Is het leven een sprookje?

 

Is het leven een sprookje?

Er was eens… Sprookjes spelen zich af in een onbepaalde tijd en op een onbepaalde plaats. Fantasie en magie spelen een hoofdrol. Sprookjesfiguren spelen tot de verbeelding en laten je dromen over een andere wereld. Vaak lopen sprookjes goed af. De goeden winnen het van de kwaden. Soms hebben ze een moraliserende boodschap. Ik hou van het lezen van sprookjes. Vaak heb ik ze aan mijn kinderen verteld. Soms maakte ik er zelf een verhaal van wanneer ik ze iets duidelijk wilde maken over een voorval dat gepasseerd was. Ik vertellend en uitbeeldend, ondertussen zittend op het deksel van het toilet, terwijl mijn kinderen in het bad zaten.

Wij waren al bijtijds opgestaan. De trein vertrok in de vroege ochtend om 07.17 uur vanaf het station in Deventer. Het was de eerste dag van onze vakantie begin Augustus 1965. Station Utrecht was ons eerste doel, kort Utrecht verkennen en dan door naar het strand van Scheveningen en zeker een wandeling maken op de Pier. In de komende dagen bezochten we Valkenburg, Hoek van Holland, Castricum, Amsterdam, Delfzijl, Arnhem en nog meerdere plaatsen doorheen het land. ’s Avonds laat weer thuis om te slapen en de volgende ochtend weer vroeg op. Twee tieners van zeventien jaren oud en verliefd tot over de oren, planden acht dagen om samen Nederland te ontdekken. Zonder ouders samen op pad. Een ongekende vrijheid ervaren en beleven. Vandaag de foto’s nog eens bekeken. Foto’s van ons beiden uit een lang verleden. Wat waren wij, was ik gelukkig. Het is geen verhaal zoals uit een sprookje, het was werkelijkheid.

Ik hou van jou.

We spreken soms wel eens van een sprookjeshuwelijk wanneer we de beelden op TV bekijken van een Huwelijk van een vorstenpaar. Allen herinneren we nog wel ‘de traan” van Koningin Maxima tijdens het Huwelijk van Willem Alexander en Maxima. De tango Adios Nonino, gespeeld door Carel Kraayenhof op de bandoneon, waarbij Maxima zichtbaar ontroerd raakte, zagen wij als kijkers massaal tijdens deze Huwelijksceremonie. Ook ik en vele kijkers raakten daarbij ontroerd. Het leven is geen sprookje. En ook vorstenhuizen kennen hun moeilijkheden. Wanneer ik ’s morgens na het douchen in een wazige spiegel kijk, zie ik even niet de rimpels ontstaan door de tand des tijds, denk ik even niet aan de teleurstellingen van het leven. Het sprookje van het lelijke eendje komt, nu ik dit schrijf, tevoorschijn. Het lelijke eendje dat in het water kijkt en zichzelf ziet als een wonderschone zwaan. De mist op de spiegel trekt weg en ik zie mijn werkelijke gezicht. Ik ben blij met mijzelf, maar besef terdege dat niet alles goud is wat er blinkt. Het leven kan soms best weerbarstig zijn.

Mijn vriend en ik kenden elkaar al vanaf de Lagere School. Vanaf mijn zevende jaar trokken wij samen op. Door verhuizing op elf jarige leeftijd elkaar een tijdje uit het oog verloren, maar op veertienjarige leeftijd werd ik, werden wij verliefd. Opnieuw hadden wij elkaar gevonden. En…ik, ik voelde mij in een sprookjeswereld. Prachtige jaren volgden in bijzondere vriendschappelijke verbondenheid, tegelijkertijd met wederzijdse vrienden en vriendinnen. Op mijn achttiende verjaardag hebben wij ons verloofd. Helaas mijn ouders begonnen steeds meer op mij in te werken, bang dat ze waren omdat in hun opinie, ik de verkeerde keus maakte. Ik kon de druk niet meer aan die mijn ouders mij oplegden om de vriendschap te beëindigen en heb onze relatie op twintig jarige leeftijd beeindigd. Einde van een sprookje van twee jonge mensen, die elkaar al zo lang kenden. Einde van een vriendschap. Maar voor mij geen einde van de liefde.

 Pure Liefde

Ik moet jullie iets vertellen,

het is al heel lang gelee.

Er woonde in de straat een vriendje

daar speelde ik mee.

Elke ochtend stond hij aan het hekje bij mijn huis,

samen lopend naar school en ook weer terug naar huis.

Dan ineens naar school alleen.

Snapte niet waarom hij ineens verdween.

Jaren later zag ik hem weer.

Niets was veranderd sinds de vorige keer.

Zo verliefd, zo jong, zo pril,

op het gras in het zwembad, opgewonden maar o zo stil.

Liggend zij aan zij,

ik dacht hij en hij dacht mij.

Zo mooi, zo puur, zo rein,

een intimiteit die later nooit meer zo zou zijn.

Uit: “Wolken die gedachten toveren”

 

   

 

 

 

 

Kom...Kom met mij mee

 Een gedicht over liefde

Kom

Kom met mij mee

Ik zal je neervlijen op het natte zand,

ons laten overspoelen door de golven van de zee.

Zoals het zout versmelt in het water van de oceaan

zal ik met jou versmelten in eenheid op het strand.

 

Kom met mij mee

Geef mij je hand, ik zal je leiden

in de stroming van de rivier die aan ons trekt,

zoals de liefde ons meetrekt naar hogere sferen.

Met onze handen ineen zal geen stroom ons scheiden.

 

Kom met mij mee

naar de bergen. Ik wil je uitdagen om naar de top te gaan.

Langs kronkelende paden, verrassend na elke bocht.

Terwijl wij ons levenspad bewandelen

zal ik de bloemen plukken die langs onze weg zullen staan.

 

Kom met mij mee

Kom naar de velden met madeliefjes,

Ineengestrengeld de liefde laten samenvloeien.

Onze harten zullen de lippen bereiken

en kussen tussen al die liefjes.

 

 

 

 

 

 

Wat zal er gebeuren...over dromen en aarzelen

 

Wat zal er beuren…

wanneer je aarzelt? Wanneer je te lang wacht tot misschien wel die belangrijke beslissing? Wat zal er gebeuren wanneer ik twijfel over die aankoop. Aarzelen en twijfelen.Twee verschillende woorden die qua betekenis aan elkaar verwant zijn. Toch hebben ze een andere invalshoek. Ik aarzel, omdat ik  eigenlijk diep van binnen het toch niet wil. Het liefst zou ik het idee ver weg stoppen, er niet meer aan willen denken. Ik twijfel omdat er toch ook weer wel gunstige voorwaarden aan zitten. Ik twijfel of ik wel de goede beslissing zal nemen. Waar gaat het over? Mijn auto moest voor een APK keuring naar de garage. Toen ik laat in de middag terug kwam om de auto weer op te halen, was hij nog niet klaar. Ik liep de showroom in en zag een jonger model met een gering aantal kilometers. De prijs voor mijn auto viel reuze mee en de aanschaf van de andere auto was financieel goed te doen. Ik heb mijn twijfel laten varen en besloten niet van de huidige auto afstand te gaan doen. De aarzeling in de koelkast gedaan en de twijfel goed geïnterpreteerd. Het was het overdenken waard. Niet meer dan dat.

Ik denk dat ik wakker ben en toch droom ik. Een vreemde gewaarwording afgelopen nacht. De omgeving wit door sneeuw zag ik door de wit omrande ruiten. Iemand lag er naast mij, een man, onherkenbaar. Ik probeerde mij te focussen, het lukte mij niet. Een vreemde? Een bekende? Misschien wel jij?! Samen hadden wij besloten een cadeau te maken. Een slee. Geen idee voor wie, maar we waren verheugd om het samen te realiseren. Geen aarzeling, geen twijfel tussen ons. We kropen dicht tegen elkaar, als lepeltjes voelden we elkaars warmte. Was dit werkelijkheid, of droomde ik nog steeds.

In mijn wakende droom was er geen twijfel of aarzeling om een slee samen te gaan maken. Het voelde goed. Samen zijn, die verbondenheid beleven welke geen aarzeling behoeft.

We suizen samen naar beneden vanaf een gigantisch hoge bergtop. Geen angst, of twijfels hielden mij tegen. Ik voelde mij veilig in jouw armen zittend en suizend op die slee. We gleden en gleden, steeds maar door. Zonder einde, zonder begin. Een moment in het luchtledige. Dan stonden we ineens stil. Ik draaide mij half om. Zijn mond naderde mijn gezicht en toen was er de zekerheid van kussen en omhelzen. En toen ik wakend wakker werd, was het er nog steeds. Even dacht ik dat het werkelijkheid was.

“De waarheid heeft geen vorm, het is als water dat de vorm aanneemt van datgeen waarin men zich bevindt”.

Een uitspraak van Rumi, een Perzische 13^e -eeuwse dichter.

 

 

  

 

 

 

 

 

 

Overleven

 

Overleven

Ik zag gisteren de narcissen al bloeien,

de zonnige kopjes geheven in een groot veld.

De warme temperatuur heeft ze al vroeg doen bloeien,

echter, het is januari en er is winterweer voorspeld.

Zijn ze niet te vroeg ontwaakt,

nu ze in volle glorie zijn herrezen,

en zij de overwinning van de ontplooiing uit de grond hebben behaald?

Moet ik nu voor hun vroege sterven vrezen?

Net nu ik aan vreugdevol nieuw leven dacht,

waardoor ik in een sprankje hoop, naar vrede smacht,

zie ik in getoonde beelden, lijken van soldaten op modderige velden.

Het is niet de kou, of de vorst die hen velden,

maar zij sneuvelden in een oorlog door de prijs van de macht.

The show must go on

 

Afsluiten en opnieuw beginnen

Vandaag, oudejaarsdag, sluiten we weer een periode af en morgen staan we weer aan het begin van een nieuw jaar. Ondertussen dat ik dit schrijf luister ik naar de Top 2000. Diverse overzichten van het afgelopen jaar worden deze laatste dagen op Radio en TV uitgezonden. Herinneringen over het afgelopen jaar. Maar de muziek van de Top 2000 brengt mij weer vele jaren terug in de tijd. Muziek begeleidt ons in de reis door heel ons leven, uit het verleden, en muziek maakt weer nieuwe herinneringen voor de reis in de toekomst. Muziek brengt ons terug in mooie, gezellige, lieve en droevige momenten. Op dit moment om 10.08 luister ik naar ‘The show must go on’ Queen. (133) Freddy Mercury, een man in het harnas van zijn ziekte, die het presteert om aan het eind van zijn leven zo’n prachtig lied te vertolken.

The show must go on

Inside my haert is breaking

My make up may be faking

But my smile still stays on

My soul is painted like the wings of butterflies

Fairy tales of yesterday grow but never die

I can fly my friends  

Daaraan mooi aansluitend op 131 Claudia de Brey met het nummer ‘Mag ik dan bij jou’.

Natuurlijk denk ik dan aan de periode van ziekte en het overlijden van mijn man wat diepe indruk op mij heeft gemaakt.

Ondertussen ben ik de afgelopen dagen door de diverse nummers van de Top 2000 in diverse steden, landen en momenten belandt. Ik was weer in het jaar 2010 in ons huis in de Provence. Oudejaarsavond, we luisterden naar de top 2000. We dansten op het nummer ‘Avond’ van Boudewijn de Groot.

Wanneer ik het nummer ‘Ground Control door Major Tom hoor denk ik terug aan mijn vakantie in Spanje op 16 july 1969. Midden in de nacht stonden mijn vriendin, ik en een groot aantal mensen op het strand in Calella en keken naar de maan. We wilden dit speciale moment beleven. André Kuipers opende de Top 2000 met dit nummer op 25 december 2011 vanuit de ruimte.

 Maar het jaar 1969 is wel het jaar waarin de muzikale herinneringen een grote rol hebben gespeeld. Ik werd dat jaar 21 en werd verliefd.  

 1969

Toen ik had gehoord dat er muziek was

dat er een Nederlandse band speelde in een disco bar

en ik de gloed in jouw ogen las

antwoordde ik spontaan: Ik ga met je mee!

ik kon ik mijn verlangen niet bedwingen

jou beter te leren kennen.

We stapten binnen in ‘Extase’,

de neonlichten dansten over de lichamen en hoofden.

We moesten nog aan elkaar wennen,

maar de aantrekkingskracht was daar,

alsof we elkaar liefde beloofden.

Je vond in de drukte een vrije stoel

Je nam mij mee naar de dansvloer

‘Suzanne’:  ‘een bankje aan het water’

en voor het eerst is het dat ik je warmte voel.

later, uren later

zaten wij op een muurtje aan een rivier.

De zon kwam op in hartje zomer,

onze lippen tastten en zochten

en ademden de liefde waarin we verdrinken mochten.

 

Ik wens alle lezers een spetterende jaarwisseling toe en heel veel goede wensen voor het nieuwe jaar.

Liefs,

 

 

Kerstgedachte...De andere wereld

 

Kerstgedachte

Tijdens de taalles besprak ik met enkele cursisten uit Syrië en Turkije de viering van Kerst in Nederland. Uiteraard was ik nieuwsgierig hoe men dat in hun eigen land vierde. Een vrouw uit Syrië vertelde dat in het dorp waarin zij woonde Kerst met haar gezin werd gevierd. Alle geloven bijeen, zowel Moslims als Christeren, zij kwamen allen bijeen op het dorpsplein. Een groot vuur werd ontstoken en iedereen bracht iets te eten mee. Ze was verdrietig omdat nu haar kinderen en kleinkinderen verspreid door Europa leefden. Een dochter in Duitsland, een dochter in België en een zoon in Frankrijk. Tijdens haar verhaal stroomden de tranen haar over de wangen. Ze had heimwee naar de periode, dat ze nog allemaal samen waren. De cursist uit Turkije vertelde, dat hij geen kerst vierde in zijn land. Wel werd in Januari de overgang naar het Nieuwe jaar gevierd. Allen leefden we mee met de vader uit Syrië waarvan de vrouw van zijn zoon twee weken geleden in haar thuisland door een ongeluk om het leven was gekomen. Binnen twee maanden zou ze afgereisd zijn naar Nederland Het zijn wel trieste verhalen die nog eens extra in deze periode diepe indruk op mij maken. Maar ondanks alles heb ik respect hoe men hier in dit nieuwe land een plek probeert te vinden. Bovendien, dat ze heel veel moeite doen om de taal te leren spreken en te begrijpen. Het belangrijkste wat ik vaak hoor is dat ze zich nu veilig voelen. Ik wens dat er voor iedere vluchteling die hulp nodig heeft een plek is om zich veilig te voelen.    

 

De andere wereld…

De bergen waren haar vaderland.

Nooit had ze kunnen dromen,

om zo ver van huis te zijn aanbeland.

De oorlog inmiddels ver weg.

Gelopen en gelopen…

In te kleine schoenen met gekromde tenen.

De avond voor Kerst rustend achter een bladerloze heg,

wanhopig en met heel veel vragen.

De zon nog niet wakker die kan verwarmen,

terwijl tranen stromen om  hulp die maar niet op komt dagen.

Lichtjes in bladerloze takken van moederloze bomen

die zich als tentakels uitstrekken,

daarmee de hoop lijken te hebben ontnomen

om het allerlaatste, het allerkleinste plaatsje te betrekken mogen.

Toen werd het licht en kwam de zon.

Takken werden armen in moedervolle bomen

ze spreiden zich om haar te verwelkomen

en leiden haar naar een plek waar ze verblijven kon,

in een land waarvan ze nooit had kunnen dromen.

 

Ik wens iedereen mooie, hoopvolle en vredige Kerstdagen toe.

Liefs,

Liefde is de kern van het leven

 

De trouw van de kauw

In mijn omgeving zitten veel kauwen. Je herkent ze aan hun grijze kop en heldere iris. Het is een slimme en sociaal gerichte vogel. Wanneer ze verliefd zijn zie je altijd twee partners samen vliegen en samen naar voedsel zoeken. Een kauw is monogaam en zie je zelden zonder een partner. Het is een slimme vogel en erg aanhankelijk. Vroeger werden ze wel als huisdier gehouden. Vooral als ze jong met de mens in aanraking komen, kunnen ze erg tam worden en het baasje overal blijven volgen. Mijn moeder heeft dat ervaren. Zij bekommerde zich om een zieke kauw. Toen het diertje genezen was kwam hij iedere morgen op vast tijdstip weer aanvliegen en at uit haar hand. Hij zat op haar schouder wanneer ze boodschappen ging doen, maar vloog ook gewoon weer weg, als hij het beu was. In deze tijd van het jaar verzamelen ze zich iedere avond tegen de schemering in een aantal hoge bomen vlakbij mijn huis. Er wordt dan vergaderd en de dag doorgenomen. Allerlei nieuwtjes worden uitgewisseld. Na zo’n tien minuten zie ik ze weer vertrekken, ik vermoed naar een eigen slaapplaats. Ik geniet elke keer weer van die wintermeeting. Een bende kauwen heeft zijn eigen taal. Een groot vocabulaire met verschillende geluiden.

Grote groepen Scandinavische en Oost Europese kauwen overwinteren hier in ons land vanaf oktober. Zelfs uit Rusland. Ze vertrekken ook weer zo rondom eind Februari, begin Maart. Al die ‘buitenlanders’ vinden tussen verschillende andere soorten hun plek. Grenzen oversteken zijn voor hun geen probleem. Het is de natuur en het instinct wat ze drijft om een warmer oord  op te zoeken tijdens de koudere perioden in hun eigen land. Kauwen zijn door hun sociale gedrag zeer verdraagzaam tegenover andere vogels. Een populatie kauwen is niet altijd geliefd. Ze maken veel kabaal, zouden zorgen voor de achteruitgang van andere broedvogels, echter kauwen vallen geen nesten ervan aan, zoals sperwers en eksters doen. Katten eten meer vogeltjes.  

Vijanden worden door de gehele kolonie verjaagd. We kennen dat gevoel: samen zijn we sterker. Mensen verenigen zich om samen een doel te bereiken. Samen demonstreren, wereldwijd een oplossing zoeken voor de verandering van het klimaat en beëindiging van de oorlog in Oekraïne en het jarenlang bestaande conflict tussen Israël en Palestina. We kiezen democratisch voor een regering die de bevolking zal dienen te beschermen, vooruit helpen. Maar ook dan moeten al die gekozen politici weer eindeloos vergaderen om tot een overeenkomst te komen. Helaas komt men landelijk, zowel als wereldwijd nog steeds niet tot overeenstemming om de bevolking te beschermen. Klimaatproblemen, vluchtelingenproblemen op te lossen, maar vooral gezamenlijk niet tot de oplossing te kunnen komen om de vrede te bewerkstelligen.

Kauwen zijn slimme en sociale vogels. De mens is intelligent, slim, maar ook nog sociaal? Ik vraag mij dat wel eens af. Over wat al die kauwen tijdens hun vergadering kwebbelen, dat zal ik jammer genoeg nooit weten. Maar dat communicatie belangrijk is staat buiten kijf.

Communicatie is belangrijk voor de besluitvorming. Ook al gaat het over de inhoud, de te bepalen procedure, het gaat ook over gevoelens. En dat laatste heeft vaak invloed om tot een oplossing te komen. Teleurstelling, angst, ontevredenheid, frustratie, zelfs boosheid, of een hekel hebben aan enkele personen kunnen oplossingen op de lange baan schuiven, of tot een negatief resultaat leiden.

Wij zoeken allemaal naar de liefde, of gewoon liefde voor de medemens, vooral in de onrustige tijd in de gehele wereld. Juist toen ik dit schreef dacht ik aan Albert Einstein. Ik googelde en vond een artikel van Marco Bouwmeester: Een brief van Einstein aan zijn dochter:

Liefde is de kern van het leven.

Enkele citaten heb ik eruit gepikt, omdat ze zoveel betrekking hebben op de huidige toestand waarin wij nu leven.

Misschien zijn we niet in staat een letterlijke liefdesbom te maken, een apparaat krachtig genoeg om alle haat, egoïsme en hebzucht te vernietigen.

Als we willen dat onze soort overleeft, als we de betekenis van het leven willen vinden, als we de wereld en elk levend wezen op de aarde willen redden is liefde het enige juiste antwoord.

Om liefde zichtbaar te maken maakte ik een simpele vervanging van mijn bekende formule. Al we in plaats van E = MC2 accepteren dat de energie om de wereld te helen verkregen kan worden door liefde, vermenigvuldigt met de lichtsnelheid in kwadraat. Dan komen we tot de conclusie dat de liefde de sterkste kracht is die bestaat, omdat liefde geen grenzen kent.

 Maar iedereen draagt een kleine maar krachtige  liefdesgenerator bij zich waarvan de energie hunkert naar vrijlating.

Wanneer we leren deze energie te geven en te ontvangen Lieve Lieserl, weten we pas echt dat liefde alles overwint. Dat de liefde in staat is om van alles te overstijgen. Want liefde is de kern van het leven.

Je vader

Albert Einstein

Misschien kunnen we nog leren van het communiceren tussen de kauwen, of andere diersoorten. Ik zal het nooit weten, want ik versta hun taal niet, maar ik hoop dat de mens zijn intelligentie gebruikt om tot een goede oplossing te komen voor al deze problemen in ons land, in de gehele wereld. Zeker nu we weer de Kerstdagen naderen. Ik wens voor iedereen vredige Kerstdagen, en ik wens dat alle mensen op deze aarde zich eens vrij en gelukkig kunnen voelen.

 

Vriendschap

 

      Toi et moi

    Ik heb een brief geschreven aan een vriend,
    gewoon met pen op papier.
    Mijn gedachten verhuisd
    naar de inhoud van een enveloppe
    op de eettafel hier.
    Ik ben vanavond in de tuin gegaan.
    De daken en het gras wit.
    Door een lamp verlicht
    dwarrelen vlokken sneeuw
    zachtjes op mijn gezicht.
    De geur van de avond en de sneeuw,
    vredig en stil, doet mij verlangen,
    steeds opnieuw en opnieuw,
    naar het onmogelijke dat ik bereiken wil.
    Toen ik de warme kamer weer binnen kwam
    lag daar nog steeds de brief
    mijn handen strelen de woorden,
    ik leg hem bij de overige aan mijn speciale lief.
    Mijn vriend blijft immer een vriend,
    anders dan anders,
    maar gewoon een fijne vriend.

Geborgenheid

Veilig voelen

Soms gebeuren er dingen in het leven, verdrietige, maar ook zorgwekkende situaties die onverwachts een leven binnen vallen. Wanneer je gaat schrijven, is het nodig om met woorden zinnen te vormen. Zinnen die pas ontstaan nadat je de gedachten over een onderwerp, of een gebeurtenis ordent en vastlegt. Hetzij op papier, of d.m.v. de letters op een toetsenbord. Echter gebeurtenissen worden door de zichtbaarheid van het geschrevene extra bevestigd, worden meer werkelijkheid.

Zo ook bij de taalcursisten die proberen nieuwe woorden en de betekenis daarvan in een voor hen andere taal te leren. Het enthousiasme waarbij ze dit doen, ondanks de moeilijke situatie waarin ze soms verkeren, geeft mij de energie om ze daarin te ondersteunen. Onlangs vertelde een Syrische vader mij, dat de vrouw van zijn zoon, die bij hem verblijft, door een ongeluk in Syrië was overleden. 23 Jaar oud. Over twee maanden zou ze naar Nederland zijn gekomen. “Mijn zoon doet niets anders dan huilen” vertelde hij. Vaak zijn gezinnen nog niet compleet en verblijven de partner en eventuele kinderen nog in het onveilige land. Ieder geval is apart, hoe de discussie over immigratie op dit moment ook wordt gevoerd. Ieder mens wil zich geborgen en veilig voelen. Kunnen zijn zoals je bent.  

Tijdens een taalcursus vroeg ik aan de cursisten om in eigen woorden een verhaaltje te schrijven. Eén van de cursisten schreef: ‘Ik kwam aan op een station in Nederland. Het was een raar gevoel. Ik wist niet waarheen en kon niemand verstaan. Ik hoorde mensen praten en lachen en wist niet waar ze het over hadden. Maar nu ben ik gelukkig. Mijn gezin is bij mij. We wonen in een klein huis. Het huis heeft een prachtig dak.” Deze zin intrigeerde mij en heb hem er naar gevraagd. Hij wilde ermee zeggen, dat hij zich veilig voelde.

Deze cursist kon de woorden vinden om zijn aankomst en verblijf in Nederland te beschrijven. Zij het niet diepgaand. Dat laatste blijkt in gesprekken vaak moeizaam. De meegemaakte belevenissen vertellen en dan ook nog aan het papier toevertrouwen doet opnieuw de pijn van de vlucht herleven. Ik heb vele verhalen gehoord hoe men moest vluchten en de gevaren die ze tegen kwamen onderweg hebben getrotseerd. Trieste gebeurtenissen die diep zijn ingegraven in het geheugen. Maar deze cursist voelt zich nu veilig. ‘Het huis heeft een prachtig dak’”

“Thuis is denk ik, slechts het idee van een kind. Een huis in de nacht, en een lamp in huis. Een plek om je veilig te voelen.” Quote van V.S. Naipaul

Wanneer de wind rondom het huis waait en de regen tegen de ruiten klettert voel ik mij binnen veilig, ook al leven we in de tegenwoordige tijd in een onzekere wereld. Ik voel mij geborgen achter de gesloten gordijnen. Veilig onder de deken in mijn warme bed.

Geborgen voelen, net zoals ik als kind mijn handje in mijn vaders hand legde.

Mijn vader

Mijn grote sterke beer, dat kind in mij hoe ik je zag.

Jij liet de wereld aan mij zien,

een buiten dat nog geheel voor mij open lag.

Jij kon dan weliswaar niet alles voorzien,

 je begon mij te leiden over mijn levenspad.

Nam mijn handje in jouw grote hand,

leerde mij hoe bloesems appels worden,

de blaadjes tellen van het klaverblad.

Ik schaterde toen je nadeed hoe varkens knorden.

Samen op de schommel aan de appelboom.

Hoger papa, hoger in de lucht, ik kan er bijna bij!

uit ‘Wolken die gedachten toveren’

 

 

 

Afijn...

 

Afijn…

Afijn, is een uitspraak die regelmatig gebruikt wordt om een einde aan een onderwerp te maken, of om aan te geven, dat het geen zin heeft om er verder over te praten. Zo makkelijk als wij deze uitspraak gebruiken in onze moedertaal. Echter voor buitenlanders die de Nederlandse taal proberen te leren is het een ander verhaal. Na ons algemeen gesprek tijdens het begin van de taalcursus, deelde ik het lesmateriaal uit, tegelijkertijd sprak ik: Afijn, we gaan beginnen. Eén van de cursisten; Afijn? Voor ons Nederlanders zo’n vanzelfsprekende uitspraak. Naderhand las ik in zijn geschreven verhaaltje, dat hij mijn uitleg goed begrepen had, want hij had het gebruikt in een overgang naar een ander onderwerp.

Afijn, afgelopen maandag was een prachtige zonnige dag in September. Met vriendin een wandeling gemaakt in een natuurgebied rond Oosterhout. Het was bijna windstil. De vogels begeleiden ons met hun vrolijke tonen. Waarschijnlijk omdat het maandag was zijn we weinig wandelaars tegen gekomen, maar plots, nadat wij een heuveltje waren opgelopen stonden we tegenover een achttal runderen. Onverstoorbaar voor onze aanwezigheid waren ze aan het grazen en kwamen gestadig onze kant op. We zijn rustig het heuveltje weer terug af gelopen. Voor zulke grote dieren blijf ik respect houden. Mijn vriendin zag een ree het pad voor ons overschieten en een eekhoorn kruiste ons pad. Gezeten op een boomstam de symboliek van de eekhoorn op onze smartphone opgezocht. We ervaarden nu al het geluk van deze mooie dag in een prachtig natuurgebied, zou het kruisen van een eekhoorn daar nog iets aan toe kunnen voegen? “In de mythologie is de eekhoorn een boodschapper tussen hemel en aarde en zal jou helpen de schatten te vinden die je nodig hebt om vooruit te komen”.

Over schatten gesproken. Lieve schatten dan, geen schat om voor later ergens te begraven om in de symboliek van de eekhoorn te blijven, maar een lieve schat. Leg deze dezelfde woorden met een andere betekenis maar eens aan een anderstalige uit. Afijn, gisteren belde een zwager van mij, die in het Ziekenhuis ligt. Hij vroeg o.a. naar mijn datingervaringen van de laatste tijd en of er nu een schat in mijn leven was. Nee, geen schat in de trant van een partner, maar ik heb natuurlijk heel veel schatten in mijn leven. Schatten van kinderen en kleinkinderen. Schatten aan herinneringen. Een schat aan ervaringen.

Afijn, ik had hem graag met bijzondere gebeurtenissen over het daten verpoosd nu hij aan zijn bed gekluisterd was, maar het is stil aan het dating front. De eerdere belevenissen had ik al eens verteld en om sommige hebben we smakelijk gelachten. Ik zou ze eigenlijk moeten samenvatten en er een verhaal over moeten schrijven. Over de aanrakingen die bijna op een aanranding leken, over de achtervolging, waarbij ik zo hard over de vluchtheuvels reed, dat ik dacht dat de onderkant van mijn auto zou beschadigen. Over een muziek componist die mij na een afwijzing in een app een video stuurde waarbij hij aan de piano zong: rot op, rot op. Over mannen die nog niet over hun ex heen waren. Over lieve mannen, over leuke mannen. Over leuke gesprekken. Over fijne wandelingen in mooie omgevingen. Ik heb het daten ondertussen al wel in alle aspecten daaraan verbonden meegemaakt. Het daten heb ik voorlopig maar aan de wilgen gehangen. Gelukkig zijn ligt niet alleen aan het hebben van een partner. Afgelopen maandag tijdens de wandeling ervaarde ik maar weer eens opnieuw hoe een mens zich gelukkig kan prijzen door de mogelijkheid te hebben om met heerlijk weer in een prachtig natuurgebied te kunnen vertoeven.

Afijn, conclusie: Geluk zit in jezelf.

 

Een groot hart

 

Een groot hart

 

Mijn hart klopt vanzelf

het is dat ik er nauwelijks iets van merk.

In mijn lichaam is het klein,

ik bedoel:

hoe groot mijn hart kan zijn

teken ik op een pijler, groot en sterk,

om te laten zien hoeveel ik voor je voel

en de liefde die ik geworden ben

niet beter kan verwoorden.

Spin

 

Spin

Ik ben niet echt bang, ach ja, voor enkele dingen. ’s Nachts wanneer het donker is en ik alleen in huis ben. Maar niet om auto te rijden, onder een ladder door te lopen bijvoorbeeld, daar geef ik niet om. Maar spinnen!!!Ik ben er niet echt bang voor, het enige motto bij mij is: Ik wil ze niet zien! En ja het is bijna eind van de zomer en nu is het spinnen seizoen begonnen. Weten jullie lezers dat er gemiddeld zo’n 1500 spinnen in huis leven? Waar zitten die in hemelsnaam allemaal verstopt? Lopen ze, wanneer ik slaap, ze ’s nachts stiekem over mijn gezicht? Belanden ze misschien wel in mijn mond, of keel? Ik moet er niet aan denken!

Gisteravond vlak voor het naar bed gaan: ik sta op en ja hoor, daar midden op de vloer in de kamer zie ik in mijn ooghoek iets bewegen. Verdorie een spin en… niet zo’n kleintje. Een advies van vriendin in gedachten, pak een glas en een stukje papier… zet het glas op de spin, schuif het papiertje eronder en laat hem buiten vrij. Een glas had ik al in mijn hand en een papiertje snel gevonden. Ik wil het glas om de spin zetten… wat gebeurt er? Natuurlijk laat dat diertje zich niet zo gemakkelijk vangen. Met een noodgang verdwijnt hij in een spleet van de kast. Gelukkig voor hem, of haar kon deze  vluchteling er niet helemaal in verdwijnen. Ik zag nog een paar sprieten van zijn lange poten. Snel de stofzuiger gepakt en de pechvogel op gezogen. Deze angsthaas was waarschijnlijk net zo bang voor mij als ik voor hem. Of misschien nog wel angstiger. Toch de stofzuiger maar in het tuinhuis gezet voor alle zekerheid, want, stel dat hij er toch weer uit zou kruipen. Ik denk het niet, maar je weet maar nooit. Vanmorgen de stofzuiger leeg gemaakt. Het stof wat er in zat eerst op een krant gedeponeerd om zeker te weten dat dit harige diertje er werkelijk in zat. Pfff… hij zat er nog in. Maar goed, dit opgelost. Ik weet inmiddels dat er héél veel spinnen zich in mijn woning verstoppen en ik hoop echt dat ze blijven zitten waar ze zitten.

Momenten

 

Momenten

Toen ik jong was had ik nog de pretentie en het geloof dat ik een steentje kon bijdragen aan tot iets goeds tot stand te brengen, in mijn omgeving, in mijn dorp, in de sport, landelijk. De wereld verbeteren is een groot woord, maar ik wilde er in elk geval deel van uit maken. Nu, 50 jaar verder, realiseer ik mij dat de wereld verbeteren een beetje te hoog gegrepen was en ik niet meer de last kan dragen om de wereld op mijn schouders te nemen, tenminste zo voelt het nu. Toch heb ik een steentje bijgedragen aan de maatschappij, in mijn omgeving althans, al was ik maar dat kleine radertje. En ik doe het nog steeds door taalles aan vluchtelingen te geven, vrijwilligerswerk te doen en ik volg nog steeds cursussen. Waar ik wel in kan bijdragen is mijn stem uitbrengen bij de verkiezingen, maar ook dat geeft in deze warrige tijd niet meer zo’n goed gevoel. Maar ik blijf mij nietig voelen doordat ik moet constateren dat zelfs de wereldleiders de vrede niet kunnen bewerkstelligen.

Gisteren was ik aanwezig bij de afscheidsdienst van mijn achterbuurvrouw. Zij overleed op 83 jarige leeftijd. Er waren heel veel mensen aanwezig om haar een laatste groet te kunnen brengen. Ze was geliefd voor velen door haar algemene interesses, haar welbelezenheid, maar vooral door haar interesse in de mens. Mijn persoonlijke relatie met haar was een gevoel van vanzelfsprekendheid, vertrouwdheid, dat we bij elkaar pasten in de gesprekken en de discussies die wij voerden. En dat terwijl wij elkaar pas voor het eerst zo’n zes jaar geleden hebben ontmoet. Het klikte vanaf het eerste moment. We bespraken onderwerpen o.a. zoals hierboven ik mijn blog ben begonnen, maar ook over verlies van een partner, een nieuwe relatie. Over de geschiedenis, het geloof en hoe een leven zich in de loop der jaren ontwikkelt. Dat het leven bestaat uit momenten en we vanuit die momenten weer verder gaan en zelfs ervan leren. En dat tijd moeilijk is uit te leggen.

Momenten

De tijd dat ik langzaam leefde,

nog onbewust van haast en stress.

De momenten van stilte streelde,

de tijd dat ik buiten speelde.

De tijd dat ik jong volwassen was en naar een toekomst streefde.

Het moment van de liefde voor een partner ontwaakte,

waarna de jaargetijden in beminnen vervlogen.

Het moment van afscheid, dat de regen kwam

en stille tranen zich vermengden.

Het moment dat het leven weer kleurde door regenbogen.

De tijd dat het langzame leven staakte,

omdat ik minder herinneringen maakte.

Hoe had ik dit alles kunnen weten

zonder de tijd te hebben gehad om te leven,

hoe kon ik dat ooit vergeten.

“De vlinder telt geen maanden, doch momenten. En heeft tijd genoeg”.

Rabindranath Tagore

 

 

 

 

 

 

 

Zwaluwen

Grenzeloos

 

Grenzeloos in gedachten

op mijn knietjes voor de radio.

Het mystieke leven achter dat verlichte venstertje,

waar piep, piep kleine mensjes praatten en lachten.

Nog geen benul of de aarde plat zou zijn of rond.

Vol vertrouwen in het leven,

Nog onwetend van menselijk leed en pijn,

dat later pas zal zijn, wanneer er oorzaken en grenzen komen.

 

Grenzeloos in gedachten

zijn alle wegen begaanbaar, is er geen limiet aan het gaan.

Ontmoet ik vrienden die op mij wachten.

Allen gelegen in het hoge gras

en ik vlij mij neer op een lege plek,

die nog warm voor mij vrijgehouden was.

Maar sommige vrienden zijn herinneringen,

Ik heb ze weggegeven in de loop der tijd.

Altijd blijf ik hopen dat ze gelukkig zijn met andere grenzen en motiveringen.

 

Grenzeloos in gedachten

verstopt in het rijpe koren,

waar we samen praatten, vrijden en verwachtten.

Nog geen weet van roestige hekken die moeilijk te openen zijn.

Een hand op mijn schoot, koud en zwaar.

Geen zon, of ik, om te verwarmen.

Zoals rivieren over grenzen blijven stromen

kan ik grenzeloos in mijn gedachten horen, zien en voelen,

maar vooral blijven dromen over wat eens was en wat nog zal komen.

 

 

 

 

Lady Bird

 

Lady Bird,

zo wordt de zwaluw ook wel genoemd. Wanneer ze in Maart arriveren kondigen ze het voorjaar aan. Ik word daar altijd heel blij van. In grote aantallen vullen ze op dit moment boven mijn omgeving het luchtruim op zoek naar insecten. Het wordt de laatste jaren steeds vroeger in het jaar, dat ze weer naar warmere oorden vertrekken, vorig jaar waren ze rond deze tijd al verdwenen, maar nu zijn ze er gelukkig nog. Misschien om de reden, dat er te weinig insecten aanwezig waren. Ik merkte het overigens zelf aan de voorkant van mijn auto en op de voorruit . Er waren maar heel weinig insecten die ik met de auto heb geraakt, trouwens dit jaar hetzelfde beeld. Op de één of andere manier stemt mij dat dan weer enigszins droevig, om dat er in op gesloten zit, dat er weer een periode is afgesloten en we, zij het langzaam aan, weer op weg zijn naar een ander seizoen, de Herfst.

Voor mij staat de zwaluw symbool voor vrijheid, loyaliteit, vriendschap, liefde voor het leven, monogaam. Ieder jaar keert het vrouwtje met haar mannetje van een verre reis terug, meestal naar hetzelfde nestje. Ikzelf draag al jaren een hanger met daaraan een zwaluw om mijn hals. Gewoon omdat de symbolen van de zwaluw bij mij passen.

In mijn vorige blog vertelde ik over de taallessen die ik geef aan vluchtelingen. Een man (voorheen advocaat in zijn thuisland Syrië) die met zijn gezin hier woont en een moeder uit Oekraïne die met haar zoon is gevlucht met achterlating van de rest van haar gezin. Van het taalhuis krijg ik divers lesmateriaal. O.a. een aantal eenvoudige verhaaltjes met verschillende onderwerpen. Op een ochtend ging een verhaaltje over Internet en daten. Interessant vond ik het gesprek over deze materie die daarop volgde. De discussie die daarop ontspon was opmerkelijk i.v.m. vooral het cultuurverschil dat daarbij aan de oppervlakte kwam. Hoe er over monogamie en polygamie verschillend werd gedacht door de afkomst, uit de landen van hen, door hen geloof, maar ook door mijn idee over dit onderwerp. Zo is mensen ontmoeten met andere achtergrond van culturen interessant, leerzaam, maar kan ook lastig zijn om begrip te hebben voor een andere levensopvatting.

De zwaluw is overigens monogaam, evenals andere dieren, zoals de Zwaan. Levenslang zoals de relatie wordt beschreven. In een serie op Netflix zag ik een leuke opmerking voorbij komen betreffende de invalshoek dat een relatie niet altijd van een leien dakje gaat. Er problemen kunnen ontstaan, er tegen de stroom in moet worden geroeid. Otters doen het zo: Ze houden elkaars hand (poot) vast, zodat tijdens hun slaap de stroming ze niet uit elkaar haalt. Ottens zijn trouwens ook monogaam.

In de Westerse landen is polygamie volgens de wet verboden anders dan in niet Westerse landen. De discussie die ik als taalgever had over dit onderwerp heeft mij nog eens extra aan het denken gezet. Er zijn diverse relatievormen mogelijk, maar Juridisch is het allemaal niet zo eenvoudig. Wanneer je intens van iemand houdt is er dan ruimte in je hart voor nog één persoon, of meerdere? Ik weet wel, alles is mogelijk. Net zoals bij veronderstelde monogame dieren die ook wel eens een uitstapje maken naar een andere partner, maar die volgen hun instinct. Ik zou in elk geval op mijn gevoel afgaan.

Droom

 

Ouder worden is best vernieuwend (loesje)

Ik hou van lezen, vooral van een waargebeurd verhaal. Een citaat uit het boek ‘Genezende Kracht’ van Hans Peter Roel wat ik nu aan het lezen ben, is o.a. de aanleiding geweest tegelijkertijd met mijn droom van afgelopen nacht, om deze blog te schrijven. Onderstaand citaat uit dit boek heeft betrekking op het verhaal in dit boek. Maar ik ben zo vrij geweest het breder te interpreteren. Op mijzelf toe te passen, gewoon omdat ik al een lang verleden heb, met heel veel herinneringen.

‘Het leven gaat razendsnel voorbij. Voor je het weet heb je meer verleden achter je, dan er aan toekomst voor je ligt’.

Een waarheid als een koe en zeker ook voor mij gaat deze vlieger op. Zo makkelijk als wij Nederlanders deze spreekwoorden uit onze mouw schudden. Gewoontes in onze eigen taal waarbij we niet eens over hoeven na te denken. Het is ons met de paplepel ingegoten. Het is onze cultuur. Ik moet nog denken aan toen ik zelf andere talen leerde. In de Franse taal heb ik mij meer verdiept, omdat ik daar een aantal jaren woonde. Ook heb ik toen Franse spreekwoorden geleerd. Voor mij zijn ze nog steeds niet zo vanzelfsprekend als onze Nederlandse gezegdes, die we in alle mogelijke situaties  gebruiken.

Om op het citaat terug te komen. Vroeger, toen ik als 16 jarige medewerker van de Boerenleenbank gegevens van klanten in een lijst moest typen en dan de geboortedatum voorbijkwam, dacht ik vaak: Zo oud ben ik nog lang niet. De toekomst leek voor mij nog mijlenver weg. En ja… voor ik het wist heb ik nu al heel wat jaren in die toekomst geleefd. Veel herinneringen gemaakt en nu iedere dag weer maak ik nieuwe herinneringen in een toekomst die wel steeds minder lang voor mij ligt. Volgens David Bowie is ouder worden een buitengewoon proces, waarin je de persoon wordt die je altijd had moeten zijn.

Uiteindelijk ben ik en blijf ik onveranderd mijzelf.  

Een quote van Walt Disney vind ik op deze blog en mijn droom wel aansluiten:

‘Lachen is tijdloos. Verbeelding kent geen leeftijd en dromen zijn voor eeuwig’.  

 

Droom

Ik word wakker en het beeld van toen

was er en is er nog steeds.

 

Van het feestgedruis losgeraakt

loop ik in het donker over straat.

De lantaarns veranderen in bomen,

het beton wordt losse grond.

In de verte een vrij jonge man

ik herken hem van lang geleden.

Hij spreidt zijn armen,

mijn wang voelt de warmte van zijn jas.

Beschermd en vertrouwd,

aan elkaar vastgeklampt, 

lopen we samen,

om in het niets te verdwijnen.

 

Het gevoel van toen was er en is er nog altijd.

 

 

Emotionele intimiteit

 

Verbindding, emotionele intimiteit

Sinds enkele maanden geef ik Nederlandse taalles aan vluchtelingen. Taalcoach heet dat met een mooi woord. Het is voor sommigen een aanvulling op de inburgeringscursus. Ik begeleid vooral mensen die de spraakvaardigheid nog eens extra willen oefenen. Ik ontdek zelf hoe moeilijk de Nederlandse taal in werkelijkheid is. Zoveel begrippen om uit te leggen en dat is best lastig en geeft soms hilarische situaties. Het lijkt soms wel of we een spel spelen waarin je moet raden wat iemand anders met gebaren en geluiden uitbeeldt. Het Nederlands kent meerdere dezelfde woorden met een andere betekenis. Bijvoorbeeld  bezorgen, een pakje, de post, of bezorgd zijn om.

Een mevrouw uit Oekraïne las de tekst ‘Ik hou van jou’. Ze keek mij vragend aan. Het enige, maar ook spontane waarop ik kon reageren was mijn armen figuurlijk om haar heen te spreiden en te zeggen ‘ik hou van jou’. Er werd hartelijk gelachen door de anderen van het groepje en nu, als de situatie zo te pas komt, spreidt iemand de armen en roept ‘ik hou van jou’.

Het is niet alleen de taalles die ik geef, maar vooraf en achteraf, maar ook soms tijdens de les komen persoonlijke verhalen los. Verhalen over de vlucht, over de familie, kinderen die achtergelaten zijn. Verdrietige momenten doen zich voor en zorgen voor een emotionele verbinding. Dat zijn soms mooie, maar ook trieste ogenblikken.

Doordat ik dit groepje iedere week zie ontstaat er een bijzondere verbinding. Niet alleen tussen mij, maar ook tussen de mensen onderling. Wat vooral bijzonder is, dat ze uit verschillende landen komen. Uit Oekraïne, uit Syrië, uit Eritrea en allen met een andere taalachtergrond en cultuur.

Het kan haast niet anders dat er ‘emotionele intimiteit’ ontstaat, een gevoel van verbondenheid. In dit geval door het helpen bij de taal, wederzijdse belevingen delen. Het kan zelfs tot vriendschap leiden, maar dat ligt aan de situatie, en of in hoeverre men, of ik, in die verbinding wil gaan. Het mooiste vind ik tenminste zelf, dat ik ze het gevoel kan geven van zich begrepen en geaccepteerd te laten voelen.