Grenzeloos

 

Grenzeloos in gedachten

op mijn knietjes voor de radio.

Het mystieke leven achter dat verlichte venstertje,

waar piep, piep kleine mensjes praatten en lachten.

Nog geen benul of de aarde plat zou zijn of rond.

Vol vertrouwen in het leven,

Nog onwetend van menselijk leed en pijn,

dat later pas zal zijn, wanneer er oorzaken en grenzen komen.

 

Grenzeloos in gedachten

zijn alle wegen begaanbaar, is er geen limiet aan het gaan.

Ontmoet ik vrienden die op mij wachten.

Allen gelegen in het hoge gras

en ik vlij mij neer op een lege plek,

die nog warm voor mij vrijgehouden was.

Maar sommige vrienden zijn herinneringen,

Ik heb ze weggegeven in de loop der tijd.

Altijd blijf ik hopen dat ze gelukkig zijn met andere grenzen en motiveringen.

 

Grenzeloos in gedachten

verstopt in het rijpe koren,

waar we samen praatten, vrijden en verwachtten.

Nog geen weet van roestige hekken die moeilijk te openen zijn.

Een hand op mijn schoot, koud en zwaar.

Geen zon, of ik, om te verwarmen.

Zoals rivieren over grenzen blijven stromen

kan ik grenzeloos in mijn gedachten horen, zien en voelen,

maar vooral blijven dromen over wat eens was en wat nog zal komen.

 

 

 

 

Lady Bird

 

Lady Bird,

zo wordt de zwaluw ook wel genoemd. Wanneer ze in Maart arriveren kondigen ze het voorjaar aan. Ik word daar altijd heel blij van. In grote aantallen vullen ze op dit moment boven mijn omgeving het luchtruim op zoek naar insecten. Het wordt de laatste jaren steeds vroeger in het jaar, dat ze weer naar warmere oorden vertrekken, vorig jaar waren ze rond deze tijd al verdwenen, maar nu zijn ze er gelukkig nog. Misschien om de reden, dat er te weinig insecten aanwezig waren. Ik merkte het overigens zelf aan de voorkant van mijn auto en op de voorruit . Er waren maar heel weinig insecten die ik met de auto heb geraakt, trouwens dit jaar hetzelfde beeld. Op de één of andere manier stemt mij dat dan weer enigszins droevig, om dat er in op gesloten zit, dat er weer een periode is afgesloten en we, zij het langzaam aan, weer op weg zijn naar een ander seizoen, de Herfst.

Voor mij staat de zwaluw symbool voor vrijheid, loyaliteit, vriendschap, liefde voor het leven, monogaam. Ieder jaar keert het vrouwtje met haar mannetje van een verre reis terug, meestal naar hetzelfde nestje. Ikzelf draag al jaren een hanger met daaraan een zwaluw om mijn hals. Gewoon omdat de symbolen van de zwaluw bij mij passen.

In mijn vorige blog vertelde ik over de taallessen die ik geef aan vluchtelingen. Een man (voorheen advocaat in zijn thuisland Syrië) die met zijn gezin hier woont en een moeder uit Oekraïne die met haar zoon is gevlucht met achterlating van de rest van haar gezin. Van het taalhuis krijg ik divers lesmateriaal. O.a. een aantal eenvoudige verhaaltjes met verschillende onderwerpen. Op een ochtend ging een verhaaltje over Internet en daten. Interessant vond ik het gesprek over deze materie die daarop volgde. De discussie die daarop ontspon was opmerkelijk i.v.m. vooral het cultuurverschil dat daarbij aan de oppervlakte kwam. Hoe er over monogamie en polygamie verschillend werd gedacht door de afkomst, uit de landen van hen, door hen geloof, maar ook door mijn idee over dit onderwerp. Zo is mensen ontmoeten met andere achtergrond van culturen interessant, leerzaam, maar kan ook lastig zijn om begrip te hebben voor een andere levensopvatting.

De zwaluw is overigens monogaam, evenals andere dieren, zoals de Zwaan. Levenslang zoals de relatie wordt beschreven. In een serie op Netflix zag ik een leuke opmerking voorbij komen betreffende de invalshoek dat een relatie niet altijd van een leien dakje gaat. Er problemen kunnen ontstaan, er tegen de stroom in moet worden geroeid. Otters doen het zo: Ze houden elkaars hand (poot) vast, zodat tijdens hun slaap de stroming ze niet uit elkaar haalt. Ottens zijn trouwens ook monogaam.

In de Westerse landen is polygamie volgens de wet verboden anders dan in niet Westerse landen. De discussie die ik als taalgever had over dit onderwerp heeft mij nog eens extra aan het denken gezet. Er zijn diverse relatievormen mogelijk, maar Juridisch is het allemaal niet zo eenvoudig. Wanneer je intens van iemand houdt is er dan ruimte in je hart voor nog één persoon, of meerdere? Ik weet wel, alles is mogelijk. Net zoals bij veronderstelde monogame dieren die ook wel eens een uitstapje maken naar een andere partner, maar die volgen hun instinct. Ik zou in elk geval op mijn gevoel afgaan.

Droom

 

Ouder worden is best vernieuwend (loesje)

Ik hou van lezen, vooral van een waargebeurd verhaal. Een citaat uit het boek ‘Genezende Kracht’ van Hans Peter Roel wat ik nu aan het lezen ben, is o.a. de aanleiding geweest tegelijkertijd met mijn droom van afgelopen nacht, om deze blog te schrijven. Onderstaand citaat uit dit boek heeft betrekking op het verhaal in dit boek. Maar ik ben zo vrij geweest het breder te interpreteren. Op mijzelf toe te passen, gewoon omdat ik al een lang verleden heb, met heel veel herinneringen.

‘Het leven gaat razendsnel voorbij. Voor je het weet heb je meer verleden achter je, dan er aan toekomst voor je ligt’.

Een waarheid als een koe en zeker ook voor mij gaat deze vlieger op. Zo makkelijk als wij Nederlanders deze spreekwoorden uit onze mouw schudden. Gewoontes in onze eigen taal waarbij we niet eens over hoeven na te denken. Het is ons met de paplepel ingegoten. Het is onze cultuur. Ik moet nog denken aan toen ik zelf andere talen leerde. In de Franse taal heb ik mij meer verdiept, omdat ik daar een aantal jaren woonde. Ook heb ik toen Franse spreekwoorden geleerd. Voor mij zijn ze nog steeds niet zo vanzelfsprekend als onze Nederlandse gezegdes, die we in alle mogelijke situaties  gebruiken.

Om op het citaat terug te komen. Vroeger, toen ik als 16 jarige medewerker van de Boerenleenbank gegevens van klanten in een lijst moest typen en dan de geboortedatum voorbijkwam, dacht ik vaak: Zo oud ben ik nog lang niet. De toekomst leek voor mij nog mijlenver weg. En ja… voor ik het wist heb ik nu al heel wat jaren in die toekomst geleefd. Veel herinneringen gemaakt en nu iedere dag weer maak ik nieuwe herinneringen in een toekomst die wel steeds minder lang voor mij ligt. Volgens David Bowie is ouder worden een buitengewoon proces, waarin je de persoon wordt die je altijd had moeten zijn.

Uiteindelijk ben ik en blijf ik onveranderd mijzelf.  

Een quote van Walt Disney vind ik op deze blog en mijn droom wel aansluiten:

‘Lachen is tijdloos. Verbeelding kent geen leeftijd en dromen zijn voor eeuwig’.  

 

Droom

Ik word wakker en het beeld van toen

was er en is er nog steeds.

 

Van het feestgedruis losgeraakt

loop ik in het donker over straat.

De lantaarns veranderen in bomen,

het beton wordt losse grond.

In de verte een vrij jonge man

ik herken hem van lang geleden.

Hij spreidt zijn armen,

mijn wang voelt de warmte van zijn jas.

Beschermd en vertrouwd,

aan elkaar vastgeklampt, 

lopen we samen,

om in het niets te verdwijnen.

 

Het gevoel van toen was er en is er nog altijd.

 

 

Emotionele intimiteit

 

Verbindding, emotionele intimiteit

Sinds enkele maanden geef ik Nederlandse taalles aan vluchtelingen. Taalcoach heet dat met een mooi woord. Het is voor sommigen een aanvulling op de inburgeringscursus. Ik begeleid vooral mensen die de spraakvaardigheid nog eens extra willen oefenen. Ik ontdek zelf hoe moeilijk de Nederlandse taal in werkelijkheid is. Zoveel begrippen om uit te leggen en dat is best lastig en geeft soms hilarische situaties. Het lijkt soms wel of we een spel spelen waarin je moet raden wat iemand anders met gebaren en geluiden uitbeeldt. Het Nederlands kent meerdere dezelfde woorden met een andere betekenis. Bijvoorbeeld  bezorgen, een pakje, de post, of bezorgd zijn om.

Een mevrouw uit Oekraïne las de tekst ‘Ik hou van jou’. Ze keek mij vragend aan. Het enige, maar ook spontane waarop ik kon reageren was mijn armen figuurlijk om haar heen te spreiden en te zeggen ‘ik hou van jou’. Er werd hartelijk gelachen door de anderen van het groepje en nu, als de situatie zo te pas komt, spreidt iemand de armen en roept ‘ik hou van jou’.

Het is niet alleen de taalles die ik geef, maar vooraf en achteraf, maar ook soms tijdens de les komen persoonlijke verhalen los. Verhalen over de vlucht, over de familie, kinderen die achtergelaten zijn. Verdrietige momenten doen zich voor en zorgen voor een emotionele verbinding. Dat zijn soms mooie, maar ook trieste ogenblikken.

Doordat ik dit groepje iedere week zie ontstaat er een bijzondere verbinding. Niet alleen tussen mij, maar ook tussen de mensen onderling. Wat vooral bijzonder is, dat ze uit verschillende landen komen. Uit Oekraïne, uit Syrië, uit Eritrea en allen met een andere taalachtergrond en cultuur.

Het kan haast niet anders dat er ‘emotionele intimiteit’ ontstaat, een gevoel van verbondenheid. In dit geval door het helpen bij de taal, wederzijdse belevingen delen. Het kan zelfs tot vriendschap leiden, maar dat ligt aan de situatie, en of in hoeverre men, of ik, in die verbinding wil gaan. Het mooiste vind ik tenminste zelf, dat ik ze het gevoel kan geven van zich begrepen en geaccepteerd te laten voelen.  

 

 

 

  

 

Mijn hart is de Hemel

 

Liefde die blijft

Vroeger dacht ik als kind altijd, het werd mij ook verteld, dat er een hemel was. Dat daar nu mijn Oma en Opa waren. Vrolijk gekleurde plaatjes hielpen daar een handje bij. Zeker, het helpt natuurlijk bij het verwerken van het verdriet wanneer een geliefde is overleden, te weten dat ze het goed hebben. De oude Egyptenaren geloofden zelfs in een leven na de dood. Het is niet zo vreemd om dat te bedenken. Hoe vaak wordt niet gezegd: ‘Er is meer tussen Hemel en Aarde’. Het zijn onze herinneringen die de gedachten naar de dierbaren sturen. De liefde die men voor elkaar voelde en die nooit verdwijnt. De geur van een bloem, de eerste kus, Muziek die men hoort op cruciale momenten. Een vlinder die voorbijkomt, wanneer men een graf bezoekt. Mijn hart is eigenlijk de Hemel waarin mijn dierbaren verblijven.  

 

Er was altijd een hemel, dacht ik als kind,

een plek waar je heen zou gaan na het aardse bestaan.

Aan een lange dis zag ik mijn oma en opa met vrolijke gezichten,

maar voor dat beeld moest ik zwichten,

nadat mij werd verteld dat er in de hemel engelen leefden,

Hoe zou ik ze dan ooit nog kunnen herkennen

in alle engelen die daar zweefden?

 

Ik lig op het strand, allemaal kleine steentjes rond mijn lijf.

Bij iedere ademteug voel ik ze bewegen,

het is alsof ik drijf.

Ik kijk naar de sterren,

Ik zie een vliegtuig met knipperende lichten en een satelliet.

Met daarachter het heelal, mijn ogen verdwalen in het niets.

 

het niets, maar toch het iets.

Ik lig hier op mijn rug

aan de einder kussen het water en de lucht elkaar.

Het land, de lucht en het water, zo verbonden,

ieder op hun eigen manier.

Het niets is het iets waar onze liefde verblijft,

vanuit het hart worden berichten verzonden.

Ik weet nu, dat dat de Hemel moet zijn.

 

 

 

 

 

 

 

Dromen (gedachten) waarmaken

 

Gedachten waarmaken

‘Met de gedachten en intenties van vandaag, vorm je de wereld van morgen’ Hans Peter Roel

Zoveel gedachten er door mijn hoofd gaan wanneer ik mijn dagelijkse wandeling maak. Ik noem het een rondje om de kerk. Soms wordt het een lange ronde en is de kerk niet meer het middelpunt. Op zondagen is de kerk in mijn dorp nog een redelijk groot middelpunt voor de gelovigen. Naderhand komen de bezoekers bijeen in het ‘bezoekerscentrum’ nabij de kerk gelegen. De kerkklokken bepalen de tijd in het dorp en roepen een kwartier voor aanvang van de dienst ook op om samen te komen. Mijn intentie was helemaal niet om in deze blog het over de kerk in mijn dorp te hebben, maar gedachten dwalen en veranderen gedurend van onderwerp.

Zoals afgelopen zondag toen ik wandelde door het bosrijk gebied in de omgeving van Oosterhout. Een groot deel was met stroomdraad afgezet om de runderen die daar lopen niet te laten ontsnappen. Er waren veel wandelaars. Stelletjes, gezinnen en enkele alleenstaanden, zoals ik. Er waren maar heel weinig toegangshekjes om er binnen te geraken en… uiteraard weinig om er weer uit te komen. Te weinig. Dat was ook de mening van een wandelaarster die met mij opliep. Ze hield een kaart van het gebied in haar hand. Daarvoor had ik mij bedacht, dat de enige mogelijkheid was er weer uit te komen, simpel weg dezelfde route die ik al had bewandeld weer terug te lopen. Wij bekeken samen de kaart. Wat ik zag waren maar enkele mogelijkheden om te ontsnappen, maar dat betekende wel, dat ik vele kilometers nog onderweg zou zijn, en dan nog was ik niet op mijn beginpunt beland. Net als de dieren voelde ik mij gevangen in een overigens prachtig natuurgebied. De runderen heb ik niet gezien, maar in een plas die ik passeerde was het overstemmende geluid van parende kikkers te horen. Het herinnerde mij aan de vijver bij het huis waar ik samen met mijn echtgenoot heb geleefd. Alweer enige tijd geleden. In het voorjaar werden we ’s ochtends vroeg gewekt door het geluid van de kikkers in onze vijver. Ik vond het vaak barbaars hoe soms wel tien mannetjes een vrouwtje belaagden. De vrouw met de kaart wees mij op een pad dat naar een poortje zou leiden. Ik had al diverse kleine paadjes gezien die volgens mij in de richting van waar ik van was gekomen zouden lopen, echter ik bedacht mij, dat het misschien ook wel runderpaadjes zouden kunnen zijn. Ik denk aan de vele wandelingen welke ik met mijn man maakte. We zijn dikwijls verdwaald door het volgen van deze runderpaadjes, zoals ik ze dan noemde. Het gevoel van opgesloten zijn ervaarde ik opnieuw toen ik op een paadje liep dat langs de stroomdraden voerde. Evenwijdig aan de andere kant liep een breed pad, maar geheel onbereikbaar voor mij. Ik kreeg de neiging te proberen het draad aan te raken om te voelen of er daadwerkelijk stroom op stond, zeker toen mijn weg versperd werd door struiken en de bladeren om mijn hoofd zwiepten Toch maar niet geprobeerd en heb nog een heel eind moeten lopen eer ik het toegangspoortje had bereikt.

Ik denk aan de strofe die ik eens ergens heb gelezen: ‘Je bent wat je bent en waar je bent door je gedachten’. Zoveel gedachten er door mijn hoofd gaan tijdens mijn wandelingen. Genieten, herinneringen, nieuwe indrukken en frisse ideeën. Doe ik werkelijk iets met waar mijn gedachten toe leiden? Ja, soms wel. Het ligt in mijn natuur en in mijzelf opgesloten. Ikzelf ben degen die een actie kan uitvoeren, Geluk kan nastreven. Maar toch is het niet altijd mogelijk om de wereld van morgen te vormen met mijn intenties van vandaag. Ik blijf afhankelijk van anderen. Welke gedachten, of ideeën ik ook heb, of wil bereiken, ikzelf ben nog steeds degene die de koers van mijn leven bepaalt. Maar soms moet je een lange weg bewandelen om het resultaat van je denkwijze te bereiken. Ik kon echter niets veranderen aan de manier om het gebied te verlaten bij mijn wandeling in de omgeving van Oosterhout. De enige manier was om mijn gezonde verstand te gebruiken.

“Het leven van een mens is wat zijn gedachten ervan maken” Marcus Aurelius

 

Laat mij wezen

 Laat mij wezen

Zie je mij, zoals ik ben

In al mijn doen en laten?

Zie je de glans in mijn ogen,

bereikt het licht jou?

Voel je mij, zoals ik ben

wanneer ik je nader?

Raakt de warmte jouw hart,

zoals ik de warmte ervaar van jou?

Luister je mij, zoals ik ben

en hoor je ook wat ik niet zeg?

Spreekt de melodie van mijn stem jou aan,

erken je mij in mijn gesproken woorden?

Ervaar je mij, zoals ik ben

in mijn hele wezen, in mijn hele ‘zijn’?

Overheers je niet, wat niet van jou kan zijn,

wat van mij is en nooit van jou kan wezen?

Vertrouw je mij, zoals ik ben

In al de vrijheden die ik wens?

Leg je jouw achterdocht opzij,

bereikt jouw jaloezie een grens?

Laat mij wezen

de mens die ik wil zijn.

Ik laat jou wezen

de mens die jij wilt zijn.

Geen ruimte om te verliezen

 

Geen ruimte om te verliezen

 

De heerlijke zorgeloosheid van eens.

 

Daar stond je dan voor mijn deur,

terug van lang weggeweest.

Verzonken in jouw blauwe ogen

hield ik mijn adem in

en zakte weg in ademloos geluk.

 

De geur van jouw zweet.

Jouw brede lach.

De zorgeloosheid van toen die ik nooit vergeet

Want… later komt later.

 

En toch…later komt snel dichterbij

 

Je staat voor mijn geopende deur

Jouw haren wat dunner,

wat meer rimpels om jouw brede lach.

En immer jouw eigen geur,

herinneren mij aan eens die zorgeloze dag.

 

Die zorgeloosheid ben ik kwijt.

Ik kijk je na en breng je nog een sjaal.

“Het is koud”. “Kom gezond weer terug”.

Mijn hart heeft geen ruimte om te verliezen.

 

 

 

"Korkma"... niet bang zijn

 

Een uitgestoken hand

Mijn zoontje van twee had zich eens verstopt. Ik was hem overal in huis aan het zoeken, daarna buiten overal gekeken. We hadden net ons nieuwe huis betrokken waarvan de tuin nog moest worden aangelegd waardoor rondom het huis alles nog open en bloot was. Geen omheining van struiken, een schutting, of een heg afgesloten met een tuinhek. Eenmaal binnen riep ik hem en zei aldoor: “Waar je ook bent, kom tevoorschijn. Wees maar niet bang, ik zal niet boos op je zijn. Mama maakt zich alleen maar ongerust”. En daar ging het keukenkastje onder de gootsteen open en zag ik mijn kind met een glunderend gezichtje naar mij opkijken. Ik stak mijn hand naar hem uit en hielp hem naar buiten, nam hem in mijn armen voor een zoen. Voor hem was het een spelletje en ik lachte met hem mee.

Het moet er binnen donker zijn geweest, met misschien een klein kiertje licht. Het is een rare overgang, maar door al die verschrikkelijke beelden van de recente aardbevingen in Turkije en Syrië, kwam de herinnering aan mijn zoontje in het keukenkastje weer boven. Hoe men zich dan wel niet moet voelen, wanneer men het heeft overleefd. In het donker gelegen onder het puin met misschien een klein kiertje licht. Op één van die vele beelden op Tv zag ik een reddingswerker met uitgestoken hand tegen iemand gelegen onder het puin in het Turks zeggen: “Korkma”, ‘niet bang zijn’.

Op 13 April 1992 in de vroege ochtend was er in de omgeving van Roermond een aardbeving met een kracht van 5,8, net zo hevig als de derde hevige aardbeving van gisteren in het grensgebied van Turkije en Syrië. In Zeeuws Vlaanderen heb ik die beving in het Zuiden van ons land toen ook gevoeld. Ik werd wakker en ik hoorde een geluid wat leek op een aankomende trein, daarna beefde het bed een korte periode. Mijn toen inmiddels 16 jarige zoon kwam naar beneden en vroeg: “Mam, wat was dat? Heb jij het ook gevoeld?” Het was een vreemde gewaarwording, maar totaal niet te vergelijken en voor te stellen wat al die mensen in het huidige rampgebied ervaren.

 Niet bang zijn

Een uitgestoken hand

van mensen die helpen

komend uit een ander land.

Verschil in ras, of geloof

is niet van belang.

Een uitgestoken hand

voor mensen in nood,

voor mensen die bang

en verdrietig zijn,

om het verlies van geliefden

door de dood.

 

Wanneer er wereldwijd zoveel liefde is om mensen in nood te helpen, kan ik mij haast niet voorstellen dat er mensen zijn die zo nodig in hun machtsstrijd volkeren door hun oorlog willen vernietigen. En toch gebeurt het nu al een jaar in Oekraïne. De uitgestoken hand om vrede te bewerkstelligen zal nooit door de Russische leider aangenomen worden. Mijn hoop daarop is tenminste al lang vervlogen. Helaas.

 

Zoveel warmte ,liefde en begrip zat er in die uitgestoken hand van de reddingswerker. Een beeld dat mij altijd bij zal blijven.

“Korkma” “Niet bang zijn”

 

 

 

 

 

Aan huis gekluisterd

 

Aan huis gekluisterd

Ik kan mij de lock down in 2020 nog goed herinneren. Mensen in Verpleeghuizen zwaaiend achter de ruiten. Geïsoleerd door een heersende pandemie, die maar niet scheen op te houden. Heftige maatregelingen die ernstige zieken in ziekenhuizen van familie scheidden. Aanraken was uit den boze, terwijl een knuffel juist kan bijdragen aan herstel.

Dit alles lig ik te bedenken onder mijn dekbed. Ik lig te rillen zo koud als ik het heb. Mijn hoofd barst haast uit elkaar, mijn keel is als schuurpapier…Ik heb Corona, of Covid 19, of Omikron, hoe je dit ellendige virus ook mag noemen, of wat het ook mag zijn. Ik weet het niet, het is alleen de uitslag van de test die mij bewees dat ik positief was. Ik voel mij verstopt achter de voordeur, achter de neergelaten jaloezieën, misschien wel achter de plinten waar het stoffig is en waar nog meer leven lijkt verstopt als nu in mijn woning. Het is akelig stil en het wordt steeds stoffiger. Niemand mag binnenkomen, en de stofzuiger heeft voorlopig ook rust. Het leven buiten gaat gewoon door, maar hierbinnen heerst rust, alleen mijn lichaam is hard bezig dit virus buiten de deur te krijgen. Zelfs mijn geluidsinstallatie is ermee opgehouden. Ik heb nu geen energie om er naar te kijken. Wanneer ik probeer iets van het nieuws in de grote wereld mee te krijgen moet ik het zonder geluid doen. Uiteindelijk geeft het niet, mijn hoofd kan geluiden toch nog slecht aan. Regelmatig dommel ik weg en droom de vreemdste dromen. Het herinnert mij als kind eraan toen ik ziek was. Er was altijd mijn moeder, met een strelende hand, een drankje voor de hoest, of een warm kopje thee, of kippensoep. Nu zou ik heel graag kunnen roepen: “Mama!”. Het kind zijn in jezelf raak je nooit kwijt. Ik ben zelf moeder en heb op die manier ook voor mijn kinderen gezorgd. Ik weet hoe het voelt. Ziek zijn zonder iemand in de buurt om je met liefde te omringen, voor je te zorgen, je kunnen verwennen voelt toch wel als een gemis. Mij ellendig voelen benadrukt dit gevoel nog maar eens extra. Soms voelt het eenzaam. Ik ga er uit voor het maken van een kopje thee met honing. Boodschappen regel ik met de buren, die het voor mijn gesloten deur achterlaten.

Nu ik dit schrijf ben ik gelukkig weer aan de beterende hand. Alleen de hoofdpijn is nog wat rest, maar dat schijnt te horen bij de naweeën van dit virus en kan volgens de huisarts nog wel even duren. Kan mij niet heugen dat ik ooit zoveel Paracetamol heb gebruikt. Het is een raar virus.

Enkele dagen voordat de eerste verschijnselen zich voordeden heb ik nog een klassiek concert bezocht en ik heb genoten van de muzikanten die speelden op klarinet en piano. Daarna met vriendin in een nabijgelegen restaurant nog iets gegeten en gedronken. Zoals velen die ziek zijn, of zijn geweest is er vaak een periode voor en na het ziek zijn. Gelukkig waren achteraf mijn ziekteverschijnselen mild.    

Vandaag schijnt de zon en ga ik straks maar eens naar buiten voor een blokje om. Rustig aan mijn verloren conditie weer opbouwen. Alle verstopte muizenissen buiten weer vergeten, mensen spreken, weer deelnemen aan het leven. De stofzuiger tevoorschijn halen  en al de stofresten, ook achter de plinten verwijderen. De jaloezieën ophalen en de zon binnenhalen. De strijd is gestreden. Ik voel me niet meer verstopt.

    

Mijn vreemdeling

 

Mijn vreemdeling

 

Ik ging zitten en opende het deksel van de piano,

plaatste mijn vingers op de toetsen.

Meer dan ‘Vader Jacob’ wordt het niet.

Dan jij…, jij nam plaats naast mij.

 

De openbare ruimte vol met divers publiek.

Je begon te spelen en  nam mij mee

in een melodie vol hartstocht, verlangen en heimwee.

Klanken over het land waarin je woonde, over het huis waarin je droomde.

 

Ik voelde de warmte van onze billen.

Twee onbekenden op een te kleine kruk.

In de cultuur kunnen we verschillen.

Het is de muziek die ons verbindt.

 

Twee mensen, elk uit een ander land.

Je nam mijn hand, donker op wit,

leidde mijn vingers, ik mocht het ritme volgen

in de emotie die in jouw verleden zit.

 

Misschien kom ik je op straat nog eens tegen.

Al ben je steeds verder weg van wat ooit eens is geweest,

laat het geluk in jouw muziek blijven stromen.

In mijn herinnering luister ik met je mee.

Een man aan een tafel

 

Een man aan een tafel

 

Hij hing zijn jas over de leuning van de stoel

en legde zijn sleutels neer.

In de weerkaatsing van het raam zijn evenbeeld,

voor deze avond zijn enige metgezel.

 

De man aan de tafel hield van het leven.

Hij hief het glas

en proostte naar zijn schaduw.

Een glimlach vergezelde de toost voor even

 

De man aan de tafel hield van een goed gesprek.

Zo leeg de stoel tegenover hem.

De glans in haar ogen was hij niet vergeten.

Haar woorden slechts herinneringen uit een voorbijtijdsbestek.

 

De man aan de tafel was in gedachten.

Met zijn vinger tekende hij de patronen na op het tafelkleed,

zag beelden terug van tijden toen ze samen lachten,

over zijn wang een traan die uit zijn ooghoek gleed.

 

De man aan de tafel knikte naar de andere gasten.

Allen onwetend over het eiland waarop hij verbleef.

Gedachteloos reikte hij naar handen die moeiteloos in elkaar pasten

en liet zich meevoeren met de golven waarop hij dreef.

 

 

 

 

 

Ritme van leven

 

Ritme van leven

Een hart dat zoveel slagen kent.

Het aantal door een monitor worden geteld.

Draden naar apparatuur ter controle aangelegd

Een lichaam dat door ziekte is geveld.

 

Vloeistof wat geruisloos verdwijnt

via een slangetje naar een hand.

Druppel na druppel,

totdat alles in het lichaam is beland

 

Een kraan die ergens lekt.

Vallende druppels die harttonen overstemmen.

Het ritme in de kamer onderbroken.

Een gevoel van veiligheid geremd.

 

Voeten dwingen te gaan de kraan te sluiten.

Zachte voetstappen op de gang.

De wereld hierbinnen stopt het buiten.

Apparaten hebben het leven in de tang.

 

Het verkeer buiten is zich nergens van bewust.

Ineengestrengelde handen.

Een hoofd dat op een buik rust.

De zon tekent patronen op witte wanden.

 

Vaag het horen van gesprekken bij de koffieautomaat.

Hierbinnen serene rust.

Enkel het geluid van een kloppend hart.

Het ritme van leven.

 

 

Spinnen en minnen

 Spinnen en minnen 

Misschien dat ik van je zou kunnen houden 

wanneer ik je ergens ontmoet. 

Misschien dat ik je zou kunnen omarmen

wanneer je mij vol van verlangen begroet. 

Misschien zou ik je kunnen aaien

wanneer je mij probeert te verleiden met je harige vacht.

Maar ik ben de dans ontsprongen. 

Binnen je territorium heb je te lang gewacht. 

Ook al zwaai je enthousiast.

Maak je uitnodigende bewegingen.

Dans je de ruimte rond... 

Voor geen goud zal ik van je gaan houden. 

Ik zet je buiten, jij harige spin, 

Je zwaait maar tegen mij achter de ruiten.