Verhalen en ontmoetingen

 

Boekensteunen, verhalen en ontmoetingen

In mijn wandmeubel in de huiskamer staan diverse boeken ondersteund aan weerszijden door boekensteunen. Ze zijn bijna net zo oud als ik nu ben. Boekensteunen die, als ze de mogelijkheid hadden, een verhaal zouden kunnen vertellen. Een verhaal over mijn leven, mijn interesses, een soort levenscyclus. Ze zijn al oud en aan het eind van de reeks worden ze nog steeds verplaatst voor nieuwe aanwas. Van het verleden naar het nu. Een historie waarin te zien is hoe de tijd is veranderd. De schrijfstijl, het woordgebruik, maar vooral ook de vooruitgang van kennis en wetenschap. Vanaf mijn huwelijk staan er boeken die mij lief zijn en ik nog steeds bewaar. Exemplaren zijn er in de loop van mijn leven ook verdwenen. O.a. de encyclopedie. Door al onze digitale communicatie zijn ze nu helaas overbodig geworden. Hoewel ik nu wel eens het naslagwerk op papier mis. Om ruimte te maken heb ik afscheid genomen van boeken en gebracht naar de bibliotheek, of een kringloopwinkel, en wie weet staan ze nu tussen boekensteunen bij iemand anders in huis die ervan kunnen genieten.

Achter gesloten deurtjes in mijn kast liggen verborgen de fotoalbums, Een heel leven zichtbaar in beeld en met vergezeld van die beelden is het een heel verhaal. Wanneer ik vanaf het allereerste begin over die foto’s zou gaan vertellen en zou gaan opschrijven zou ik mijn levensverhaal inzichtelijk kunnen plaatsen tussen de  boekensteunen. Gelukkig zijn boekensteunen om te verschuiven, want het verhaal van mijn leven is nog lang niet ten einde.

Mijn moeder zei dikwijls: ‘Wie veel reist kan veel verhalen’. Mijn laatste reis, eind Juli, was naar het Noord Westen van Spanje. Ik verbleef bij een vriend in de stad Oviedo, gelegen in de provincie Asturië. Een levendige stad, vol met o.a. bars, café's en restaurants. De omgeving is prachtig met groene heuvels. Heel anders dan hier in Nederland, waar door de droogte het gras op diverse plekken verdord en geel is. Tijdens het reizen ontmoet je en zie je op afstand veel mensen en kom je gewild, of ongewild in diverse situaties terecht. Ik zat ingeklemd in het vliegtuig tussen twee mensen. Ze zijn totaal onbekend voor mij en weet niet uit welk land ze komen. Stiekem ben ik dan benieuwd naar de achtergrond van hen, de taal en het doel van de reis. Ja in 1^e instantie naar Madrid waar het vliegtuig heen ging en ik moest overstappen. Soms lukt het om een gesprek te voeren, maar de mensen naast mij hadden er kennelijk geen behoefte aan. Aan de krant te zien die mijn medepassagier las die links van mij zat, kon ik opmerken dat de taal Duits was, maar ja… Duitsland? Zeker weten doe ik het nog niet.

Dat was op de terugweg anders. Door omstandigheden wegens de treinstaking, stremden veel reizigers op het treinstation van vliegveld Brussel Zaventem, waaronder ook ik. Leed brengt veel mensen samen. De gesproken woorden van mijn moeder nog maar eens aanhalen: ‘In tijden van oorlog, gaat iedereen naar de kerk’. Dit is nu natuurlijk al lang niet meer het geval, maar deze uitspraak geeft wel de situatie weer zoals afgelopen week in Brussel. Mensen met volle koffers dromden op het station bij elkaar. Mensen uit diverse landen, met bestemmingen naar Nederland, maar ook om verder te reizen onderweg naar Schiphol en andere luchthavens. Ik heb met diverse mensen uit verschillende landen, maar ook Nederlanders gesproken. Maar één ontmoeting is mij bijgebleven. Een man van ongeveer vijfenveertig tot vijftig schat ik, vroeg mij om hulp. We raakten in gesprek. Hij vertelde, dat hij uit Oekraïne kwam en onderweg was naar vrienden in Almere. In het Engels konden we redelijk communiceren. Hij was vriendelijk en behulpzaam. Droeg mijn koffer waar nodig en samen hebben we onze weg gezocht om zo dicht mogelijk bij de grens te belanden. Na een aantal uren, het was ondertussen bijna middernacht, zijn we op station Roosendaal beland. We staan op het station nog wat te praten, maar opeens zie ik op het bord een trein die hem dichter bij Almere kan brengen. Haastig rent hij de trappen af naar het andere perron en hij was verdwenen. Een ontmoeting met iemand die vreemd is, maar die toch een saamhorigheid met zich meebracht, namelijk samen een doel te bereiken. Ik zal hem nooit weer ontmoeten en nooit weten hoe het hem gelukt is en hoe het verder met hem gaat. Een kortstondige ongeplande ontmoeting van een aantal uren, waarover ik nu een verhaal kan vertellen. Maar ik zal mij altijd blijven afvragen… 

Uiteindelijk ben ikzelf met een taxi thuisgekomen.

 

   

    

De liefde verloren

 

De liefde verloren

 

Aan een ragfijn spinsel draadje een druppel,

verworven door het vocht van de koele nacht.

Het spat uiteen in de palm van mijn hand,

net zoals dromen uiteenvallen na de liefde te hebben verloren.

 

De verdwenen liefde voor de aarde, de mensheid, het land,

de grond waar voedsel op wordt verbouwd.

De liefde kwijtgeraakt in het leiderschap

waarop door gestemde burgers werd vertrouwd.

 

Machthebbers die de liefde voor de mensheid hebben verloren.

De druppel spat uiteen in de palm van mijn hand,

waarna verspreide nevel verdwijnt in een afgrond

waarin vrede moeilijk te vinden valt.

 

Het schip met het graan is vertrokken. 

Hopelijk in veilige wateren onderweg.

Met de druppel die uiteenspat in de palm van mijn hand

wens ik, dat dit nevelbad liefde verspreidt en bijdraagt aan verder vredesoverleg.

 

 

 

 

 

 

 

Jeg Elsker Dei

 

Jeg Elsker Dei,

dat zei mijn toenmalige vriend aan de telefoon tegen mij tijdens zijn verblijf in Noorwegen wegens zijn werkzaamheden bij de Marine. Later, inmiddels mijn echtgenoot geworden, fluisterde hij nog wel eens die woorden. Ik kende de taal niet, maar door de intonatie tijdens het gesprek begreep ik het wel. “Jeg Elsker Dei.’ “Ik houd van jou.”

Taal is een oceaan van woorden en taal was er al voor wij werden geboren en zal er daarna nog altijd zijn. We hebben de keuze uit al die woorden die hun betekenis hebben en aan ons de keus hoe we taal gebruiken en dat zelf invullen. In films kom ik de uitspraak ‘ik hou van jou’ vaak tegen tijdens verliefde scènes, onlangs in een Turkse serie; “Ben seni Seviyorum”  “Ik houd van jou.” Ik hoef de taal niet te kennen om te begrijpen wat er werd gezegd. In een prachtige Turkse Lyric van Chem Adrain “Ben seni cok sevdim’ wordt met mooie tekst de liefde verhaalt.  Jane Birkin met Je t’aime, een nummer door ons aller bekend denk ik zo. Door de wijze van zingen, de gevoelens en de muziek  tijdens dit nummer, is het kennen van de Franse taal niet eens nodig. En of de uitdrukking nu in het Spaans “Te Amo”, in het Engels “I love You”, of in het Duits “Ich liebe dich” wordt gezegd, wanneer men elkaar omhelst, het gevoel laat spreken, verstaat men elkaar.

En of de maan nu in Italië “Luna”, in Frankrijk “La Lune”, of in Engeland “The Moon” schijnt, we hoeven er maar naar te wijzen, of men begrijpt elkaar. Taal is niet enkel kunnen spreken, maar ook communiceren via gezichtsuitdrukking, gevoelens, en gebaren.

Men kan een vreemde taal leren, maar kent dan nog lang niet alle uitdrukkingen die in dat land al jarenlang in gebruik zijn. Door onze moedertaal zijn wij ermee opgegroeid. En om onze eigen uitdrukkingen in een andere taal te vertalen en te gebruiken zal men vaak niet begrepen worden. Bijvoorbeeld de uitdrukking “Beren op de Weg”, met deze uitdrukking wordt vaak aangegeven, dat men problemen verwacht. Echter vertaald in het Engels: “Bears on the road” komt deze uitspraak geheel anders over. Het is geen bestaande uitdrukking en zal dan ook niet begrepen worden.

Ik heb enkele jaren in Frankrijk mogen verblijven. Hoewel ik redelijk de Franse taal beheers, mistte ik dikwijls om mij  eenvoudig te kunnen uiten met een gerelateerde uitspraak. Ik heb enkele Franse uitdrukkingen geleerd, maar ééntje hoorde ik dikwijls wanneer mensen aan elkaar vroegen hoe het ging: “Au Boulot, Au Boulot”, Werken, werken, werken, oftewel altijd maar werken, druk, druk.

Hoe dan ook, communiceren is belangrijk om te verbinden, te kunnen uiten op wat voor manier dan ook. Ik heb genoten toen mijn kinderen de eerste woordjes na zeiden en later hun eigen gesprek voerden in een taal die alleen wij als ouders konden verstaan. Grappige woordkeuzes, die ons vaak aan het lachen maakten. Wijzend naar een vliegtuig en dan horen van mijn zoon: Kijk, vlievuig!

Hoewel mijn moedertaal Nederlands is vind ik “Je t’aime”, of “I love you” toch romantischer klinken dan “Ik hou van jou” in het Nederlands. En natuurlijk “Jeg Elsker Dei” zal ik nooit vergeten, al spreek ik verder geen woord Noors.

Istanbul

APK

 

APK

Het is irritant, er zit een steentje in mijn schoen. En ja… niet zo verstandig, ik ben met blote voeten in de schoenen vertrokken. Geen sokken aan. Aangezien ik op een schelpenpad loop is het geen optie om mijn schoen uit te trekken en op één been te gaan staan. Bijna zeker is dat ik mijn evenwicht verlies en met mijn voet nu zonder schoen nog meer steentjes verzamel. Maar een eindje verder weet ik dat er een bankje staat. Het bankje aan de Vliet.

Er komt een hondje naar mij toe en ik weet aan wie die behoort. Het bankje zal dus bezet zijn. Ik heb er al eerder over geschreven. De man die al plaats heeft genomen op het bankje ken ik. Nou ja, kennen, dat ook weer niet echt, ik weet niet eens zijn naam. Een wat oudere man, die op deze plek vaak uit rust i.v.m. zijn etalagebenen. We komen elkaar regelmatig tegen tijdens een wandeling. Iedere keer wanneer hij er al zit, klopt hij uitnodigend naast zich, zonder iets te zeggen. We maken vaak een praatje.

Ik wens hem goedemorgen en ga naast hem zitten. Ik krijg een aai van de tong van de hond over mijn benen. Ik trek mijn schoen uit, schud hem ondersteboven heen en weer en trek hem weer aan. ‘Geen sokken’, zegt mijn buurman. Hij voegt er nog aan toe: ‘Niet zo verstandig!’ Ik weet het, antwoord ik, maar soms ben ik gewoon lui. Ja, dat gebeurt mij ook wel eens, bromt hij. ‘Ik moest alweer een tijdje geleden voor de APK en ik had geen zin om een afspraak te maken.’ Ze vinden altijd wel wat! Ik kijk hem aan, ja, soms kunnen ze wel wat ontdekken, maar soms ook niet. En de APK is toch verplicht?! Daar kun je toch niet onderuit?! Al brommend gaat hij verder: nee, niet van de auto, van mijn lijf. Ze willen weten, of alles nog gesmeerd loopt. Ietwat verbouwereerd vraag ik: ‘Wil jij dat dan niet weten?’ Ach ja, is zijn reactie, ik voel mij goed, geniet van het leven. Geniet van alles wat mijn vrouw op tafel zet, de heerlijke maaltijden die zij klaar maakt. En ik weet, dat we voeding gebruiken die zo gezond mogelijk is. Ik drink af en toe een biertje, of een glaasje wijn. En dan komt de uitslag, krijg ik het advies om wat aan mijn gewicht te doen en mag ik niks meer en krijg ik er ook nog een aantal pilletjes bij. En met een gefronst voorhoofd kijkt hij in de verte naar zijn hond. Roept hem en voegt eraan toe: ‘Daarna ga ik mij pas zorgen maken en daar heb ik geen zin in. Dus blijf ik lekker op mijn manier door gaan. Wat dat betreft ben ik liever lui dan moe!’ Hij staat op: ‘mijn vrouw wacht op ons hondje en mij, want de koffie zal ze al wel klaar hebben’. ‘Gisteren heb ik haar nog een bloemetje meegebracht. Al staand voegt hij er nog aan toe: ‘We genieten op onze leeftijd samen van de kleine dingen en voelen ons daar gelukkig bij. Is dat niet wat er toe doet?’ Hij heft zijn arm als een groet en wenst mij nog een fijne, maar vooral zorgeloze dag toe.

Ik vertrek ook en moet nog steeds aan het gesprek denken. Meten is weten, maar is soms jezelf happy voelen niet belangrijker, dan van alles maar de wetenschap hebben wat in getallen is vastgelegd? In dit geval dan van de medische APK? Ik vraag mij dat wel eens af. Na metingen zullen er altijd bepaalde indicaties zijn die actie vereisen. En niet iedereen zal een meting op dezelfde manier beoordelen. Iedere situatie kan anders zijn. Het gaat om actie te ondernemen over het totaal plaatje om, in samen spraak met, tot een eventuele behandeling te komen.

Moet men dan maar de kop in het zand steken, zoals die man met het hondje doet? Ik stel mij zelf maar gerust. Hij moppert wel wat, maar zijn vrouw houdt van hem en zal wel een oogje in het zeil houden.

 

Blote voeten...

 

Ik loop graag op blote voeten, in huis, maar ook buiten. Nu het zomer is nodigt dit nog veel meer uit. In de vroege morgen de dauw op het gras en de sprietjes tussen je tenen voelen. De warmte van het zand op het strand en in de koelte van het zeewater, het natte zand door de golven onder je voeten voelen verdwijnen. Het is de sensitieve eigenschap van de huid. Niets is er zo gevoelig als aanraking van de huid. Een vleugje wind, wat als een aanraking van een veertje de haartjes op je armen laten bewegen. De vingertoppen die de kleinste oneffenheid van je huid ontdekken. Een pasgeboren baby laten uitrusten op de borst van de moeder, huid op huid om de stress van de geboorte te vergeten en de baby zich veilig laten voelen. Aanraken is ons niet aangeleerd, het zit in ons vanaf de geboorte. Dat is wat aanraken doet.

Het vervelende is dat op blote voeten buiten lopen ook risico’s met zich meebrengt. Waarschijnlijk heb ik toch op iets scherps getrapt, want onder de bal van mijn voet heb ik pijn. Ik kan niet zo snel iets ontdekken. Misschien zit er een splintertje in, maar dan zie ik toch een sneetje. Een pleister erop en ik trek mijn wandelschoenen aan. Echter erg comfortabel is het niet en ik krijg steeds meer last van mijn voet.

Ik zit op de dijk op een bankje aan de oever van de rivier ‘De Kil”. Het is een aangename temperatuur met de zon aan een strakblauwe hemel. Het is druk op het water diverse schepen met vracht doen golven tegen de kant slaan, maar ook plezier bootjes vinden tussen de grotere schepen hun weg. Ik houd van de omgeving van water. De activiteit zien van de schepen bij het in- en uitvaren van sluizen. De weidsheid en de verdwijnende horizon van de zee. De zilte lucht en de wind door mijn haren.

Wanneer het even rustig is kijk ik naar het water, naar de stroming, de bewegingen die soms alle kanten opgaan. Waardoor het zo ontstaat, ik weet het niet. Waarom is de stroming niet rustig richting naar zee? Ik kan niet onder water kijken, maar het intrigeert mij wel. Evenals waar al die schepen naar toe gaan, het leven aan boord en de mensen op de plezierbootjes. Een jong stel wat al liggend op het dek elkaar zoent, een ouder echtpaar, hij aan het stuur en zij ontspannen rondkijkend in een ligstoel. Ik heb mijn fiets tegen het bankje gestald Op een ander bankje iets verder weg, eveneens een fiets tegen het bankje, waarop een man zit, die net als ik over het water en de omgeving tuurt. Ik ken zijn gedachten niet. Hij zal vast dingen anders beleven dan ik. Zo probeer ik soms mensen te analyseren. Op een druk station bijvoorbeeld. Wachtend op mijn trein en diverse reizigers zie aankomen en vertrekken. Geliefden die vertrekken en elkaar nog even omhelzen. Mensen met aktentassen en mensen die met zware koffers zeulen. Allerlei mensen met een eigen leven. Misschien als ik het zou kunnen ontdekken, mensen die gelukkig, of ongelukkig zijn, mensen die een gezin thuis hebben, of misschien wel alleenstaand zijn. Ze gaan voorbij en ik zal ze nooit meer zien. Maar die man op het bankje even verderop zal vast genieten van de omgeving neem ik dan maar aan, net als ik doe. Ik zie hem opstaan, nog een slokje water nemen en zie hem vertrekken. Ik had natuurlijk een praatje kunnen gaan maken, mijn gedachten kunnen delen. Dikwijls doe ik dat ook. Ik heb het moment laten varen.

Gisteravond ben ik naar een cursus geweest wat ging over dementie. Het herkennen van de ziekte, hoe ga je om met mensen die dementeren, het belang van aanraken. Een hand op iemands hand, aanraken als middel tegen stress.

Fysieke aanrakingen zijn belangrijk voor een mens. We hebben de gelukshormonen nodig die zorgen voor een veilig gevoel. We kunnen niet zonder. Als je aangeraakt wordt kun je pijn beter verdragen, je ervaart minder stress en je voelt je gelukkiger. Het zijn niet alleen woorden die troosten, maar aangeraakt worden, een arm om je heen, een knuffel. Aanraking is net als zuurstof en voeding een primaire behoefte.

Dat zat ik dus allemaal te bedenken op dat bankje aan de rivier op een mooie zonnige dag gisteren. En ja… ik mis als alleenstaande de aanrakingen, maar ook om op bepaalde momenten fijne belevenissen te kunnen delen, zoals mijn gedachten aan het water.

 

Ben Seni Çok Sevdim... ik hield zoveel van jou... lyric

 

Hagia Sopia

Ik hield zoveel van jou…

is de vertaalde tekst van ‘Ben Seni Çok Sevdim’ een Turkse Lyric’. Afgelopen weekend liepen zoon en ik langs de kade van de Bosporus in  Istanbul. Een drukke kade volop levendigheid, aankomende en vertrekkende toeristen, maar ook forensen via de diverse verbindingsboten naar de overkant van de stad en naar de overige liggende eilanden. Op aanwezige bankjes zittende mensen die een ijsje eten, of een broodje simit hebben gekocht van de verschillende aanwezige kleine kraampjes. Om ons heen een wirwar van diverse nationaliteiten. Verschillende talen bereikten onze oren, maar ook melodieën van straatmuzikanten. We stonden stil bij een drietal muzikanten omringd door een groot aantal luisteraars. Na een aantal songs herkende ik de melodie. ‘Ben Seni Çok Sevdim’ “Ik hield zoveel van jou’. Ik was weer terug in momenten van beleving tijdens Turkse series die ik had gezien op Netflix en Youtube. De omgeving, het proeven van de sfeer en deze muziek gaf een extra dimensie aan mijn aanwezigheid in deze bruisende, omvangrijke, bijzondere en culturele stad in het Europese en Aziatische deel van de Turkije.

Nu ik weer thuis ben en nog vol ben van de verse herinneringen denk ik aan de tekst van deze lyric. De tekst en melodie geven een weemoedig gevoel van afscheid. Een afscheid dat ik moest nemen van deze stad, maar ook aan afscheid moeten nemen van liefdes in mijn leven, die ongemerkt op zo’n moment gevoelens van weemoed oproepen.

Ik hield zoveel van jou…

De kostbare parel van een oester

Jij verbergt je, zoals ik mij verberg

Ik hield zoveel van jou, zo diep, diep, diep

Misschien is het moeilijk te begrijpen mijn stilte

Je leest de woorden uit mijn ogen

Ik hield zoveel van jou, ik hield zoveel van jou

Jouw gouden wimpers in de winterzon

Ik hield zoveel van jou, ik hield zoveel van jou

https://youtu.be/Wce8-aiOKzM  

Dat is wat muziek doet, emoties oproepen van belevenissen. Zo zal deze stad altijd een blijvende herinnering zijn door de het beluisteren van deze muziek op de kade in Istanbul. Een blijvende herinnering aan de gesprekken van ons beiden. Een moeder en zoon samen op pad en s ’avonds genietend op een terras van een drankje met het zicht op de verlichte brug over de Bosporus.

 

 

 

 

 

Cem Adrian - Ben Seni Çok Sevdim (Official Audio)

https://youtu.be/sTVzvNXxbFg

Dauwtrappen en 'Stars in Heaven

 

Dauwtrappen en “Stars in Heaven’

Het is een prachtige morgen vandaag op Hemelvaartsdag. En ja… ik ben al in de zeventig en heb dus veel herinneringen. Herinneringen horen bij het leven, ze komen herhaaldelijk iedere dag even aankloppen. Ook gebeurtenissen geven daar aanleiding toe. Niks mis mee. Zo ook vanmorgen moest ik bij het wakker worden meteen denken aan dauwtrappen. Ik ben geboren in het Oosten van het land en daar was, is dauwtrappen een begrip. Vroeger nog meer dan nu vermoed ik. Volgens Wikipedia zou de term dauwtrappen ontstaan zijn in de 10^e eeuw, waarin men om drie uur ’s nachts opstond om met blote voeten door de dauw van het gras te lopen. Het zou een helende werking hebben. Het werd ook wel ‘Hemelvaren’ genoemd.

In mijn tienerjaren, zo ongeveer van mijn 12^e tot mijn 15^e jaar gingen we steevast met een groep meisjes en jongens dauwtrappen. Niet te voet, maar met de fiets. Dagenlang van tevoren maakten we al afspraken en was ik opgewonden door het feit, dat ik op stap mocht. En het spannendste was, dat ook het vriendje Bert, waar ik stevig op verliefd was, ook van de partij was. En maar hopen op mooi weer en dat het niet zou gaan regenen, want dan zou mijn uitstapje in het water vallen. Steevast gingen we richting Apeldoorn, naar de omgeving van Vierhouten op de Veluwe. Broodjes en drinken mee in de fietstassen. Een meegenomen fles gazeuse heeft de reis niet overleefd. Wist ik toen veel over koolzuur. We kochten een ijsje bij een ijscokar die stond op een hoek bij een kruising op de hei waar vier zandpaden samen kwamen. Op een plekje op de hei legden we een kleed en aten daar onze broodjes. Wat is er leuker om op die leeftijd met vrienden en vriendinnen zoiets te ondernemen. Vooral omdat het spanningsveld van gevoelens tussen jongens en meisjes in die jonge jaren volop aanwezig is. Ik heb eens over mijn eerste vriendje in een gedicht geschreven:

‘Liggend zij aan zij. Ik dacht hij en hij dacht mij. Zo mooi, zo puur, zo rein. Een beleven van intimiteit die later nooit meer zo zou zijn’.  

Nu vanmorgen ben ik gaan dauwtrappen, weliswaar niet om drie uur in de nacht en helemaal niet op blote voeten. Ik heb om negen uur mijn wandelschoenen aangetrokken en heb een aantal kilometers gewandeld. Ik had mijn oortjes in en luisterde naar radio 10fm waarop vandaag verzoeken kunnen worden beluisterd. “Stars in Heaven’. Verzoeknummers van inmiddels overleden artiesten.

Ik moest onderwijl het luisteren denken aan een nummer van Bon Dylan ‘Knockin’on Heaven’s Door’. Verschillende keren is dit nummer gecoverd. O.a. ook door Guns N’ Roses. Zij speelden dit nummer in 1992 op een Tribute Concert in het stadion van Wembley voor de overleden zanger Freddy Mercury. In de tijd, dat ik een tiener was is er veel goede muziek gemaakt en ik heb er goede herinneringen aan. Melodieën die mij weer terugbrengen naar belevenissen tijdens mijn jeugd. Eerste ervaringen die een diepe indruk hebben gemaakt en die ik nooit vergeet.

Ondertussen tijdens mijn wandeling diverse mooie  herkenbare nummers beluisterd. Van het dauwtrappen, al is het dan niet op blote voeten, heb ik deze morgen genoten. Genoten  van de natuur, het weer en vooral van de muziek op deze Hemelvaartsdag in 2022.

 

Latten en... Muggen

 

Op het bureau waarop ook mijn computer staat, lacht een formulier van Centraal Justitieel Incassobureau in een bakje voor nog te betalingen facturen mij tegemoet. Een verkeersboete. Nou ja, lachend, eerder boosaardig grijnzend. Vijf kilometer heb ik te hard gereden en daarvoor hebben ze de stoutmoedigheid mij daarvoor nog een behoorlijke som aan te rekenen. Regels zijn regels, dat snap ik ook wel, maar een ietwat lager bedrag zou in mijn ogen beter passen. Bij het overtreden van hogere snelheidslimieten zou een hogere boete passen, maar in geval van deze kleine overtreding vind ik het muggenzifterij.

Over muggen gesproken… Afgelopen week ben ik twee nachten achter elkaar wakker geworden door het zoemen van een mug rond mijn hoofd. En… ik vroeg mij af, waarom zijn muggen dikwijls in de nacht actief. Ik heb het opgezocht.  Dat komt voornamelijk omdat muggen vocht nodig hebben en in de nacht wordt de lucht vochtiger. Muggen weten je te vinden door receptoren op hun antennes en komen af op geuren van de huid, zoals zweten en op kooldioxide uit de adem. Trouwens het zijn enkel de vrouwtjes die steken (bijten) en er zijn maar 30 soorten die dat doen. Nu is het geval, dat ik alleen in bed lig, dus is er niemand die met lichaamsgeuren meer ruikt dan ik doe. Dus ben ik sowieso de pineut. Dat was in het verleden anders. Toen was mijn man altijd de dupe. Ik vond op zolder van lange tijd terug nog een klamboe en die heb ik nu toch maar opgehangen.

Echter een hor voor het raam lijkt mij toch beter. Dus daarom maat genomen en gisteren waren vriendin en ik op weg naar een bouwmarkt om latjes en horrengaas. “Op naar de afdeling latten. Daar kan ik ze dan gelijk op maat laten zagen”. Latten? Ga jij latten? Vraagt vriendin die slecht had geluisterd. Lachend zeg ik, wel nee en trouwens met wie? Nou ja een latrelatie lijkt mij voor singles, die al geruime tijd alleen zijn, een goede manier was haar antwoord. Ik ben het grotendeels met haar eens. Want de vrijheid die ik nu bezit is mij veel waard. Zou een beginnende relatie daarop stuk kunnen lopen wanneer de ene helft wil samenwonen en de ander de voorkeur heeft voor een latrelatie vroegen wij ons af. De rest van het gesprek ging verloren door het geluid van het zagen van de latjes. Tegelijkertijd praten en het geluid van de zaagmachine gaat nu eenmaal niet samen. Of het moet iemand zijn die enorm zaagt tijdens het praten. Ik vermoed, dat er velen zullen zijn die na geruime tijd alleen te zijn, en er inmiddels aan gewend zijn geraakt, zullen kiezen voor een latrelatie. Nadat ik net alleen was, kon ik mij dat niet voorstellen en zag ik alleen maar uit naar iemand waar ik altijd mee samen wilde zijn. Dat beeld is nu veranderd.

Samen zetten vriendin en ik het horretje in elkaar en het past nog ook. We praten nog wat na over mannen en relaties. En… vraagt ze, als je nu heel gek op iemand bent, zou je dan niet jouw voorwaarde willen veranderen? Gewoon voor het geluk gaan? Nou, daar moet ik nu op dit moment heel goed over na denken. Misschien?! Toch moet er altijd een compromis te bereiken zijn, samen naar een oplossing te zoeken om naar dat geluk te streven, zonder gelijk de handdoek in de ring te gooien. Daar zou ik dan in eerste instantie wel voor gaan.

Hoe dan ook, voorlopig is er geen mug meer die mij ’s nachts plaagt en voorlopig ook (nog) niet iemand anders. Ik kan rustig slapen.

Liefs,

                     Ik steek niet... ik bijt!

   

 

  

Wat is er belangrijker...?

 

Wat is er belangrijker…

Nu na de lange periode van zoveel mogelijk thuisblijven, vrienden en familie niet kunnen ontvangen en bezoeken, er geen ontspanning mogelijk was om restaurant, theater, of een café te bezoeken, zijn velen nu alles weer mag, naar vakanties aan het zoeken, of al te boeken. Wat heb ik de voorpret gemist van het op reis gaan. En… binnenkort ga ik op reis! Een stedentrip naar Istanbul. Een stad die ik altijd al had willen bezoeken, maar nu wordt het dan werkelijkheid. De grote stad aan de o zo bekende rivier ‘De Bosporus’. Een stad rijk aan cultuur en historie gelegen in het Europese en Aziatische deel van Turkije. Mijn zoon en ik trekken binnenkort vier dagen met elkaar op in het oude Constantinopel. Ik verkeer in goed gezelschap wat betreft kennis van geschiedenis. Zijn interesse was, is zijn hele leven al geschiedenis, dus hij kan mij vast veel vertellen over het Ottomaanse- en Byzantijnse rijk. En om mijn aanhef van deze blog aan te vullen: Wat is er belangrijker…  (uit het boek Grote Panda en Kleine Draak) vroeg Grote Panda … ‘de reis, of de bestemming?’ ‘Het gezelschap”, zei Kleine Draak. Ik verkeer dus in goed gezelschap.

Ik ben in het rijke bezit van vier kleinkinderen. Aan ieder van hen heb ik dikwijls uit het boek ‘Mevrouw Beentjes zoekt een huisdier’ voorgelezen. Iedere keer weer opnieuw! Ze konden er geen genoeg van krijgen. Mevrouw Beentjes zoekt een huisdier en gaat op reis in gezelschap van een Rode Kater, die verderop in de straat woonde. Ze bezoeken diverse landen: Patagonië. Mexico, Japan, Afrika, Californië enz. en ontdekken daar verschillende dieren, een lama, een aardvarken, een gordeldier, die misschien een huisdier voor Mevrouw Beentjes kunnen worden. Mevrouw Beentjes en de Rode Kater beleven allerlei avonturen en steeds weer vraagt Mevrouw Beentjes advies aan de Rode Kater. Maar het eind van het verhaal is, dat Mevrouw Beentjes aan de Rode Kater vraagt, of hij haar huisdier wil worden. “Of U het nooit zou vragen’, zei de Rode Kater opgelucht.

Vlak voor de Corona periode heb ik een Single reis gemaakt naar Venetië. Als single stap je dan aan het begin van de reis in een volle bus met als gezelschap allemaal onbekenden. Tijdens het veertiendaagse verblijf in Florence, Venetië en omgeving leerde ik ondertussen diverse mensen uit het gezelschap kennen. Ik trok na een aantal dagen op met een aantal waarbij het klikte. De leeftijd varieerde van de jongste 21 jaar en de oudste 78 jaar. Met ons achten zaten we op een terras, liepen achter een gids aan, zaten op banken in kerken en deden ’s avonds het licht uit.  Leeftijd speelt dus geen enkele rol om plezierig met elkaar om te gaan. Ik heb leuke, maar ook intieme gesprekken gevoerd. Gesprekken die verbinden. Er is bij mij geen relatie uit ontstaan, hoewel er wel een man van mijn leeftijd in onze groep was die mij wat meer aandacht gaf en om vriendschap vroeg. Eenmaal terug in Nederland is het contact vervaagd. Het gezelschap waarin ik tijdens die reis verkeerde heeft er aan toe bijgedragen, dat ik een geweldige vakantie heb gehad.

Als single heb je minder om iets te kunnen delen. Wanneer ik naar muziek luister, alleen in mijn huis, kan ik genieten van de muziek, maar wat is het fijner om gevoelens, of interesses te kunnen delen. In mijn herinnering gebeurde het weleens, dat ik met mijn man spontaan door de kamer danste. Zo is het ook met de reizen die wij met ons gezin en later zonder kinderen samen maakten. Tijdens de reis, maar ook later zijn er veel momenten van beleven waarover nadien nog herhaaldelijk gesproken werd. Wat is er mooier dan samen iets te kunnen delen. En dan is het gezelschap waarin je verkeert belangrijk.

Toeval. Toeval bestaat!?

 

Toeval. Toeval bestaat!? Toevallig

Zoals ik wel meerdere keren doe, maakte ik vanochtend een wandeling op het schelpenpad langs de Vliet. Het riviertje de Vliet is een verbinding tussen de Oude Maas en de Binnenmaas. Geen open verbinding meer, maar de bootjes die aan een steiger bij de achtertuinen liggen kunnen wel de Binnenmaas bereiken. De oever kleurt geel van het bloeiende koolzaad. Er waait een straffe Oostenwind en mijn jasje waait open. Alweer enkele jaren geleden haalde ik in een blog ook al dit riviertje aan. Iemand schreef toen in een reactie, dat hij regelmatig deze route nam om te trainen. Misschien, schreef hij toen, komen wij elkaar eens tegen. Dat zou toevallig zijn geweest en hoewel ik er dikwijls aan dacht wanneer ik iemand zag hard lopen, wij zijn elkaar nooit tegengekomen.

Bijzonder vind ik altijd wanneer ik in de polder loop. Een smal weggetje en ik in de verte een auto zie tegemoetkomen, dichterbij aan de linkerkant een fietser. Terwijl ik rustig doorloop bedenk ik mij, op welk moment zullen wij elkaar passeren. Op het zelfde moment, of is de fietser eerder dan de auto? Het gekke is dan, dat dikwijls wij alle drie op hetzelfde ogenblik het moment van passeren bereiken. Iedere keer moet ik dan denken aan de ‘Wet van Murphy’. Maar aan deze wet van Edward Murphy wordt verschillend uitleg gegeven. Eén ervan luidt: ‘Alles wat fout kaan gaan, gaat dan allemaal fout’. Echter Murphy was niet zo tevreden over deze uitleg. Zijn zoon kwam met een andere uitleg: ‘Als het kan gebeuren, dan gebeurt het’. Wat ik mij vaak afvraag is dit moment van de fietser, de auto, de wandelaar toevallig, of is het de wens van de gedachte, of misschien toch de ‘Wet van Murphy’?

Op een mooie zonnige dag, nu vijf jaar geleden, nog niet zo lang na het overlijden van mijn man, liep ik langs de kerk van mijn nieuwe woonplaats. Ik was er nog nooit binnen geweest, maar de deuren stonden open en in welk land, of plaats waar ik ook ben en een kerk zie, wil ik er naar binnen, en voelen of de deuren open zijn. Ik hoorde een organist spelen en nam binnen plaats op een bank. De organist beëindigde zijn nummer en begon een nieuw nummer te spelen. Een nummer van Leonard Cohen “Halleluja”. Juist dit nummer herinnerde mij aan het moment van de herdenkingsdienst van mijn man toen wij in de kerk allemaal naar dit nummer luisterden. De tranen liepen mij over de wangen en ik was diep ontroerd. Is dit toeval dat ik besloot om deze kerk binnen te lopen en dit nummer juist op dit moment te kunnen beluisteren? Ik weet het niet, maar zo zijn er vaak van deze momenten die, zoals wij het dan noemen, toevallig plaatsvinden.

Twee maanden geleden was ik op een training over dementie i.v.m. deelname als vrijwilliger voor het 75+ Senioren onderzoek van de Gemeente en Welzijn in de Hoeksche Waard. Een tijdje geleden daarvoor had ik een gedicht ‘Vergeten’ gemaakt. Ik besloot het aan de organisatie van de training te sturen. Zomaar, omdat ik het wilde delen en het wel passend vond. Daaropvolgend kreeg ik een mail of het gedicht gebruikt mocht worden bij trainingen en of het geplaatst mocht worden in de dementiewijzer die in de maak was. Het gedicht is geplaatst en ik sprak de trainster opnieuw, die mij vertelde, dat zij op het moment dat mijn gedicht binnenkwam nog zochten naar een aanvulling in deze dementiewijzer. De woorden die zij sprak waren: Toeval bestaat? Toeval bestaat!

Enige dagen later ontving ik een mail, of een blog van mij, eens geschreven op 50plus match, gebruikt mocht worden in het maandblad 50plus Magazine. Deze blog wordt geplaatst in de editie van Mei. Ik was verrast, dat deze momenten bijna op hetzelfde tijdstip plaatsvonden. Toevallig?

Tenslotte nog een verklaring over de wet ‘Wet van Murphy’ die Benjamin Disraeli schreef :  

“Wat we verwachten valt zelden voor, wat we het minst verwachten gebeurt meestal…”

'Alles komt goed'

 

‘Alles komt goed?!’

De aanhef van deze blog was tevens het thema van The Passion afgelopen Witte Donderdag. “Alles komt goed?!”. Een eeuwenoud verhaal getoond in een actuele versie. Actueel, bijzonder in deze tijd dat er in een ander land een oorlog woedt. Opoffering, pijn en leed bij de bevolking van dit land. Maar ‘Alles komt goed’ is een boodschap van hoop.

En hoop is wat ons op de been houdt. Blijven hopen op een positieve uitslag. Zo moet ik denken aan mijn geregeld gebruikte uitdrukking ‘Het komt wel goed’ tijdens de ernstige ziekte van mijn man. “Het komt wel goed’. Ik zal het nooit meer vergeten. Helaas kwam het niet goed. Na vele ups-and-downs overleed hij. De hoop op herstel heeft ons doen leven.

Op dit moment van schrijven is Het Paaszondag. De zon schijnt. De vaas met gele tulpen die ik op een tafeltje voor het raam had staan, heb ik maar even uit de warmte van de zon gezet. De kleur geel is de kleur van Pasen. Geel staat voor vruchtbaarheid en nieuw leven. Oorspronkelijk kom ik uit het Oosten van het land. En daar was het traditie dat mijn ouders op Paaszondag een schaal gevuld met gekookte eieren op tafel zetten. Lang geleden mocht er in de vastentijd geen vlees en eieren gegeten worden. En dan eindelijk na de vastentijd mochten de gelegde eieren opgegeten worden. Met ons gezin rond de tafel begon het spel ‘Eiertje tikken’. Wie een kapot ei had, had verloren. Nu ik hier in Zuid Holland woon en het vertelde tijdens een koffieochtend, keken ze mij verbaasd aan. Nee, die traditie kenden ze niet. Heb de traditie in mijn gezin voortgezet en ook al woonden wij in Zeeuws Vlaanderen, ieder jaar met Pasen keken de kinderen uit naar dit spelletje.      

Gisteren mijn kinderen bezocht. Zij wonen in het dorp waar ik inmiddels al zes jaar niet meer woon Mijn grote zoon omhelsde mij en tilde mij met sterke armen zomaar in de lucht. Van blijdschap mij weer te zien, maar ook omdat elkaar aanraken nu weer kan. Wat heb ik dat gemist de afgelopen paar jaar. Met mijn twaalfjarige kleindochter door de vertrouwde omgeving gewandeld. Samen op een bankje een ijsje gegeten. Ze knuffelde mij en vertelde alsmaar, dat ze mij zo had gemist.

Hoewel ik nu op de zondagmorgen van Pasen hier alleen achter mijn laptop zit te schrijven, besef ik mij terdege hoe rijk en gelukkig ik mij voel. Rijk door de liefde van mijn kinderen.

‘Alles komt goed en hoop doet leven’

Ik wens vanaf deze plaats iedereen Fijne Paasdagen toe en probeer eens het eiertje tikken.

Er was eens...

 In deze tijd waarin elkaar aanraken en elkaar op afstand dienen te begroeten mis ik vooral het knuffelen, omhelzen, de kinderen kunnen zoenen. En ja het niet hebben van een partner versterkt misschien nog wel extra dat gevoel van iets missen. Huidhonger noemen ze dat met een mooi woord.
Daarom moest ik denken aan onderstaande beleving gevat in een gedicht.

Er was eens die eerste keer

dat ik zachte lippen voelen mocht.

Ze bewogen en dansten mee

op golven van die oneindige zee.

Ik haast verdronk in de adem van de wind

die mij meenam naar hogere sferen

waarin ik voor eeuwig verblijven kon.

Ik belandde weer op aarde in het vroege ochtendgloren.

Het muurtje waarop we zaten was ruw en hard

en de ladders in mijn panty

vroegen om weer te klimmen naar waar ik vandaan gekomen was.

De zon kwam op in het hartje van de zomer.

Mensen op weg naar hun werk, reden en liepen ons voorbij.

Maar wij, wij hadden ons niet bewogen.

Onze lippen tastten en zochten,

kusten de glans in onze ogen, voelden de warmte van elkaars huid

en ademden de liefde waarin we verdrinken mochten.

 

 

 

 

 

 

 

Digitale economie

 

Misschien was ik gisteren iets te streng. Ik stond aan de kassa bij een Supermarkt. Ik legde mijn boodschappen op de band, na een hele vracht boodschappen dat behoorde bij een ouder echtpaar voor mij. Mijnheer pakte alles in en mevrouw haalde haar pinpas tevoorschijn om af te rekenen. Haar handen beefden en zij was niet in staat de pincode in te toetsen. Ze riep de hulp van haar man in en noemde in ieders nabijheid de pincode op. Het was aandoenlijk om te zien. Ik kon het weer niet laten. Niet laten om mij ermee te bemoeien. Ik zei: “Mevrouw is het niet beter om de volgende keer een andere oplossing te bedenken. Het is beter om de pincode te beschermen.” Met grote ogen en enigszins betrapt keken zij meer aan, maar ook een houding van hulpeloosheid en droefheid, zoiets als van ‘wij kunnen niet anders’. Ik had met hen te doen.

De digitale economie groeit snel en we hebben er allemaal mee te maken. Jongeren groeien hiermee op en weten niet anders, echter de vele ouderen die er nu zijn en de groep die er nog aankomt zijn er grotendeels niet mee opgevoed. Onlangs heb ik op Netflix de documentaire “Social Dilemma” gekeken en daar wordt je niet vrolijk van. Achter elke digitale beweging van ons zit een woud van gegevens die voor allerlei doeleinden worden gebruikt. Enkel en alleen maar om geld. In ons eigen huis zijn we niet meer veilig. Eigenlijk is wat dat oudere echtpaar deed vergeleken bij wat er achter ligt nog maar een peulenschilletje. De serie “Kara Para” ( geld witwassen} heb ik daaropvolgend bekeken. Geld is macht wordt verondersteld, maar of dat het leven gelukkiger maakt?! In deze serie overwint de liefde in een wereld van bedriegen en rechterlijke dwaling.

Dat oudere echtpaar staat nog steeds op mijn netvlies. Het is ook maar een voorbeeld van meerdere ouderen die met de digitale systemen worstelen. Zij hielpen elkaar op dit moment en zullen dat met vele andere zaken ook doen. Ze hebben elkaar en zorgen voor elkaar. In hun eigen vertrouwde wereldje kan dat goed, maar de digitale economie maakt hen kwetsbaar.

Neem nu de boosterprik. Online moet er een afspraak gemaakt worden wil je snel aan de beurt zijn. De digitale mogelijkheden worden aangeboden, helaas… het werkt niet altijd naar behoren. Telefoonlijnen overbelast. Een half uur, of driekwart uur in de wacht en dan mag nog blij zijn, wil je het goede antwoord ontvangen. Geen bevestiging ontvangen na een digitale afspraak. Van meerdere mensen in mijn omgeving vernomen, dat de jaartallen die aan de beurt waren een latere afspraak krijgen, dan de jaartallen die later geboren zijn, waaronder ikzelf.

We worden onbewust gemanipuleerd en ik hou daar allerminst van. Iedere stap die ik digitaal zet ligt daardoor al grotendeels vast, evenals de volgende stappen, zonder dat ik daar erg in heb. Wie weet… nee ongetwijfeld heeft dit schrijven van dit blog invloed. Ik begeef mij namelijk op internet en actie geeft reactie, in elke vorm dan ook. Echter, dit is geen manipuleren zoals de geldwolven achter Facebook, Twitter enz… doen. Ik heb hier een eerlijke bedoeling mee. Onze geest wordt beïnvloedt. Laat het resultaat dan in elk geval de liefde zijn, zoals bij dat oudere echtpaar. Misschien wel de bedoeling om iedereen nog meer bewust te maken wat digitale communicatie met ons doet.

 

Grégoire - Nuages

Als de wind de wolken duwt

 

https://youtu.be/8vlagVCWP7A

Soms zijn er van die ochtenden, dat ik slecht ontwaak. Mijn lijf niet wil, niet wil opstaan en vrees dat dit gevoel mij de hele dag zal achtervolgen. Ik denk dan vaak aan de tekst van een Franse lyric: Nuage gezongen door Grégoire. Ik hoorde dit lied vaak toen ik in Frankrijk, de Provence woonde. Op warme avonden op het terras luisterden we dan naar radio Vaucluse en kwam deze song vaak voorbij.

Zo goed mogelijk uit het Frans vertaald.

Als de wind de wolken duwt, zullen we de zon zien,
en zullen we de pagina kunnen omslaan,
van deze ochtenden, waarin we slecht ontwaken,
deze ochtenden die in de diepten van de slaap,
onze verlangens gegijzeld houden, haal onze hoofden uit deze soep,
Buig de dromen om die je belemmeren.

Si tus me suis, Si tu me croix aussi (als je mij volgt, als je ook in mij gelooft)

Het beste wat ik dan kan doen en ook meteen doe is een wandeling maken. Naar buiten, Alles wat bekend is weer opnieuw ontdekken. Want niets is nooit hetzelfde, ook al denk je dat, om dat het dezelfde route is, de huizen op dezelfde plek staan. Maar steentjes onder mijn voeten verplaatsen zich, niet alleen door mij, maar ook door al die andere voeten die zich op dit pad begeven. De wind die de gevallen bladeren wegblaast. Ik geniet van de zon, wanneer de wind de wolken duwt. Soms komt er een poes me tegemoet, die langs mijn benen strijkt en zie ik de zwanen op de Vliet die statig ergens naar een voor mij onbekende plek gaan. Komen mensen mij tegemoet en maak ik soms een praatje. Alles lijkt hetzelfde, maar is nooit hetzelfde. Opnieuw ontdekken lost de mist in mijn hoofd op en de buitenlucht doet mijn lijf goed.

Tijdens het wandelen doe ik soms mijn oortjes in en luister dan naar muziek. Ik heb een playlist van muziek waar ik van houd, alles door elkaar, maar ook muziek waar ik herinneringen aan heb. Die mij weer brengen in momenten van leuke, ontroerende en verdrietige ogenblikken. Maar soms ook vergeet ik die playlist en luister ik naar de radio. Muziek ontroert, maakt vrolijk, muziek verbindt.

Als vrijwilliger werk ik voor de gemeente aan een signaleringsonderzoek onderzoek 75+ senioren. Als onderdeel staat er in de vragenlijst ook eenzaamheid. Maar wat is eenzaamheid? Eenzaamheid is niet zomaar aan te geven, of in woorden uit te drukken. Ik merk dat in de gesprekken die ik voer. Niet enkel het alleen zijn kan tot eenzaamheid leiden. Ook in gezelschap, of in een relatie kan iemand eenzaam zijn. Eenzaamheid zit in jezelf en dat zal iemand op eigen kracht moeten doorbreken. Daar helpen goede adviezen misschien een beetje bij, zoals aansluiten bij een vereniging, of activiteit, maar lang niet altijd. Mensen die single zijn voelen zich soms alleen, maar dat hoeft nog geen eenzaamheid te zijn.

Voelt men zich minder alleen, nadat men weer een nieuwe relatie is aangegaan? Dat verwachten we wel. Want het doel waarop singles op een datingsite site verblijven is toch het verlangen naar opnieuw weer die liefde. Het verlangen die bekende verliefdheid weer opnieuw te ontdekken en beleven. Iemand tegen je horen zeggen; ‘er schuilt een bos in je ogen’, of jouw glimlach brengt mij naar de diepten van de zee’. Ik denk dat dat verlangen naar liefde nooit ophoudt, op welke leeftijd dan ook.

Ik blijf mijn wandelingen houden om het bekende opnieuw te ontdekken.

 

      

Ons huis in de Provence, deel 7

 

Ons huis in de Provence

Deel 7

Water en elektriciteit

De eerste nacht in onze woning. Het is dinsdagmorgen 18 augustus 2009. We hebben goed geslapen, ondanks het intermezzo van de agenten midden in de nacht. Het is al een lekkere temperatuur en het beloofd weer een warme dag te worden. Ik loop het terras op en zet met blote voeten een paar stappen op het gras. Het is nat! Ik blijf even vol verbazing stilstaan en roep dan naar boven naar Henk. Er is water! Zo te zien is er gesproeid! Hoe kan ook anders hier het gras zo groen zijn in deze hoge temperaturen! Het is ’s morgens acht uur als Henk al op verkenning uit gaat om te zien, of hij kan ontdekken waar het water voor système d’arrosage (sproei installatie) vandaan komt. Dat er water is, dat is nu zeker, maar voorlopig hebben we daar nog weinig aan. Het water komt van een aansluiting aan de kant van de weg. Een gemeentelijke wateraansluiting vermoeden wij. Henk verandert de tijdschakelaar van elf uur ’s avonds naar zeven uur ’s avonds en acht uur ’s morgens. Sinds we de datum wisten dat wij de woning mochten betrekken waren we, via de opzichter, al begonnen met afspraken proberen te maken met de water- en elektriciteitsmaatschappij. Maar de opzichter werkte niet erg mee en zelf afspraken maken lukte niet. Er was nog niet opgeleverd en we hadden de benodigde papieren niet.  

Eerst een bakje koffie en onze zoon feliciteren met zijn verjaardag. Maar helaas, dat bakje koffie zit er nog even niet in. Geen stroom om water te koken. We zitten op het terras en enkele van de voorbijkomende mensen zwaaien naar ons. Het zijn vooral wielrenners en groepen wielrenners. Het is tenslotte vakantietijd en de woningen staan langs een toeristische route. Je hoort allerlei talen voorbijkomen, maar toch vooral Belgen. Achteraan een groep komen altijd wat achterblijvers die zichtbaar moeite hebben met het vals plat. De tuin is nog kaal, straks in oktober  kunnen we misschien al vast wat struiken planten. Alleen het groene gras steekt wel heel erg af bij het dor gele gras aan de kant van de weg. Ik pak de telefoon. Het lukt mij om afspraken te maken bij de watermaatschappij Saur en de elektriciteitsmaatschappij EDF op maandag 24 augustus. De opzichter zegt ook toe om omstreeks tien uur aanwezig te zijn.  

                    augustus 2013 
  

Ik ren met een paar emmers naar buiten en vang het water tijdens het sproeien op. Mijn bikini heb ik al aan en gebruik de sproei installatie als douche. Henk komt erbij staan en opeens beginnen we beiden onbedaarlijk te lachen. Het is ook een bizarre en bijzondere situatie, maar wat maakt het uit. We zijn waar we wilden zijn en waar we al zolang naar uitgekeken hebben. Het moet maar even zo. Het was vandaag 35 graden en om zeven uur in de avond is het nog warm, dus het is geen afzien. We redden ons wel. Ik zet wat emmers water in het toilet en de rest is voor de afwas en de was.

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar een week later hebben we dan eindelijk water en stroom. Wij hadden al dagen geworsteld met drinken en etenswaren om dat redelijk goed en een beetje koel te houden. Vol spanning zien we die maandag uit naar iedereen. Is iedereen op de afgesproken tijd aanwezig. De opzichter laat het afweten. Er wordt gebeld en gebeld. De man van de elektriciteitsmaatschappij vertrekt en beloofd later terug te komen. Alleen de man van het water had voor ons eindeloos geduld. Hij besefte onze penibele situatie. Toen er water uit de kraan kwam kon ik hem wel omhelzen. Voor het plaatsen van de watermeter krijgen we een factuur die we gelijk moeten betalen. Ik pak mijn portemonnee, maar nee, nee, geen contant geld, maar een cheque. Henk en ik kijken elkaar aan. Een cheque? Die hebben we niet. Maar die lieve man, hij regelt het met zijn kantoor. Eindelijk! We kunnen normaal douchen. Later halen we de cheques bij de Bank op. Die lagen al klaar. Wisten wij veel!

We ‘lenen’ een koelkast uit één van de andere huisjes en gaan naar de winkel. Etenswaren en drank kunnen we nu gelukkig koel bewaren. We kopen een elektrisch kookplaatje. ’s Avonds bereid ik de eerste maaltijd in onze huisje.  

 

 25 augustus 2009

Tijdens het wandelen komen we langs het huis van de burgemeester van Propiac, Madame Nadine Ben Amor. Op dat moment is ze in de tuin bezig. Ik stap op haar af om een praatje te maken en tegelijkertijd kennis te maken. Het was leuk om op deze informele manier met de burgemeester te hebben gesproken. Ze zal ons op de hoogte houden en gaf ons mee, dat wij altijd om advies bij haar aan mogen kloppen. En… dat we deel kunnen nemen aan activiteiten en feesten georganiseerd door het Comité des Fètes. Hier in Nederland maak je niet mee, dat contact met de burgemeester zo laagdrempelig is. In Frankrijk heeft iedere stad, of dorp hoe klein ook, een burgemeester.  

Ik houd een stok uit het raam aan de achterkant van onze woning. Henk staat bij de schotel die nog een stukje hoger op de berg staat. Een stukje lager daaronder ligt het zwembad. Ik kan de TV zien achter mij in de kamer. Het is de bedoeling, dat ik de stok omhoog houd wanneer er beeld is. Ik krijg zo langzamerhand een lamme arm, en er is nog steeds geen beeld. We vermoeden, dat er nog geen aansluiting is. Henk haalt de schotel naar beneden en zet hem op een terrasstoel voor op het terras. En… na een tijdje prutsen hebben we beeld. Nederland 1,2 en 3, en Franse zenders.

Schorpioenen

Ik ontdek dat er nog andere huurders gebruik maken van onze woning. Ik vind schorpioenen prachtig, maar liever wel op een afstand en niet in mijn huis. Ik vind er een in de spoelbak in de keuken en bij het fonteintje in het toilet kruipen piepkleine nakomelingen. Ze verdwijnen in mijn nieuwe stofzuiger. Ik ben bij ieder kopje en elke schoen op mijn hoede. Ons leven in dit andere land is niet anders dan in ons vaderland, maar al die nieuwe ervaringen maken het wel intenser. In de rustige schemering zitten we op ons terras en kijken naar de Roche de la Colombe recht tegenover ons huis. Henk heeft al prachtige foto’s gemaakt van boven af. Ik ben nog niet zover geraakt. Als het donker wordt klinken we op de mooie omgeving en op het moment van blijdschap dat we de sleutel kregen. We hebben er vertrouwen in dat binnen afzienbare tijd de woningen opgeleverd zullen worden en we naar de notaris kunnen. Als het donker wordt horen we in de verte een uil roepen. De sterrenbeelden komen tevoorschijn. Ik zie het steelpannetje, de Grote Beer. De Melkweg glijdt over het huis. Al het aanwezige licht in ons dichtbevolkte Nederland, maakt het haast onmogelijk volop de sterrenhemel te zien zoals hier.

We nemen deel aan de activiteiten van het dorp. Ik bak een taart voor deelname aan de taartenwedstrijd wat plaats vindt in het dorpshuis bij het gemeentehuis. Ik word 3e en kom mijn naam tegen in de krant Le Dauphiné van 08 november 2012. We doen mee aan jeu de boules wedstrijden. En ik knap een kastje op bij de hobbyclub, dat ik gekocht heb op de antiekmarkt in Buis les Baronnies. We zijn getuige van de jaarlijkse autoraces op de Col de Propiac.

In de herfst komt Henk na een wandeling terug met eekhoorntjesbrood. Tenminste dat zegt hij en ik moet hem maar geloven. Erg zeker ben ik er niet van maar maak het toch klaar. Het was lekker en zonder nadelige gevolgen.

 We genieten. Van ons huisje, van het weer, de prachtige omgeving. Het is een droom, die is uitgekomen. We genieten van de wandelingen, de mooie vergezichten wanneer we eenmaal boven zijn aanbeland. Genieten van de kersen die we plukken van een boom die we onderweg tegenkomen. Stiekem wat druiven proeven van wijnranken die we passeren. De nachtegaal horen die tijdens de nacht ons met zijn zang vergezelt. We genieten van de zwoele avonden en vergeten dan weer hoe we zwetend die dag zo nodig naar die top moesten.

Kortom: "Leven als God in Frankrijk"

    

 

Recette tarte salée avec légumes

Benodigdheden:

1 ronde taartvorm

1 rouleau de pâte feuilletée

3 eetlepels olijfolie

1 rode paprika

1 groene paprika

1 courgette

1 ui

Teentje knoflook

6 middelgrote champignons

1 groentebouillonblokje,

3 eieren

2 eetlepels bloem

20 cl crème fraiche

3 eetlepels emmentaler rapé

Enkele plakken brie

Verwarm de oven voor op 200 gr.

 

Haal de paté feuilletee 10 minuten voor gebruik uit de koelkast.

Leg bakpapier in de taartvorm, of vet in. Leg de paté feuileltee in de taartvorm en prik er met de vork enkele gaatjes in. Laat het teveel van de paté feuilletee over de rand hangen en vouw het later over de taart heen.

Hak de paprika, courgette, ui en champignons in kleine blokjes, bewaar iets voor de garnering. Pers het teentje knoflook uit en voeg toe aan de groenten.

Verwarm in een roerbakpan de olijfolie en roerbak hierin de groenten, verkruimel het groentebouillonblokje en voeg het bij de groenten. Ongeveer 15 minuten.

Om het pittiger te maken kan er een beetje puree de piment, of peper toegevoegd worden.Vul de taartvorm met het groentemengsel en garneer met streepjes deeg en bak het in de oven plm. 30 minuten.

 Eet smakelijk!