Vaderschap...?

Ik zou wensen dat de jonge vogeltjes groot genoeg zijn om uit te vliegen. Aan mijn schutting heb ik een nestkastje gehangen en het is nu voor de tweede keer dit jaar, dat het bevolkt wordt door een mezenpaar. Het is weliswaar een kastje van Vogelbescherming Nederland en ik heb hem opgehangen richting het Noordoosten, dus daar is niks mis mee, echter hij hangt wel in de volle zon. Bij het eerste nestje in het voorjaar is dat nog niet zo’n probleem, maar nu het zomer is en bovendien met die hoge temperaturen is die plaats niet zo geschikt. Zonder enige beschutting, vooral met dit warme weer deze week, maak ik mij zorgen om die jonkies. Ze moeten haast gebakken worden daar in die kleine ruimte. Nu kun je de natuur wel zijn gang laten gaan, wat menigeen tegen mij zegt, maar ik heb de mogelijkheid geboden en daar zit bij mij nu dus de kneep. Dus heb ik toch maar een oplossing bedacht en een paraplu er boven opgehangen, waarbij ik tegelijkertijd de angst heb, dat de ouders niet meer zullen komen. Gelukkig heb ik nu ontdekt, dat Pa en Ma Mees er zich niet aan storen. Ze vliegen af en aan met steeds dikkere wormpjes. Vanuit mijn stoel op het terras kan ik al de bewegingen volgen. Het is prachtig om te zien hoe de ouders voor de jongen zorgen. Het is het instinct, maar toch blijft het mij fascineren hoe de natuur in elkaar steekt. Poepjes worden netjes iedere keer uit het nest verwijderd. Soms komt er al een kopje vlak voor het gaatje en wordt hij of zij vanaf de buitenkant gevoederd. De grootste en bijdehandste zal dan het meeste eten krijgen, maar ook dat is de natuur. Het zal niet lang meer duren eer ze uitvliegen, omdat ik opmerk, dat de geluiden die ze maken ook steeds luider wordt. Nu ik deze ervaring heb ga ik het nestkastje voor het volgend jaar toch maar ergens anders een plaatsje geven. Het zal me de zorgen om het overleven van de jonkies in elk geval ontnemen.

Koolmezen zijn sociaal monogaam. Tenminste, ze hebben één vaste partner tegelijk. Ik noem ze dan wel de trotse ouders van dit nestje, maar het wil helemaal niet zeggen, dat Pa daadwerkelijk de vader van alle jongeren is. Ik las daar een leuk artikel over van RTL. “Koolmezen zijn de grootste vreemdgangers onder de vogels”. Zo’n 10 procent van de mannetjes die de jongen eten geeft is niet de vader. Koolmezen gaan regelmatig vreemd. Voortplanten is hen doel en dat willen ze het liefst zo snel mogelijk doen in hen korte leventje.

Ik vind het wel leuk om citaten uit de rest van de publicatie aan te halen. Constance Mager van Burgers Zoo vertelt dat vogels, afgezien van de slippertjes monogamer zijn dan dieren. “Net zoals in de rest van het dierenrijk is monogamie betrekkelijk.“ Ze heeft het o.a. over ringstaartmaki’s. Zij doen weer meer mensen aan mensen. Ze zijn serieel monogaam. “Zij kiezen elk paarseizoen een andere partner, een beetje zoals wij mensen daten. Er is alleen een groot verschil: vrouwtjes zijn maar 1 dag per jaar vruchtbaar, dus heel veel tijd om vreemd te gaan hebben ze niet.”

En even verder stelt ze de vraag: En waar staan wij mensen dan op de monogamie-schaal?  Biologisch gezien zijn we er niet voor gebouwd”, zegt Mager, dat zie je aan het lichaam: aan het grote verschil tussen mannen en vrouwen in uiterlijk. En verder legt ze de reden uit waarom de kans  bestaat dat mannen eerder vreemd gaan. De tekst hieruit herhaal ik liever niet, voor iemand die er benieuwd naar is, zie onderstaande link. Uiteindelijk stelt ze dat mensen cultureel gezien nog altijd streven naar monogamie, hoe onnatuurlijk dat ook is.  

https://www.rtlnieuws.nl/editienl/artikel/174676/vogels-gaan-graag-vreemd-en-doen-dat-vooral-met-de-buren

Voorlopig zorgen de ouders nog goed voor hun jongen, of het dan broertjes, zusjes, of half broertjes zusjes zijn, maakt mij op dit ogenblik niet zoveel uit. Ik hoop dat ze allemaal uitvliegen.

Emancipatie

Ik las onlangs, dat in de ik-vorm schrijven onbetrouwbaar is. Ik snap die opmerking. Het is toch de hoofdpersoon die vanuit zijn eigen ik-zijn schrijft en je moet je kunnen herkennen in de stem. Wanneer ikzelf een boek lees in de ik-vorm en ik me niet kan inleven in de denkwijze van de hoofdpersoon, leg ik het boek aan de kant. Persoonlijk schrijf ik graag in deze vorm. Het zijn mijn persoonlijke belevenissen en wat is er mooier dan de intiemste gedachten van iemand te lezen, maar ook als schrijver te delen. Ik begrijp ook wel dat de lezer zijn eigen denkwijze invult, zijn eigen wereldbeeld en herinneringen inkleurt. Ik blijf in de ik-vorm schrijven met de mogelijkheid van speculeren van de lezer, om zelf in te vullen hoever het verhaal van de hoofdpersoon af ligt van de realiteit. Dichter dan dicht bij mijzelf in het uiten van mijn intimiteit kan ik niet blijven. Dus wel, of niet betrouwbaar mag de lezer zelf bepalen.

Wekelijks ga ik twee maal in de week jeu des boulen. Een avond en een middag. Nu het zomer is spelen we buiten en daar geniet ik nog het meest van. We spelen competitie, dus het is ook nog enigszins serieus. Voor sommigen is het of de wereld vergaat bij verlies, maar ik speel voor mijn plezier. Na afloop drinken we in de kantine nog wat en praten we na. Wat me iedere keer weer verbaasd, is dat mannen bij elkaar klieken en de vrouwen elkaar opzoeken. Ook op mijn diverse familiefeestjes is dat vaak het geval. Soms gebeurt het vanzelf, dat ik weleens tussen de mannen beland. Niets vreemds aan in mijn ogen, maar soms krijg ik dan de indruk, dat dit als ongewoon wordt ervaren.

Ik ga in  mijn hele leven al makkelijk om met mannen. Waar het aan ligt verklaar ik voor mijzelf, omdat ik vind, dat mannen nu eenmaal een andere humor hebben, andere interesses die mij ook boeien. Vaak gaat het over politiek, samenleving en sport. Vooral voetbal. Ik interesseer mij daar ook voor. Niet dat ik nou een fanatieke fan ben van één of andere club, maar volg het wel. Ik heb jarenlang als penningmeester zitting in het bestuur van de plaatselijke voetbalvereniging mogen hebben. Eén vrouw tussen 9 mannen en helaas komt dat ( nog) niet zo vaak voor. Als penningmeester heb je in het reilen en zeilen van de club nogal wat in de melk te brokkelen. Maar ben altijd als bestuurslid gewaardeerd, zonder onderscheid en heb het ook altijd met plezier gedaan.

Onder vrouwen vind ik het ook goed toeven. Heerlijk ongeremd kunnen lachen om opmerkingen en leuke onverwachte dingen ondernemen, die je alleen met vrouwen onder elkaar kunt doen. Maar een mix van mannen en vrouwen geeft toch een heel ander beeld. Veel diverser en kom je dikwijls tot heel andere invalshoeken. Daarom voor maatschappelijk en economisch belang vind ik het belangrijk dat vrouwen, evenveel vertegenwoordigd dienen te zijn als mannen zowel in bedrijven, politiek, alswel bestuursfuncties. Het cliché bestaat nog steeds, dat in bepaalde bedrijven vrouwen minder gewild zijn in de hogere topfuncties. Ik ben van mening dat niet meer de mannen de dienst moeten uitmaken of een vrouw wel, of niet voor die functie geschikt is. Laten ook de mannen hierin eens emanciperen!

“Wanneer mannen en vrouwen het eens worden is het enkel in hun conclusies, hun redenen zijn altijd verschillend”. 

G. Santayana

    

De laatste bladzijde.....zomaar een verhaal

Ik hou van lezen. En dan doel ik niet op het dagelijks openslaan van de krant waarbij de koppen voorbij snellen om de bijbehorende uitleg voor de lezer belangrijk te laten vinden. Of de teletekstpagina over het laatste nieuws ook nog eens door te nemen. Nee, ik ben verzot op het lezen van een boek. Geen E-book, maar een echt boek van papier. Mijn voorkeur gaat uit naar detectives, verhalen over de koude oorlog, historische romans en boeken over rampen, zoals o.a. over Tsjernobyl, het leven na de ramp, het “andere leven” wat daardoor is ontstaan. Heb er overigens ook een documentaire over gezien, dit even terzijde.  

Ik kan mij helemaal verliezen in een boek, er in verdrinken. Laat mijn aardappelen ervoor aanbranden. Beleef de angst en de spanning en maak mij voorstellingen van de personages. Ik ontsnap aan de realiteit. Ik vind het altijd spijtig, wanneer ik het boek na de laatste bladzijde sluit. 

 “Het boek des levens kent vele hoofdstukken echter er is altijd een laatste hoofdstuk en dan is het boek uit”.

Het einde van het verhaal, de historie waarin ik me heb ingeleefd, het opgeloste complot, of niet, dit is waar ik naar toe lees, onderweg naar de laatste bladzijde. Iedereen is op weg naar die laatste bladzijde. Ook ik, maar mijn eigen einde zal ik daarna niet meer kunnen lezen en dat is juist, wat mij beroert.

Ik kan mij er een idee van vormen, zittend op een pluche zetel waarin ik kijk naar mijn eigen voorstelling. Het toneel feestelijk versierd met vlaggetjes en ballonnen, verspreid in de zaal mooie bloemstukken. Het gaat over mij. Al mijn kinderen en kleinkinderen staand op het toneel. Ieder feestelijk gekleed. Ze lachen en wuiven naar mij. Allen hebben een papier in de hand met, naar ik vermoed, de tekst die ze zelf hebben opgesteld over hun herinneringen met mij. Mijn kleindochter begint en verhaalt, eens door mij aan haar verteld, wat ik had uitgespookt op dezelfde leeftijd als zij nu is, 7 jaar. Over de melkbus op de kar van de melkboer die ik open had gezet. Vrolijk verteld ze over de melk die wegstroomde op het wegdek. Mijn andere kleindochter kijkt mij met een grote smile aan. “Ik hou van jou, Oma. Ik ga je missen wanneer je er niet meer bent”. Speeches volgen van mijn zoons en vrienden. Ik voel me geliefd en ben blij met alle aandacht. Mijn jongste zoon strijkt door mijn pas gekapte haar en geeft mij een knuffel. Mijn oudste pakt mijn gerimpelde handen, geeft mij een kus en zegt: ik ben trots op jou, mam. Daarna het uitreiken van cadeaus, waarna het doek zich sluit. Iedereen vertrekt, trekt de jassen aan, de lichten doven. Buiten is de realiteit. Het regent, parapluis worden tevoorschijn gehaald, ieder gaat zijn eigen weegs met herinneringen die in hen verder leven. Ik blijf alleen achter……

Ik zit nog even met het slot van dit verhaal, want uiteindelijk is het gewoon maar een verhaal. Een verzonnen verhaal over een feestelijk gebeuren. Het kan zomaar een laatste bladzijde zijn, maar ook een nieuw begin. Een begin van een nieuw verhaal. Over twee werelden die bij elkaar komen, welke samen een nieuw verhaal kunnen gaan vertellen. Over het mijne en dat van jou. Een Roman wellicht. Tot aan de laatste bladzijde.

 

   

  

  

Rafels op een zonnige Moederdag

Soms kom je ergens onverwachts terecht waar je niet op gerekend had, niet had gepland, ook niet had verwacht. In het laken waar ik op lag zaten kleine gaatjes van slijtage, maar ook een grotere, net groot genoeg om mijn vinger in te steken en mij wel heel uitdagend aanspoorde het ook te doen. En daarbij het bijzondere geluid te ervaren van scheurend stof, dat aan rafels uiteen wordt gereten. Mijn mede kamergenoten zagen het voorgestelde idee al gebeuren en wachten al met spanning op dit toch wel foute, maar ook ondeugende moment. Op het onherroepelijk aandurven van het vernielen. Heb het niet gedaan. Ondertussen was er hilariteit en ontspanning ontstaan en was de eerste kennismaking een feit. Wisten we door deze aanleiding, met enige humor omkleed, van welk hout ieder zo ongeveer gesneden was. Bovendien verlichtte het onze angst over het verdere verloop van het gebeurde wat geleid had tot deze plotselinge opname. Onderzoeken waren achter de rug en we waren overgeleverd aan omhangen en omgeven apparatuur die ons moest observeren, maar ook het bed liet houden. Vier alleenstaande vrouwen, welke op de vroege zondag waarop Moederdag thuis gevierd zou worden, met spoed opgenomen werden in het ziekenhuis. Single geworden door overlijden, of scheiding van de partner. Voor dat ogenblik waren we genoodzaakt een periode met elkaar door te brengen. Onbekenden die door een gelijkwaardige situatie een binding ervaren. De angst met gelijkgestemden delen door het gegeven van het niet meer hebben van een partner, waarmee op het moment van een noodsituatie overlegd kan worden en er een vertrouwde naaste is die je bijstaat, voor je zorgt. 

Er ontstonden verhalen over de voorbereiding voor deze dag, waarop bezoek van kinderen werd verwacht en naar uit werd gekeken. Dat het nu zo anders dan verwacht was verlopen. Een gebakken appeltaart, welke nog stond af te koelen op het aanrecht in een leeg huis. Een pan soep waarvan het vlees nog stond te trekken op het fornuis en het vuur eronder door de ambulance broeder was gedoofd. Maar ook verhalen over de rafels in hun leven van het verleden. Ontstane scheuren onherstelbaar voor eventuele reparatie, maar ook scheuren welke de tijd gegeven was om te herstellen. Dit allemaal ontstaan naar aanleiding van een simpel gaatje in een versleten laken. Want vroeger….scheurden we lakens in repen….enz. enz., eens vroeger….. Daardoor kwamen herinneringen boven van persoonlijke belevenissen in een lang verleden. 

Ik werd al gelijk bestempeld als de jongste, mijn buurvrouw was de oudste en had reeds de geweldige leeftijd bereikt van 91. Zij had haar leven voltooid vertelde ze. Niets kon meer gerepareerd worden, alles was stuk en met diverse hulpstukken werd haar leven in stand gehouden en gerekt. Maar haar wijze van vertellen, op zo’n sprankelende , maar ook met van kennis doorspekte manier deed ons boeiend luisteren. Ze was verdrietig omdat ze met de arts had besproken haar leven te beëindigen. “Het is hard, zei ze, de realiteit van het definitieve einde nu hardop uitgesproken te hebben”.

In de loop van de middag stroomden bloemen op onze kamer binnen, meegebracht door de op bezoek komende kinderen waarvan sommigen al vroeg uit bed waren gebeld. Bijgekomen van de schrik waren ze even naar huis gegaan en teruggekomen met de gift om toch dat tintje extra van liefde te betonen aan hun moeder. De geuren en kleuren vervingen de reuk van een ziekenhuis. Het vrolijkte op en deden soms even het vervelende van onze eigen narigheid vergeten.

Met mij is het goed. Bij mijn ontslag met diepe meelevende gevoelens afscheid genomen van mijn onbekende, maar toch ook weer bekend geworden kamergenoten die door een gedeelte van hun levensverhalen gedeeld te hebben, elkaar hebben gevonden in een onverwachte omgeving en situatie.

Een bijzondere Moederdag, op een bijzondere plaats met veel liefde van kinderen voor hun moeder omringd.

“Het beste wat een moeder aan haar kinderen kan geven, is het geschenk van haar tijd”

Liefs,

Een verhaal....door mij verteld

Een verhaal…..

Mijn grootouders, van mijn moederskant, geweldige mensen, heb er dierbare herinneringen aan. Ik heb na de oorlog 7 jaar met mijn ouders bij hen ingewoond. Het verhaal wat ik ga vertellen behelst de periode van de oorlog en de jaren daarna. De meegemaakte belevenissen tijdens 1940-45 werden dikwijls aangehaald, gewoon aan de keukentafel door mijn grootouders en ouders. Ik was nog jong, drie jaar na de bevrijding geboren, toch heb ik veel meegekregen van de impact welke alles op hen gehad heeft. Het zijn niet alleen de verhalen, die indruk op mij maakten, maar het was vooral de sfeer en de emoties van ongemak en verdriet die ik toentertijd geproefd heb, waardoor Ik het ontroerende belevenissen vond en naarmate ik ouder werd begon ik me er steeds meer in  te verdiepen, ze te combineren met mijn ervaren gevoelens als klein kind. De wederopbouw verliep in eerste instantie traag. Van alles, was er tekort, bovenal woningen. Als 5 jarige kan ik mij nog heel goed herinneren de resten van puin welke de bombardementen op gebouwen in Deventer hadden aangericht. Mijn verhaal gaat over angst, vreugde, verdriet, geboorte, overlijden, maar ook over liefde.      

Mijn Opa en Oma woonden aan de rand van het dorp in de omgeving van Deventer in een vrijstaand huis. Er was aardig wat grond rondom het huis. Een groentetuin, een appelboom achterin, waar mijn Opa voor mij een schommel aan een tak had gemaakt, diverse schuren, een stuk weiland. Het huis staat er nog, ben er nog diverse keren langs gereden, echter, ik moest mijn herinnering aan de grootte van zowel huis, zowel als tuin aardig bijstellen, toen ik het voor de eerste keer als volwassene weer zag. Het was allemaal niet zo groot. Toch woonden er drie jaar na de oorlog twee gezinnen, waarvan de voorkamer ook nog diende als winkel, waar galanterie producten verkocht werden. Jaren voor de oorlog trok mijn Opa met paard en wagen erop uit om zijn waar in de omgeving aan de man te brengen. Potten, pannen, keukengerei. Gedurende de oorlog werd het hem onmogelijk gemaakt, doordat de paarden in beslag genomen werden. Mijn Opa was een sigarenroker, echter tijdens de oorlog was er geen tabak meer te verkrijgen. Vindingrijk als hij was, is hij zelf tabaksplanten gaan verbouwen. Ik zie nog de tabaksbladeren hangen in de schuur.

Mijn ouders hebben elkaar ontmoet in 1944. Wanneer er een ophanden zijnde bombardement, of gevechten aan kwamen, werden ze gewaarschuwd om te vluchten. Mijn vader woonde met zijn familie op een boerderij in een dorpje aan de IJssel 30 km verderop. Ook zij moesten voor een periode hun boerderij voor hun eigen veiligheid verlaten. Mijn moeder en ouders vonden een schuilplaats bij een boer en daar troffen zij elkaar en zijn verliefd geworden. Dicht tegen elkaar aan, in een schuilplaats  gemaakt door de boer in een berg met bieten. Ik probeer me nog steeds een voorstelling te maken hoe dat er uit moet hebben gezien. Ik vind het nog steeds een bijzondere ontmoeting.  

Mijn vader heeft me dikwijls verteld hoe spannend het was wanneer hij de afstand per fiets aflegde om mijn moeder te ontmoeten. Ook werd hij gedetacheerd om voor de TOT te gaan werken. Te voet moesten ze naar Apeldoorn. Een hele kolonne mannen. Hij vertelde, dat hij zich steeds meer liet zakken in de rij, een maisveld zag, over de sloot sprong, waarna hij zich uit de voeten maakte. Ook in dat jaar kregen mijn grootouders hun eerste kleinkind. Echter hun dochter overleed in het kraambed na de geboorte. Geluk en intens verdriet zo dicht bij elkaar, waarbij de omstandigheden daar nog een extra stempel op drukten. De baby werd voor de verzorging door de vader bij mijn Oma en Opa ondergebracht en heeft bij hen tot zijn 9^e jaar gewoond. Mijn “grote” neef, mijn speelkameraadje.

Vlak voor de bevrijding, waren de Canadezen in opmars. Omdat er hevige gevechten verwacht werden, moesten ze opnieuw vluchten. Bij terugkomst vonden ze hun voorgevel volkomen in puin. Waar ze erg van schrokken en onder de indruk van waren, was dat ze twee gedode Canadese soldaten tussen het puin aantroffen. Jaren later in hun verhalen beroerde hen dat iedere keer weer.

Twee jaar na de oorlog trouwden mijn ouders. Het huis was weer hersteld, op de bovenverdieping was woonruimte voor hen gecreëerd.

Zo zullen er talloze verhalen door onze generatie verteld kunnen worden. Mijn schoonouders die op hun boerderij een schuilplaats boden voor gevluchte Joden uit Amsterdam. De angst en de spanning voor ontdekking wat dat voor hen meebracht, zijn belevenissen waar we door hun wijze van vertellen een beetje een idee van hebben gekregen.

Ik blijf mijn verhaal vertellen, bovenal om te beseffen hoe waardevol in vrijheid leven is. Maar vooral het belang om te blijven gedenken.  

Liefs,              

Lentekriebels

Lentekriebels

“De lente is het geluk in de lucht”  Diane de Beusacq

Lentekriebels geven ons een goed gevoel, de steeds krachtiger wordende zon geeft ons energie. Vitamine D wordt aangemaakt in ons lichaam waardoor serotonine en dopamine onze hormonen activeren die van invloed zijn op ons geluksgevoel. We willen naar buiten, frisse lucht, dingen ondernemen. We kunnen de lente voelen, lucht ruikt naar lucht.

Geen winter duurt eeuwig, geen lente slaat haar beurt over. Het is een cyclus die zich herhaalt, ieder jaar weer. Iedere keer weer nodigt het voorjaar ons uit tot het maken van een nieuwe start. We zien het rondom ons heen gebeuren, vogels die hun nestjes bouwen, een geboortegolf onder de dieren, lammetjes die al vroeg in het voorjaar geboren worden, bloesems aan de bomen en bollen die in no-time uitbloeien tot prachtige bloemen. Maar ook zelf gaan we aan de slag. We maken ons huis schoon, of geven het interieur een ander kleurtje. De tuin wordt aangepakt en we kopen plantjes en bloemetjes voor rondom het huis, of voor op het balkon.

Hoe meer zonlicht, hoe meer hormonen, waardoor ons gevoel meer open staat voor het aangaan van nieuwe relaties. De wens naar het samen zijn neemt toe. Vlinders in de buik, zoals wij dat zo mooi noemen. Illusies die we maken van het werkelijk als single weer samen te kunnen zijn. Dat is wat lente met onze gevoelens doet. Lente houdt een belofte in, een nieuw begin van alle leven. Illusies en dromen mogen we hebben en in het uitvoeren van onze plannen brengen we onszelf in de gelegenheid ze ook uit te laten komen.

We halen contacten van vrienden weer aan. Wat is er heerlijker om samen neer te strijken op een terras en genieten van de warme zonnestralen. Zoals ook wij gedaan hebben, mijn kleinkinderen, schoondochter en ik afgelopen week. Een aantal dagen bij Oma logeren in de voorjaarsvakantie. Buiten gezeten op een bankje in diergaarde Blijdorp onze broodjes op eten. Ondertussen genieten van het buitenzijn, de heerlijke temperatuur en de gesprekken van de kids over de indrukken die ze ervaren. Het lentegevoel! Maar vooral het samen zijn.

Mijn kleinkinderen zijn gisteren weer vertrokken Vandaag is het puinruimen. Het lijkt bijna op een grote schoonmaak van het voorjaar uit te draaien. Tijdens het opruimen voorwerpen tegenkomen die bij mij onveranderd op dezelfde plaats blijven staan, maar ik nu ergens anders tegen kom. Weer herinneringen tegen kom van een gesprekje van mijn kleindochter over een zeepje wat ze mee had genomen van het toilet. Ze vond het zo schattig. Ik bewaar soms voorwerpen met een voor mij belangrijke aanleiding best lang. Dit zeepje, een hartje, is verpakt in tule met een roze lintje. Ik vertelde haar dat haar papa en mama het mij hadden gegeven bij haar geboorte. “Toen was ik nog heel klein zeker!”. Waarop we met zijn allen een Dvd hebben zitten bekijken van 7 jaar geleden.

Kist met speelgoed van mijn kinderen kan weer naar zolder. Maar ik heb beloofd, dat het gebouwde fort van Playmobil en al de poppetjes boven mag blijven staan tot de volgende keer. Speelgoed waar mijn jongens mee hebben gespeeld kunnen ook de kleine dametjes bekoren. Maakt dus niks uit of het nu voor jongens, of meisjes bedoeld is, of was. Het gaat om de fantasie.

Nu, ik ga weer aan de slag na een deel van mijn belevenissen van afgelopen week verteld en mijn lentegevoel beschreven te hebben. De vingertjes achtergelaten op diverse plekken weg poetsen, maar de herinneringen aan een mooie en leuke week in de lente blijvend opgeslagen zijn.  

“illusies zijn de vlinders van de lente van het leven” Peter Sirius

Geniet van de Lente…..

Liefs,

ik heb een droom....i have a dream ABBA

Happy Easter

“Je bent niet alleen”

Het thema van The Passion dit jaar. Edwin Jonker zal als speler van Jezus , zoals de laatste uren van Jezus op de berg Getsemane, niet eenzaam, of alleen zijn. Hij zal omringd worden door duizenden bezoekers, gelovigen en niet gelovigen. Iedereen, of bijna iedereen kent globaal wel het verhaal uit de Bijbel over het sterven en de opstanding van Jezus. Pasen is een Christelijk feest, toch weten veel mensen niet meer waarom Pasen gevierd wordt. Voor velen zijn het vrije dagen, een lang weekend om uitstapjes te plannen. En eieren, veel eieren. Volgens Germaanse traditie werden in de vastentijd eieren als symbool van vruchtbaarheid in de akkers gestopt. Die oude eieren werden met Pasen opgegraven, welke niet meer eetbaar waren werden versierd. Eieren versieren en verstoppen doen we nu nog steeds, ter vermaak van veel kinderen. Ik kan me nog uit mijn jeugd herinneringen, dat er 1^e Paasdag veel eieren gekookt en gegeten werden, maar niet eerst door met elkaar eiertje te tikken Het ging er om wie het langst zijn ei heel hield. Er waren trucjes voor, de bolle kant eerst, of de spitse kant, maar dat ben ik vergeten.

Ik ben opgevoed in een niet streng katholiek gezin. 40 dagen voor Pasen kregen we een trommeltje en daar moesten we de snoepjes die we kregen bewaren tot de Pasen. Als we die al kregen, want zoveel kregen we niet te snoepen. We moesten vasten! Het behoren eigenlijk 46 dagen te zijn, maar de zondagen worden niet meegeteld, omdat dat Feestdagen zijn en dan hoef je niet te vasten. Verder heb ik niet zoveel meegekregen, dat er echt gevast werd. Misschien dat mijn vader zijn borreltje, of sigaretje even liet voor wat het was, of mijn moeder misschien wel geen suiker gebruikte, of iets dergelijks, het is mij in elk geval niet opgevallen. Geen TV kijken was nog niet aan de orde, evenals het gebruik van Sociale media, de smartphone bestond toen nog niet. Gelovigen van nu zullen vast wel de modernere middelen gebruiken om zich in deze periode iets te ontzeggen wat men graag wil.

Door dat snoeptrommeltje gaven ze mij in elk geval mee, dat ik mij bewust werd van de lijdensweg van Jezus. Het geloof in ons gezin hoorde er gewoon bij. Mijn leefomgeving was katholiek en ik bezocht een katholieke school. Mijn ouders hadden zich als opdracht gesteld, de kinderen dit geloof mee te geven en wat ze er als volwassenen nog mee deden, was niet meer hun zorg. Wel belangrijk was wat de omgeving ervan vond. Namelijk in de omgeving bekend staan als een goed katholiek gezin.

Dankzij de opvoeding door mijn ouders weet ik wat Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag inhouden. Ik ben ze dankbaar, dat ik door hen die kennis heb opgedaan. Christelijke Feestdagen vier ik al lang niet meer als zodanig en Pasen zal ik vieren als dagen om iets leuks te ondernemen met mijn kinderen. Maar op Witte Donderdag kijk ik naar The Passion. Het geloof in mijn opvoeding zal er ongetwijfeld toe bijdragen, dat het verhaal mij intrigeert, maar ook hoe in dit spektakel, want dat is het, de liederen van deze tijd in dat hele oude verhaal verweven worden. Bovenal vind ik het opzienbarend dat zoveel duizenden mensen, eendrachtig, zonder haat, of agressie bijeen zijn, en allen dezelfde gevoelens delen. Dat alleen al is wat The Passion teweeg brengt.

Ik wens alle lezers Fijne Paasdagen toe.   

    

verwonderen

"Carolien.....HELP!"

“Carolien….HELP!….”Onze minister president die even de draad kwijt was. Zo menselijk. Ik denk haast dat het meer stemmen oplevert dan al zijn mooie woorden tijdens de campagne. Het zal hem nog lang achterhalen. Ik kan me nog herinneren, lang geleden toen ik nog dacht de wereld te kunnen veranderen, dat ik tijdens verkiezingen op de lijst stond van “Gemeentebelangen”. In een volle zaal zat ik met anderen van de partij achter een tafel en was aan de beurt mijn woordje te doen. Het ging goed totdat mijn man binnenkwam en ik volkomen het vervolg van mijn verhaal kwijt was. Wat de toehoorders in de zaal van mijn uitleg vonden, was op dat moment voor mij van minder belang, maar wel wat mijn man er van vond. Het kwam goed en het komt ook altijd weer op zijn pootjes terecht, net zoals bij Premier Rutte.

Het is dikwijls juist het menselijk aspect wat een rol speelt. Kijken we vaak niet eerst naar de mens zelf, wat er achter dat mooie koppie, of lichaamstaal zit. Heeft iemand een charismatische uitstraling, straalt hij leiderschap uit, een blik wat vertrouwen geeft, veelal zijn dit de eerste kenmerken die we van belang achten. Daarna komt pas de inhoud van de doelen waar hij/zij voor staat. Natuurlijk is dat laatste van belang, echter de indruk van een persoon die ons vertegenwoordigd staat dikwijls vooraan in onze beleving, van onze aandacht. Vandaag gaan we stemmen voor de Waterschappen en de Provinciale verkiezingen voor de 1^e Kamer. Voor velen is het stemmen voor de Waterschappen een ver van ons bed show. Ik ga hier niet verder op in wat we van die organisatie in het algemeen vinden. Grotendeels komt dat , omdat we moeten kiezen voor personen die nauwelijks bij ons bekend zijn. We hebben er geen gezicht bij. Eens in de zoveel tijd treden ze voor het voetlicht. Te weinig om ons een indruk te geven van zijn/haar menselijk zijn, om daarna het aspect van waar hij/zij voorstaat te moeizaam wordt om nog te gaan te ontdekken. Ja, we kunnen ons inlezen, maar dan nog blijft die menselijkheid achterwege. We missen die eerste indruk. Het is een nietszeggende naam waar we op stemmen. Ongetwijfeld zijn er kiezers die van de hoed en de rand weten en de mens achter de naam kennen. Maar het gaat mij om de algemeenheid in wat wij als volk veelal ondergeschikt in het kiezen van de Waterschappen vinden om hiervoor naar de stembus te gaan. Het is de onbekendheid van de mens, werkend voor die organisatie die ons de das om doet.

Maar goed, vandaag kunnen we en vooral niet te vergeten, mogen we stemmen. Ik blader nog wel eens door de diverse namen. Eén zal de “gelukkige” zijn. Het zal wel goed komen. Ik heb in elk geval mijn stem uitgebracht.

“Voordat je spreekt, moet men van je gezicht af kunnen lezen, wat je wilt zeggen”

Marcus Aurelius

Liefs

Christchurch

“Heb een mens lief, met je hart, je ziel en je verstand, zoals je jezelf lief hebt”. Vanmorgen het droevige bericht: 49 mensen overleden. Doodgeschoten door één persoon in Christchurch. Liefde?! Liefde voor wat? Ik zie het in zo’n geval als een omgekeerde liefde van iemand, namelijk het zichzelf lief hebben boven alles en iedereen. Door egoïsme geleid een doel, een ideaalbeeld wil bereiken. Ook de werkelijkheid heeft verloren in het liefhebben van de medemens. Een bewustheidsvernauwing ondergaat in het eigenbelang om in zijn eigen behoeften te voorzien. Ik probeer het te begrijpen, maar het is niet te begrijpen. Hoe ondoorgrondelijk een mens kan zijn, komt hier maar eens weer naar voren. Al onze mooie verhalen over liefde, vallen in het niet bij het verdriet van al degenen die een geliefde hebben verloren bij deze aanslag.

Raketaanval op Tel Aviv, als reactie honderden raketten afgevuurd door Israël. Geweld overal om ons heen. Her en der mensen hiervoor op de vlucht slaan. Niet alleen oorlogsgeweld, maar ook geweld in taalgebruik en misleidende berichten en video’s op sociale media, om zogenaamde goede intenties . Mensen beschadigen elkaar, om maar hun gelijk te halen. Met welk doel? Zichzelf een goed gevoel geven, zichzelf verrijken naar een hogere positie? Vaak ben ik teleurgesteld in de mens. Streven we in al onze beslissingen, in de politiek, in het belang van onze aarde, in  het wereldgebeuren wel het maatschappelijke belang na, of is alleen maar de overwinning belangrijk? De beste zijn. Wij hebben gewonnen! Het lijkt mij wel of het egoïsme van de mens altijd op de loer blijft liggen.

Dikwijls zou ik wensen, dat mensen de liefde voor elkaar wat meer op de voorgrond zouden willen stellen. Er een machtige leider zou opstaan, wie voorbijgaat aan het egoïsme, die ons verdwaalden op het goede spoor leidt. Zijn eigen behoeften opzij zet en handelt op eigen niveau met die ander. Want uiteindelijk hebben we leiders en regels nodig om in het gareel te blijven.

Een machtige leider met goede intenties, maar zelfs de president van de VS, welke een grote machtspositie heeft in de wereld,  leidt ons niet naar het juiste pad. Je zou haast aan een God gaan denken, helaas heeft ook het geloof daarin ons tot diverse oorlogen geleid. En het tweede gebod: “Heb uw naast lief als uzelf”….”Als”…je dan meer van jezelf gaat houden, dan van die ander….waar leidt dit dan toe…..

Ik weet het ook niet. Op dit moment ben ik alleen maar verdrietig om wat mensen elkaar aan doen.

“Te leven is een gunst. Te weten hoe is een kunst”

Toon Hermans

Liefs

         

Mijmeringen

De gedachte waarvoor de tijd rijp is, leeft ongeweten in allen, maar baant zich door de dunste plek, door de gevoeligste plaats haar weg naar buiten.

Harry Mulisch

“Ik begin op leeftijd te geraken”. “Mijn toekomst wordt steeds kleiner”. Het was een mijmering die vanmorgen bij het wakker worden door mijn hoofd ging. Zomaar even voorbij flitste. Wanneer je er geen aandacht aan schenkt kan die vluchtige strofe ook zo maar weer verdwijnen. Maar ik lag nog heerlijk, het was nog donker en ik had in de vroege stilte alle tijd om de overpeinzingen over het leven, gebeurtenissen in mijn leven toe te laten, ineen te laten vloeien, zoals ze bij mij op kwamen. Hoe prachtig de evolutie is van ons bestaan, het hele leven op aarde, reeds miljoenen jaren geleden ontstaan, waarvan ik maar een heel klein deeltje hier op deze aarde mag doorbrengen en meemaken. Zo’n pietepeuterig klein stukje in al die miljoenen jaren. Het lijkt bijna te verwaarlozen. Als kind ervaar je honderd jaar, als een bijna oneindig beeld, ver weg in de toekomst. Nu, alweer 19 jaar geleden hebben we de 2^e millennium overgang meegemaakt. Ik vond het bijzonder. Wanneer ik dan naar dat getal van 19 jaar geleden kijk, toch al een tijdje geleden, lijkt het mij, of het nog maar net in het voorbije verleden heeft plaatsgevonden. Raar wat herinneringen in de tijd met onze belevingen doen. Maar mijn 100 komt nu in sneltreinvaart naderbij. Mijn gedachten dwalen af, naar de tijd van “vroeger”. Dat ik dacht iets van belang voor de gemeenschap te kunnen betekenen, maar vooral dat mijn inzet zou bijdragen de wereld te kunnen veranderen, te verbeteren. Die denkwijze, is echter al lang verleden tijd. En ik ben geen Albert Einstein, bekende dichter, of schilder, of een andere beroemdheid geworden die daarmee de geschiedenisboeken in gaat.

Het wordt langzaamaan lichter in mijn kamer en zie de contouren op een foto van mijn grootouders steeds duidelijker. Nu hoef ik die foto helemaal niet helder te zien, de gezichten staan op mijn netvlies gegrift. Zeven jaren van mijn jonge jaren met mijn ouders bij hen ingewoond.  Altijd een goede band met hen gehad, zij voelden als een tweede vader en moeder.  Alzheimer. Het is een foto van hen samen toen ze 65 jaar getrouwd waren, op dat moment was mijn Oma al ziek. De herinneringen bij het zien van die foto doen me dikwijls die laatste jaren van hen weer extra beleven. Wat me in het bijzonder bij is gebleven, is het trieste beeld van mijn Oma, die door mijn Opa               ’s nachts van straat werd gehaald, omdat ze zich niet thuis voelde in haar eigen woning , maar vooral haar eigen man afweerde, omdat ze hem niet als haar echtgenoot herkende. Soms bekruipt mij het gevoel, een soort angst, als ik maar niet net als Oma……… soms…..

 Het leven is kort, maar ook vluchtig. Vluchtig in die zin, wat vandaag interessant, belangrijk wordt geacht, is morgen al weer verleden tijd, omdat er alweer ander nieuws is, wat onze aandacht vraagt. De tijd van de digitale communicatie! Voor onze jongeren allemaal normaal, maar wij ouderen hebben andere tijden gekend. Toen was de wereld in onze beleving ook groot, maar verder weg. Nu worden we haast verpletterd door de berichten in de media. Berichten en nieuws van over de gehele wereld, we worden ermee overspoeld. Met daaropvolgend de diverse praatprogramma’s welke ons de meningen van verschillende genodigden voorschotelen. Gelukkig kunnen we selecteren, wat ook nodig zal zijn, omdat we toch niet in staat zijn om overal aandacht aan te schenken en zeker niet de hele wereld op onze schouders kunnen nemen. Vooral de sociale media spelen tegenwoordig een belangrijke rol, en… waar we haast niet meer onderuit kunnen om daar aan deel te nemen. Juist hierdoor blijven we op de hoogte van het wel en wee van kinderen, familie en vrienden. Kaartjes sturen we steeds minder. We zetten digitaal een felicitatie op Facebook, of Twitter. Verzenden is goedkoop, makkelijk en snel. Een persoonlijk contact via de telefoon kost tijd en geld, dus sturen we een WhatsApp. Knuffels, hartjes, kussen geven we elkaar digitaal. Worden we van al die communicatiemogelijkheden nu gelukkiger? Ik geloof er geen barst van. Zoveel contacten, zoveel zogenaamde “vrienden” en dat dienen we dan ook allemaal te onderhouden, maar vooral is er die angst dat we iets zouden kunnen missen. Resultaat een jachtig bestaan, wat ons leven nog veel korter doet lijken, dan het al is. Laat mij die knuffel voelen. Laat mij een kus terug kunnen geven, zodat ik die warmte ervan kan ervaren.   

Als vrijwilliger draag ik nog steeds mijn steentje bij, echter in het grote geheel voel ik me soms heel erg nietig. Is die inzet dan nuttig? Jazeker, hoe klein ook, elke bijdrage is waardevol. Bij alles wat je onderneemt ontstaat een vervolg, ook al is het niet altijd direct zichtbaar. Ik probeer op mijn eigen manier een bijdrage aan de gemeenschap in mijn nabije omgeving te leveren. Fijne, persoonlijke contacten met kinderen en kleinkinderen te onderhouden. Dat is wat mijn leven inhoudt geeft, bovendien ook voldoening geeft en ach… in die geschiedenisboeken belanden is dan minder van belang. En de wereld verbeteren laat ik nu aan de jongeren over.

Zoals een stroom onstuimig voorgaat en niet wederkeert, zo gaat het leven van de mens voorbij en komt niet terug. Zelfs hij die duizend jaren leeft zal sterven en vergaan.

Boeddha

Spring is in the air

Ga Niet Weg Van Mij

Doelstellingen

Klussen

Ik heb mezelf doelen gesteld en die moet ik ook weer van mijzelf binnen een termijn halen. Hoewel, de marge van tijdsverloop kan ik natuurlijk zelf bepalen. Het is niet zoals in een bedrijf, dat er financiële consequenties aan vast zitten. En ik ben maar alleen, dus niemand zal mij met een stok achter de broek aan zitten, omdat ik niet het bedoelde resultaat bereikt heb. Ja, met al mijn doelstellingen mis ik toch wel iemand om mee te kunnen delen. Want dan zou het maar de helft zijn, of nou tenminste een groot deel. Ik wil best wel toegeeflijk zijn, als de andere helft van mij ergens een hekel aan heeft, die extra klusjes doe ik dan uit liefde er wel bij. Ik noem het expres de andere helft van mij, die partner van mij, als hij nu zou bestaan. Fifty, Fifty, is samen één. En dat heb ik altijd het mooie gevonden aan het twee-zijn. Ieder zijn ding, taken waren verdeeld en je had altijd de mogelijkheid om hulp aan elkaar te vragen. Dat zou trouwens ook een doelstelling kunnen zijn: Een Lief. Binnen welke termijn? Nou laten we die marge maar breed houden, dan kan ik me er tenminste geen buil aan vallen.

Het voorjaar komt eraan en ik heb zelfs een planning gemaakt hoe ik die doelen het beste kan halen. Een schema van voorbereidingen, werken uitvoeren en voltooien. Het begint zo wel meer op een bedrijfje te lijken, waar ik als Zzp-er de leiding van heb. En ik heb het nog druk ook, ik moet het in mijn eentje zien te rooien. Dit komt allemaal wel heel erg indrukwekkend over, maar dat valt wel mee hoor. Soms heb ik wel eens een schop onder mijn achterwerk nodig, die krijg ik nu niet, dus maan ik mijzelf maar aan. Ik ben een geëmancipeerde vrouw, wat ik kan, doe ik allemaal zelf, maar er doen zich klussen voor waar ik minder handig in ben en dan echt wel een handige man in mijn omgeving zou wensen. Trouwens mannen, zowel als vrouwen hebben hun eigen handigheidjes en ben je met twee dan kan het elkaar goed aanvullen. Soms heb ik gewoon ook een hekel aan bepaalde klussen. Laat ze dan maar liggen totdat het moment komt, dat ik er toch niet meer onderuit kan. En die klusjes had ik dan graag aan die andere helft willen uitbesteden. Meestal zijn dat ook werken waarvan ik niet goed weet hoe ik het moet aanpakken. Het materiaal niet ken wat ik nodig heb, er ook nog nooit mee heb gewerkt. Toch begin ik er dan aan, waarbij het soms ook grandioos mislukt. Waar gehakt wordt vallen spaanders, denk ik dan maar. Word er ook wel eens wanhopig van. Ben nu met een klus bezig, die ik vorig jaar verprutst heb. De kit die ik had trachten aan te brengen ben ik nu aan het verwijderen, om opnieuw te kunnen beginnen. Maar ik heb met het pistool geoefend en heb goede moed, dat het mij gaat lukken.

Ik heb al wat doelstellingen gehaald en van mijn lijstje afgestreept. Voor de rest heb ik goede moed, wat gebeuren moet, moet nu eenmaal gebeuren, dus het komt wel allemaal goed. Zeker met het voorjaar en de zomer in het vooruitzicht. Echter bovenal, ik heb de tijd aan mezelf. En wie er helpen wil is altijd welkom, zo is het dan ook wel weer.

Valentijnsdag

Dag van de Liefde

Vandaag geen lief

die mij een bloemetje brengt

mij met een ontbijtje verwend

of zijn hart aan mij schenkt

doch al even gelée

verraste mijn lief mij eens

met een klein plantje

Convallaria majalis

Klokjes met geurende bloemetjes

symbool voor zuiverheid, prilheid

oprechtheid en discretie

Ieder voorjaar wanneer ik ze weer zie

denk ik aan dat ene plantje,

wat mij in haar geuren

iedere keer weer doet beleven

de herinnering aan de boodschap van geluk

eens door mijn lief aan mij gegeven

Het Lelietje der Dalen

St-Valentin 2019 (Chanson d'amour en ''Langage Lumière'')

U2 - With Or Without You

SVS Schalkhaar "De Wijtenhorst"

Voetbalelftal SVS Schalkhaar op het sportcomplex "De Wijtenhorst" aan de Wijtenhorstkampweg. Foto jaren zestig. Vlnr: Henk van de Liende, Geert Groot Koerkamp, Jo de Lange, Frans Husken, Wim Huis in 't Veld, Antoon Berghuis, Hans Kempers, Herman Sanders, Jan Berghuis, ?, Henk Jansen.

SVS Schalkhaar begin 50er jaren

Voetbalelftal SVS Schalkhaar op het voetbalveld aan de Kon.Wilhelminalaan, tegenover R.K.School. Foto jaren vijftig. Staande vlnr: hr.Immink (coach-trainer), Jan de Brouwer, Geert Wientjes, Geert Groot Koerkamp, Herman Rodijk, Antoon Jans, Antoon Berghuis, Henk Jansen; vóór: Jan van Dijk, Hannes Haverhoek, Jacob van Dijk, Johan Stegeman, Geert Blokvoort.