst hem bereiken? De ster hem de weg

kunnen wijzen, ooit… naar een veilig land?

Ook al fluister ik niet meer: Kerstmis is vrede,

roep ik heel hard vanuit mijn hart vol van liefde

naar ieder die het horen kan: Kerstmis is vrede,

echter Kerstmis belooft iedere keer weer,

 dat het morgen beter wordt.

Helaas is Kerstmis maar eens per jaar.

 

Een mooi kerstverhaal heb ik gevonden en is te lezen op de website van Firda. “Alles wat we willen voor kerstmis is vrede!’ Een mooi waargebeurd Kerstverhaal: Als vijanden vrienden worden.

Muziek verbindt. We hebben het gezien tijdens de corona periode toen Oekraïense en Russische koren samen zongen. Het verhaal gaat over de eerste Wereldoorlog tijdens Kerstavond 1914. Gewone mensen, met een leven, vrienden en hobby’s, die hun geliefden, familie mistten, maar op deze avond in de loopgraven lagen. Aan de ene kant de Duitsers en aan de andere kant de Engelsen. De Duitsers staken lichtjes aan en begonnen Stille Nacht Heilige Nacht te zingen, waarop de verbaasde Engelsen uit hun loopgraven kwamen. De Duitsers en Engelsen naderden elkaar, zongen samen en verbroederden op deze Kerstavond. Een moment van vrede in oorlogstijd.

Soms zijn de Kerstdagen ook beladen dagen. Vooral tijdens ernstige ziekte van partner, familielid, of door eerder overlijden van een geliefde. Al de reclames over samen dineren en vooral de kerstdagen gezamenlijk doorbrengen versterken dit gemis nog eens extra. Die ene stoel blijft altijd leeg. Maar ik blijf hoop houden met het vurig verlangen naar eens die vrede. Hoop is het leven van de toekomst.

Ik wens iedereen met alle liefde in mijn hart een vredig, liefdevol en gelukkig Kerstfeest toe.  

 

 

 

 

 

 

Uitdaginen en Keuzes

 

Uitdagingen en keuzes

Het is donker, somber en nat buiten. De regen klettert letterlijk op mijn zolderraam. Mijn wandeling stel ik nog maar even uit, vanmiddag belooft het beter te worden op deze tweede zondag van deze donkere maand december 2024. Nog even te gaan dit jaar en dan worden de dagen weer langer en steeds lichter. Ik zie er naar uit. Velen houden van deze periode. Het is knus in huis met de schemerlichten aan, de kaarsjes die worden aangestoken. En nu Sinterklaas weer het land uit is, richten we ons op de versieringen voor en tijdens de Kerstdagen. Kerstreclames zijn al weer volop te zien. Uitnodigingen voor Kerstdiners van familie worden besproken. Ik heb ze nog niet ontdekt, maar zeer zeker zullen in de reclames weer de eenzaamheid van de oudere, of alleenstaande mens tijdens kerstdiners getoond worden. Zeker ben ik welkom bij mijn kinderen tijdens het Kerstdiner, maar ergens denk ik dan aan mijn eigen gemaakte Kerstdiners met ons gezin en uitgenodigde broers, zussen en ouders. Denk ik toch wel aan de stress die het met zich meebracht. Denk ik aan de voorbereidingen, de logés, de keus die ik ga maken voor het menu, het grote aantal mensen en de indelingen van de stoelen en de tafels. Het blijft toch wel een hele organisatie. En ja, je wilt het natuurlijk iedereen laten smaken en een leuke sfeer bewerkstelligen. Eigenlijk wens ik mijn kinderen deze stress niet toe. Voor mij mogen ze boerenkoolstamppot op tafel zetten. Ik denk er nu en al veel langer zo over. Het gaat om het kunnen samen zijn.

Eens, heel lang geleden had ik mijn keus laten vallen om St. Jacobsschelpen op het menu te zetten. Helaas een slechte keus. Niemand, maar ook niemand van mijn kinderen en familie was ervan gecharmeerd. In veel reclames worden recepten aangeboden. Makkelijke, eenvoudige recepten wordt er dikwijls bij gemeld. Ik blijf het nog steeds een uitdaging vinden om gerechten die ik nog nooit heb bereid, klaar te maken. En toch heb ik het gedaan, met wisselend succes.

Ga ik dit jaar toch maar weer een Kerstboom zetten? Ik heb een kunstboom en die ligt hier naast mij verstopt achter de deurtjes op de bovenverdieping. Hij is prachtig, groot en dus heel zwaar. Dus heb ik bedacht om steeds enkele takken naar beneden te brengen. Het zou dus kunnen. Ik denk er nog even over na.

Enkele jaren geleden ben ik de drukte rond de Kerstdagen ontvlucht, want dat is natuurlijk ook een mogelijkheid. Met mijn zoon heb ik de Kerstdagen in Wenen doorgebracht. En dat is nog steeds een blijvende herinnering aan ons samenzijn en om in die bijzondere en prachtig verlichtte stad tijdens deze dagen te vertoeven.

Zeven jaar geleden kreeg ik een relatie met iemand die ik via 50plusmatch had leren kennen. Het was niet zozeer mijn keus, maar ergens klikte het wel. En ik loop niet weg voor uitdagingen en ik maakte de keus om elkaar beter te leren kennen. Het klikte ook wel. Tijdens dat jaar besloten we de Kerstdagen op het eiland Texel door te brengen. Texel is een leuk eiland om te verblijven. Ik genoot van de wandelingen in de duinen en langs de zee. We bereiden een eenvoudig maaltijd en maakten het met kaarsjes knus in ons verblijf. Echter we kregen een meningsverschil en hebben deze vakantie eerder afgebroken dan de planning was. Deze Kerstdagen verliepen dus anders dan ik gehoopt had, maar van de keuze die ik gemaakt had heb ik geen spijt. Het is gegaan, zoals het is gegaan. Ik heb genoten van de reis, van het eiland, van ook wel de leuke momenten en bovenal was ik een ervaring rijker.

Nu ik ouder word zijn er veel ervaringen. Ervaringen die iets toevoegen aan mijn leven. Het maakt dat ik anders over dingen, of situaties ga denken. In dit geval over de kerststress. Ik maak geen gekke sprongen meer om recepten die ik nog nooit heb bereid, te gaan proberen. Het zal gewoon boerenkoolstamppot worden. Gemakkelijk klaar te maken en geschikt voor een lange tafel waar veel mensen aan zitten. Maar toch ben ik weer een uitdaging aangegaan. Een Nieuwjaarsborrel organiseren voor mijn buren.

Ik denk dat ik toch maar die Kerstboom naar beneden haal.

 

Reizen soms avontuurlijk, soms verrassend

 

Avontuurlijk

Ik hou van reizen. Het hoeven voor mij niet altijd verre reizen te zijn. Gewoon met de bus, of trein naar een bestemming, al is het maar in de omgeving. Onlangs was ik op weg naar mijn kleindochter wonend in Zeeuws Vlaanderen. Ik besloot met de trein te gaan i.p.v. met de auto, i.v.m. wegwerkzaamheden. Nu is Nederland niet zo groot, maar het deel van Nederland wat in het Zuidwesten tegen de Belgische grens aan ligt, is toch wel een ander verhaal om daar met het Openbaar vervoer van deur tot deur te komen. Ik heb er 42 jaar gewoond. In het verleden was het Openbaar Vervoer daar al niet geweldig, maar nu is het nog lastiger geworden. In totaal heb ik deze dag zeven uur gereisd.

Op het perron zat ik te wachten op de trein naar Goes. Op een bankje gezeten genoot ik van de zon op mijn gezicht. Al de bewegingen van aan- en vertrekkende treinen, van mensen, sommigen gehaast, enkelen met koffers. Ik vind het leuk om al die bewegingen gade te slaan. Radend naar de bestemmingen van hen, de achtergrond waarom en waarnaar iedereen op pad is. Waar gaan al die mensen naar toe? Bovendien vind ik reizen avontuurlijk, vooral ook spannend, soms verrassend,  er kan altijd iets gebeuren, of de mogelijkheid om andere onbekende mensen te ontmoeten. Zo ook deze morgen. Er kwam een jongere vrouw naast mij op de bank zitten. Ze hief , net zoals ik haar gezicht naar de zon. “Dit is toch genieten!” Zo begon ons gesprek. In de trein namen we tegenover elkaar plaats. Zij was onderweg naar Vlissingen naar haar dochter en ik naar Goes. We zetten ons gesprek voort. Over wonen in Zeeland, over haar  vakanties in Zeeuws Vlaanderen. Raakvlakken en ervaringen die van wederzijds bekende plaatsen ons stof gaf om over te praten. Interesses te delen.

Kennelijk reis ik toch nog niet genoeg, want de conducteur controleerde mijn OV kaart en meldde, dat ik niet ingecheckt was. Bleek, dat ik door het poortje van een andere vervoerder was gegaan. Het bijzondere en  mooie was, dat deze onbekende vrouw mij aanbood om op haar seizoenkaart mee te reizen. Uiteindelijk was het niet nodig, daar de conducteur zeer coulant was, mij geen boete gaf en aanraadde om in Goes niet uit te checken en achter iemand anders door het poortje te lopen. Waarop voor onze zitplaats een reactie kwam van een man: “Je kunt met mij meelopen, ik moet ook in Goes uitstappen.”

Uiteindelijk kan ik terugkijken op een bijzonder mooie dag. Het was prachtig weer. Zonder jas met mijn kleindochter naar buiten. Spontaan besloten we op een terras mosselen te gaan eten. Vooral de ontmoetingen en de vriendelijkheid van onbekende mensen zullen eveneens in mijn herinnering blijven.

Samen liepen we door het poortje in Goes. De hulpvaardige man keerde terug om alsnog zijn koffers te pakken. Ik zwaaide nog naar hem, voordat ik de bus naar Zeeuws Vlaanderen in stapte.   

 

liefde en vrede

 

Liefde en vrede

Vanmorgen in bed dacht ik na over een aanhef voor mijn blog. Door de dagelijkse berichten in de media over het beschadigingen van mensen en diverse bevolkingsgroepen, berichten over oorlogen, vernietigingen, vernielingen en aanslagen, afijn teveel om op te noemen, dacht ik: zou het ooit vrede kunnen worden?! Ik heb daarom liefde en vrede samengevoegd. Want, waar liefde is, moet er toch vrede zijn? Gezien de diverse dating-sites en programma’s over liefde, zijn er veel mensen op zoek naar de ware liefde. Uiteindelijk zijn we allemaal uit liefde gemaakt. En met liefde zijn we geboren. Liefde en vrede, beiden lijken niet direct met elkaar in verband, maar als je voor vrede kiest, eindigt je zoektocht uiteindelijk in liefde, denk ik zo.

Om mijn sombere gedachten wat te verlichten ben ik, na het stukje wat ik hierboven al had geschreven, een wandeling gaan maken. De zon scheen, en ik zag prachtige wolkenluchten. Op het schelpenpad langs de Vliet zag ik aan de oever een zwaan. Ik heb een prachtige foto gemaakt. Ik liep langs sportvelden waar kinderen aan het trainen waren. Ouders aan de kant om de prestaties van hun kinderen te bewonderen. Niks anders dan vrede en liefde.

In mijn eenvoudige leven is het vredig en liefdevol tussen al mijn kinderen, familie, buren en vrienden. Moeilijk voor te stellen, dat er op andere plaatsen in mijn land onrust is door rellen. Moeilijk voor te stellen, dat er in andere delen van de wereld mensen beperkt worden in wie ze mogen zijn, mensen honger hebben en armoede lijden. Moeilijk voor te stellen, dat er ergens in Europa een oorlog aan de gang is. Het gekke is, wanneer ik dan naar mijn eigen omgeving kijk, mijn dorp, mijn buren, waar iedereen zorgzaam, begripvol, maar ook respectvol omgaat met ieders ‘zijn, het gewoon vredig is. Mijn vraag rijst dan waarom kan het niet overal vredig zijn? Veel draait er om macht en geld. Leiders in minder vrije gebieden, machthebbers genoemd, stralen hun macht uit door te overheersen. Totaal tegengesteld aan liefde voor de medemens. Het klinkt misschien voor de lezers onder U misschien raar in de oren betreffende mijn innerlijke vraag: Kunnen deze machthebbers die groots optreden in hun gevoel van machtsvertoon door over hun eigen volk te heersen, tevens in andere landen de bevolking te doden, steden en infrastructuur te vernietigen, wel gelukkig zijn in hun eigen gezin. Hun eigen vrouw, kinderen en familie? Zijn zij in staat aan hen wel de liefde te geven die ze behoeven?

Terwijl ik dit schreef speelde de song “The sound of silence”  van Simon & Garfunkel door mijn gedachten. Hieronder de vertaalde tekst. De tekst is op meerdere fronten te interpreteren. Mijn idee daarover is het onvermogen van mensen om met elkaar te communiceren. Naar aanleiding van mijn blog over Liefde en vrede is iedereen vrij er een eigen interpretatie aan te geven.

The sound of silence

En in het blote licht zag ik
Tienduizend mensen, misschien wel meer
Mensen die praten zonder te spreken
Mensen die horen zonder te luisteren
Mensen die liedjes schrijven die stemmen nooit delen
Niemand durfde
het geluid van de stilte te verstoren

"Dwazen", zei ik, "Jullie weten niet
Stilte groeit als een kanker
Hoor mijn woorden zodat ik jullie kan leren
Neem mijn armen zodat ik jullie kan bereiken"
Maar mijn woorden vielen als stille regendruppels
En echoën in de putten van stilte

En de mensen bogen en baden
Tot de neongod die ze hadden gemaakt
En het teken flitste zijn waarschuwing
In de woorden die het vormde

En op het bord stond: "De woorden van de profeten
Zijn geschreven op de muren van de metro
En in de sloppenwijken
En gefluisterd in de geluiden van de stilte"

 

  https://youtu.be/NAEppFUWLfc?si=_aHotkBwRyj-NUu4

 

Water

 

Water

Soms zou ik willen zijn als water.

Water dat stroomt vanaf een berg.

Een rots tegenkomt, maar langzaam zijn eigen weg zoekt.

Zijn pad kiest voor een bestemming later.

 

Soms zou ik willen zijn als water.

Water, dat zichzelf altijd aanpast waar het zich ook bevindt.

Het vindt altijd de kracht in zichzelf,

onderweg naar zijn bestemming later.

 

Soms zou ik willen zijn als water.

Geduld willen hebben om die kracht te gebruiken,

omdat rotsen soms moeilijk te omzeilen zijn.

Water vindt altijd zijn bestemming voor later.

 

Soms zou ik willen zijn als water.

Niet de weg van water brengt de rots op zijn knieën,

maar water vervolgt zijn eigen weg.

Zijn doel verandert nooit voor de bestemming later.

 

Ik probeer te zijn als water,

mij over te geven aan de stroom,

want waar water ook naar toe gaat,

het pad van alle rivieren

leidt uiteindelijk naar de zee.

 

 

Het is een kunst om ook een beetje ongelukkig te zijn

 

Gesprekken

Sinds enkele weken zijn we in een nieuw seizoen aanbeland. Ben benieuwd wat de herfst dit jaar voor ons in petto heeft. Steeds meer worden we verrast door bijzondere weersomstandigheden heb ik het idee. Maar het begin van de Herfstperiode dit jaar was het weer ons goed gezind. Heerlijke temperaturen om erop uit te trekken Dat merkte ik op een zaterdag in die mooie periode op de fiets toen ik onderweg was naar een winkel in een dorp iets verderop. Het was druk op het fietspad met fietsers, maar ook met wandelaars. Mij tegemoetkomend twee fietsers, een wat oudere man en een jonge man. In het voorbij gaan ving ik de woorden van de oudere man op: “Wat zou je het liefst willen doen?” Al doorfietsend dacht ik na over deze vraag. Misschien waren het vader en zoon? Wat was de reden van die vraag? Waar ging het om? Ik zal het nooit te weten komen, maar om de één of andere reden intrigeerde het mij. Op de terugweg passeerde ik twee wandelaars. Een wat oudere dame en jonge vrouw. Ik hoorde de jonge vrouw zeggen: “En steeds loop ik altijd achter de feiten aan,” Ook hiervan zal ik de reden waarom die opmerking werd gemaakt nooit kennen. Onderdelen van gesprekken opvangen waar ik niets mee kan, maar mij toch ten gehore komen. Of…, misschien waren ze juist wel voor mij bestemd?! “Wat zou je het liefst willen doen?”  Die vraag betrekken op mijn eigen situatie. Mijn leven, mijn toekomst, mijn dromen waarmaken, wel, of geen partner. En de opmerking: erachter, of samen voegen. Een vraag- en constatering stelling waar over valt na te denken.

Tijdens het wandelen en fietsen kan ik mijn gedachten laten gaan. O.a. over de les die ik aan het voorbereiden ben voor mijn cursisten met als titel: ‘Het is een kunst om ook een beetje ongelukkig te zijn’ Het betreft een artikel uit  het boek van de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. Hij benadrukt vooral het feit, dat alles leuk, leuk, leuk moet zijn, maar er weinig aandacht wordt gegeven aan verdriet. En dat verdriet ook bij het dagelijks leven behoort. Hij beschrijft het individualisme in de tegenwoordige tijd.

Na het lezen en het begrijpen van de context bespraken we wat de sociale media met ons doet. De cursisten lezen en spreken het Nederlands op B1/B2 niveau. En dat is een prima niveau om een discussie te voeren. Eén opmerking vond ik wel gevat: Zelfs op verdrietige berichten op Facebook reageren veel mensen dikwijls met een like.” Eén van hen zei: ‘het is veel makkelijker om te reageren op leuke dingen, dan op verdrietige’. En… aan mijn partner laat ik niet zo gauw merken, dat ik niet gelukkig ben’. Gewoon, omdat ik hem niet verdrietig wil maken, maar ik mij dan ook kwetsbaar voel’. Het is veel makkelijker om gevoelens te delen met vreemden, dan met een eigen partner. Daarom hebben psychiaters het in deze tijd zo druk volgens De wachter. Als ik op de fiets oortjes in had gehad, had ik die delen van gesprekken niet opgevangen. Ik was betrokken bij de geluiden om mij heen, zonder mij af te sluiten in mijn eigen wereld, hetgeen veel mensen doen. Uren bezig zijn met de Smartphone, in bus, in de trein, op een bankje in het park. Tijdens het wandelen denk ik veel, ja, maar heb ook oog voor wat er om mij heen gebeurt. Daardoor voel ik de wind in mijn haren, voel de zon op mijn gezicht, zonder dat ik afgeleid wordt wat ik hoor in mijn oortjes. Ik ben meer in de gelegenheid om aandacht te schenken aan mensen die ik tegenkom. Maak een praatje en daardoor ben ik ook meer in de gelegenheid om iemand te ontmoeten. Dikwijls kom ik dezelfde persoon tegen en dan stoppen we even en vragen hoe het gaat en hebben het over e.o.a. actualiteit. Deze ontmoetingen geven invulling aan mijn leven.

“Wat zou je het liefst willen doen?’ Die vraag is wel makkelijk te beantwoorden. Nou, ik zou nog wel meer willen schrijven, maar soms zit er een blokkade en lukt het niet. Diep in mijn hart wel een leuk iemand willen ontmoeten, een reis maken naar Madeira. En achter welke feiten ik dan zou aanlopen, daar ben ik nog niet uit.

 

        

Laan der Liefde

 

Laan der liefde

 

Veilig en beschermd voelt het onder een paraplu van bladeren.
Door het roodbruin gekleurde dak schijnen kleine lichtjes op onze gezichten,
Ze strelen onze ineengestrengelde handen en verwarmen onze aderen.
We zijn dronken en beneveld door de roes van liefde, en
de lichtjes dansen en springen voor ons uit om ons pad te belichten.
Je handen om mijn gezicht vormen een hart waarin lippen minnen.

Er vormde zich een  hart in een knoestige oude beuk,
een liefdesruimte waarin insecten vrijen en elkaar vinden.
In diepe stilte kerven we onze namen in die oude beuk.
We horen een specht zijn roffel slaan.
Onder het suizend loof wandelen we voort.
Wij wensen, dat het leven hier en onze liefde eeuwig zal blijven voortbestaan.

 

Maar dan valt alles uiteen.
Het stort in als een kaarten huis,
of als een zandkasteel bij vloed,
of als een gammele stoel.
En dan komt de regen.
Mijn droom spat uiteen in de druppel die valt in de palm van mijn hand.

 

Legofilius Peppeldam

 

Je moet niet verdrietig zijn…

Legofilius Peppeldam… familie van Loesje, een beetje vreemde poét, met filosofische gedachten en verrassende uitspraken. Overigens net zoals alle afbeeldingen en soms scherpe teksten van Loesje. Teksten die mij in elk geval aan het denken zetten. De liefde van neef Karel bijvoorbeeld. Neef Karel houdt van het leven. Al zijn tijd heeft hij daarvoor nodig, hij heeft dus ook geen baan. Maar wel alle tijd voor iedereen om het leven te overdenken. Een mooie gedachte natuurlijk om aandacht te hebben en te geven aan anderen, maar in het werkelijke leven zullen velen daar toch anders over denken.

Een uitspraak van hem: “Stel je eens voor, dat je je baas vaker ziet dan je geliefde.”

 

“Taal heeft een schoonheid die niet te beschrijven valt.”

Als taalcoach wordt ik helemaal blij van die uitspraak van Legofilius Peppeldam. “Je moet niet verdrietig zijn”, zei eens een cursist tegen mij na een conflict waarbij hij ook aanwezig was en ik mij als vrijwilliger verdedigde in de mogelijkheden om vrij te zijn in taalles te geven. Aangepast aan de cursist en niet volgens strak aangevoerde regels. “Je moet niet verdrietig zijn”, van die opmerking kreeg ik een warm gevoel, verrast door het begrijpen van de situatie en het uitdrukken van medeleven in de nieuwe taal die hij aan het leren was. Deze reactie ontroerde mij op dat moment vele malen meer dan een arm om mij heen , of een handdruk, of welke andere handeling dan ook.

Ik zag je schrijven

denkend in je eigen taal,

om je verhaal uit het land dat je moest verlaten

om te zetten in tekst

die wij als ‘nieuwlanders’ begrijpen allemaal.

Communiceren is niet alleen spreken, maar ook schrijven, lezen, luisteren. Ik ben trots op mijn cursisten die zo hun best doen om de nieuwe taal onder de knie te krijgen.

“Laat de verbinding niet wegvallen”, een uitspraak van Loesje die kan gelden op vele vlakken. Bij het online Daten bijvoorbeeld, dit gezegde vind ik bij deze manier wel komisch! Maar ook bij de band met familie, vrienden, en in een relatie: “Laat de verbinding niet wegvallen.” In de loop der tijd heb ik met de cursisten een band opgebouwd. De cultuur van hen proberen te leren kennen en vooral proberen te begrijpen. Wederzijds zullen we steeds moeite moeten blijven doen om elkaar te begrijpen en vooral steeds moeite blijven doen om elkaar te verstaan. Dat laatste zowel letterlijk, als figuurlijk.

 In het algemeen wil ik ter afsluiting nog dit gezegde toevoegen:

“Luisteren is horen wat er niet gezegd wordt”

 

 

 

 

Brieven

 

Schoenendozen vol met…

vul maar in…, vol met allerlei bewaarsels. Vol met liefde, een brief van mijn eerste vriendje en verloofde, liefdesbrieven van mijn man die maandenlang op zee vertoefde, ontroerende kinderlijke briefjes van vriendjes. Vol met foto’s die nergens bij hoorden, niet bij een vakantie, een reis, of wat dan ook, maar toch een gebeurtenis vertegenwoordigen die ik belangrijk vond om te bewaren. Geboortekaartjes, Huwelijks aankondigingen, kaarten met overlijdensberichten. Allemaal betrekking op mijn familie en naaste vrienden. Schoenendozen zijn stevig, hebben een handig formaat om te stapelen. Door de jaren heen heb ik deze dozen gebruikt om alles wat ik interessant en belangrijk vond in te bewaren. En ik bewaar best wel veel. Ik kan goed opruimen, maar situaties waardoor ik  een verandering in mijn leven meemaakte, vond en vind ik nog steeds een reden om te bewaren.

Eigenlijk was ik op zoek naar foto’s om een levensloop te maken voor het Huwelijk van mijn zoon. Inmiddels is het totaal iets anders geworden, maar hier zit ik dan tussen allemaal geopende dozen. Ik lees een telegram, door mijn man gestuurd vanaf de H.ms. Isaac Sweers, op dat moment gelegen in Ottawa, d.d. twee Juni 1970, mijn verjaardag: “Nog even meisje, dan ben ik weer thuis.” Ik ben dan weer terug in de haven van Den Helder twee maanden voor mijn toenmalige verjaardag om hem uit te zwaaien. In gedachten weer herinneren het verdriet van het afscheid en de blijdschap om elkaar weer in de armen te sluiten.

Ik open brieven van mijn moeder, geschreven begin jaren zeventig op driehonderd kilometer afstand. Nog geen telefoon, maar waar in die tijd wel de post dagelijks werd bezorgd. “Kind, wij hebben besloten een telefoonaansluiting te nemen.” “We zijn dan dichter bij jou.” Wanneer ik dan deze handmatig geschreven brieven van haar in mijn hand houd, is het persoonlijke handschrift, de manier van schrijven wat mij ontroerd en aan het eind: “Gauw tot ziens, Mama.” Het zien van dit handschrift voegt iets toe aan de ontroering, aan haar herinnering.

Elk handschrift is uniek, net zo als ieder mens uniek is. De vorm, het gebruik van de letters, schuin-, of rechtop schrift. Hoe vaak herken je alleen al aan het zien van het geschreven adres op de nog ongeopende enveloppe van wie de afzender is. Als kind heb ik het schuinschrift geleerd. De letters aan elkaar schrijven. Later op de Middelbare school ben ik in blokschrift gaan schrijven. Waarom? Alles wat anders was vond ik toen interessant en onder mijn klasgenoten was het rechtop in blokletters schrijven populair. Correspondentie wordt nu vaak geprint, het is handig om de letters te typen, het gaat sneller, fouten worden aangegeven en zijn snel verbeterd. Toch mis ik de ziel van het  handmatig geschrevene. Het voegt een persoonlijke stijl toe. Een cursist van mij, voorheen Aanklager als beroep in zijn land, schrijft schuin en aan elkaar. Zijn schrift is prachtig.

Al deze dozen bevatten herinneringen, gebeurtenissen door de jaren heen tot nu toe. Een heel leven vol herinneringen, maar ieder dag kan ik er weer nieuwe herinneringen aan toevoegen. Ik open een brief, een handgeschreven brief, van mijn toenmalige vriend, drie jaar geleden. Hij eindigt zijn brief met: “Met jou wil ik de bloemen plukken die langs onze weg zullen staan.” Een mooiere liefdesverklaring dan dit, had ik zelf niet kunnen bedenken.

  

 

Voor jou

 

Voor jou…

Zo groot als de liefde is,

zo klein is het hart.

Alle kamers bijna bezet.

Ruimtes die al zijn ingenomen

aan verloren liefdes, verdriet en eens van liefdevol geluk

al is men de roepende in de woestijn,

voor die ene grote liefde heeft het hart een kamer vrij.

 

Al zoekend de wereld doortrekken.

Lerend van alle momenten,

Verrast door vele ontmoetingen

van mensen die even zijn gekend.

Zoveel sterren als er stralen

Nog steeds is er niet één, niet één die schijnt op mij,

maar één kamer blijft er altijd vrij…

 

Ik zag je lezen onder een schemerlamp,

Ik zag ons wandelen hand in hand

In een laan onder loofrijke bomen.

Niet wezenlijk, slechts waarheden in dromen.

Zoveel mensen als er op aarde zijn,

zoveel sterren als er stralen aan het hemelrijk.

Er zal er eentje zijn, eentje die valt op mij,

Daarom houdt mijn hart een kamer vrij…

voor jou…

 

 

 

 

 

Klavertje vier en klaverzuring

 

Klavertje vier

 

Wat was het heerlijk wakker worden vanmorgen. Zo waarlijk had ik de lege dekbedhoes over mij heengetrokken. Ik voelde een ietwat verfrissende wind door het openstaande raam. Ik houd van de zomer, van de lange avonden buiten zitten, maar met die hoge temperaturen overdag zou ik het liefst in de koelkast stappen. Een beetje overdreven natuurlijk, maar verkoeling is meer dan welkom met deze hoge temperaturen van boven de 30 graden. Inspannende activiteiten zijn uit den boze en mijn dagelijkse wandelingen laat ik maar even varen totdat de temperaturen weer aangenamer worden. Wel ben ik al vroeg op de fiets gestapt om toch wat beweging te krijgen. Door de gordijnen heen zag ik het al lichter worden in de slaapkamer. Ik probeer altijd in te schatten hoe laat ik wakker ben geworden voordat ik op mijn horloge kijk. De digitale wekker heb ik uitgezet, omdat ik soms wanneer het slapen niet goed lukt, niet iedere keer weet hoe laat het is en hoelang ik al niet kan slapen. Ik had goed gegokt, het was half zes. Je kunt aan de opkomst en ondergang van de zon al goed merken, dat we steeds meer in het zomerseizoen vooruitgaan. De tijdschakelaars van de lampen heb ik de vorige week een half uur teruggezet en de korte nachten in eind Juni zijn al even een tijdje gepasseerd. Ik herinner mij nog de eerste keer, dat ik in Juni, enkele dagen na mijn 21^e geboortedag, na een avondje uitgaan op een warme zwoele avond een nacht heb doorgebracht aan de IJssel. Het was het eerste afspraakje met wat later mijn lief en mijn man zou worden. Maar dat wist ik natuurlijk toen nog niet. We praatten, praatten en we hebben de zon zien opkomen, de lucht zien kleuren en het water van een donker lint zien veranderen door de weerkaatsing van het licht. Een belevenis met een sfeervolle en intense herinnering om nooit te vergeten. Zeker, nu met deze temperaturen en zwoele nachten komt die herinnering weer dichterbij. Een intense beleving doordat ik daar zomaar zat met iemand die ik niet verwacht had te ontmoeten. Een intense beleving door de aandacht, doordat ik hem leuk vond, het spannende, de nieuwsgierigheid om meer van hem te ontdekken. En ik merkte, dat het wederzijds was.

Maar goed, vanmorgen dus vroeg op de fiets gestapt. Een aangename temperatuur nog, een helder blauwe lucht en de typische schaduwen van een nog lage stand van de zon. De sfeer voelen van een ontwakende nieuwe dag. Gefietst langs de Oude Maas en gestopt bij de Oude Barendrechtse brug Er is geen brug meer, maar wel zijn er ter herinnering restanten bewaard en daar staan dan ook bankjes. Schepen op hun tocht naar de zee, of landinwaarts in hun eigen tempo op het water voorbij zien glijden. Het was rustig aan en op het water. Aan de waterkant een bijna standbeeld van een reiger en enkele zwanen die dobberden op de boeggolven van een schip. Een stuk rustiger dan gisteren toen ik op het veerpontje zat. Nu op deze vroege ochtend nog geen jetski te zien. Jetski’s die met een behoorlijke snelheid de inzittenden heen en weer bonken door het stuiteren op de golven.

Nu ik zit te schrijven heb ik mij gewapend tegen de hitte. Een heel klein ventilatortje aangesloten op mijn laptop en die houdt mij behoorlijk koel, zodat ik niet met zwetende handen mijn toetsenbord hoef te beroeren. Ook de planten in de tuin hebben last van de warmte. Hortensia’s waarvan de bloemen bruin worden en de druivenstruik laat zijn dorre bladeren vallen. Vorige week was ik het onkruid in de tuin aan het uittrekken. Mijn kleindochter zag mij bezig en zei, maar Oma, dat is mooi, dat zijn roze klavertjes. “Ik ga een foto maken”. Ik vond het onkruid, maar zij liet mij het niet uittrekken. Zijn er hier ook klavertjes vier tussen? Nee, Oma ze hebben maar drie blaadjes. Ik vertelde haar, dat ik jaren geleden in het grasveld bij ons huis in Frankrijk op één plek vijf klavertjes vier had gevonden. Ooh…? En… wat heb je toen gedaan? Iets gewenst? Ik heb ze in een boek gelegd en gedroogd en later in een schilderijtje gestopt voor de verjaardag van mijn toenmalige vriend. Ik vond het op dat moment heel bijzonder dat ik  ze had gevonden en nadien heb ik nergens nog een klavertje vier ontdekt. Ik heb het opgezocht en het is een fout in de genen van het plantje. En het komt uiterst zelden voor, maar dan is er wel een mogelijkheid, dat er dan op dezelfde plek meerdere klavertjes vier gevonden worden. De symbolen van de vier blaadjes: hoop, vertrouwen, liefde en geluk. Alles waar we in het leven op hopen, maar ook kunnen ervaren.

Ik heb de roze, paarse klavertjes laten staan. De naam is klaverzuring en is wel onkruid…! Maar ja… mijn kleindochter…

 

Ik mis het liefde geven

 

 

Ik mis het liefde geven, dat was het eerste wat ik dacht bij het ontwaken na een droom. In mijn droom zat ik met… het is mij nog steeds niet duidelijk met wie, al probeer ik daar wel achter te komen, maar dat lukt mij niet. In mijn droom zat ik met iemand, notabene bij een voetbalwedstrijd, op een tribune zonder stoeltjes, dus alleen trappen. Ik zat op de trede beneden hem en leunde met mijn rug tussen zijn benen. Hij had zijn armen om mijn schouders geslagen en ik voelde de warmte van zijn handen en zijn lijf. En dat was het dan voor ik wakker werd. Maar het gevoel van warmte, een soort genegenheid bleef hangen. En toen dacht ik: ik mis het liefde geven. Liefde geven op een andere manier, dan mijn kinderen lief hebben, mijn kleinkinderen in de armen houden en/of knuffelen. Het is een ander soort liefde geven. Ik weet hoe verliefdheid voelt, ik ken het gevoel van houden van, ik heb het gekund, iemand liefhebben met hart en ziel. De tijd gaat vooruit, maar het verlangen naar vertrouwdheid en verbondenheid zal nooit veranderen, op welke leeftijd dan ook. Een knipoog, een arm om je heen, hand in hand, een kus voor het weggaan, het mogen zijn wie je bent. Aspecten die mijn leven warmte hebben gegeven. Daarom ik mis het liefde geven. Geven en ontvangen van iemand die van mij houdt en van iemand waar ik van houd.

 Liefde

Liefde die ik over heb,

Ik raak het niet kwijt.

Ik heb liefde voor anderen,

voor mijn kinderen.

Het is anders dan dat ene,

die ene liefde in verbondenheid.

 

Ik mis

dichtbij een lijf om te strelen.

Een hand die ik leid

een hand die mij leidt.

De warmte in beide harten,

lippen die naar elkaar smachten

al het overschot aan liefde zou ik willen delen.

 

 

 

 

Toen daar...

 Toen daar…

Toen daar, op dat moment

in het midden van een kring.

Lachende gezichten, armen om elkaar heen.

Allen eensgezind als vrind,

stond ik daar In het middelpunt, alleen.

 

Toen daar, op dat moment

Ik dacht, het is een spel.

Niemand is gemeen,

maar ze veranderden in wolven.

Samenwerkend, uitziend naar een prooi

en ik… ik stond daar heel alleen.

 

Toen daar, op dat moment.

Een bal aan mijn voeten,

ik schopte hem uit de kring.

Allen stoven uiteen,

alsof ze zichzelf bewijzen moesten

In een groep die zich slechts aan pesten ophing.

 

Toen daar, op dat moment

Eensgezind keerden ze met de bal weer terug

Maar ik… ik had hun zwakke plek gevonden.

Kwetsbaar als individu, ook wanneer men het als groep ontkent.

Ik koos er niet voor om gekwetst te worden,

of mij mentaal te laten verwonden,

maar… 

zonder regen is er geen regenboog.

 

 

 

 

Momenten van geluk

 

Momenten van geluk

Wanneer ik na een lange dag reizen laat in de avond thuis mijn bed inkruip kan ik de slaap nog niet vatten, hoewel ik erg vermoeid ben. Zeven dagen met mijn jongste zoon in een andere omgeving doorgebracht. Het gebied weer bezocht waar mijn man en ik een woning hadden en waar je dikwijls ongemerkt de grens passeert tussen de Drôme en de Vaucluse. Vandaag meer dan duizend kilometer gereisd op weg terug naar huis. Onderweg erg slecht weer gehad. Van Noord Frankrijk tot aan Brussel regen, regen en nog eens regen. Afgelopen zaterdag, de dag na onze thuiskomst melden de nieuwsberichten over de overstromingen in Noord Frankrijk, Duitsland en Zuid Limburg. Nu weer in mijn eigen bed ben ik blij dat de reis, ondanks de slechte omstandigheden, goed is verlopen en denk ik aan de momenten die zijn blijven hangen. Momenten van herinneringen, van mijn man en ik samen. Momenten van herinneringen van mijn zoon die met zijn gezin de vakanties daar doorbrachten. Momenten van hem die we samen konden delen. Het geluksgevoel doortrekt mijn lijf nu ik nog niet kan slapen, dat ik deze reis samen heb mogen maken met mijn zoon. We samen hebben genoten van de prachtige omgeving en beiden weer nieuwe herinneringen hebben kunnen toevoegen.  

We kwamen aan op zaterdagmiddag. De zon scheen volop, het was warm. Het was een feestdag in Vaison la Romaine. Het stadje heeft een rijk Romeins verleden. Er zijn diverse opgravingen te bezichtigen, zoals het Romeins theater en een Romeinse brug over de Ouveze. Op het plein in het centrum speelde een band en ik zag mijn zoon genieten. Het was niet echt mijn muziek waar ik van houd, maar ook ik genoot van de sfeer, de omgeving, de ambiance. Later maakte ik de opmerking: “Soms zou ik momenten willen beetpakken, vasthouden en nooit meer loslaten.” Hij herkende dat gevoel. Hoe momenten van verdriet en geluk kunnen samen komen was toen wij op het kerkhof het graf van mijn man, zijn vader, bezochten. Verdriet dat we hem misten, maar tevens het geluksgevoel, dat we samen hier weer waren en op deze plek vele herinneringen konden ophalen. Een prachtige, zonnige plek op een heuvel met uitzicht op de vallei, de rivier en het kleine dorpje.

Aan de wand in mijn woonkamer hangen twee schilderijen met als afbeelding de Mont Ventoux. Eén schilderij is gemaakt door een vriendin uit het dorpje waar we woonden. Het andere heb ik destijds gekocht op een galerie. En ja… de galerie “Zanella” in de oude stad is er nog en ik heb er opnieuw een schilderij gekocht.

 Voor ik in slaap val bedenk ik mij, dat samen geluksmomenten mogen ervaren, juwelen zijn en juwelen worden in de herinneringen. Al zou ik soms wel die geluksmomenten willen vastpakken en iets langer willen vasthouden.

 

 

    

Schaakstukken van het leven

 

Schaakstukken van het leven

Op de leeftijd van tien jaar ben ik op een schaakclub gegaan. Bij mijn vriendin thuis zat een meneer aan tafel die een afdeling voor de jeugd wilde oprichten. Je kent dat wel, lobbyen om leden te werven. Net zoals in die tijd een voorzitter en secretaris van de atletiekvereniging bij mijn ouders aan de deur kwamen om te vragen of ik geen interesse had om lid te worden. Ze hadden mij namelijk gescout op de schoolsportdag en waren vol lof over mijn prestaties. Eigenlijk vond ik op dat moment schaken niet zo mijn ding. Ik hield meer van sport. Nu overigens nog. Het paste niet bij mijn omgeving, de manier waarop ik leefde. Gewoon opgegroeid in een arbeidersgezin. In die tijd voelde het, of schaken bij een andere klasse hoorde. Gelukkig is dat gevoel helemaal verdwenen, want toen ik wedstrijden begon te spelen, was ik trots op mijzelf. Toen ik eenmaal zelf kinderen had heb ik ze al vroeg schaken geleerd. Mijn opvatting van dat jonge meisje was dus totaal veranderd, omdat ik het belangrijk vond, dat ze dit strategische spel zouden leren kennen en eventueel beoefenen indien ze daar belangstelling voor zouden hebben. Later in groep zeven en acht hebben ze daar in schooltoernooien veel profijt van gehad. Ze wonnen met de school geregeld de toernooien. Schaken is een spel met veel speelmogelijkheden. Iedere zet heeft consequenties.

Net zoals bij het schaken heeft iedere zet in het leven ook gevolgen. Goed, of minder goed, of misschien wel slecht. Niet alle zetten zijn in de toekomst te voorzien, of te overzien. Er is ook moed voor nodig om bepaalde stappen te maken, een zet te zetten om in het schaakspel te blijven.

Nog niet zo lang geleden reed ik langs mijn vorige woning. Ik besloot even te stoppen om al de veranderingen in o.a. aan de tuin, in mij op te nemen. Mijn gedachten gingen terug naar de tijd na het overlijden van mijn man, toen ik alleen woonde in dat grote huis. Kamers die niet meer werden gebruikt. Eens een huis vol leven. Waar mijn kinderen samen met vrienden Stratego speelden. Kamers waar het huiswerk rond het bed was verspreid en ik duizend keer vroeg om op te ruimen.

Het hele leven bestaat uit zetten, maar nogmaals, het is onmogelijk de consequenties van elke zet te overzien. Soms kunnen , net zoals bij het schaakspel inzicht en ervaring mede de zelfkeuze bepalen. Ik heb de keuze gemaakt mij in te schrijven op een datingsite. Ik ontmoette een man waaruit een mooie vriendschap is ontstaan. Uiteindelijk verwaterde dat, maar daaraan overgebleven zijn vooral de fijne herinneringen. Nu hebben wij nog af en toe contact.

Acht jaren terug heb ik een belangrijke beslissing genomen. Ik ben verhuisd van Zeeuws Vlaanderen naar Zuid Holland. Een zet die ik weloverwogen heb genomen. Ik wilde gewoon voor mijzelf een geheel nieuwe start maken. Alles was nieuw en onbekend, een andere woning, ander dorp, Echter door cursussen te volgen en vrijwilligerswerk te gaan doen heb ik de omgeving leren kennen, andere mensen ontmoet. En door het geven van taallessen aan anderstaligen krijg ik ook nog eens veel voldoening door mijn inzet. Op dit ogenblik ben ik gelukkig met de keuze die ik acht jaar geleden heb gemaakt. Een zet waarover ik voordien veel heb nagedacht. Helemaal kon ik het niet overzien, maar ik ken mijzelf, en wist wel , dat vanwege mijn karakter nieuwe contacten maken wel zou lukken.

Wanneer ik zo door de tijd blader, hebben de schaakstukken in mijn leven de tijd verzet.

 

 

 

Petula Clark ~ Downtown (1964)

Mooie herinnering aan. Ik was verliefd!

Senzora Deventer 1971

 

De trein

 

De trein

Wachtend op een trein op een bijna verlaten station.

Vaak komt hij op tijd, soms wat later,

mijn vriend en de trein.

De wind vindt zijn weg over de sporen naar het perron,

waar het altijd tocht en ik in de wachtruimte beschutting zocht.

De lampen werpen schaduwen op de reizigers en de spoorbaan.

Eenmaal uit het licht zullen ze weer verdwijnen,

de vluchtige voorbijgangers onderweg

van het ene punt naar het andere punt.  

In een trein die niet stopt, 

snellen de schaduwen van hen op weg naar huis.

De verlichte ramen flitsen voorbij als dia’s uit een projector.

Dan komt hij aan, mijn vriend en de trein.

Na het kabaal van piepende remmen openen geruisloos de deuren.

Onze schaduwen vloeien ineen tot een liefdevol moment

Er klinkt een fluitje, de nu bijna lege trein vertrekt.

Het is stil. Alleen wij met zijn twee op een verlaten perron.