'Alles komt goed'

 

‘Alles komt goed?!’

De aanhef van deze blog was tevens het thema van The Passion afgelopen Witte Donderdag. “Alles komt goed?!”. Een eeuwenoud verhaal getoond in een actuele versie. Actueel, bijzonder in deze tijd dat er in een ander land een oorlog woedt. Opoffering, pijn en leed bij de bevolking van dit land. Maar ‘Alles komt goed’ is een boodschap van hoop.

En hoop is wat ons op de been houdt. Blijven hopen op een positieve uitslag. Zo moet ik denken aan mijn geregeld gebruikte uitdrukking ‘Het komt wel goed’ tijdens de ernstige ziekte van mijn man. “Het komt wel goed’. Ik zal het nooit meer vergeten. Helaas kwam het niet goed. Na vele ups-and-downs overleed hij. De hoop op herstel heeft ons doen leven.

Op dit moment van schrijven is Het Paaszondag. De zon schijnt. De vaas met gele tulpen die ik op een tafeltje voor het raam had staan, heb ik maar even uit de warmte van de zon gezet. De kleur geel is de kleur van Pasen. Geel staat voor vruchtbaarheid en nieuw leven. Oorspronkelijk kom ik uit het Oosten van het land. En daar was het traditie dat mijn ouders op Paaszondag een schaal gevuld met gekookte eieren op tafel zetten. Lang geleden mocht er in de vastentijd geen vlees en eieren gegeten worden. En dan eindelijk na de vastentijd mochten de gelegde eieren opgegeten worden. Met ons gezin rond de tafel begon het spel ‘Eiertje tikken’. Wie een kapot ei had, had verloren. Nu ik hier in Zuid Holland woon en het vertelde tijdens een koffieochtend, keken ze mij verbaasd aan. Nee, die traditie kenden ze niet. Heb de traditie in mijn gezin voortgezet en ook al woonden wij in Zeeuws Vlaanderen, ieder jaar met Pasen keken de kinderen uit naar dit spelletje.      

Gisteren mijn kinderen bezocht. Zij wonen in het dorp waar ik inmiddels al zes jaar niet meer woon Mijn grote zoon omhelsde mij en tilde mij met sterke armen zomaar in de lucht. Van blijdschap mij weer te zien, maar ook omdat elkaar aanraken nu weer kan. Wat heb ik dat gemist de afgelopen paar jaar. Met mijn twaalfjarige kleindochter door de vertrouwde omgeving gewandeld. Samen op een bankje een ijsje gegeten. Ze knuffelde mij en vertelde alsmaar, dat ze mij zo had gemist.

Hoewel ik nu op de zondagmorgen van Pasen hier alleen achter mijn laptop zit te schrijven, besef ik mij terdege hoe rijk en gelukkig ik mij voel. Rijk door de liefde van mijn kinderen.

‘Alles komt goed en hoop doet leven’

Ik wens vanaf deze plaats iedereen Fijne Paasdagen toe en probeer eens het eiertje tikken.

Er was eens...

 In deze tijd waarin elkaar aanraken en elkaar op afstand dienen te begroeten mis ik vooral het knuffelen, omhelzen, de kinderen kunnen zoenen. En ja het niet hebben van een partner versterkt misschien nog wel extra dat gevoel van iets missen. Huidhonger noemen ze dat met een mooi woord.
Daarom moest ik denken aan onderstaande beleving gevat in een gedicht.

Er was eens die eerste keer

dat ik zachte lippen voelen mocht.

Ze bewogen en dansten mee

op golven van die oneindige zee.

Ik haast verdronk in de adem van de wind

die mij meenam naar hogere sferen

waarin ik voor eeuwig verblijven kon.

Ik belandde weer op aarde in het vroege ochtendgloren.

Het muurtje waarop we zaten was ruw en hard

en de ladders in mijn panty

vroegen om weer te klimmen naar waar ik vandaan gekomen was.

De zon kwam op in het hartje van de zomer.

Mensen op weg naar hun werk, reden en liepen ons voorbij.

Maar wij, wij hadden ons niet bewogen.

Onze lippen tastten en zochten,

kusten de glans in onze ogen, voelden de warmte van elkaars huid

en ademden de liefde waarin we verdrinken mochten.

 

 

 

 

 

 

 

Digitale economie

 

Misschien was ik gisteren iets te streng. Ik stond aan de kassa bij een Supermarkt. Ik legde mijn boodschappen op de band, na een hele vracht boodschappen dat behoorde bij een ouder echtpaar voor mij. Mijnheer pakte alles in en mevrouw haalde haar pinpas tevoorschijn om af te rekenen. Haar handen beefden en zij was niet in staat de pincode in te toetsen. Ze riep de hulp van haar man in en noemde in ieders nabijheid de pincode op. Het was aandoenlijk om te zien. Ik kon het weer niet laten. Niet laten om mij ermee te bemoeien. Ik zei: “Mevrouw is het niet beter om de volgende keer een andere oplossing te bedenken. Het is beter om de pincode te beschermen.” Met grote ogen en enigszins betrapt keken zij meer aan, maar ook een houding van hulpeloosheid en droefheid, zoiets als van ‘wij kunnen niet anders’. Ik had met hen te doen.

De digitale economie groeit snel en we hebben er allemaal mee te maken. Jongeren groeien hiermee op en weten niet anders, echter de vele ouderen die er nu zijn en de groep die er nog aankomt zijn er grotendeels niet mee opgevoed. Onlangs heb ik op Netflix de documentaire “Social Dilemma” gekeken en daar wordt je niet vrolijk van. Achter elke digitale beweging van ons zit een woud van gegevens die voor allerlei doeleinden worden gebruikt. Enkel en alleen maar om geld. In ons eigen huis zijn we niet meer veilig. Eigenlijk is wat dat oudere echtpaar deed vergeleken bij wat er achter ligt nog maar een peulenschilletje. De serie “Kara Para” ( geld witwassen} heb ik daaropvolgend bekeken. Geld is macht wordt verondersteld, maar of dat het leven gelukkiger maakt?! In deze serie overwint de liefde in een wereld van bedriegen en rechterlijke dwaling.

Dat oudere echtpaar staat nog steeds op mijn netvlies. Het is ook maar een voorbeeld van meerdere ouderen die met de digitale systemen worstelen. Zij hielpen elkaar op dit moment en zullen dat met vele andere zaken ook doen. Ze hebben elkaar en zorgen voor elkaar. In hun eigen vertrouwde wereldje kan dat goed, maar de digitale economie maakt hen kwetsbaar.

Neem nu de boosterprik. Online moet er een afspraak gemaakt worden wil je snel aan de beurt zijn. De digitale mogelijkheden worden aangeboden, helaas… het werkt niet altijd naar behoren. Telefoonlijnen overbelast. Een half uur, of driekwart uur in de wacht en dan mag nog blij zijn, wil je het goede antwoord ontvangen. Geen bevestiging ontvangen na een digitale afspraak. Van meerdere mensen in mijn omgeving vernomen, dat de jaartallen die aan de beurt waren een latere afspraak krijgen, dan de jaartallen die later geboren zijn, waaronder ikzelf.

We worden onbewust gemanipuleerd en ik hou daar allerminst van. Iedere stap die ik digitaal zet ligt daardoor al grotendeels vast, evenals de volgende stappen, zonder dat ik daar erg in heb. Wie weet… nee ongetwijfeld heeft dit schrijven van dit blog invloed. Ik begeef mij namelijk op internet en actie geeft reactie, in elke vorm dan ook. Echter, dit is geen manipuleren zoals de geldwolven achter Facebook, Twitter enz… doen. Ik heb hier een eerlijke bedoeling mee. Onze geest wordt beïnvloedt. Laat het resultaat dan in elk geval de liefde zijn, zoals bij dat oudere echtpaar. Misschien wel de bedoeling om iedereen nog meer bewust te maken wat digitale communicatie met ons doet.

 

Grégoire - Nuages

Als de wind de wolken duwt

 

https://youtu.be/8vlagVCWP7A

Soms zijn er van die ochtenden, dat ik slecht ontwaak. Mijn lijf niet wil, niet wil opstaan en vrees dat dit gevoel mij de hele dag zal achtervolgen. Ik denk dan vaak aan de tekst van een Franse lyric: Nuage gezongen door Grégoire. Ik hoorde dit lied vaak toen ik in Frankrijk, de Provence woonde. Op warme avonden op het terras luisterden we dan naar radio Vaucluse en kwam deze song vaak voorbij.

Zo goed mogelijk uit het Frans vertaald.

Als de wind de wolken duwt, zullen we de zon zien,
en zullen we de pagina kunnen omslaan,
van deze ochtenden, waarin we slecht ontwaken,
deze ochtenden die in de diepten van de slaap,
onze verlangens gegijzeld houden, haal onze hoofden uit deze soep,
Buig de dromen om die je belemmeren.

Si tus me suis, Si tu me croix aussi (als je mij volgt, als je ook in mij gelooft)

Het beste wat ik dan kan doen en ook meteen doe is een wandeling maken. Naar buiten, Alles wat bekend is weer opnieuw ontdekken. Want niets is nooit hetzelfde, ook al denk je dat, om dat het dezelfde route is, de huizen op dezelfde plek staan. Maar steentjes onder mijn voeten verplaatsen zich, niet alleen door mij, maar ook door al die andere voeten die zich op dit pad begeven. De wind die de gevallen bladeren wegblaast. Ik geniet van de zon, wanneer de wind de wolken duwt. Soms komt er een poes me tegemoet, die langs mijn benen strijkt en zie ik de zwanen op de Vliet die statig ergens naar een voor mij onbekende plek gaan. Komen mensen mij tegemoet en maak ik soms een praatje. Alles lijkt hetzelfde, maar is nooit hetzelfde. Opnieuw ontdekken lost de mist in mijn hoofd op en de buitenlucht doet mijn lijf goed.

Tijdens het wandelen doe ik soms mijn oortjes in en luister dan naar muziek. Ik heb een playlist van muziek waar ik van houd, alles door elkaar, maar ook muziek waar ik herinneringen aan heb. Die mij weer brengen in momenten van leuke, ontroerende en verdrietige ogenblikken. Maar soms ook vergeet ik die playlist en luister ik naar de radio. Muziek ontroert, maakt vrolijk, muziek verbindt.

Als vrijwilliger werk ik voor de gemeente aan een signaleringsonderzoek onderzoek 75+ senioren. Als onderdeel staat er in de vragenlijst ook eenzaamheid. Maar wat is eenzaamheid? Eenzaamheid is niet zomaar aan te geven, of in woorden uit te drukken. Ik merk dat in de gesprekken die ik voer. Niet enkel het alleen zijn kan tot eenzaamheid leiden. Ook in gezelschap, of in een relatie kan iemand eenzaam zijn. Eenzaamheid zit in jezelf en dat zal iemand op eigen kracht moeten doorbreken. Daar helpen goede adviezen misschien een beetje bij, zoals aansluiten bij een vereniging, of activiteit, maar lang niet altijd. Mensen die single zijn voelen zich soms alleen, maar dat hoeft nog geen eenzaamheid te zijn.

Voelt men zich minder alleen, nadat men weer een nieuwe relatie is aangegaan? Dat verwachten we wel. Want het doel waarop singles op een datingsite site verblijven is toch het verlangen naar opnieuw weer die liefde. Het verlangen die bekende verliefdheid weer opnieuw te ontdekken en beleven. Iemand tegen je horen zeggen; ‘er schuilt een bos in je ogen’, of jouw glimlach brengt mij naar de diepten van de zee’. Ik denk dat dat verlangen naar liefde nooit ophoudt, op welke leeftijd dan ook.

Ik blijf mijn wandelingen houden om het bekende opnieuw te ontdekken.

 

      

Ons huis in de Provence, deel 7

 

Ons huis in de Provence

Deel 7

Water en elektriciteit

De eerste nacht in onze woning. Het is dinsdagmorgen 18 augustus 2009. We hebben goed geslapen, ondanks het intermezzo van de agenten midden in de nacht. Het is al een lekkere temperatuur en het beloofd weer een warme dag te worden. Ik loop het terras op en zet met blote voeten een paar stappen op het gras. Het is nat! Ik blijf even vol verbazing stilstaan en roep dan naar boven naar Henk. Er is water! Zo te zien is er gesproeid! Hoe kan ook anders hier het gras zo groen zijn in deze hoge temperaturen! Het is ’s morgens acht uur als Henk al op verkenning uit gaat om te zien, of hij kan ontdekken waar het water voor système d’arrosage (sproei installatie) vandaan komt. Dat er water is, dat is nu zeker, maar voorlopig hebben we daar nog weinig aan. Het water komt van een aansluiting aan de kant van de weg. Een gemeentelijke wateraansluiting vermoeden wij. Henk verandert de tijdschakelaar van elf uur ’s avonds naar zeven uur ’s avonds en acht uur ’s morgens. Sinds we de datum wisten dat wij de woning mochten betrekken waren we, via de opzichter, al begonnen met afspraken proberen te maken met de water- en elektriciteitsmaatschappij. Maar de opzichter werkte niet erg mee en zelf afspraken maken lukte niet. Er was nog niet opgeleverd en we hadden de benodigde papieren niet.  

Eerst een bakje koffie en onze zoon feliciteren met zijn verjaardag. Maar helaas, dat bakje koffie zit er nog even niet in. Geen stroom om water te koken. We zitten op het terras en enkele van de voorbijkomende mensen zwaaien naar ons. Het zijn vooral wielrenners en groepen wielrenners. Het is tenslotte vakantietijd en de woningen staan langs een toeristische route. Je hoort allerlei talen voorbijkomen, maar toch vooral Belgen. Achteraan een groep komen altijd wat achterblijvers die zichtbaar moeite hebben met het vals plat. De tuin is nog kaal, straks in oktober  kunnen we misschien al vast wat struiken planten. Alleen het groene gras steekt wel heel erg af bij het dor gele gras aan de kant van de weg. Ik pak de telefoon. Het lukt mij om afspraken te maken bij de watermaatschappij Saur en de elektriciteitsmaatschappij EDF op maandag 24 augustus. De opzichter zegt ook toe om omstreeks tien uur aanwezig te zijn.  

                    augustus 2013 
  

Ik ren met een paar emmers naar buiten en vang het water tijdens het sproeien op. Mijn bikini heb ik al aan en gebruik de sproei installatie als douche. Henk komt erbij staan en opeens beginnen we beiden onbedaarlijk te lachen. Het is ook een bizarre en bijzondere situatie, maar wat maakt het uit. We zijn waar we wilden zijn en waar we al zolang naar uitgekeken hebben. Het moet maar even zo. Het was vandaag 35 graden en om zeven uur in de avond is het nog warm, dus het is geen afzien. We redden ons wel. Ik zet wat emmers water in het toilet en de rest is voor de afwas en de was.

Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar een week later hebben we dan eindelijk water en stroom. Wij hadden al dagen geworsteld met drinken en etenswaren om dat redelijk goed en een beetje koel te houden. Vol spanning zien we die maandag uit naar iedereen. Is iedereen op de afgesproken tijd aanwezig. De opzichter laat het afweten. Er wordt gebeld en gebeld. De man van de elektriciteitsmaatschappij vertrekt en beloofd later terug te komen. Alleen de man van het water had voor ons eindeloos geduld. Hij besefte onze penibele situatie. Toen er water uit de kraan kwam kon ik hem wel omhelzen. Voor het plaatsen van de watermeter krijgen we een factuur die we gelijk moeten betalen. Ik pak mijn portemonnee, maar nee, nee, geen contant geld, maar een cheque. Henk en ik kijken elkaar aan. Een cheque? Die hebben we niet. Maar die lieve man, hij regelt het met zijn kantoor. Eindelijk! We kunnen normaal douchen. Later halen we de cheques bij de Bank op. Die lagen al klaar. Wisten wij veel!

We ‘lenen’ een koelkast uit één van de andere huisjes en gaan naar de winkel. Etenswaren en drank kunnen we nu gelukkig koel bewaren. We kopen een elektrisch kookplaatje. ’s Avonds bereid ik de eerste maaltijd in onze huisje.  

 

 25 augustus 2009

Tijdens het wandelen komen we langs het huis van de burgemeester van Propiac, Madame Nadine Ben Amor. Op dat moment is ze in de tuin bezig. Ik stap op haar af om een praatje te maken en tegelijkertijd kennis te maken. Het was leuk om op deze informele manier met de burgemeester te hebben gesproken. Ze zal ons op de hoogte houden en gaf ons mee, dat wij altijd om advies bij haar aan mogen kloppen. En… dat we deel kunnen nemen aan activiteiten en feesten georganiseerd door het Comité des Fètes. Hier in Nederland maak je niet mee, dat contact met de burgemeester zo laagdrempelig is. In Frankrijk heeft iedere stad, of dorp hoe klein ook, een burgemeester.  

Ik houd een stok uit het raam aan de achterkant van onze woning. Henk staat bij de schotel die nog een stukje hoger op de berg staat. Een stukje lager daaronder ligt het zwembad. Ik kan de TV zien achter mij in de kamer. Het is de bedoeling, dat ik de stok omhoog houd wanneer er beeld is. Ik krijg zo langzamerhand een lamme arm, en er is nog steeds geen beeld. We vermoeden, dat er nog geen aansluiting is. Henk haalt de schotel naar beneden en zet hem op een terrasstoel voor op het terras. En… na een tijdje prutsen hebben we beeld. Nederland 1,2 en 3, en Franse zenders.

Schorpioenen

Ik ontdek dat er nog andere huurders gebruik maken van onze woning. Ik vind schorpioenen prachtig, maar liever wel op een afstand en niet in mijn huis. Ik vind er een in de spoelbak in de keuken en bij het fonteintje in het toilet kruipen piepkleine nakomelingen. Ze verdwijnen in mijn nieuwe stofzuiger. Ik ben bij ieder kopje en elke schoen op mijn hoede. Ons leven in dit andere land is niet anders dan in ons vaderland, maar al die nieuwe ervaringen maken het wel intenser. In de rustige schemering zitten we op ons terras en kijken naar de Roche de la Colombe recht tegenover ons huis. Henk heeft al prachtige foto’s gemaakt van boven af. Ik ben nog niet zover geraakt. Als het donker wordt klinken we op de mooie omgeving en op het moment van blijdschap dat we de sleutel kregen. We hebben er vertrouwen in dat binnen afzienbare tijd de woningen opgeleverd zullen worden en we naar de notaris kunnen. Als het donker wordt horen we in de verte een uil roepen. De sterrenbeelden komen tevoorschijn. Ik zie het steelpannetje, de Grote Beer. De Melkweg glijdt over het huis. Al het aanwezige licht in ons dichtbevolkte Nederland, maakt het haast onmogelijk volop de sterrenhemel te zien zoals hier.

We nemen deel aan de activiteiten van het dorp. Ik bak een taart voor deelname aan de taartenwedstrijd wat plaats vindt in het dorpshuis bij het gemeentehuis. Ik word 3e en kom mijn naam tegen in de krant Le Dauphiné van 08 november 2012. We doen mee aan jeu de boules wedstrijden. En ik knap een kastje op bij de hobbyclub, dat ik gekocht heb op de antiekmarkt in Buis les Baronnies. We zijn getuige van de jaarlijkse autoraces op de Col de Propiac.

In de herfst komt Henk na een wandeling terug met eekhoorntjesbrood. Tenminste dat zegt hij en ik moet hem maar geloven. Erg zeker ben ik er niet van maar maak het toch klaar. Het was lekker en zonder nadelige gevolgen.

 We genieten. Van ons huisje, van het weer, de prachtige omgeving. Het is een droom, die is uitgekomen. We genieten van de wandelingen, de mooie vergezichten wanneer we eenmaal boven zijn aanbeland. Genieten van de kersen die we plukken van een boom die we onderweg tegenkomen. Stiekem wat druiven proeven van wijnranken die we passeren. De nachtegaal horen die tijdens de nacht ons met zijn zang vergezelt. We genieten van de zwoele avonden en vergeten dan weer hoe we zwetend die dag zo nodig naar die top moesten.

Kortom: "Leven als God in Frankrijk"

    

 

Recette tarte salée avec légumes

Benodigdheden:

1 ronde taartvorm

1 rouleau de pâte feuilletée

3 eetlepels olijfolie

1 rode paprika

1 groene paprika

1 courgette

1 ui

Teentje knoflook

6 middelgrote champignons

1 groentebouillonblokje,

3 eieren

2 eetlepels bloem

20 cl crème fraiche

3 eetlepels emmentaler rapé

Enkele plakken brie

Verwarm de oven voor op 200 gr.

 

Haal de paté feuilletee 10 minuten voor gebruik uit de koelkast.

Leg bakpapier in de taartvorm, of vet in. Leg de paté feuileltee in de taartvorm en prik er met de vork enkele gaatjes in. Laat het teveel van de paté feuilletee over de rand hangen en vouw het later over de taart heen.

Hak de paprika, courgette, ui en champignons in kleine blokjes, bewaar iets voor de garnering. Pers het teentje knoflook uit en voeg toe aan de groenten.

Verwarm in een roerbakpan de olijfolie en roerbak hierin de groenten, verkruimel het groentebouillonblokje en voeg het bij de groenten. Ongeveer 15 minuten.

Om het pittiger te maken kan er een beetje puree de piment, of peper toegevoegd worden.Vul de taartvorm met het groentemengsel en garneer met streepjes deeg en bak het in de oven plm. 30 minuten.

 Eet smakelijk!

Goudgeel graan

 

Goudgeel graan

Gevlucht door oorlog in jouw land,

gedwongen onderweg vanaf het huiselijk pad.

Een laatste blik naar wat al niet meer is,

angst verschuilend achter elke stap.

Onder het oog van de volle maan,

mijlen ver van thuis,

kleren onder stof en grijs.

gaan voeten door velden van goudgeel graan.

In het donker van de nacht

dwalend over gesloten grenzen.

Niemand weet wie je bent,

of je taal kan verstaan.

Het hart dat zoveel liefde had

voor wat eens je vaderland was.

Tussen het rijpe graan je in stilte bad

voor vrijheid in je bestaan.

Wolken aan de hemel schuiven voorbij,

tussen het goudgele graan zag je in de wolken boven

het land waarin je woonde, het huis waarin je droomde.

Een vlucht dat als een schaduw over je leven streek.

De hemel blauw en de akkers grijs,

Onder een zinderende zon nog een lange weg te gaan.

Stap voor stap onderweg naar een nieuw thuis

in de hoop dat er begrip zal zijn voor je bestaan.

Deel 6 Ons huis in de Provence: Als je maar lang genoeg wacht...

 

Deel 6

Ons huis in de Provence

                        Lindebloesem

Als je maar lang genoeg wacht…

Het is Juli 2010. Wij verblijven sinds een jaar in ons huisje. Ik sta op een ladder met mijn hoofd tussen de bladeren en bloesems van een Lindeboom. Ik heb een kussensloop aan een tak in mijn nabijheid gehangen om alles wat ik pluk te verzamelen. De bijen zoemen om mij heen en eerlijk gezegd ben ik daar niet zo blij mee. ‘Buurman’ Leo, staat aan de andere kant. Een Belg en een Nederlander die in Frankrijk met elkaar klappen tussen de bladeren van een Lindeboom. Hij stelt mij gerust. Ze doen je echt niks! Een jaar geleden, we woonden er nog maar kort, stopte deze buurman van Le Village bij ons voor op de weg. Hij riep, dat hij wilde kennismaken met de nieuwe gebuur. Hier in dit dorpje zijn het allemaal buren, al woont men dan niet direct naast elkaar. Ik herkende gelijk de Belgische toon in zijn spreken. Wij woonden tenslotte aan de Belgische grens in Zeeuws Vlaanderen. Een broer en zus (weduwe) uit België. Zo’n dertig jaar geleden waren zij naar Franrijk geëmigreerd. In de jaren dat wij er woonden, zijn het goede en lieve vrienden geworden en gebleven. Na het overlijden van Henk in Januari 2014 heeft hij de klokken in het dorpje laten luiden en het overlijdensbericht geplaatst in het mededelingenbord van de Mairie, het gemeentehuis. Ik had beloofd te helpen met plukken, maar op al die bijen rondom mij, daar had ik niet op gerekend. Ik had het nog nooit gedaan, maar het is heerlijk weer en de bladeren geven voldoende schaduw. De bloesems geuren heerlijk. Het is tijd dat ze geoogst worden. In Juli wordt er in Buis les Baronnies jaarlijks een feest gehouden ter ere van de oogst. Fêtes du Tilleul. En op de markt in dit plaatsje liggen dan op de kraampjes vele manden vol. Buis les Baronnies ligt zo’n zeven kilometer ten oosten vanaf Propiac in het bergachtige deel van de Drôme. Iedere keer weer bekoren mij bij binnenkomst de eeuwenoude platanen aan beide zijden van de allée des Platanes. De lindebloesem die ik nu pluk gaat naar een kennis om op de markt in Buis te verkopen. Van de bloesems en de bladeren kun je heerlijke thee maken. Ik heb de bloesems gedroogd en in een linnen zakje op het nachtkastje naast mijn bed gelegd. Nog lang daarna herinnert de sublieme zomerse geur mij aan het moment dat ik op die ladder stond.

Er is in de periode tussen Augustus 2008 en eind Juli 2009 veel gebeurd en ook veel niet gebeurd. Hoopvolle berichten, en daaropvolgend mededelingen van vertragingen door welke oorzaak dan ook. Tot vier maal toe werd een opleveringsdatum gemeld. Iedere keer weer een domper wanneer het niet kon plaats vinden. In het buitenland gaat alles net iets anders dan wat men gewend is in Nederland. Volgens de site ‘Wonen en leven in Frankrijk’ komen in het forum diverse voorbeelden hiervan naar voren. Afspraken welke niet nagekomen worden, of verzet worden, goederen niet op de afgesproken tijd geleverd worden. Deze ervaring hebben wij tijdens ons verblijf ook meegemaakt. Ongetwijfeld zal dit project, naast misschien ook wel de heersende Kredietcrisis, met de vertragingen te maken hebben gehad.

De crisis in deze jaren heeft ook gevolgen voor enkele Belgische aspirant kopers. Ze vertelden in februari 2009 op een bijeenkomst voor alle kopers in Antwerpen, dat ze geïnvesteerd hadden in aandelen Fortis welke door de crisis bijna niets meer waard waren. Door de uitstelling van de oplevering waren ze niet meer in staat om een huisje aan te kopen.

                            Buis les Baronnies

Eind Juli 2009

De krekels heten ons met hun gezang welkom en begeleiden ons onderweg naar ons vakantieadres in Entrecheux, Mas des Amarens. We worden verwelkomd door Luc en Kries, op dat moment de eigenaren. Ik zal die vriendelijkheid en behulpzaamheid van hen, toen en later, nooit vergeten. Omdat er de mogelijkheid bestond dat er in de tweede helft van Augustus 2009 opgeleverd zou gaan worden, hadden wij op korte termijn dit verblijf geboekt. Kort voor ons vertrek belde de bouwondernemer uit België ons op met de toezegging dat we half Augustus gebruik kunnen gaan maken van ons huisje. Ongeloof, blijdschap en nog zoveel vragen. Is er water? Is er elektriciteit? Hoe komen we in het bezit van de sleutels? Al de perikelen  en toestanden van het verleden laten wij achter ons. We zijn in een verheugde stemming. We stouwen de auto vol met de eerste benodigde middelen om in ons huisje te kunnen verblijven. Slaapzakken, luchtbedden, kaarsen, eerste benodigdheden servies, enz. en Henk zet de gereedschapskist in de auto. We gaan het avonturen. Misschien voor een paar maanden?

17 Augustus 2009

Hoeraaa, vandaag hebben we in Carpentras van de opzichter de sleutels ontvangen. En niet één sleutel, maar de hele bos van het hele project. Welke sleutel past op ons huisje? We krijgen stickers mee om de sleutels te merken en tevens het verzoek om ze te kopiëren. We vinden een winkel in Carpentras en laten tien sleutels bijmaken. Tijdens het wachten zoeken we een terras op om iets te drinken. Het is bloedheet! Op de gevel van een Pharmacie hangt een temperatuurmeter en die geeft veertig graden aan. De telefoon gaat. Het is de bouwondernemer van het project uit België die ons vertelt, dat huisje nummer één geheel schoongemaakt en gemeubileerd is. Even zijn we beiden stil van verbazing. Wat overkomt ons ineens. Rond drie uur vertrekken we naar Propiac. Onderweg barst er een indrukwekkend onweer los. De regen valt met bakken uit de hemel. Onweersklappen en lichtflitsen volgen elkaar in rap tempo op. Dikke nevel door laaghangende wolken en regen verhindert ons het zicht. Stenen vanaf de berg meegevoerd met modderstromen liggen op de weg. Henk ziet een inham en zet de auto aan de kant.

Het loopt tegen de avond wanneer we onze tuinstoelen uitklappen op ons terras. Niets herinnert nog aan de hevige onweersbui. Een hagedis schiet voor mijn voeten langs. We hebben alle sleutels gemerkt en overal binnen in de huisjes kunnen kijken. Er ontbreken echter de sleutel van de ruimte waar het water en de elektriciteit zijn aangesloten. Er zou water zijn, was ons door de opzichter verteld. Echter er komt niets uit de kraan. Bij binnenkomst zien we de gevolgen van de inbraak die de buren ons hadden gemeld. Er ontbreken de oven, de koelkast, de afzuigkap en de elektrische kookplaat. Ook is een deel van het aanrechtblad afgebroken. En ja, dan de inrichting. Alles, letterlijk alles is aanwezig. De slaapzakken en luchtbedden kunnen in de auto blijven. Helemaal perplex kijken we elkaar aan. We rijden naar Buis om in de Super U flessen water te kopen en daarna zoeken we een terras op om een hapje eten. Bij terugkomst maakt Henk een fles wijn open, we steken enkele kaarsjes aan en praten nog even na over deze bijzondere dag en ontwikkeling van een lang verwachte droom. Midden in de nacht worden we verschrikt wakker van een fel zoeklicht wat door onze slaapkamer dwaalt. Buiten op de parking staat een politiewagen. De agenten staan onder ons raam en vragen of wij toestemming hebben om hier te vertoeven. We leggen het uit en met vriendelijke verontschuldigen vertrekken ze weer. Natuurlijk geeft het een goed gevoel, dar er controle is op de huisjes en het terrein. Wel moeten we even bijkomen.

Wordt vervolgd: o.a. over aansluitingen meters elektriciteit en water.

                         Propiac les Bains

 

Deel 5 Ons huis in de Provence: nog steeds verliefd

 

Deel 5

Ons huis in de Provence

Het lijkt hopeloos te worden, maar… nog steeds verliefd

Eind Juli 2008, Gîte in Merindol Les Oliviers. Vakantie! 

De zon maakt mij wakker. Nog ver verwijderd van de dagelijkse gang ligt Henk nog te slapen. Gisteravond hebben wij de gordijnen niet gesloten, waardoor ik nog even naar de sterrenhemel heb liggen kijken. Het terras ligt op het Zuidoosten en er is niemand die ons hier ziet. Het voelt al warm aan. Ik maak een kopje thee en loop in mijn T-shirt het terras op. De dauw glinstert nog op de bladeren van de wijnranken, tenminste dat was mijn eerste gedachte. Ik kom uiteindelijk uit het ‘koude’ kikkerlandje, dus dat is het eerste wat in mij op komt. Of is er al gesproeid? Dat kan ook natuurlijk.  Hier in het Zuiden is het in de zomer ’s nachts niet zo vochtig. Ik laat mijn gedachten tijdens mijn blik over de heuvels dwalen. Kijk naar die niet te missen grote berg de Mont Ventoux. Heuvels en bergen die jarenlang geleden ontstaan zijn door omhooggeduwde stenen. Frankrijk heeft altijd een aantrekkingskracht op ons gehad. Nadat de kinderen groter werden en niet meer meegingen in de vakanties, veranderde ook onze vakantieverblijven.  De tent bleef ingepakt op zolder liggen. We boekten soms een mobilhome op een camping, of een gîte in de omgeving van een klein plaatsje. En altijd hadden we het over het kopen van een eigen huis. Hoe en of we dat zouden kunnen betalen. We bezochten markten, speciaal op die dagen dat de plaatselijke boeren hun eigen producten verkochten. Potjes olijven, jam en honing. Verse groenten rechtstreek van het land. En als de periode er was, vijgen, perziken en kersen. En altijd na het bezoek aan de markt zochten we een terrasje op voor een kopje koffie.

                Roche Colombe

Henk komt naast mij zitten. Heeft al koffie gezet, zet zijn beker koffie op tafel en is ongedurig. Hij wil eigenlijk wel zo snel mogelijk naar Propiac vertrekken. Ik smeer wat broodjes en doe de rest van de koffie in een thermoskan, kunnen we later op het terrein wel een plekje vinden om onder een boom te ontbijten, of te brunchen. Dan maken we er een ontbijt en lunch van ineen. Het is niet ver en je zou het vanaf hier met de fiets kunnen doen. Ik heb al eens vanaf Propiac dit smalle weggetje gefietst. De weg loopt geheel onder de Col de Propiac langs. Een binnendoor weggetje. Heel veel bochten die het, wanneer je in de auto zit,  moeilijk maken om overzicht te krijgen van tegemoetkomend verkeer. Een riviertje volgt aan de ene kant en aan de andere kant de rotsen. Het is niet helemaal vlak, enkele klimmetjes zul je behoorlijk moeten trappen.

                                19-03-2008

We rijden het parkeerterrein op. Hier zullen de bewoners elk twee plaatsen krijgen voor de auto. Via ontvangen foto’s hadden we al gezien, dat dit deel al gerealiseerd was. De witte steentje schitteren in het zonlicht. De deuren en terrasdeuren zijn geplaatst, evenals al de luiken. We kunnen dus niet meer in de woningen kijken om te zien hoe de staat binnen is. Of er al keukens zijn geplaatst bijvoorbeeld. Zakken met crépie liggen klaar om de buitenkant te voorzien van diverse Provençaalse kleuren. Als we de berg oplopen zien we het zwembad en het pool house. Er is dus vooruitgang te bespeuren. Het terrein wat net iets buiten Propiac ligt, was voordat het werd bestemd als bouwgrond, een wijnveld. Hoe kan het ook anders in deze omgeving zou ik haast zeggen. Er moest echter wel een groot deel van de achterliggende berg worden afgegraven. En dan ook nog een deel hogerop wat vlak moest worden en geschikt moest worden gemaakt voor het zwembad. Een hele klus moet dat geweest zijn, lijkt mij zo. Maar op de nu kale helling, ontdaan van bomen en rotsen begint al voorzichtig nieuw groen tevoorschijn te komen. Aan weerszijden van deze berg achter de huisjes kronkelen aan iedere zijde twee ravijnen naar beneden. Nadat een paar maanden later bij hevig noodweer een modderstroom tot aan de woningen kwam, was het noodzakelijk onder aan de berg een muur te realiseren om de huisjes te beschermen. Het verbaasd ons, nu we het project in deze staat zien, dat een opleveringsdatum in augustus was voorzien. De bouw ligt ook in Frankrijk deze periode stil, er worden de komende weken geen werken uitgevoerd. Er moet nog heel wat werk verricht worden en we beginnen steeds meer te twijfelen. Moeten we wel blijven vasthouden aan dit project? We kunnen er nog altijd uitstappen. Er is nog maar enkel de vijf procent aanbetaling door ons gedaan. We kregen in maart 2008 van de bemiddelaar een bericht met de volgende inhoud: "De betaling zal pas worden moeten voldaan bij het ondertekenen van de akte. Dit vanwege dat de administratieve afhandeling van de aankoop volgens het systeem  VEFA (Vente Etat Future Acheivement) niet kan verlopen zoals voorgesteld. De bouwwerken nu in een fase verkeren van afwerking met een vastgestelde einddatum. Het gehele bedrag zal dan ook pas bij de definitieve aankoop betaald gaan worden". 

We vinden een plekje onder drie bomen wat de tuin van ons huis zal worden. We drinken koffie en eten de broodjes, terwijl we bedenken, dat we tijdens deze vakantie nog eens rustig andere woningen kunnen gaan bekijken.

                            19-03-2008

De buren van de naastgelegen bungalow hebben ons ook zien zitten. Ze komen kennismaken en hebben heel wat te vertellen over het wel, of niet aanwezig zijn van werklieden. We wisselen telefoonnummers en emailadressen uit, zodat ze ons op de hoogte kunnen houden. Uiteraard zijn we blij met deze oplossing, zo blijven we op onze eigen manier op de hoogte.

We vonden geen huis naar ons zin. In ons hart bleven we verliefd op dit plekje in Propiac. Of we nu een huis vonden, of niet, we kwamen toevallig op plekken met intieme dorpspleintjes, met bankjes rondom een fonteintje, ontdekten romantische kerkjes, altijd was er wel een dorpscafeetje met een leuk terrasje waar de plaatselijke bewoners met net een gekocht brood een café dronken. Steevast vroegen we dan waar ze gingen eten. We ontdekten restaurantjes die we anders nooit gevonden zouden hebben.

Van de commercieel bemiddelaar ontvangen wij een bericht, dat ons een vergoeding voor onze vakantie wordt aangeboden. Een compensatie wegens het langdurige oponthoud. We mogen declareren d.m.v. een factuur van ons verblijf, voor een bedrag van zevenhonderd Euro. Uiteraard zijn we blij verrast. Echter toen wij de factuur naar hen opstuurden werd ons medegedeeld, dat het bedrag van het aankoopbedrag zou worden afgetrokken. Dus niet de commercieel bemiddelaar zou dit gaan vergoeden, maar de bouwondernemer. Het kwam als een duveltje uit een doosje.

In ‘word vervolgd’: de alsmaar groeiende crisis, afhaken van bestaande kopers en wisseling van de wacht tussen de ondernemer van het project en de commercieel bemiddelaar.  

     

 

   

    

Deel 4 Ons huis in de Provence. Aan het lijntje gehouden

 

Deel 4

                Faucon

Ons huis in de Provence

Aan het lijntje gehouden

Ik heb iets doms, zeg maar gerust iets zeer stoms gedaan. In een mail naar de notaris had ik de intentie om netjes de bijbehorende aanspreektitel te gebruiken. Ik wist dat niet in het Frans te vertalen. Regelmatige omgang met notarissen komt in mijn dagelijks leven niet voor, hooguit enkele malen in mijn hele aardse bestaan. Ik heb daarom de vertaalmachine erop losgelaten en klakkeloos overgenomen. Pas een dag later toen ik nogmaals de vertaling gebruikte van het gehele schrijven, kwam ik erachter dat er stond Weledele ‘Maitre brûlé’ aangebrande heer. Ik schaamde mij tot diep in mijn tenen. Nu wij hier in Le Pontet, voorstad van Avignon voor de notaris zitten, heb ik allereerst mijn excuses aangeboden. Notabene een vrouwelijke notaris, die ik ook nog met ‘Heer’ had aangesproken. Ze moest er wel om lachen en ik nu gelukkig ook. Hoewel, iedere keer wanneer ik er weer aan terug denk, staat mij nog steeds het schaamrood op de kaken.

Het is nu 28 Juli 2008 en we hebben onze vakantie gebruikt om tevens deze afspraak met de notaris te maken. En ja, vakantie!. We verblijven in een gîte in Merindol les Oliviers. Het is rond 18.00 uur, wanneer we aankomen  en hebben inmiddels trek in iets te eten gekregen. We besluiten na Puymeras via Faucon te rijden en daar op een terras wat te gaan eten en drinken. Faucon ligt op 390 meter hoogte en rondom heb je prachtige vergezichten op de valleien, de heuvels en de Mont Ventoux. We parkeren de auto en lopen via nauwe straatjes en trappen naar boven. We passeren een oudere man die langzaam de helling in het steegje neemt. Het geluid van de stok die hij gebruikt vergezelt het ritme van zijn tempo. Het zijn flinke hellingen in dit dorpje. Het verwondert mij iedere keer weer om oude mensen te zien die toch maar die klim ondernemen. Wij in ons platte landje zijn natuurlijk ook niets gewoon. Toch ben ik stiekem blij, dat ik niet in een omgeving woon waarin ik dagelijks naar boven en beneden hoef om bijvoorbeeld brood te gaan halen. 

Op een groot bord wordt bij Restaurant Laurier het menu aangeboden. Een authentiek en sfeervol restaurant op een prachtig en rustig pleintje rond een fonteintje. Alle gerechten zijn smaakvol en bereid met verse lokale producten.  We zoeken een geschikt plekje uit op het terras, zodat we kunnen genieten van de omgeving. We kiezen beiden een rode wijn, ‘Petit Jo’ van Domaine la Roche Buissière. Tegelijkertijd heffen we onze glazen en toosten met elkaar op weer een goede aankomst en op een fijne vakantie.  

We kunnen nog steeds niet in onze woning. En de immer gebruikte uitdrukking van de bemiddelaar (oftewel verkoper), ‘Leven als God in Frankrijk’ wordt op dit moment aardig teniet gedaan. Het wordt moeilijk in dit project te blijven geloven. Tot drie maal toe is de opleveringsdatum verzet. Vrije dagen opgenomen, die steeds weer teruggedraaid moesten worden, omdat het toch weer niet doorging. Diverse oorzaken werden genoemd, vooral de bewering dat de notaris alles tegenwerkte.  

De elektriciteitsmaatschappij zou niet willen aansluiten, het slechte weer enzovoorts, enzovoorts. De reden waarom wij nu onze vakantie gepland hadden was dat begin augustus opnieuw een opleveringsdatum was voorzien. We vernemen van de notaris, dat ze geen stukken heeft ontvangen en zij beslist niet de opleveringen van de woningen zou hebben tegengewerkt. Zij legt uit dat ze na de oplevering alles krijgt aangereikt en dan pas haar onderzoeken gaat doen, onderzoeken of alle papieren e.d. in orde zijn. Zij heeft daar twee maanden voor nodig. Pas dan kan de akte getekend worden. Ze sprak nog net haar ongenoegen niet uit over de projectbemiddelaar, maar ze zei wel, dat ze niet met hem iets zou gaan drinken. Gelukkig zijn we nu op de hoogte van de juiste gang van zaken waardoor we voorbereid zijn mocht er eventueel weer een opleveringsdatum als zoethoudertje ons worden medegedeeld. Het lastige is natuurlijk de grote afstand. De bouw is daardoor niet door ons op de voet te volgen. Hier moet ik binnenkort iets op verzinnen.

Inmiddels is de zon achter de bergen verdwenen en rijden we de boomrijke lange oprijlaan van ons verblijf op. De lichtjes in de bomen zijn al aan. Het zachte licht valt op de rode, witte en roze oleanders die de laan kleurrijk en sfeervol aankleden. Het grote huis doemt op. Een authentiek oud huis, zo ziet het er voor mij uit. Ik ben gecharmeerd van die huizen hier in deze omgeving die gebouwd zijn met stenen uit de regio. We parkeren de auto en volgen het bordje ‘Receptie’.  In de ruimte die we betreden staat een heel lange tafel en vele stoelen. Langs de wand staan op schappen potjes olijven en jam. Aan het eind van de tafel zit een wat oudere madame. Ze heet ons welkom en legt uit, dat we hier, als we dat wensen ’s morgens kunnen ontbijten en ’s avonds met andere gasten kunnen dineren. We krijgen de sleutel en lopen om het huis heen naar ons verblijf. We zijn beiden stil van verwondering over deze prachtige plek. Ons terras kijkt uit op een wijnveld en in de verte zien we het lichtje schijnen boven op de toren van de Mont Ventoux. We laten de koffers nog even gesloten en settelen ons op het terras. Henk haalt uit de auto nog de boodschappen, legt ze in de koelkast en komt dan weer naar buiten met twee glazen en een fles wijn. Nog even genieten van de zwoele avond eer we ons bed op zoeken. Morgen gaan we naar Propiac. Het is maar vier kilometer vanaf hier.      

 Wordt vervolgd

    

Deel 3 Ons huis in de Provence 'Contrat de reservation'

  Deel 3

De kogel door de kerk

‘Contrat de reservation’

Er zijn eigenlijk twee kanten in mij aanwezig. Hoewel ik word aangetrokken door het bekende, word ik aan de andere kant ook aangetrokken door het avontuur. Iets willen ondernemen wat een uitdaging is. Soms zou ik willen dat ik kon kijken in die glazen bol, of de toekomst kon laten voorspellen door middel van een waarzegster, of door middel van kaarten leggen, zoals ik als jong meisje eens met vriendinnen op de kermis heb gedaan. Een huis in het buitenland kopen is toch niet zomaar iets en is een beslissing die niet zo maar genomen wordt. Antwoorden zijn niet te verwachten op de bodem van een glazen bol. Maar Frankrijk blijft eindeloos verlokkelijk… Mag ik een tikje onzeker zijn?  Inmiddels hebben we via de post van de projectontwikkelaar een prachtige folder ontvangen hoe het project er uit zal gaan zien. Morgen gaan we naar Propiac.

Eind September 2007

Terwijl ik wakker lig in een mobilhome op een camping in Vaisson La Romaine zie ik de maan schijnen door een kiertje in het gordijn. De maan en de zon zijn op de hele wereld voor iedereen te zien, alleen op een andere tijd. Dus wat veranderd er nu eigenlijk aan wonen in een ander land!? Een ander leven denk ik. Andere gerechten bereiden, mijzelf op een andere manier leren kennen. Ons beiden op een andere manier leren kennen. Meemaken hoe we het altijd samenzijn zullen beleven na ons werkzame leven. We gaan ook nog met pensioen. Zal ik mijn sociale contacten niet gaan missen en dan vooral de mogelijkheid niet hebben om zomaar naar mijn kinderen en kleinkinderen te kunnen gaan. Het is tenslotte elfhonderd kilometer verwijderd van mijn geboorteland.

Ondertussen is de maan niet meer zichtbaar, alleen het milde schijnsel licht de contouren van de kamer op. Ik denk aan hoe de kinderen en kleinkinderen hun vakantie dan hier kunnen doorbrengen. Hoe ze plezier maken in het zwembad. Dat de tuin moet worden ingericht. Welke struiken we zouden kunnen planten. Ik verheug mij nu al op de zwoele avonden gezeten op een overdekt terras. Misschien een pergola laten overgroeien door klimplanten, zoals de kamperfoelie. Waarvan de heerlijke geur door een zacht briesje in de avond ons vergezelt.

Henk rijdt en stopt boven op de Col de Propiac. We wandelen een stukje en bewonderen het landschap. Zien de plaatsjes Faucon en Merindol les Oliviers liggen en… hier altijd de zichtbare Mont Ventoux. We lopen terug naar de auto en hij stapt in naast de bestuurderskant. Jij rijdt! Doe het nu maar, alles is wennen. Hij geniet zichtbaar tijdens iedere bocht van het uitzicht op het dorpje Propiac, diep daar beneden.

We rijden het dorpje door en zien de in aanbouw zijnde huisjes aan de linkerkant liggen. Een opvallend groot reclamebord staat langs de weg met daarop gegevens voor informatie, met op de achtergrond een prachtige foto hoe het eruit zal gaan zien wanneer de woningen gereed zijn. Het voorbeeld ziet er erg aantrekkelijk uit. En daar zitten we dan op de drempel waar de terrasdeuren zullen komen. We kijken elkaar aan. We doen het, zeggen we tegelijkertijd. Ons verlangen uitend wat al een tijdje op de achtergrond sluimerde. Automatisch zijn we beland in het eerste huisje van de tien woningen. Graag zouden we dan ook voor deze hoekwoning kiezen, maar we weten nog niks en ook nog niet eens of deze nog wel vrij is. We besluiten snel contact op te nemen.

                                October 2007

Gelijk bij thuiskomst weten we het zeker. Huisje no. 1 is nog vrij! De rest van alle huisjes zijn ook al verkocht. Hebben wij even geluk, dat juist het huisje van onze keuze nog niet verkocht is. De opwinding en spanning stijgt. Gaan we het nu echt doen? Ja, het is ineens een serieuze zaak aan het worden.  Allerlei vragen doemen op. Hoe zal het gaan met de betaling. Het geld overboeken naar een Franse notaris. De akte waar moet die getekend worden. Eventueel met een volmacht? Vermoedelijk krijgen we antwoord op onze vragen wanneer eind oktober de vertegenwoordiger van de projectbemiddelaar ons zal bezoeken.

Voor ons op tafel in de huiskamer ligt het lastenboek, Belgisch woord voor bestek. En dan komt het 'contrat de reservation' tevoorschijn. Een contract welke na ondertekening 30 dagen bedenktijd heeft en daarna wordt omgezet in een koopovereenkomst. Vijf procent van de aankoopsom dienen we binnenkort te betalen aan een notaris in Avignon. Dat geld wordt gedeponeerd op een derden rekening. In het contract dat we nu beiden hebben ondertekend staat een opleveringsdatum vermeld d.d. 01 april 2008. Door de notaris zullen we worden  uitgenodigd te betalen, naar gelang de voortgang van de werken vordert, voor iedere volgende schijf.

Henk staat op en haalt uit het wijnrek een fles rode wijn. Een Côte du Rhône, nog resterend van onze afgelopen vakantie. We heffen ons glas en toosten op in onze ogen toch wel bijzonder genomen stap.  

De aanbetaling is voldaan. Het is nu zaak onze financiën op orde te maken, want het zou zomaar kunnen dat we eind november, of december naar Avignon moeten voor het tekenen van de definitieve  koopovereenkomst. Denken we...! Het zal geheel anders verlopen, als hetgeen wij toen in gedachten hadden. 

 

 Wordt vervolgd     

 

Deel 2, Ons huis in de Provence, Twijfels

Ons huis in de Provence 

Deel 2

Twijfels

We staan op het punt een huis te gaan kopen. Een huis gelegen in een rustige en prachtige omgeving. Alle voor en nadelen zijn we aan het afwegen. Eigenlijk, moeten we bekennen, dat het qua bereikbaarheid niet zo gunstig ligt. Vijfenzestig kilometer vanaf de snelweg de A7 wanneer we de afslag nemen en door de tolpoortjes gaan bij Bollène. Het is een prachtige toeristische route. Grote velden met zonnebloemen heffen met goudgele glans hun knoppen naar de zon. Wijnvelden links en rechts doen ons bekoren en wakkert ons verlangen aan om in dit deel van Frankrijk toch echt te gaan wonen. Na het charmante plaatsje Tulette verschijnen er diverse aanwijzingen dat hier heerlijke plaatselijke wijn kan worden gekocht: ‘Cave du Vin’, staat op de gevels van de wijnhuizen. Vinsobres, is zo’n bekende wijn, het plaatsje staat erom bekend. Met grote letters staat dit op een heuvel tussen de wijnranken aangekondigd. De letters schitteren in de zon. Tijdens onze zoektocht naar een woning hebben we hier op een terras heerlijk gegeten vergezeld van deze wijn. We hebben een jerrycan meegenomen om op ons vakantieadres nog wat langer ervan te kunnen nagenieten.

De aannemer van de bouwheer kan ons eigenlijk nog niet zoveel vertellen. Hij blijkt niet de aannemer te zijn maar een vertegenwoordiger van een projectontwikkelaar uit België, gesetteld in een kantoor in Carpentras. Dat hadden wij dus verkeerd begrepen. Hoewel ik redelijk de Franse taal beheers, zijn er nog verschillende woorden en uitdrukkingen onbekend voor mij. Zeker als er op een rappe toon wordt gesproken. Een waterval van tonen bereiken mijn oren en daar moet ik dan maar iets van zien te breien. En ook in de Franse taal komen er dialecten voor.  

We kijken elkaar aan en voelen al onze voorbereidende vragen in het water vallen. Wel wordt ons een ander project voorgesteld met meer enthousiasme dan het project in Propiac hebben we zo het idee. Ook het vermoeden rijst bij mij op, dat deze meneer dit andere project in zijn portefeuille heeft en dit belangrijker vindt om aan te prijzen. Voor ons niet ter zake doend maakt hij bovendien ook nog de opmerking: In Propiac wordt het in de winter nooit echt licht. De stoel waarop ik zit voelt opeens niet meer zo lekker aan. Het is 40 graden en mijn jurk plakt aan de plastic zitting. Ik zie Henk zijn vragenlijst opvouwen en besluiten, dat we na onze vakantie contact zullen opnemen met de vertegenwoordiger in België. Het geeft ook wel weer een rustig gevoel. Tijd om de spanning wat van ons af te laten glijden en alles eens rustig op een rijtje te zetten. We gaan genieten van de vakantie. Uiteindelijk hebben we tijd genoeg. Het is pas in Juni 2008 dat Henk aan zijn pre-pensioen begint.

We laten Carpentras achter ons en vertrekken naar een Bed en Braekfast in Visan. Tussen de wijnvelden ligt deze Mas. Een wijnboer, die ons bij aankomst trots zijn wijnkelder laat zien en ons uitnodigt om dezelfde avond samen een glaasje te komen nuttigen. De ruimte waar wij verblijven is bereikbaar via een trap en het uitzicht is geweldig. Wijnvelden tegen de heuvels, zover we kunnen zien. Aan het begin van de avond rond zeven uur dalen we af naar een enorme kelder, waar langs de zijkanten de vaten met wijn liggen. Bij binnenkomst staan er op enkele vaten hapjes en glazen. Hij legt ons het proces uit hoe de wijn rijpt in de vaten. Na de oogst in September worden er in de plaatsen in de omgeving op de marktpleintjes druivenfeesten gehouden. Vol enthousiasme raadt hij ons aan om eens op één van die avonden mee te komen feesten. Terwijl hij praat laat hij ons diverse wijnen proeven. Er staan bakjes om het uit te spugen, maar of het nu een witte, een rode wijn, of een rosé is, ze zijn zo lekker...! Dat hebben we geweten. Na terugkeer in ons appartement ploften we op de bank en de avond werd een korte avond. Nog voor het donker werd waren onze ogen al gesloten. Misschien zijn we in September in de gelegenheid terug te komen om dan zo'n feest mee te maken. Stiekem zie ik mij al zitten aan de gereedstaande lange tafels op een marktpleintje. Verschuild onder de platanen waarin de lampjes branden.     

 

     Wordt vervolgd