Reizen soms avontuurlijk, soms verrassend

 

Avontuurlijk

Ik hou van reizen. Het hoeven voor mij niet altijd verre reizen te zijn. Gewoon met de bus, of trein naar een bestemming, al is het maar in de omgeving. Onlangs was ik op weg naar mijn kleindochter wonend in Zeeuws Vlaanderen. Ik besloot met de trein te gaan i.p.v. met de auto, i.v.m. wegwerkzaamheden. Nu is Nederland niet zo groot, maar het deel van Nederland wat in het Zuidwesten tegen de Belgische grens aan ligt, is toch wel een ander verhaal om daar met het Openbaar vervoer van deur tot deur te komen. Ik heb er 42 jaar gewoond. In het verleden was het Openbaar Vervoer daar al niet geweldig, maar nu is het nog lastiger geworden. In totaal heb ik deze dag zeven uur gereisd.

Op het perron zat ik te wachten op de trein naar Goes. Op een bankje gezeten genoot ik van de zon op mijn gezicht. Al de bewegingen van aan- en vertrekkende treinen, van mensen, sommigen gehaast, enkelen met koffers. Ik vind het leuk om al die bewegingen gade te slaan. Radend naar de bestemmingen van hen, de achtergrond waarom en waarnaar iedereen op pad is. Waar gaan al die mensen naar toe? Bovendien vind ik reizen avontuurlijk, vooral ook spannend, soms verrassend,  er kan altijd iets gebeuren, of de mogelijkheid om andere onbekende mensen te ontmoeten. Zo ook deze morgen. Er kwam een jongere vrouw naast mij op de bank zitten. Ze hief , net zoals ik haar gezicht naar de zon. “Dit is toch genieten!” Zo begon ons gesprek. In de trein namen we tegenover elkaar plaats. Zij was onderweg naar Vlissingen naar haar dochter en ik naar Goes. We zetten ons gesprek voort. Over wonen in Zeeland, over haar  vakanties in Zeeuws Vlaanderen. Raakvlakken en ervaringen die van wederzijds bekende plaatsen ons stof gaf om over te praten. Interesses te delen.

Kennelijk reis ik toch nog niet genoeg, want de conducteur controleerde mijn OV kaart en meldde, dat ik niet ingecheckt was. Bleek, dat ik door het poortje van een andere vervoerder was gegaan. Het bijzondere en  mooie was, dat deze onbekende vrouw mij aanbood om op haar seizoenkaart mee te reizen. Uiteindelijk was het niet nodig, daar de conducteur zeer coulant was, mij geen boete gaf en aanraadde om in Goes niet uit te checken en achter iemand anders door het poortje te lopen. Waarop voor onze zitplaats een reactie kwam van een man: “Je kunt met mij meelopen, ik moet ook in Goes uitstappen.”

Uiteindelijk kan ik terugkijken op een bijzonder mooie dag. Het was prachtig weer. Zonder jas met mijn kleindochter naar buiten. Spontaan besloten we op een terras mosselen te gaan eten. Vooral de ontmoetingen en de vriendelijkheid van onbekende mensen zullen eveneens in mijn herinnering blijven.

Samen liepen we door het poortje in Goes. De hulpvaardige man keerde terug om alsnog zijn koffers te pakken. Ik zwaaide nog naar hem, voordat ik de bus naar Zeeuws Vlaanderen in stapte.   

 

liefde en vrede

 

Liefde en vrede

Vanmorgen in bed dacht ik na over een aanhef voor mijn blog. Door de dagelijkse berichten in de media over het beschadigingen van mensen en diverse bevolkingsgroepen, berichten over oorlogen, vernietigingen, vernielingen en aanslagen, afijn teveel om op te noemen, dacht ik: zou het ooit vrede kunnen worden?! Ik heb daarom liefde en vrede samengevoegd. Want, waar liefde is, moet er toch vrede zijn? Gezien de diverse dating-sites en programma’s over liefde, zijn er veel mensen op zoek naar de ware liefde. Uiteindelijk zijn we allemaal uit liefde gemaakt. En met liefde zijn we geboren. Liefde en vrede, beiden lijken niet direct met elkaar in verband, maar als je voor vrede kiest, eindigt je zoektocht uiteindelijk in liefde, denk ik zo.

Om mijn sombere gedachten wat te verlichten ben ik, na het stukje wat ik hierboven al had geschreven, een wandeling gaan maken. De zon scheen, en ik zag prachtige wolkenluchten. Op het schelpenpad langs de Vliet zag ik aan de oever een zwaan. Ik heb een prachtige foto gemaakt. Ik liep langs sportvelden waar kinderen aan het trainen waren. Ouders aan de kant om de prestaties van hun kinderen te bewonderen. Niks anders dan vrede en liefde.

In mijn eenvoudige leven is het vredig en liefdevol tussen al mijn kinderen, familie, buren en vrienden. Moeilijk voor te stellen, dat er op andere plaatsen in mijn land onrust is door rellen. Moeilijk voor te stellen, dat er in andere delen van de wereld mensen beperkt worden in wie ze mogen zijn, mensen honger hebben en armoede lijden. Moeilijk voor te stellen, dat er ergens in Europa een oorlog aan de gang is. Het gekke is, wanneer ik dan naar mijn eigen omgeving kijk, mijn dorp, mijn buren, waar iedereen zorgzaam, begripvol, maar ook respectvol omgaat met ieders ‘zijn, het gewoon vredig is. Mijn vraag rijst dan waarom kan het niet overal vredig zijn? Veel draait er om macht en geld. Leiders in minder vrije gebieden, machthebbers genoemd, stralen hun macht uit door te overheersen. Totaal tegengesteld aan liefde voor de medemens. Het klinkt misschien voor de lezers onder U misschien raar in de oren betreffende mijn innerlijke vraag: Kunnen deze machthebbers die groots optreden in hun gevoel van machtsvertoon door over hun eigen volk te heersen, tevens in andere landen de bevolking te doden, steden en infrastructuur te vernietigen, wel gelukkig zijn in hun eigen gezin. Hun eigen vrouw, kinderen en familie? Zijn zij in staat aan hen wel de liefde te geven die ze behoeven?

Terwijl ik dit schreef speelde de song “The sound of silence”  van Simon & Garfunkel door mijn gedachten. Hieronder de vertaalde tekst. De tekst is op meerdere fronten te interpreteren. Mijn idee daarover is het onvermogen van mensen om met elkaar te communiceren. Naar aanleiding van mijn blog over Liefde en vrede is iedereen vrij er een eigen interpretatie aan te geven.

The sound of silence

En in het blote licht zag ik
Tienduizend mensen, misschien wel meer
Mensen die praten zonder te spreken
Mensen die horen zonder te luisteren
Mensen die liedjes schrijven die stemmen nooit delen
Niemand durfde
het geluid van de stilte te verstoren

"Dwazen", zei ik, "Jullie weten niet
Stilte groeit als een kanker
Hoor mijn woorden zodat ik jullie kan leren
Neem mijn armen zodat ik jullie kan bereiken"
Maar mijn woorden vielen als stille regendruppels
En echoën in de putten van stilte

En de mensen bogen en baden
Tot de neongod die ze hadden gemaakt
En het teken flitste zijn waarschuwing
In de woorden die het vormde

En op het bord stond: "De woorden van de profeten
Zijn geschreven op de muren van de metro
En in de sloppenwijken
En gefluisterd in de geluiden van de stilte"

 

  https://youtu.be/NAEppFUWLfc?si=_aHotkBwRyj-NUu4

 

Water

 

Water

Soms zou ik willen zijn als water.

Water dat stroomt vanaf een berg.

Een rots tegenkomt, maar langzaam zijn eigen weg zoekt.

Zijn pad kiest voor een bestemming later.

 

Soms zou ik willen zijn als water.

Water, dat zichzelf altijd aanpast waar het zich ook bevindt.

Het vindt altijd de kracht in zichzelf,

onderweg naar zijn bestemming later.

 

Soms zou ik willen zijn als water.

Geduld willen hebben om die kracht te gebruiken,

omdat rotsen soms moeilijk te omzeilen zijn.

Water vindt altijd zijn bestemming voor later.

 

Soms zou ik willen zijn als water.

Niet de weg van water brengt de rots op zijn knieën,

maar water vervolgt zijn eigen weg.

Zijn doel verandert nooit voor de bestemming later.

 

Ik probeer te zijn als water,

mij over te geven aan de stroom,

want waar water ook naar toe gaat,

het pad van alle rivieren

leidt uiteindelijk naar de zee.

 

 

Het is een kunst om ook een beetje ongelukkig te zijn

 

Gesprekken

Sinds enkele weken zijn we in een nieuw seizoen aanbeland. Ben benieuwd wat de herfst dit jaar voor ons in petto heeft. Steeds meer worden we verrast door bijzondere weersomstandigheden heb ik het idee. Maar het begin van de Herfstperiode dit jaar was het weer ons goed gezind. Heerlijke temperaturen om erop uit te trekken Dat merkte ik op een zaterdag in die mooie periode op de fiets toen ik onderweg was naar een winkel in een dorp iets verderop. Het was druk op het fietspad met fietsers, maar ook met wandelaars. Mij tegemoetkomend twee fietsers, een wat oudere man en een jonge man. In het voorbij gaan ving ik de woorden van de oudere man op: “Wat zou je het liefst willen doen?” Al doorfietsend dacht ik na over deze vraag. Misschien waren het vader en zoon? Wat was de reden van die vraag? Waar ging het om? Ik zal het nooit te weten komen, maar om de één of andere reden intrigeerde het mij. Op de terugweg passeerde ik twee wandelaars. Een wat oudere dame en jonge vrouw. Ik hoorde de jonge vrouw zeggen: “En steeds loop ik altijd achter de feiten aan,” Ook hiervan zal ik de reden waarom die opmerking werd gemaakt nooit kennen. Onderdelen van gesprekken opvangen waar ik niets mee kan, maar mij toch ten gehore komen. Of…, misschien waren ze juist wel voor mij bestemd?! “Wat zou je het liefst willen doen?”  Die vraag betrekken op mijn eigen situatie. Mijn leven, mijn toekomst, mijn dromen waarmaken, wel, of geen partner. En de opmerking: erachter, of samen voegen. Een vraag- en constatering stelling waar over valt na te denken.

Tijdens het wandelen en fietsen kan ik mijn gedachten laten gaan. O.a. over de les die ik aan het voorbereiden ben voor mijn cursisten met als titel: ‘Het is een kunst om ook een beetje ongelukkig te zijn’ Het betreft een artikel uit  het boek van de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. Hij benadrukt vooral het feit, dat alles leuk, leuk, leuk moet zijn, maar er weinig aandacht wordt gegeven aan verdriet. En dat verdriet ook bij het dagelijks leven behoort. Hij beschrijft het individualisme in de tegenwoordige tijd.

Na het lezen en het begrijpen van de context bespraken we wat de sociale media met ons doet. De cursisten lezen en spreken het Nederlands op B1/B2 niveau. En dat is een prima niveau om een discussie te voeren. Eén opmerking vond ik wel gevat: Zelfs op verdrietige berichten op Facebook reageren veel mensen dikwijls met een like.” Eén van hen zei: ‘het is veel makkelijker om te reageren op leuke dingen, dan op verdrietige’. En… aan mijn partner laat ik niet zo gauw merken, dat ik niet gelukkig ben’. Gewoon, omdat ik hem niet verdrietig wil maken, maar ik mij dan ook kwetsbaar voel’. Het is veel makkelijker om gevoelens te delen met vreemden, dan met een eigen partner. Daarom hebben psychiaters het in deze tijd zo druk volgens De wachter. Als ik op de fiets oortjes in had gehad, had ik die delen van gesprekken niet opgevangen. Ik was betrokken bij de geluiden om mij heen, zonder mij af te sluiten in mijn eigen wereld, hetgeen veel mensen doen. Uren bezig zijn met de Smartphone, in bus, in de trein, op een bankje in het park. Tijdens het wandelen denk ik veel, ja, maar heb ook oog voor wat er om mij heen gebeurt. Daardoor voel ik de wind in mijn haren, voel de zon op mijn gezicht, zonder dat ik afgeleid wordt wat ik hoor in mijn oortjes. Ik ben meer in de gelegenheid om aandacht te schenken aan mensen die ik tegenkom. Maak een praatje en daardoor ben ik ook meer in de gelegenheid om iemand te ontmoeten. Dikwijls kom ik dezelfde persoon tegen en dan stoppen we even en vragen hoe het gaat en hebben het over e.o.a. actualiteit. Deze ontmoetingen geven invulling aan mijn leven.

“Wat zou je het liefst willen doen?’ Die vraag is wel makkelijk te beantwoorden. Nou, ik zou nog wel meer willen schrijven, maar soms zit er een blokkade en lukt het niet. Diep in mijn hart wel een leuk iemand willen ontmoeten, een reis maken naar Madeira. En achter welke feiten ik dan zou aanlopen, daar ben ik nog niet uit.

 

        

Laan der Liefde

 

Laan der liefde

 

Veilig en beschermd voelt het onder een paraplu van bladeren.
Door het roodbruin gekleurde dak schijnen kleine lichtjes op onze gezichten,
Ze strelen onze ineengestrengelde handen en verwarmen onze aderen.
We zijn dronken en beneveld door de roes van liefde, maar
de lichtjes dansen en springen voor ons uit om ons pad te belichten.
Je handen om mijn gezicht vormen een hart waarin lippen minnen,
zoals het hart in een knoestige oude beuk,
een liefdesruimte waarin insecten vrijen en elkaar vinden.
In diepe stilte kerven we onze namen in die oude beuk.
We hoorden een specht zijn roffel slaan
Onder het suizend loof wandelen we voort.
Wij wensen, dat het leven hier en onze liefde eeuwig zal blijven voortbestaan.

 

Maar dan valt alles uiteen.
Het stort in als een kaarten huis,
of als een zandkasteel bij vloed,
of als een gammele stoel.
En dan komt de regen.
Mijn droom spat uiteen in de druppel die valt in de palm van mijn hand.

 

Legofilius Peppeldam

 

Je moet niet verdrietig zijn…

Legofilius Peppeldam… familie van Loesje, een beetje vreemde poét, met filosofische gedachten en verrassende uitspraken. Overigens net zoals alle afbeeldingen en soms scherpe teksten van Loesje. Teksten die mij in elk geval aan het denken zetten. De liefde van neef Karel bijvoorbeeld. Neef Karel houdt van het leven. Al zijn tijd heeft hij daarvoor nodig, hij heeft dus ook geen baan. Maar wel alle tijd voor iedereen om het leven te overdenken. Een mooie gedachte natuurlijk om aandacht te hebben en te geven aan anderen, maar in het werkelijke leven zullen velen daar toch anders over denken.

Een uitspraak van hem: “Stel je eens voor, dat je je baas vaker ziet dan je geliefde.”

 

“Taal heeft een schoonheid die niet te beschrijven valt.”

Als taalcoach wordt ik helemaal blij van die uitspraak van Legofilius Peppeldam. “Je moet niet verdrietig zijn”, zei eens een cursist tegen mij na een conflict waarbij hij ook aanwezig was en ik mij als vrijwilliger verdedigde in de mogelijkheden om vrij te zijn in taalles te geven. Aangepast aan de cursist en niet volgens strak aangevoerde regels. “Je moet niet verdrietig zijn”, van die opmerking kreeg ik een warm gevoel, verrast door het begrijpen van de situatie en het uitdrukken van medeleven in de nieuwe taal die hij aan het leren was. Deze reactie ontroerde mij op dat moment vele malen meer dan een arm om mij heen , of een handdruk, of welke andere handeling dan ook.

Ik zag je schrijven

denkend in je eigen taal,

om je verhaal uit het land dat je moest verlaten

om te zetten in tekst

die wij als ‘nieuwlanders’ begrijpen allemaal.

Communiceren is niet alleen spreken, maar ook schrijven, lezen, luisteren. Ik ben trots op mijn cursisten die zo hun best doen om de nieuwe taal onder de knie te krijgen.

“Laat de verbinding niet wegvallen”, een uitspraak van Loesje die kan gelden op vele vlakken. Bij het online Daten bijvoorbeeld, dit gezegde vind ik bij deze manier wel komisch! Maar ook bij de band met familie, vrienden, en in een relatie: “Laat de verbinding niet wegvallen.” In de loop der tijd heb ik met de cursisten een band opgebouwd. De cultuur van hen proberen te leren kennen en vooral proberen te begrijpen. Wederzijds zullen we steeds moeite moeten blijven doen om elkaar te begrijpen en vooral steeds moeite blijven doen om elkaar te verstaan. Dat laatste zowel letterlijk, als figuurlijk.

 In het algemeen wil ik ter afsluiting nog dit gezegde toevoegen:

“Luisteren is horen wat er niet gezegd wordt”

 

 

 

 

Brieven

 

Schoenendozen vol met…

vul maar in…, vol met allerlei bewaarsels. Vol met liefde, een brief van mijn eerste vriendje en verloofde, liefdesbrieven van mijn man die maandenlang op zee vertoefde, ontroerende kinderlijke briefjes van vriendjes. Vol met foto’s die nergens bij hoorden, niet bij een vakantie, een reis, of wat dan ook, maar toch een gebeurtenis vertegenwoordigen die ik belangrijk vond om te bewaren. Geboortekaartjes, Huwelijks aankondigingen, kaarten met overlijdensberichten. Allemaal betrekking op mijn familie en naaste vrienden. Schoenendozen zijn stevig, hebben een handig formaat om te stapelen. Door de jaren heen heb ik deze dozen gebruikt om alles wat ik interessant en belangrijk vond in te bewaren. En ik bewaar best wel veel. Ik kan goed opruimen, maar situaties waardoor ik  een verandering in mijn leven meemaakte, vond en vind ik nog steeds een reden om te bewaren.

Eigenlijk was ik op zoek naar foto’s om een levensloop te maken voor het Huwelijk van mijn zoon. Inmiddels is het totaal iets anders geworden, maar hier zit ik dan tussen allemaal geopende dozen. Ik lees een telegram, door mijn man gestuurd vanaf de H.ms. Isaac Sweers, op dat moment gelegen in Ottawa, d.d. twee Juni 1970, mijn verjaardag: “Nog even meisje, dan ben ik weer thuis.” Ik ben dan weer terug in de haven van Den Helder twee maanden voor mijn toenmalige verjaardag om hem uit te zwaaien. In gedachten weer herinneren het verdriet van het afscheid en de blijdschap om elkaar weer in de armen te sluiten.

Ik open brieven van mijn moeder, geschreven begin jaren zeventig op driehonderd kilometer afstand. Nog geen telefoon, maar waar in die tijd wel de post dagelijks werd bezorgd. “Kind, wij hebben besloten een telefoonaansluiting te nemen.” “We zijn dan dichter bij jou.” Wanneer ik dan deze handmatig geschreven brieven van haar in mijn hand houd, is het persoonlijke handschrift, de manier van schrijven wat mij ontroerd en aan het eind: “Gauw tot ziens, Mama.” Het zien van dit handschrift voegt iets toe aan de ontroering, aan haar herinnering.

Elk handschrift is uniek, net zo als ieder mens uniek is. De vorm, het gebruik van de letters, schuin-, of rechtop schrift. Hoe vaak herken je alleen al aan het zien van het geschreven adres op de nog ongeopende enveloppe van wie de afzender is. Als kind heb ik het schuinschrift geleerd. De letters aan elkaar schrijven. Later op de Middelbare school ben ik in blokschrift gaan schrijven. Waarom? Alles wat anders was vond ik toen interessant en onder mijn klasgenoten was het rechtop in blokletters schrijven populair. Correspondentie wordt nu vaak geprint, het is handig om de letters te typen, het gaat sneller, fouten worden aangegeven en zijn snel verbeterd. Toch mis ik de ziel van het  handmatig geschrevene. Het voegt een persoonlijke stijl toe. Een cursist van mij, voorheen Aanklager als beroep in zijn land, schrijft schuin en aan elkaar. Zijn schrift is prachtig.

Al deze dozen bevatten herinneringen, gebeurtenissen door de jaren heen tot nu toe. Een heel leven vol herinneringen, maar ieder dag kan ik er weer nieuwe herinneringen aan toevoegen. Ik open een brief, een handgeschreven brief, van mijn toenmalige vriend, drie jaar geleden. Hij eindigt zijn brief met: “Met jou wil ik de bloemen plukken die langs onze weg zullen staan.” Een mooiere liefdesverklaring dan dit, had ik zelf niet kunnen bedenken.

  

 

Voor jou

 

Voor jou…

Zo groot als de liefde is,

zo klein is het hart.

Alle kamers bijna bezet.

Ruimtes die al zijn ingenomen

aan verloren liefdes, verdriet en eens van liefdevol geluk

al is men de roepende in de woestijn,

voor die ene grote liefde heeft het hart een kamer vrij.

 

Al zoekend de wereld doortrekken.

Lerend van alle momenten,

Verrast door vele ontmoetingen

van mensen die even zijn gekend.

Zoveel sterren als er stralen

Nog steeds is er niet één, niet één die schijnt op mij,

maar één kamer blijft er altijd vrij…

 

Ik zag je lezen onder een schemerlamp,

Ik zag ons wandelen hand in hand

In een laan onder loofrijke bomen.

Niet wezenlijk, slechts waarheden in dromen.

Zoveel mensen als er op aarde zijn,

zoveel sterren als er stralen aan het hemelrijk.

Er zal er eentje zijn, eentje die valt op mij,

Daarom houdt mijn hart een kamer vrij…

voor jou…

 

 

 

 

 

Klavertje vier en klaverzuring

 

Klavertje vier

 

Wat was het heerlijk wakker worden vanmorgen. Zo waarlijk had ik de lege dekbedhoes over mij heengetrokken. Ik voelde een ietwat verfrissende wind door het openstaande raam. Ik houd van de zomer, van de lange avonden buiten zitten, maar met die hoge temperaturen overdag zou ik het liefst in de koelkast stappen. Een beetje overdreven natuurlijk, maar verkoeling is meer dan welkom met deze hoge temperaturen van boven de 30 graden. Inspannende activiteiten zijn uit den boze en mijn dagelijkse wandelingen laat ik maar even varen totdat de temperaturen weer aangenamer worden. Wel ben ik al vroeg op de fiets gestapt om toch wat beweging te krijgen. Door de gordijnen heen zag ik het al lichter worden in de slaapkamer. Ik probeer altijd in te schatten hoe laat ik wakker ben geworden voordat ik op mijn horloge kijk. De digitale wekker heb ik uitgezet, omdat ik soms wanneer het slapen niet goed lukt, niet iedere keer weet hoe laat het is en hoelang ik al niet kan slapen. Ik had goed gegokt, het was half zes. Je kunt aan de opkomst en ondergang van de zon al goed merken, dat we steeds meer in het zomerseizoen vooruitgaan. De tijdschakelaars van de lampen heb ik de vorige week een half uur teruggezet en de korte nachten in eind Juni zijn al even een tijdje gepasseerd. Ik herinner mij nog de eerste keer, dat ik in Juni, enkele dagen na mijn 21^e geboortedag, na een avondje uitgaan op een warme zwoele avond een nacht heb doorgebracht aan de IJssel. Het was het eerste afspraakje met wat later mijn lief en mijn man zou worden. Maar dat wist ik natuurlijk toen nog niet. We praatten, praatten en we hebben de zon zien opkomen, de lucht zien kleuren en het water van een donker lint zien veranderen door de weerkaatsing van het licht. Een belevenis met een sfeervolle en intense herinnering om nooit te vergeten. Zeker, nu met deze temperaturen en zwoele nachten komt die herinnering weer dichterbij. Een intense beleving doordat ik daar zomaar zat met iemand die ik niet verwacht had te ontmoeten. Een intense beleving door de aandacht, doordat ik hem leuk vond, het spannende, de nieuwsgierigheid om meer van hem te ontdekken. En ik merkte, dat het wederzijds was.

Maar goed, vanmorgen dus vroeg op de fiets gestapt. Een aangename temperatuur nog, een helder blauwe lucht en de typische schaduwen van een nog lage stand van de zon. De sfeer voelen van een ontwakende nieuwe dag. Gefietst langs de Oude Maas en gestopt bij de Oude Barendrechtse brug Er is geen brug meer, maar wel zijn er ter herinnering restanten bewaard en daar staan dan ook bankjes. Schepen op hun tocht naar de zee, of landinwaarts in hun eigen tempo op het water voorbij zien glijden. Het was rustig aan en op het water. Aan de waterkant een bijna standbeeld van een reiger en enkele zwanen die dobberden op de boeggolven van een schip. Een stuk rustiger dan gisteren toen ik op het veerpontje zat. Nu op deze vroege ochtend nog geen jetski te zien. Jetski’s die met een behoorlijke snelheid de inzittenden heen en weer bonken door het stuiteren op de golven.

Nu ik zit te schrijven heb ik mij gewapend tegen de hitte. Een heel klein ventilatortje aangesloten op mijn laptop en die houdt mij behoorlijk koel, zodat ik niet met zwetende handen mijn toetsenbord hoef te beroeren. Ook de planten in de tuin hebben last van de warmte. Hortensia’s waarvan de bloemen bruin worden en de druivenstruik laat zijn dorre bladeren vallen. Vorige week was ik het onkruid in de tuin aan het uittrekken. Mijn kleindochter zag mij bezig en zei, maar Oma, dat is mooi, dat zijn roze klavertjes. “Ik ga een foto maken”. Ik vond het onkruid, maar zij liet mij het niet uittrekken. Zijn er hier ook klavertjes vier tussen? Nee, Oma ze hebben maar drie blaadjes. Ik vertelde haar, dat ik jaren geleden in het grasveld bij ons huis in Frankrijk op één plek vijf klavertjes vier had gevonden. Ooh…? En… wat heb je toen gedaan? Iets gewenst? Ik heb ze in een boek gelegd en gedroogd en later in een schilderijtje gestopt voor de verjaardag van mijn toenmalige vriend. Ik vond het op dat moment heel bijzonder dat ik  ze had gevonden en nadien heb ik nergens nog een klavertje vier ontdekt. Ik heb het opgezocht en het is een fout in de genen van het plantje. En het komt uiterst zelden voor, maar dan is er wel een mogelijkheid, dat er dan op dezelfde plek meerdere klavertjes vier gevonden worden. De symbolen van de vier blaadjes: hoop, vertrouwen, liefde en geluk. Alles waar we in het leven op hopen, maar ook kunnen ervaren.

Ik heb de roze, paarse klavertjes laten staan. De naam is klaverzuring en is wel onkruid…! Maar ja… mijn kleindochter…

 

Ik mis het liefde geven

 

 

Ik mis het liefde geven, dat was het eerste wat ik dacht bij het ontwaken na een droom. In mijn droom zat ik met… het is mij nog steeds niet duidelijk met wie, al probeer ik daar wel achter te komen, maar dat lukt mij niet. In mijn droom zat ik met iemand, notabene bij een voetbalwedstrijd, op een tribune zonder stoeltjes, dus alleen trappen. Ik zat op de trede beneden hem en leunde met mijn rug tussen zijn benen. Hij had zijn armen om mijn schouders geslagen en ik voelde de warmte van zijn handen en zijn lijf. En dat was het dan voor ik wakker werd. Maar het gevoel van warmte, een soort genegenheid bleef hangen. En toen dacht ik: ik mis het liefde geven. Liefde geven op een andere manier, dan mijn kinderen lief hebben, mijn kleinkinderen in de armen houden en/of knuffelen. Het is een ander soort liefde geven. Ik weet hoe verliefdheid voelt, ik ken het gevoel van houden van, ik heb het gekund, iemand liefhebben met hart en ziel. De tijd gaat vooruit, maar het verlangen naar vertrouwdheid en verbondenheid zal nooit veranderen, op welke leeftijd dan ook. Een knipoog, een arm om je heen, hand in hand, een kus voor het weggaan, het mogen zijn wie je bent. Aspecten die mijn leven warmte hebben gegeven. Daarom ik mis het liefde geven. Geven en ontvangen van iemand die van mij houdt en van iemand waar ik van houd.

 Liefde

Liefde die ik over heb,

Ik raak het niet kwijt.

Ik heb liefde voor anderen,

voor mijn kinderen.

Het is anders dan dat ene,

die ene liefde in verbondenheid.

 

Ik mis

dichtbij een lijf om te strelen.

Een hand die ik leid

een hand die mij leidt.

De warmte in beide harten,

lippen die naar elkaar smachten

al het overschot aan liefde zou ik willen delen.

 

 

 

 

Toen daar...

 Toen daar…

Toen daar, op dat moment

in het midden van een kring.

Lachende gezichten, armen om elkaar heen.

Allen eensgezind als vrind,

stond ik daar In het middelpunt, alleen.

 

Toen daar, op dat moment

Ik dacht, het is een spel.

Niemand is gemeen,

maar ze veranderden in wolven.

Samenwerkend, uitziend naar een prooi

en ik… ik stond daar heel alleen.

 

Toen daar, op dat moment.

Een bal aan mijn voeten,

ik schopte hem uit de kring.

Allen stoven uiteen,

alsof ze zichzelf bewijzen moesten

In een groep die zich slechts aan pesten ophing.

 

Toen daar, op dat moment

Eensgezind keerden ze met de bal weer terug

Maar ik… ik had hun zwakke plek gevonden.

Kwetsbaar als individu, ook wanneer men het als groep ontkent.

Ik koos er niet voor om gekwetst te worden,

of mij mentaal te laten verwonden,

maar… 

zonder regen is er geen regenboog.

 

 

 

 

Momenten van geluk

 

Momenten van geluk

Wanneer ik na een lange dag reizen laat in de avond thuis mijn bed inkruip kan ik de slaap nog niet vatten, hoewel ik erg vermoeid ben. Zeven dagen met mijn jongste zoon in een andere omgeving doorgebracht. Het gebied weer bezocht waar mijn man en ik een woning hadden en waar je dikwijls ongemerkt de grens passeert tussen de Drôme en de Vaucluse. Vandaag meer dan duizend kilometer gereisd op weg terug naar huis. Onderweg erg slecht weer gehad. Van Noord Frankrijk tot aan Brussel regen, regen en nog eens regen. Afgelopen zaterdag, de dag na onze thuiskomst melden de nieuwsberichten over de overstromingen in Noord Frankrijk, Duitsland en Zuid Limburg. Nu weer in mijn eigen bed ben ik blij dat de reis, ondanks de slechte omstandigheden, goed is verlopen en denk ik aan de momenten die zijn blijven hangen. Momenten van herinneringen, van mijn man en ik samen. Momenten van herinneringen van mijn zoon die met zijn gezin de vakanties daar doorbrachten. Momenten van hem die we samen konden delen. Het geluksgevoel doortrekt mijn lijf nu ik nog niet kan slapen, dat ik deze reis samen heb mogen maken met mijn zoon. We samen hebben genoten van de prachtige omgeving en beiden weer nieuwe herinneringen hebben kunnen toevoegen.  

We kwamen aan op zaterdagmiddag. De zon scheen volop, het was warm. Het was een feestdag in Vaison la Romaine. Het stadje heeft een rijk Romeins verleden. Er zijn diverse opgravingen te bezichtigen, zoals het Romeins theater en een Romeinse brug over de Ouveze. Op het plein in het centrum speelde een band en ik zag mijn zoon genieten. Het was niet echt mijn muziek waar ik van houd, maar ook ik genoot van de sfeer, de omgeving, de ambiance. Later maakte ik de opmerking: “Soms zou ik momenten willen beetpakken, vasthouden en nooit meer loslaten.” Hij herkende dat gevoel. Hoe momenten van verdriet en geluk kunnen samen komen was toen wij op het kerkhof het graf van mijn man, zijn vader, bezochten. Verdriet dat we hem misten, maar tevens het geluksgevoel, dat we samen hier weer waren en op deze plek vele herinneringen konden ophalen. Een prachtige, zonnige plek op een heuvel met uitzicht op de vallei, de rivier en het kleine dorpje.

Aan de wand in mijn woonkamer hangen twee schilderijen met als afbeelding de Mont Ventoux. Eén schilderij is gemaakt door een vriendin uit het dorpje waar we woonden. Het andere heb ik destijds gekocht op een galerie. En ja… de galerie “Zanella” in de oude stad is er nog en ik heb er opnieuw een schilderij gekocht.

 Voor ik in slaap val bedenk ik mij, dat samen geluksmomenten mogen ervaren, juwelen zijn en juwelen worden in de herinneringen. Al zou ik soms wel die geluksmomenten willen vastpakken en iets langer willen vasthouden.

 

 

    

Schaakstukken van het leven

 

Schaakstukken van het leven

Op de leeftijd van tien jaar ben ik op een schaakclub gegaan. Bij mijn vriendin thuis zat een meneer aan tafel die een afdeling voor de jeugd wilde oprichten. Je kent dat wel, lobbyen om leden te werven. Net zoals in die tijd een voorzitter en secretaris van de atletiekvereniging bij mijn ouders aan de deur kwamen om te vragen of ik geen interesse had om lid te worden. Ze hadden mij namelijk gescout op de schoolsportdag en waren vol lof over mijn prestaties. Eigenlijk vond ik op dat moment schaken niet zo mijn ding. Ik hield meer van sport. Nu overigens nog. Het paste niet bij mijn omgeving, de manier waarop ik leefde. Gewoon opgegroeid in een arbeidersgezin. In die tijd voelde het, of schaken bij een andere klasse hoorde. Gelukkig is dat gevoel helemaal verdwenen, want toen ik wedstrijden begon te spelen, was ik trots op mijzelf. Toen ik eenmaal zelf kinderen had heb ik ze al vroeg schaken geleerd. Mijn opvatting van dat jonge meisje was dus totaal veranderd, omdat ik het belangrijk vond, dat ze dit strategische spel zouden leren kennen en eventueel beoefenen indien ze daar belangstelling voor zouden hebben. Later in groep zeven en acht hebben ze daar in schooltoernooien veel profijt van gehad. Ze wonnen met de school geregeld de toernooien. Schaken is een spel met veel speelmogelijkheden. Iedere zet heeft consequenties.

Net zoals bij het schaken heeft iedere zet in het leven ook gevolgen. Goed, of minder goed, of misschien wel slecht. Niet alle zetten zijn in de toekomst te voorzien, of te overzien. Er is ook moed voor nodig om bepaalde stappen te maken, een zet te zetten om in het schaakspel te blijven.

Nog niet zo lang geleden reed ik langs mijn vorige woning. Ik besloot even te stoppen om al de veranderingen in o.a. aan de tuin, in mij op te nemen. Mijn gedachten gingen terug naar de tijd na het overlijden van mijn man, toen ik alleen woonde in dat grote huis. Kamers die niet meer werden gebruikt. Eens een huis vol leven. Waar mijn kinderen samen met vrienden Stratego speelden. Kamers waar het huiswerk rond het bed was verspreid en ik duizend keer vroeg om op te ruimen.

Het hele leven bestaat uit zetten, maar nogmaals, het is onmogelijk de consequenties van elke zet te overzien. Soms kunnen , net zoals bij het schaakspel inzicht en ervaring mede de zelfkeuze bepalen. Ik heb de keuze gemaakt mij in te schrijven op een datingsite. Ik ontmoette een man waaruit een mooie vriendschap is ontstaan. Uiteindelijk verwaterde dat, maar daaraan overgebleven zijn vooral de fijne herinneringen. Nu hebben wij nog af en toe contact.

Acht jaren terug heb ik een belangrijke beslissing genomen. Ik ben verhuisd van Zeeuws Vlaanderen naar Zuid Holland. Een zet die ik weloverwogen heb genomen. Ik wilde gewoon voor mijzelf een geheel nieuwe start maken. Alles was nieuw en onbekend, een andere woning, ander dorp, Echter door cursussen te volgen en vrijwilligerswerk te gaan doen heb ik de omgeving leren kennen, andere mensen ontmoet. En door het geven van taallessen aan anderstaligen krijg ik ook nog eens veel voldoening door mijn inzet. Op dit ogenblik ben ik gelukkig met de keuze die ik acht jaar geleden heb gemaakt. Een zet waarover ik voordien veel heb nagedacht. Helemaal kon ik het niet overzien, maar ik ken mijzelf, en wist wel , dat vanwege mijn karakter nieuwe contacten maken wel zou lukken.

Wanneer ik zo door de tijd blader, hebben de schaakstukken in mijn leven de tijd verzet.

 

 

 

Petula Clark ~ Downtown (1964)

Mooie herinnering aan. Ik was verliefd!

Senzora Deventer 1971

 

De trein

 

De trein

Wachtend op een trein op een bijna verlaten station.

Vaak komt hij op tijd, soms wat later,

mijn vriend en de trein.

De wind vindt zijn weg over de sporen naar het perron,

waar het altijd tocht en ik in de wachtruimte beschutting zocht.

De lampen werpen schaduwen op de reizigers en de spoorbaan.

Eenmaal uit het licht zullen ze weer verdwijnen,

de vluchtige voorbijgangers onderweg

van het ene punt naar het andere punt.  

In een trein die niet stopt, 

snellen de schaduwen van hen op weg naar huis.

De verlichte ramen flitsen voorbij als dia’s uit een projector.

Dan komt hij aan, mijn vriend en de trein.

Na het kabaal van piepende remmen openen geruisloos de deuren.

Onze schaduwen vloeien ineen tot een liefdevol moment

Er klinkt een fluitje, de nu bijna lege trein vertrekt.

Het is stil. Alleen wij met zijn twee op een verlaten perron.

Wegdansen zonder te bezinnen

 

Wegdansen zonder te bezinnen

is het dat wat ik zou willen? Juist nu de Lente begint na een lange winterslaap? Eens kwam ik de strofe “Wegdansen zonder te bezinnen” tegen in een gedicht over voorjaar van Vasalis. Die samenvatting is blijven hangen, omdat er zoveel meer achter schuilt en in deze eenvoudige woorden verborgen zit. Voor mij althans. Zeker nu het voorjaar is begonnen denk ik aan vrijheid, nieuw leven door de natuur die ontwaakt uit een winterslaap. Ieder Lenteseizoen voelt het voor mij als een nieuw begin. Diverse mogelijkheden staan weer open. Zomaar te gaan naar onbekende plekken. Het buiten wordt zoveel groter. Meer de mogelijkheden hebben om andere mensen te ontmoeten: Wegdansen zonder te bezinnen. Ik ben zo vrij geweest om aan deze zin een andere invulling aan te geven, dan aan de betekenis in het gedicht van Vasalis. Omdat het Lente is… onderstaand het gedicht van Vasalis:

Het licht vlaagt over ’t land in stoten
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind- gefronsde sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.
Twee lammeren naast een stijf grauw schaap
staan wit, bedrukt van jeugd in ’t gras…
Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht dromen is, maar hevig groeien,
schoon en hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.

M. Vasalis.

 

Ik hou van dansen, zodra ik muziek hoor nodigt muziek met haar ritme mij uit om te bewegen op de klanken. Afgelopen vrijdagavond heb ik gedanst. Ik was uitgenodigd door enkele van mijn cursisten op een Iftar maaltijd georganiseerd door Turkse vluchtelingen in de Hoeksche Waard. Iftar is een maaltijd die wordt gegeten tijdens de Ramadan na zonsondergang. De melancholieke tonen uit de fluit, de Ney, sloten mooi aan bij de woorden die gesproken werden tijdens de opening. Woorden waarin optimisme over de toekomst van de ouders en de kinderen. Woorden over de pijn van het verlaten land. Het thuisland waarnaar de meesten niet meer kunnen terugkeren. Woorden over zorg in het politieke klimaat in Nederland. Woorden van waardering en aandacht ontvangen in het Nieuwe land. Woorden over de nieuwe vrienden die zo belangrijk zijn om hier in Nederland een nieuw bestaan op te bouwen. Woorden over dat we moeten omzien naar de mensen die minder bedeeld zijn in de samenleving. Ik was onder de indruk van deze inleiding en ben heel blij dat ik deze Iftar maaltijd heb mogen meemaken. Een andere cultuur heb ontdekt dankzij de mensen die ik heb ontmoet tijdens de taallessen van het Taalhuis in de Bibliotheek. En dankbaar dat ik veel nieuwe vrienden heb gemaakt. Na de maaltijd werd de muziek ritmischer en dansten we in een kring, pink aan pink, een tradionele Turkse dans.   

Wegdansen zonder te bezinnen. Soms heb ik de neiging hieraan gevolg te geven. Verdwalen in mijn dromen over wat ik nog graag zou willen, maar realistisch zoals ik ben, bijna onmogelijk zijn geworden gezien mijn leeftijd. Die dromen werkelijkheid laten worden. Gewoon wegdansen zonder te bezinnen.

Het is nog niet zo eenvoudig om zonder te bezinnen weg te dansen. Maar soms… heel soms wanneer het prachtig weer is, pak ik de auto, of de fiets en rijd zonder doel totdat ik ergens iets tegenkom wat ik aantrekkelijk vind en ontdek dan weer iets nieuws. En wie weet ontmoet ik dan nog nieuwe mensen. Dat gevoel geeft de Lente mij. Bovenal genieten van de natuur en van het leven.

Fijn voorjaar voor iedereen.

 

 

 

 

 

In de diepste herinnering

 

In de diepste herinnering

 

Je vertelde mij, dat de Lente in aantocht is,

maar de storm raast en regen klettert tegen mijn raam.

Ik zit hier klein en warm.

De narcissen krommen de stelen

en buigen hun gele kroontjes naar de grond.

Ze kussen de aarde en trotseren de kracht met velen.

Ik zit hier stil.

Een zeemeeuw landt op mijn vensterbank,

met opgezette veren kijkt hij speurend rond.

Uitnodigend kijkt hij mij aan.

Ik wil niet.

Een weerspiegeling in mijn raam.

Een gezicht uit mijn droom van lang geleden.

De storm raast door de haren als opgezette veren.

Een hand wenkt…

Ik wil niet.

Dan vliegt hij weg. Zo ver, dat ik hem niet meer bereiken kan.

Waarom huil ik dan?

 

'Ik plant een plant"

 

“Ik plant een plant”.  Door deze opmerking van een cursist werd het idee in mijn brein geplant om met deze opmerking aan de slag te gaan. Ik houd daarbij nog wel een slag om de arm, of ik in deze missie, het schrijven van deze blog, wel zal slagen. Aan de kans van slagen twijfel ik niet, daar er genoeg voorbeelden en vervoegingen van dezelfde woorden, maar met andere betekenissen voorhanden zijn. Beiden handen rusten nu op mijn toetsenbord. Beelden schieten nu door mijn hoofd. Beelden van vroeger, herinneringen die ik nog goed in gedachten kan verbeelden. Door een beeldje uit Denemarken van de ‘Kleine Zeemeermin” wat mijn vriend meebracht van zijn reis, kan ik in mijn gedachten de beelden van mijn jeugdliefde toentertijd nog steeds oproepen. De ‘Kleine Zeemeermin” is het boegbeeld van de stad Kopenhagen. Zittend op een rots, kijkt ze uit over de haven. Ze is het gezicht van de stad en wereldberoemd. Boegbeelden werden door de Vikingen op de voorplecht van een schip geplaatst om het tegen monsters te beschermen.

Ik bezit een eigenschap die op zijn zachtst gezegd niet zo slim is. Namelijk op tijd komen. Altijd moet ik voordat ik vertrek en de deur achter mij dicht trek, nog even allerlei dingen doen. De bus zal niet op mij wachten en vertrekt op het vastgestelde uur. Ik zal meer de tijd moeten nemen, om op tijd te kunnen komen. Zeker wanneer ik naar de tandarts moet voor het trekken van een kies. Hoewel ik daar liever helemaal niet graag kom, het is wel een aardige man, maar de vorige keer merkte ik op, dat hij trekt met zijn been.

Op mijn werk hing een bordje met de tekst: “Wie niet werkt, maakt geen fouten”. Een hele opluchting, want ik hoefde mij niet direct te verontschuldigingen voor als ik eens iets niet goed had gedaan. Ieder jaar moet ik wel werk maken van het invullen van het belastingformulier. Veel werk is het niet, omdat veel gegevens al vooraf verwerkt zijn. Wel controleren natuurlijk, maar dat is het werk niet. Het is wel een opgave om de mogelijkheid uit te vinden om zo min mogelijk te hoeven te betalen. Maar ik geef het nog niet zo snel op.

Ben je verliefd dan sta je in vuur en vlam. Dan moet je je hart laten spreken en erg je best doen om te kunnen gaan vlammen.

Een hart is het middelpunt van het lichaam. Een cardioloog sprak de wijze woorden: “Hier klopt iets niet”. Ik was op weg naar het hart van de stad. Een groot plein in het centrum. Maar iets klopte er niet. Mijn navigatiesysteem was de weg kwijt. Ik klopte aan bij een woning om advies te vragen. De mevrouw die open deed klopte mij op de schouder met de geruststelling, dat het niet zo ver meer was en dat ik goed op weg was.

‘Ik plant een plant”. Misschien komen er wel bloemen, of een bloem aan de plant. Die kan ik dan mooi op een vaas op tafel zetten. Ik heb ook nog bloem in de kast staan. Ik bak een taart en samen op de bank kunnen we dan genieten van de bloemen en de taart en misschien wel van de belastingcenten op de Bank.

“Ik zit op een bank in de Bank”

 

  

 

Is het leven een sprookje?

 

Is het leven een sprookje?

Er was eens… Sprookjes spelen zich af in een onbepaalde tijd en op een onbepaalde plaats. Fantasie en magie spelen een hoofdrol. Sprookjesfiguren spelen tot de verbeelding en laten je dromen over een andere wereld. Vaak lopen sprookjes goed af. De goeden winnen het van de kwaden. Soms hebben ze een moraliserende boodschap. Ik hou van het lezen van sprookjes. Vaak heb ik ze aan mijn kinderen verteld. Soms maakte ik er zelf een verhaal van wanneer ik ze iets duidelijk wilde maken over een voorval dat gepasseerd was. Ik vertellend en uitbeeldend, ondertussen zittend op het deksel van het toilet, terwijl mijn kinderen in het bad zaten.

Wij waren al bijtijds opgestaan. De trein vertrok in de vroege ochtend om 07.17 uur vanaf het station in Deventer. Het was de eerste dag van onze vakantie begin Augustus 1965. Station Utrecht was ons eerste doel, kort Utrecht verkennen en dan door naar het strand van Scheveningen en zeker een wandeling maken op de Pier. In de komende dagen bezochten we Valkenburg, Hoek van Holland, Castricum, Amsterdam, Delfzijl, Arnhem en nog meerdere plaatsen doorheen het land. ’s Avonds laat weer thuis om te slapen en de volgende ochtend weer vroeg op. Twee tieners van zeventien jaren oud en verliefd tot over de oren, planden acht dagen om samen Nederland te ontdekken. Zonder ouders samen op pad. Een ongekende vrijheid ervaren en beleven. Vandaag de foto’s nog eens bekeken. Foto’s van ons beiden uit een lang verleden. Wat waren wij, was ik gelukkig. Het is geen verhaal zoals uit een sprookje, het was werkelijkheid.

Ik hou van jou.

We spreken soms wel eens van een sprookjeshuwelijk wanneer we de beelden op TV bekijken van een Huwelijk van een vorstenpaar. Allen herinneren we nog wel ‘de traan” van Koningin Maxima tijdens het Huwelijk van Willem Alexander en Maxima. De tango Adios Nonino, gespeeld door Carel Kraayenhof op de bandoneon, waarbij Maxima zichtbaar ontroerd raakte, zagen wij als kijkers massaal tijdens deze Huwelijksceremonie. Ook ik en vele kijkers raakten daarbij ontroerd. Het leven is geen sprookje. En ook vorstenhuizen kennen hun moeilijkheden. Wanneer ik ’s morgens na het douchen in een wazige spiegel kijk, zie ik even niet de rimpels ontstaan door de tand des tijds, denk ik even niet aan de teleurstellingen van het leven. Het sprookje van het lelijke eendje komt, nu ik dit schrijf, tevoorschijn. Het lelijke eendje dat in het water kijkt en zichzelf ziet als een wonderschone zwaan. De mist op de spiegel trekt weg en ik zie mijn werkelijke gezicht. Ik ben blij met mijzelf, maar besef terdege dat niet alles goud is wat er blinkt. Het leven kan soms best weerbarstig zijn.

Mijn vriend en ik kenden elkaar al vanaf de Lagere School. Vanaf mijn zevende jaar trokken wij samen op. Door verhuizing op elf jarige leeftijd elkaar een tijdje uit het oog verloren, maar op veertienjarige leeftijd werd ik, werden wij verliefd. Opnieuw hadden wij elkaar gevonden. En…ik, ik voelde mij in een sprookjeswereld. Prachtige jaren volgden in bijzondere vriendschappelijke verbondenheid, tegelijkertijd met wederzijdse vrienden en vriendinnen. Op mijn achttiende verjaardag hebben wij ons verloofd. Helaas mijn ouders begonnen steeds meer op mij in te werken, bang dat ze waren omdat in hun opinie, ik de verkeerde keus maakte. Ik kon de druk niet meer aan die mijn ouders mij oplegden om de vriendschap te beëindigen en heb onze relatie op twintig jarige leeftijd beeindigd. Einde van een sprookje van twee jonge mensen, die elkaar al zo lang kenden. Einde van een vriendschap. Maar voor mij geen einde van de liefde.

 Pure Liefde

Ik moet jullie iets vertellen,

het is al heel lang gelee.

Er woonde in de straat een vriendje

daar speelde ik mee.

Elke ochtend stond hij aan het hekje bij mijn huis,

samen lopend naar school en ook weer terug naar huis.

Dan ineens naar school alleen.

Snapte niet waarom hij ineens verdween.

Jaren later zag ik hem weer.

Niets was veranderd sinds de vorige keer.

Zo verliefd, zo jong, zo pril,

op het gras in het zwembad, opgewonden maar o zo stil.

Liggend zij aan zij,

ik dacht hij en hij dacht mij.

Zo mooi, zo puur, zo rein,

een intimiteit die later nooit meer zo zou zijn.

Uit: “Wolken die gedachten toveren”