Deel 6 Ons huis in de Provence: Als je maar lang genoeg wacht...

 

Deel 6

Ons huis in de Provence

                        Lindebloesem

Als je maar lang genoeg wacht…

Het is Juli 2010. Wij verblijven sinds een jaar in ons huisje. Ik sta op een ladder met mijn hoofd tussen de bladeren en bloesems van een Lindeboom. Ik heb een kussensloop aan een tak in mijn nabijheid gehangen om alles wat ik pluk te verzamelen. De bijen zoemen om mij heen en eerlijk gezegd ben ik daar niet zo blij mee. ‘Buurman’ Leo, staat aan de andere kant. Een Belg en een Nederlander die in Frankrijk met elkaar klappen tussen de bladeren van een Lindeboom. Hij stelt mij gerust. Ze doen je echt niks! Een jaar geleden, we woonden er nog maar kort, stopte deze buurman van Le Village bij ons voor op de weg. Hij riep, dat hij wilde kennismaken met de nieuwe gebuur. Hier in dit dorpje zijn het allemaal buren, al woont men dan niet direct naast elkaar. Ik herkende gelijk de Belgische toon in zijn spreken. Wij woonden tenslotte aan de Belgische grens in Zeeuws Vlaanderen. Een broer en zus (weduwe) uit België. Zo’n dertig jaar geleden waren zij naar Franrijk geëmigreerd. In de jaren dat wij er woonden, zijn het goede en lieve vrienden geworden en gebleven. Na het overlijden van Henk in Januari 2014 heeft hij de klokken in het dorpje laten luiden en het overlijdensbericht geplaatst in het mededelingenbord van de Mairie, het gemeentehuis. Ik had beloofd te helpen met plukken, maar op al die bijen rondom mij, daar had ik niet op gerekend. Ik had het nog nooit gedaan, maar het is heerlijk weer en de bladeren geven voldoende schaduw. De bloesems geuren heerlijk. Het is tijd dat ze geoogst worden. In Juli wordt er in Buis les Baronnies jaarlijks een feest gehouden ter ere van de oogst. Fêtes du Tilleul. En op de markt in dit plaatsje liggen dan op de kraampjes vele manden vol. Buis les Baronnies ligt zo’n zeven kilometer ten oosten vanaf Propiac in het bergachtige deel van de Drôme. Iedere keer weer bekoren mij bij binnenkomst de eeuwenoude platanen aan beide zijden van de allée des Platanes. De lindebloesem die ik nu pluk gaat naar een kennis om op de markt in Buis te verkopen. Van de bloesems en de bladeren kun je heerlijke thee maken. Ik heb de bloesems gedroogd en in een linnen zakje op het nachtkastje naast mijn bed gelegd. Nog lang daarna herinnert de sublieme zomerse geur mij aan het moment dat ik op die ladder stond.

Er is in de periode tussen Augustus 2008 en eind Juli 2009 veel gebeurd en ook veel niet gebeurd. Hoopvolle berichten, en daaropvolgend mededelingen van vertragingen door welke oorzaak dan ook. Tot vier maal toe werd een opleveringsdatum gemeld. Iedere keer weer een domper wanneer het niet kon plaats vinden. In het buitenland gaat alles net iets anders dan wat men gewend is in Nederland. Volgens de site ‘Wonen en leven in Frankrijk’ komen in het forum diverse voorbeelden hiervan naar voren. Afspraken welke niet nagekomen worden, of verzet worden, goederen niet op de afgesproken tijd geleverd worden. Deze ervaring hebben wij tijdens ons verblijf ook meegemaakt. Ongetwijfeld zal dit project, naast misschien ook wel de heersende Kredietcrisis, met de vertragingen te maken hebben gehad.

De crisis in deze jaren heeft ook gevolgen voor enkele Belgische aspirant kopers. Ze vertelden in februari 2009 op een bijeenkomst voor alle kopers in Antwerpen, dat ze geïnvesteerd hadden in aandelen Fortis welke door de crisis bijna niets meer waard waren. Door de uitstelling van de oplevering waren ze niet meer in staat om een huisje aan te kopen.

                            Buis les Baronnies

Eind Juli 2009

De krekels heten ons met hun gezang welkom en begeleiden ons onderweg naar ons vakantieadres in Entrecheux, Mas des Amarens. We worden verwelkomd door Luc en Kries, op dat moment de eigenaren. Ik zal die vriendelijkheid en behulpzaamheid van hen, toen en later, nooit vergeten. Omdat er de mogelijkheid bestond dat er in de tweede helft van Augustus 2009 opgeleverd zou gaan worden, hadden wij op korte termijn dit verblijf geboekt. Kort voor ons vertrek belde de bouwondernemer uit België ons op met de toezegging dat we half Augustus gebruik kunnen gaan maken van ons huisje. Ongeloof, blijdschap en nog zoveel vragen. Is er water? Is er elektriciteit? Hoe komen we in het bezit van de sleutels? Al de perikelen  en toestanden van het verleden laten wij achter ons. We zijn in een verheugde stemming. We stouwen de auto vol met de eerste benodigde middelen om in ons huisje te kunnen verblijven. Slaapzakken, luchtbedden, kaarsen, eerste benodigdheden servies, enz. en Henk zet de gereedschapskist in de auto. We gaan het avonturen. Misschien voor een paar maanden?

17 Augustus 2009

Hoeraaa, vandaag hebben we in Carpentras van de opzichter de sleutels ontvangen. En niet één sleutel, maar de hele bos van het hele project. Welke sleutel past op ons huisje? We krijgen stickers mee om de sleutels te merken en tevens het verzoek om ze te kopiëren. We vinden een winkel in Carpentras en laten tien sleutels bijmaken. Tijdens het wachten zoeken we een terras op om iets te drinken. Het is bloedheet! Op de gevel van een Pharmacie hangt een temperatuurmeter en die geeft veertig graden aan. De telefoon gaat. Het is de bouwondernemer van het project uit België die ons vertelt, dat huisje nummer één geheel schoongemaakt en gemeubileerd is. Even zijn we beiden stil van verbazing. Wat overkomt ons ineens. Rond drie uur vertrekken we naar Propiac. Onderweg barst er een indrukwekkend onweer los. De regen valt met bakken uit de hemel. Onweersklappen en lichtflitsen volgen elkaar in rap tempo op. Dikke nevel door laaghangende wolken en regen verhindert ons het zicht. Stenen vanaf de berg meegevoerd met modderstromen liggen op de weg. Henk ziet een inham en zet de auto aan de kant.

Het loopt tegen de avond wanneer we onze tuinstoelen uitklappen op ons terras. Niets herinnert nog aan de hevige onweersbui. Een hagedis schiet voor mijn voeten langs. We hebben alle sleutels gemerkt en overal binnen in de huisjes kunnen kijken. Er ontbreken echter de sleutel van de ruimte waar het water en de elektriciteit zijn aangesloten. Er zou water zijn, was ons door de opzichter verteld. Echter er komt niets uit de kraan. Bij binnenkomst zien we de gevolgen van de inbraak die de buren ons hadden gemeld. Er ontbreken de oven, de koelkast, de afzuigkap en de elektrische kookplaat. Ook is een deel van het aanrechtblad afgebroken. En ja, dan de inrichting. Alles, letterlijk alles is aanwezig. De slaapzakken en luchtbedden kunnen in de auto blijven. Helemaal perplex kijken we elkaar aan. We rijden naar Buis om in de Super U flessen water te kopen en daarna zoeken we een terras op om een hapje eten. Bij terugkomst maakt Henk een fles wijn open, we steken enkele kaarsjes aan en praten nog even na over deze bijzondere dag en ontwikkeling van een lang verwachte droom. Midden in de nacht worden we verschrikt wakker van een fel zoeklicht wat door onze slaapkamer dwaalt. Buiten op de parking staat een politiewagen. De agenten staan onder ons raam en vragen of wij toestemming hebben om hier te vertoeven. We leggen het uit en met vriendelijke verontschuldigen vertrekken ze weer. Natuurlijk geeft het een goed gevoel, dar er controle is op de huisjes en het terrein. Wel moeten we even bijkomen.

Wordt vervolgd: o.a. over aansluitingen meters elektriciteit en water.

                         Propiac les Bains

 

Deel 5 Ons huis in de Provence: nog steeds verliefd

 

Deel 5

Ons huis in de Provence

Het lijkt hopeloos te worden, maar… nog steeds verliefd

Eind Juli 2008, Gîte in Merindol Les Oliviers. Vakantie! 

De zon maakt mij wakker. Nog ver verwijderd van de dagelijkse gang ligt Henk nog te slapen. Gisteravond hebben wij de gordijnen niet gesloten, waardoor ik nog even naar de sterrenhemel heb liggen kijken. Het terras ligt op het Zuidoosten en er is niemand die ons hier ziet. Het voelt al warm aan. Ik maak een kopje thee en loop in mijn T-shirt het terras op. De dauw glinstert nog op de bladeren van de wijnranken, tenminste dat was mijn eerste gedachte. Ik kom uiteindelijk uit het ‘koude’ kikkerlandje, dus dat is het eerste wat in mij op komt. Of is er al gesproeid? Dat kan ook natuurlijk.  Hier in het Zuiden is het in de zomer ’s nachts niet zo vochtig. Ik laat mijn gedachten tijdens mijn blik over de heuvels dwalen. Kijk naar die niet te missen grote berg de Mont Ventoux. Heuvels en bergen die jarenlang geleden ontstaan zijn door omhooggeduwde stenen. Frankrijk heeft altijd een aantrekkingskracht op ons gehad. Nadat de kinderen groter werden en niet meer meegingen in de vakanties, veranderde ook onze vakantieverblijven.  De tent bleef ingepakt op zolder liggen. We boekten soms een mobilhome op een camping, of een gîte in de omgeving van een klein plaatsje. En altijd hadden we het over het kopen van een eigen huis. Hoe en of we dat zouden kunnen betalen. We bezochten markten, speciaal op die dagen dat de plaatselijke boeren hun eigen producten verkochten. Potjes olijven, jam en honing. Verse groenten rechtstreek van het land. En als de periode er was, vijgen, perziken en kersen. En altijd na het bezoek aan de markt zochten we een terrasje op voor een kopje koffie.

                Roche Colombe

Henk komt naast mij zitten. Heeft al koffie gezet, zet zijn beker koffie op tafel en is ongedurig. Hij wil eigenlijk wel zo snel mogelijk naar Propiac vertrekken. Ik smeer wat broodjes en doe de rest van de koffie in een thermoskan, kunnen we later op het terrein wel een plekje vinden om onder een boom te ontbijten, of te brunchen. Dan maken we er een ontbijt en lunch van ineen. Het is niet ver en je zou het vanaf hier met de fiets kunnen doen. Ik heb al eens vanaf Propiac dit smalle weggetje gefietst. De weg loopt geheel onder de Col de Propiac langs. Een binnendoor weggetje. Heel veel bochten die het, wanneer je in de auto zit,  moeilijk maken om overzicht te krijgen van tegemoetkomend verkeer. Een riviertje volgt aan de ene kant en aan de andere kant de rotsen. Het is niet helemaal vlak, enkele klimmetjes zul je behoorlijk moeten trappen.

                                19-03-2008

We rijden het parkeerterrein op. Hier zullen de bewoners elk twee plaatsen krijgen voor de auto. Via ontvangen foto’s hadden we al gezien, dat dit deel al gerealiseerd was. De witte steentje schitteren in het zonlicht. De deuren en terrasdeuren zijn geplaatst, evenals al de luiken. We kunnen dus niet meer in de woningen kijken om te zien hoe de staat binnen is. Of er al keukens zijn geplaatst bijvoorbeeld. Zakken met crépie liggen klaar om de buitenkant te voorzien van diverse Provençaalse kleuren. Als we de berg oplopen zien we het zwembad en het pool house. Er is dus vooruitgang te bespeuren. Het terrein wat net iets buiten Propiac ligt, was voordat het werd bestemd als bouwgrond, een wijnveld. Hoe kan het ook anders in deze omgeving zou ik haast zeggen. Er moest echter wel een groot deel van de achterliggende berg worden afgegraven. En dan ook nog een deel hogerop wat vlak moest worden en geschikt moest worden gemaakt voor het zwembad. Een hele klus moet dat geweest zijn, lijkt mij zo. Maar op de nu kale helling, ontdaan van bomen en rotsen begint al voorzichtig nieuw groen tevoorschijn te komen. Aan weerszijden van deze berg achter de huisjes kronkelen aan iedere zijde twee ravijnen naar beneden. Nadat een paar maanden later bij hevig noodweer een modderstroom tot aan de woningen kwam, was het noodzakelijk onder aan de berg een muur te realiseren om de huisjes te beschermen. Het verbaasd ons, nu we het project in deze staat zien, dat een opleveringsdatum in augustus was voorzien. De bouw ligt ook in Frankrijk deze periode stil, er worden de komende weken geen werken uitgevoerd. Er moet nog heel wat werk verricht worden en we beginnen steeds meer te twijfelen. Moeten we wel blijven vasthouden aan dit project? We kunnen er nog altijd uitstappen. Er is nog maar enkel de vijf procent aanbetaling door ons gedaan. We kregen in maart 2008 van de bemiddelaar een bericht met de volgende inhoud: "De betaling zal pas worden moeten voldaan bij het ondertekenen van de akte. Dit vanwege dat de administratieve afhandeling van de aankoop volgens het systeem  VEFA (Vente Etat Future Acheivement) niet kan verlopen zoals voorgesteld. De bouwwerken nu in een fase verkeren van afwerking met een vastgestelde einddatum. Het gehele bedrag zal dan ook pas bij de definitieve aankoop betaald gaan worden". 

We vinden een plekje onder drie bomen wat de tuin van ons huis zal worden. We drinken koffie en eten de broodjes, terwijl we bedenken, dat we tijdens deze vakantie nog eens rustig andere woningen kunnen gaan bekijken.

                            19-03-2008

De buren van de naastgelegen bungalow hebben ons ook zien zitten. Ze komen kennismaken en hebben heel wat te vertellen over het wel, of niet aanwezig zijn van werklieden. We wisselen telefoonnummers en emailadressen uit, zodat ze ons op de hoogte kunnen houden. Uiteraard zijn we blij met deze oplossing, zo blijven we op onze eigen manier op de hoogte.

We vonden geen huis naar ons zin. In ons hart bleven we verliefd op dit plekje in Propiac. Of we nu een huis vonden, of niet, we kwamen toevallig op plekken met intieme dorpspleintjes, met bankjes rondom een fonteintje, ontdekten romantische kerkjes, altijd was er wel een dorpscafeetje met een leuk terrasje waar de plaatselijke bewoners met net een gekocht brood een café dronken. Steevast vroegen we dan waar ze gingen eten. We ontdekten restaurantjes die we anders nooit gevonden zouden hebben.

Van de commercieel bemiddelaar ontvangen wij een bericht, dat ons een vergoeding voor onze vakantie wordt aangeboden. Een compensatie wegens het langdurige oponthoud. We mogen declareren d.m.v. een factuur van ons verblijf, voor een bedrag van zevenhonderd Euro. Uiteraard zijn we blij verrast. Echter toen wij de factuur naar hen opstuurden werd ons medegedeeld, dat het bedrag van het aankoopbedrag zou worden afgetrokken. Dus niet de commercieel bemiddelaar zou dit gaan vergoeden, maar de bouwondernemer. Het kwam als een duveltje uit een doosje.

In ‘word vervolgd’: de alsmaar groeiende crisis, afhaken van bestaande kopers en wisseling van de wacht tussen de ondernemer van het project en de commercieel bemiddelaar.  

     

 

   

    

Deel 4 Ons huis in de Provence. Aan het lijntje gehouden

 

Deel 4

                Faucon

Ons huis in de Provence

Aan het lijntje gehouden

Ik heb iets doms, zeg maar gerust iets zeer stoms gedaan. In een mail naar de notaris had ik de intentie om netjes de bijbehorende aanspreektitel te gebruiken. Ik wist dat niet in het Frans te vertalen. Regelmatige omgang met notarissen komt in mijn dagelijks leven niet voor, hooguit enkele malen in mijn hele aardse bestaan. Ik heb daarom de vertaalmachine erop losgelaten en klakkeloos overgenomen. Pas een dag later toen ik nogmaals de vertaling gebruikte van het gehele schrijven, kwam ik erachter dat er stond Weledele ‘Maitre brûlé’ aangebrande heer. Ik schaamde mij tot diep in mijn tenen. Nu wij hier in Le Pontet, voorstad van Avignon voor de notaris zitten, heb ik allereerst mijn excuses aangeboden. Notabene een vrouwelijke notaris, die ik ook nog met ‘Heer’ had aangesproken. Ze moest er wel om lachen en ik nu gelukkig ook. Hoewel, iedere keer wanneer ik er weer aan terug denk, staat mij nog steeds het schaamrood op de kaken.

Het is nu 28 Juli 2008 en we hebben onze vakantie gebruikt om tevens deze afspraak met de notaris te maken. En ja, vakantie!. We verblijven in een gîte in Merindol les Oliviers. Het is rond 18.00 uur, wanneer we aankomen  en hebben inmiddels trek in iets te eten gekregen. We besluiten na Puymeras via Faucon te rijden en daar op een terras wat te gaan eten en drinken. Faucon ligt op 390 meter hoogte en rondom heb je prachtige vergezichten op de valleien, de heuvels en de Mont Ventoux. We parkeren de auto en lopen via nauwe straatjes en trappen naar boven. We passeren een oudere man die langzaam de helling in het steegje neemt. Het geluid van de stok die hij gebruikt vergezelt het ritme van zijn tempo. Het zijn flinke hellingen in dit dorpje. Het verwondert mij iedere keer weer om oude mensen te zien die toch maar die klim ondernemen. Wij in ons platte landje zijn natuurlijk ook niets gewoon. Toch ben ik stiekem blij, dat ik niet in een omgeving woon waarin ik dagelijks naar boven en beneden hoef om bijvoorbeeld brood te gaan halen. 

Op een groot bord wordt bij Restaurant Laurier het menu aangeboden. Een authentiek en sfeervol restaurant op een prachtig en rustig pleintje rond een fonteintje. Alle gerechten zijn smaakvol en bereid met verse lokale producten.  We zoeken een geschikt plekje uit op het terras, zodat we kunnen genieten van de omgeving. We kiezen beiden een rode wijn, ‘Petit Jo’ van Domaine la Roche Buissière. Tegelijkertijd heffen we onze glazen en toosten met elkaar op weer een goede aankomst en op een fijne vakantie.  

We kunnen nog steeds niet in onze woning. En de immer gebruikte uitdrukking van de bemiddelaar (oftewel verkoper), ‘Leven als God in Frankrijk’ wordt op dit moment aardig teniet gedaan. Het wordt moeilijk in dit project te blijven geloven. Tot drie maal toe is de opleveringsdatum verzet. Vrije dagen opgenomen, die steeds weer teruggedraaid moesten worden, omdat het toch weer niet doorging. Diverse oorzaken werden genoemd, vooral de bewering dat de notaris alles tegenwerkte.  

De elektriciteitsmaatschappij zou niet willen aansluiten, het slechte weer enzovoorts, enzovoorts. De reden waarom wij nu onze vakantie gepland hadden was dat begin augustus opnieuw een opleveringsdatum was voorzien. We vernemen van de notaris, dat ze geen stukken heeft ontvangen en zij beslist niet de opleveringen van de woningen zou hebben tegengewerkt. Zij legt uit dat ze na de oplevering alles krijgt aangereikt en dan pas haar onderzoeken gaat doen, onderzoeken of alle papieren e.d. in orde zijn. Zij heeft daar twee maanden voor nodig. Pas dan kan de akte getekend worden. Ze sprak nog net haar ongenoegen niet uit over de projectbemiddelaar, maar ze zei wel, dat ze niet met hem iets zou gaan drinken. Gelukkig zijn we nu op de hoogte van de juiste gang van zaken waardoor we voorbereid zijn mocht er eventueel weer een opleveringsdatum als zoethoudertje ons worden medegedeeld. Het lastige is natuurlijk de grote afstand. De bouw is daardoor niet door ons op de voet te volgen. Hier moet ik binnenkort iets op verzinnen.

Inmiddels is de zon achter de bergen verdwenen en rijden we de boomrijke lange oprijlaan van ons verblijf op. De lichtjes in de bomen zijn al aan. Het zachte licht valt op de rode, witte en roze oleanders die de laan kleurrijk en sfeervol aankleden. Het grote huis doemt op. Een authentiek oud huis, zo ziet het er voor mij uit. Ik ben gecharmeerd van die huizen hier in deze omgeving die gebouwd zijn met stenen uit de regio. We parkeren de auto en volgen het bordje ‘Receptie’.  In de ruimte die we betreden staat een heel lange tafel en vele stoelen. Langs de wand staan op schappen potjes olijven en jam. Aan het eind van de tafel zit een wat oudere madame. Ze heet ons welkom en legt uit, dat we hier, als we dat wensen ’s morgens kunnen ontbijten en ’s avonds met andere gasten kunnen dineren. We krijgen de sleutel en lopen om het huis heen naar ons verblijf. We zijn beiden stil van verwondering over deze prachtige plek. Ons terras kijkt uit op een wijnveld en in de verte zien we het lichtje schijnen boven op de toren van de Mont Ventoux. We laten de koffers nog even gesloten en settelen ons op het terras. Henk haalt uit de auto nog de boodschappen, legt ze in de koelkast en komt dan weer naar buiten met twee glazen en een fles wijn. Nog even genieten van de zwoele avond eer we ons bed op zoeken. Morgen gaan we naar Propiac. Het is maar vier kilometer vanaf hier.      

 Wordt vervolgd

    

Deel 3 Ons huis in de Provence 'Contrat de reservation'

  Deel 3

De kogel door de kerk

‘Contrat de reservation’

Er zijn eigenlijk twee kanten in mij aanwezig. Hoewel ik word aangetrokken door het bekende, word ik aan de andere kant ook aangetrokken door het avontuur. Iets willen ondernemen wat een uitdaging is. Soms zou ik willen dat ik kon kijken in die glazen bol, of de toekomst kon laten voorspellen door middel van een waarzegster, of door middel van kaarten leggen, zoals ik als jong meisje eens met vriendinnen op de kermis heb gedaan. Een huis in het buitenland kopen is toch niet zomaar iets en is een beslissing die niet zo maar genomen wordt. Antwoorden zijn niet te verwachten op de bodem van een glazen bol. Maar Frankrijk blijft eindeloos verlokkelijk… Mag ik een tikje onzeker zijn?  Inmiddels hebben we via de post van de projectontwikkelaar een prachtige folder ontvangen hoe het project er uit zal gaan zien. Morgen gaan we naar Propiac.

Eind September 2007

Terwijl ik wakker lig in een mobilhome op een camping in Vaisson La Romaine zie ik de maan schijnen door een kiertje in het gordijn. De maan en de zon zijn op de hele wereld voor iedereen te zien, alleen op een andere tijd. Dus wat veranderd er nu eigenlijk aan wonen in een ander land!? Een ander leven denk ik. Andere gerechten bereiden, mijzelf op een andere manier leren kennen. Ons beiden op een andere manier leren kennen. Meemaken hoe we het altijd samenzijn zullen beleven na ons werkzame leven. We gaan ook nog met pensioen. Zal ik mijn sociale contacten niet gaan missen en dan vooral de mogelijkheid niet hebben om zomaar naar mijn kinderen en kleinkinderen te kunnen gaan. Het is tenslotte elfhonderd kilometer verwijderd van mijn geboorteland.

Ondertussen is de maan niet meer zichtbaar, alleen het milde schijnsel licht de contouren van de kamer op. Ik denk aan hoe de kinderen en kleinkinderen hun vakantie dan hier kunnen doorbrengen. Hoe ze plezier maken in het zwembad. Dat de tuin moet worden ingericht. Welke struiken we zouden kunnen planten. Ik verheug mij nu al op de zwoele avonden gezeten op een overdekt terras. Misschien een pergola laten overgroeien door klimplanten, zoals de kamperfoelie. Waarvan de heerlijke geur door een zacht briesje in de avond ons vergezelt.

Henk rijdt en stopt boven op de Col de Propiac. We wandelen een stukje en bewonderen het landschap. Zien de plaatsjes Faucon en Merindol les Oliviers liggen en… hier altijd de zichtbare Mont Ventoux. We lopen terug naar de auto en hij stapt in naast de bestuurderskant. Jij rijdt! Doe het nu maar, alles is wennen. Hij geniet zichtbaar tijdens iedere bocht van het uitzicht op het dorpje Propiac, diep daar beneden.

We rijden het dorpje door en zien de in aanbouw zijnde huisjes aan de linkerkant liggen. Een opvallend groot reclamebord staat langs de weg met daarop gegevens voor informatie, met op de achtergrond een prachtige foto hoe het eruit zal gaan zien wanneer de woningen gereed zijn. Het voorbeeld ziet er erg aantrekkelijk uit. En daar zitten we dan op de drempel waar de terrasdeuren zullen komen. We kijken elkaar aan. We doen het, zeggen we tegelijkertijd. Ons verlangen uitend wat al een tijdje op de achtergrond sluimerde. Automatisch zijn we beland in het eerste huisje van de tien woningen. Graag zouden we dan ook voor deze hoekwoning kiezen, maar we weten nog niks en ook nog niet eens of deze nog wel vrij is. We besluiten snel contact op te nemen.

                                October 2007

Gelijk bij thuiskomst weten we het zeker. Huisje no. 1 is nog vrij! De rest van alle huisjes zijn ook al verkocht. Hebben wij even geluk, dat juist het huisje van onze keuze nog niet verkocht is. De opwinding en spanning stijgt. Gaan we het nu echt doen? Ja, het is ineens een serieuze zaak aan het worden.  Allerlei vragen doemen op. Hoe zal het gaan met de betaling. Het geld overboeken naar een Franse notaris. De akte waar moet die getekend worden. Eventueel met een volmacht? Vermoedelijk krijgen we antwoord op onze vragen wanneer eind oktober de vertegenwoordiger van de projectbemiddelaar ons zal bezoeken.

Voor ons op tafel in de huiskamer ligt het lastenboek, Belgisch woord voor bestek. En dan komt het 'contrat de reservation' tevoorschijn. Een contract welke na ondertekening 30 dagen bedenktijd heeft en daarna wordt omgezet in een koopovereenkomst. Vijf procent van de aankoopsom dienen we binnenkort te betalen aan een notaris in Avignon. Dat geld wordt gedeponeerd op een derden rekening. In het contract dat we nu beiden hebben ondertekend staat een opleveringsdatum vermeld d.d. 01 april 2008. Door de notaris zullen we worden  uitgenodigd te betalen, naar gelang de voortgang van de werken vordert, voor iedere volgende schijf.

Henk staat op en haalt uit het wijnrek een fles rode wijn. Een Côte du Rhône, nog resterend van onze afgelopen vakantie. We heffen ons glas en toosten op in onze ogen toch wel bijzonder genomen stap.  

De aanbetaling is voldaan. Het is nu zaak onze financiën op orde te maken, want het zou zomaar kunnen dat we eind november, of december naar Avignon moeten voor het tekenen van de definitieve  koopovereenkomst. Denken we...! Het zal geheel anders verlopen, als hetgeen wij toen in gedachten hadden. 

 

 Wordt vervolgd     

 

Deel 2, Ons huis in de Provence, Twijfels

Ons huis in de Provence 

Deel 2

Twijfels

We staan op het punt een huis te gaan kopen. Een huis gelegen in een rustige en prachtige omgeving. Alle voor en nadelen zijn we aan het afwegen. Eigenlijk, moeten we bekennen, dat het qua bereikbaarheid niet zo gunstig ligt. Vijfenzestig kilometer vanaf de snelweg de A7 wanneer we de afslag nemen en door de tolpoortjes gaan bij Bollène. Het is een prachtige toeristische route. Grote velden met zonnebloemen heffen met goudgele glans hun knoppen naar de zon. Wijnvelden links en rechts doen ons bekoren en wakkert ons verlangen aan om in dit deel van Frankrijk toch echt te gaan wonen. Na het charmante plaatsje Tulette verschijnen er diverse aanwijzingen dat hier heerlijke plaatselijke wijn kan worden gekocht: ‘Cave du Vin’, staat op de gevels van de wijnhuizen. Vinsobres, is zo’n bekende wijn, het plaatsje staat erom bekend. Met grote letters staat dit op een heuvel tussen de wijnranken aangekondigd. De letters schitteren in de zon. Tijdens onze zoektocht naar een woning hebben we hier op een terras heerlijk gegeten vergezeld van deze wijn. We hebben een jerrycan meegenomen om op ons vakantieadres nog wat langer ervan te kunnen nagenieten.

De aannemer van de bouwheer kan ons eigenlijk nog niet zoveel vertellen. Hij blijkt niet de aannemer te zijn maar een vertegenwoordiger van een projectontwikkelaar uit België, gesetteld in een kantoor in Carpentras. Dat hadden wij dus verkeerd begrepen. Hoewel ik redelijk de Franse taal beheers, zijn er nog verschillende woorden en uitdrukkingen onbekend voor mij. Zeker als er op een rappe toon wordt gesproken. Een waterval van tonen bereiken mijn oren en daar moet ik dan maar iets van zien te breien. En ook in de Franse taal komen er dialecten voor.  

We kijken elkaar aan en voelen al onze voorbereidende vragen in het water vallen. Wel wordt ons een ander project voorgesteld met meer enthousiasme dan het project in Propiac hebben we zo het idee. Ook het vermoeden rijst bij mij op, dat deze meneer dit andere project in zijn portefeuille heeft en dit belangrijker vindt om aan te prijzen. Voor ons niet ter zake doend maakt hij bovendien ook nog de opmerking: In Propiac wordt het in de winter nooit echt licht. De stoel waarop ik zit voelt opeens niet meer zo lekker aan. Het is 40 graden en mijn jurk plakt aan de plastic zitting. Ik zie Henk zijn vragenlijst opvouwen en besluiten, dat we na onze vakantie contact zullen opnemen met de vertegenwoordiger in België. Het geeft ook wel weer een rustig gevoel. Tijd om de spanning wat van ons af te laten glijden en alles eens rustig op een rijtje te zetten. We gaan genieten van de vakantie. Uiteindelijk hebben we tijd genoeg. Het is pas in Juni 2008 dat Henk aan zijn pre-pensioen begint.

We laten Carpentras achter ons en vertrekken naar een Bed en Braekfast in Visan. Tussen de wijnvelden ligt deze Mas. Een wijnboer, die ons bij aankomst trots zijn wijnkelder laat zien en ons uitnodigt om dezelfde avond samen een glaasje te komen nuttigen. De ruimte waar wij verblijven is bereikbaar via een trap en het uitzicht is geweldig. Wijnvelden tegen de heuvels, zover we kunnen zien. Aan het begin van de avond rond zeven uur dalen we af naar een enorme kelder, waar langs de zijkanten de vaten met wijn liggen. Bij binnenkomst staan er op enkele vaten hapjes en glazen. Hij legt ons het proces uit hoe de wijn rijpt in de vaten. Na de oogst in September worden er in de plaatsen in de omgeving op de marktpleintjes druivenfeesten gehouden. Vol enthousiasme raadt hij ons aan om eens op één van die avonden mee te komen feesten. Terwijl hij praat laat hij ons diverse wijnen proeven. Er staan bakjes om het uit te spugen, maar of het nu een witte, een rode wijn, of een rosé is, ze zijn zo lekker...! Dat hebben we geweten. Na terugkeer in ons appartement ploften we op de bank en de avond werd een korte avond. Nog voor het donker werd waren onze ogen al gesloten. Misschien zijn we in September in de gelegenheid terug te komen om dan zo'n feest mee te maken. Stiekem zie ik mij al zitten aan de gereedstaande lange tafels op een marktpleintje. Verschuild onder de platanen waarin de lampjes branden.     

 

     Wordt vervolgd

 

Deel 1: Ons huis in de Provence, vervolg

 

 La Gardette (doen we het wel, of doen we het niet)

We staan op het punt om een huis te kopen in het buitenland. Het huis is nog in aanbouw en is onderdeel van twee maal 5 aaneengeschakelde woningen. Elk met een andere indeling, maar met dezelfde inhoud, zo’n 65 vierkante meter. Sommigen hebben boven een groot terras op het zuiden. Het terrein omvat zo’n 10.000 vierkante meter en op de berg achter de huisjes zal een gemeenschappelijk zwembad worden gerealiseerd. Wanneer je vanuit de richting Vaison de la Romaine komt stijgt de weg gestadig. Eenmaal door het kleine plaatsje Puymeras loopt de smalle weg in vele bochten richting de Col de Propiac 650 m. hoog. Puymeras is een klein, maar leuk en charmant plaatsje. Uiteraard zou ik zeggen met een kerkje, maar ook een Mairie, een heel gezellig cafeetje en een restaurant Le Girocèdre, waar we enkele malen in de schaduw van de bomen heerlijk hebben gegeten. En altijd in het Zuid Oosten het zicht op de Mont Ventoux.  De Col de Propiac wordt door veel wielrijders bedongen. Het is geen Mont Ventoux, maar het blijft een behoorlijke klim. Ik heb het eens geprobeerd met de elektrische fiets, maar ben toch halverwege afgehaakt, gekeerd bij Hotel Plantevin, waar je gezeten in de tuin gericht op het Oosten wederom een prachtig zicht op de berg van de wind hebt. We hebben meerdere keren op dit terras genoten van een koel drankje, of een pastis.

                                    Eau Minerale station Propiac

De eerste keer dat we hier naar beneden kronkelden, dacht ik wel, o jee, durf ik hier straks wel met de auto te rijden. De uitzichten zijn bij iedere bocht prachtig en halverwege zie je in de vallei, tussen twee heuvelruggen in het plaatsje Propiac les Bains liggen. Propiac staat al sinds de oudheid bekend om zijn thermale bronnen. De naam Propiac zou afgeleid kunnen zijn van Latijnse woorden ‘propita aquae’ wat goed water betekent. Eind 19^e eeuw was het een welvarend kuuroord. Bezoekers kwamen voor behandelingen van o.a. stofwisselingsziekten, obesitas en voor problemen met het spijverteringsstelsel. Tijdens een wandeling hebben we eens nieuwgierig als we waren het oude hotel bekeken waar bezoekers om te kuren verbleven. Het hotel stond te koop en nu weet ik niet of het al verkocht is en een andere bestemming heeft gekregen. We liepen op het terras naar de vele dubbele deuren die eenmaal geopend, de verrijdbare bedden toegang moesten geven tot het terras. Geheel gericht op het Zuidoosten en met zicht op de Mont Ventoux. Uiteraard! Dit moet een weldadige beleving zijn geweest voor al die patiënten. Het enorme kuurhotel was in 2009 toen wij er waren nog geheel ingericht. De bedden waren opgemaakt en kieren in de gordijnen gaven ons zicht op de aankleding. Deze aanblik gaf ons inspiratie tot fantasieën hoe het in die vroegere tijd moest zijn geweest. Er is nog steeds de bron waaruit dit heldere water uit de berg door voorbijgangers in flesjes wordt opgevangen. Ook staat er een waterfabriek vlak naast het kuurhotel. Eau de  source, 'La Francaise'. Tegenwoordig is Propiac slechts een klein boerendorpje omringd door wijngaarden, en telt om en nabij de 104 inwoners.

                        Kuurhotel

We hadden een afspraak gemaakt met de bouwheer op 16 Juli 2007. We planden dit aan het begin van onze drie weken durende vakantie. Ik had voor drie dagen een hotel geboekt vlakbij het centrum in Carpentras. Het aangename met het zakelijke verenigen. De dag voor onze afspraak kwamen we rond 18.00 uur in ons hotel aan. Nadat we ons geïnstalleerd hadden besloten we in het nabijgelegen centrum wat te gaan drinken en te gaan eten. Lichtelijk vermoeid na de lange reis was de zin om nog een eind te gaan lopen ons vergaan. Door de Orange poort, een poort in de verdedigingsmuren van de stad, belanden we op het plein tegenover de Saint Siffrein kathedraal met daarachter het gerechtsgebouw. Carpentras is een kleurrijke stad vol met Kunst en rijke Geschiedenis. De architectuur is geïnspireerd op Italiaanse modellen. In mijn dagboek prijken nog de foto’s van de indrukwekkende afgebeelde hoofden op het plein met de fontein. Soms beeldde ik mij in, dat we in Italië waren, maar het Frans rondom ons heen, bracht me weer terug naar de werkelijkheid.

Vermoeid en heerlijk ontspannen na enkele glaasjes wijn en de genoten maaltijd zoeken we ons bed op. Rond een uur of drie word ik wakker. Het is rustig in de omgeving, ook op de overdag nogal drukke weg voor ons hotel. Ik loop naar het geopende raam en kijk naar de lichtjes aan de gevels en de verlichting van de straat en zie de sterren aan de heldere hemel. Ik buig me over de vensterbank en voel de koelte van de nacht langs mijn huid. Ik probeer het gevoel te plaatsen wat zich in mij rondwaard. Wat is het? Opwinding, verlangen, of twijfel. Het is natuurlijk niet niks om deze stap, het kopen van een huis in het buitenland, te nemen. Terwijl het donker langzaam aan veranderd in die speciale gloed van de zonsopkomst kom ik tot de slotsom, dat mijn gevoel voornamelijk opwinding is. Het blije vooruitzicht geheel iets nieuws te beginnen. Een huis bewonen in een omgeving waar we graag vertoeven. Gewoontes van een ander land leren kennen, een andere cultuur ontdekken. Communiceren in een andere taal. En vooral dit samen gaan ondernemen, wij met zijn tweetjes. Een nieuw project, tenminste zo zie ik het nog steeds. Een project dat moet worden doorlopen met aanwezig gezond verstand waardoor die twijfel mettertijd vanzelf verdwijnt. Barrières zullen we vast tegenkomen, maar die zullen we samen aanpakken en ervan leren.   

       We hadden na lang wikken en wegen besloten voor dit project te gaan. Hadden de knoop doorgehakt. Vele huizen hadden wij bekeken en vele makelaars ontmoet. We waren het uiteindelijk beu om steeds maar weer in de auto van de makelaar te stappen, soms zonder airco. Door al die mogelijke huizen te bekijken, kwamen we in plaatsjes, die we anders nooit zouden hebben bezocht. Op deze manier leerden we de Provence goed kennen. De eerste keer bij ons bezoek aan de makelaar werd ons verzocht een formulier te ondertekenen genaamd ‘Bon de Visite’. Het was vreemd voor ons en we waren huiverig om al gelijk een handtekening te zetten. Er werd ons uitgelegd, dat het uitsluitend een bewijs is van bevestiging van een bekeken woning voor de makelaar , zonder enige verplichting,. Hij kan daarbij aantonen dat hij zijn best doet om een woning aan de man te brengen. Zonder enige verplichting is dit document echter niet. Mocht de koper tot aankoop overgaan moet de koper courtage betalen aan de makelaar.

                        Cathedrale

De volgende ochtend zitten we weer op het plein recht tegenover het gerechtsgebouw, in afwachting van de aannemer waar we een afspraak mee hebben. Een kopje koffie voor ons op het tafeltje. Koffie allenger bestel ik altijd. Dan krijg je een grotere kop koffie en niet zo sterk. Een politieauto stopt voor de trappen van het gebouw tegenover ons. Ze stappen uit en nemen in hun midden iemand mee het gebouw in. We fantaseren in wat voor een zaak deze persoon verwikkeld zou kunnen zijn geraakt.

We zijn enigszins gespannen wanneer de aannemer arriveert en bij ons aan tafel schuift.

Wordt vervolgd        

                                 Carpentras

 

 

Voorwoord: Ons huis in de Provence

 

Ons huis in de Provence op de grens van de Vaucluse en de Dróme.

De oude stad

Voorwoord

We hadden al jaren onze droom. Dromen over het kopen van een huis in Frankrijk. Vele vakanties doorgebracht in diverse delen van Frankrijk, maar toch na elk uitstapje naar het Westen, het Noorden, en het midden van dit prachtige land, steeds weer terugkerend naar het Zuiden. Oftewel Le midi. De eerste Alpen weer zien opdoemen, doet mijn hart sneller kloppen. Ik denk dan steevast weer terug aan de eerste keer we na Lyon de bergen op zagen doemen richting Grenoble. Nog jong en onervaren om in de bergen te rijden. Onze Simca 1100 volgepakt met tent, bagage, kinderen en wij. We zagen de forse helling opdoemen, maar reden achter een langzaam rijdende vrachtwagen, die duidelijk moeite had om deze klim te trotseren. Het was onze eerste vuurdoop met een auto die nog geen mogelijkheid had terug te schakelen naar zijn eerste versnelling. Uiteindelijk belanden we op een camping, gelegen op 850 meter hoogte in de omgeving van Gap. Koele nachten en warme dagen. Onze eerste ervaring met het opzetten en plaatsen van een tent. Een bungalowtent notabene. Je kon er de auto in parkeren en dan nog voldoende ruimte hebben om te slapen en het eten te bereiden. Frankrijk werd in de komende jaren ons vakantieland. En steeds keerde de vraag terug, vooral als we een plekje zagen wat ons beroerde: “Zou je hier willen wonen?”   

We zitten op een drempel aan de voorkant van ons in aanbouw zijnde huis. Niks geen aanblik van nostalgie, of romantiek van een typisch Frans oud huis. De buiten kant is grijs evenals de binnenkant, allemaal nog grijze muren en op de vloeren betonkorrels die knerpen onder onze voeten. Er staat in de hal op het noorden een ladder naar de bovenverdieping en uiteraard kunnen we het niet laten die te beklimmen en boven een kijkje te nemen. In mijn hoofd ben ik de twee slaapkamers al aan het inrichten. Hoe de inloopkast naast onze slaapkamer er uit zal gaan zien. Ik zie de ruimte waar de badkamer zal komen en het toilet. Beneden is een L-vormige ruimte en aan de uitstekende leidingen zien we al waar de keukenruimte zal worden gesitueerd. De mistral giert door de openingen waarin  de ramen en deuren nog moeten worden geplaatst, maar hier op de drempel waar de terrasdeuren zullen komen, zitten we op het Zuiden enigszins uit de wind. Op de weg voor ons komt een tractor aangereden, bestuurd door een man met openstaand hemd, gebruinde huid en een grote glimlach op zijn gezicht. Hij parkeert zijn tractor in de berm, stapt uit, kijkt eens rond en komt dan op ons toegelopen. Hij vraagt of we hier gaan wonen. Hij zegt de omgeving hier goed te kennen. Dat hij aan de overkant van het riviertje een terrein heeft met druivenstruiken. “La Gardette” heet het hier. De weg voor ons heeft eigenlijk geen naam. De aanduiding op de kaart wordt genoemd “Route de Buis les Baronnies”. De D147. Hij vertelt over hoe het riviertje in september 1992 veranderde in een woest kolkende massa en tot een catastrofe leidde. Rivieren in de naaste omgeving overstroomden door het noodweer. In de vijftien kilometer verder gelegen plaats Vaisson la Romaine vernielde de watermassa de historische brug. Hij legt uit waarom grote betonblokken omringd met gaas van staal op de helling van het riviertje liggen. Om de weg tegen overstroming te beschermen. Hij vertrekt en we zien hem een eindje verder naar beneden rijden. Hij steekt de nu droge rivier over en vervolgt rustig zijn weg naar boven, op weg naar zijn druivenranken.

Vanaf het begin heb ik een dagboek bijgehouden van al onze belevenissen. Het is een dik boekwerk geworden. Over de plaatselijke gewoontes, de manier van afspraken nakomen, de vordering van de bouw, de notaris, de aankoop, het oponthoud, foto’s en sfeer momenten. Ik lees en kijk er regelmatig in en ben dan weer helemaal terug op de plek van onze mooie jaren in Propiac. Het verhaal wat ik ga vertellen gaat over dit dagboek. Geniet je mee om in gedachten de heldere sterrenhemel te zien en de nachtgaal te horen die de slaap vergezelt tijdens de nacht? Geniet je mee van de koele drankjes op een van de vele terrassen in Vaisson la Romaine, Buis les Baronnies, Entrecheux, Avignon, Carpentras en Mollans sur Ouveze?  Ik heb de tijd en misschien wordt jij als lezer hier deelgenoot van.

La Gardette, Propiac

Wordt vervolgd

DEVENTER

Druivenoogst

 

Dorre bladeren dwarrelen op straten en pleinen

cirkelen van links naar rechts, nergens heen.

Totdat de wind ze samen veegt

en stranden in een verborgen hoekje,

belanden tegen een gevel van steen.

Het is de wind die anders voelt,

het einde aankondigt van het zomerseizoen.

Het daglicht dat het nog goed bedoelt,

maar de zon ons steeds minder warm zoent.

Herfst, we stevenen af naar jouw tijd.

De druiven zijn gerijpt.

Dank je Zomer,

je hebt de struik met vele trossen verblijdt.

Laat nu de bladeren maar vallen

op de aarde tussen de ranken.

Zij zullen in grote aantallen

beschermen tegen wind en regen

en tegen sneeuwbanken.

Dit is de druivenoogst van dit seizoen, september 2021. De druifjes smaken heerlijk zoet, dus de zon heeft, ondanks de minder goed aanvoelende zomer, toch haar best gedaan. De bladeren van de druivenstruik vergelen al en dwarrelen door mijn tuin. Het einde van een seizoen en  aankondiging van de naderende Herfst. De meeste trossen al geplukt en de struik is klaar om gesnoeid te worden, rustend tot het volgend Lenteseizoen in 2022.    

Ik begrijp wat je bedoelt

 

Ouderdom

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt,

dat je lichaam oud is, maar je nog jong bent van geest.

Je het argument weerlegt,

dat rimpels de aftakeling bevestigen,

maar rimpels vervagen door hoe je spreekt en leest.

 

Ik begrijp wat je bedoelt

wanneer je zegt,

dat bergen beklimmen je knieën doen kraken

op weg naar die onbereikbare top.

Je uitlegt, dat je verlost bent van prestatiedraken.

Die hoogste berg hoef je niet zo nodig meer op.

 

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt,

dat vele herinneringen je vergezellen

maar dat je nieuwsgierigheid naar het onbekende vertelt,

dat jouw leven nog niet is afgeschreven

en je nog steeds mee blijft tellen.

 

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt,

dat alleen passie niet meer jouw hoofdmoot is

maar liefdevol beminnen.

En je in diepe genegenheid

strelend het hoogtepunt bereikt.

Ieders hart zal er garen bij spinnen.

 

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt:

dat je vele paden hebt bewandeld, donder en bliksem hebt overwonnen,

het leven blijft voor jou een feest,

dat er nog steeds een toekomst voor je ligt, geheel onontgonnen.

Ik begrijp wat je bedoelt…

Want ook mijn lichaam wordt steeds ouder,

en ooit ben ik ook jong geweest.

 

Voor wie wacht komt alles steeds te laat

 

Voor wie wacht komt alles steeds te laat

Het is een quote van Jacques Brel, één van de meerdere die hij heeft geschreven. En ik vond dezelfde tekst terug in de songtekst van The Scene-Rigoreus.

En de klok zegt tik, tik.

Tikt al mijn uren weg.

Voor wie wacht komt alles steeds te laat.

 

Het is al enige tijd geleden, dat ik het had gelezen, op de een of andere manier bleef het maar in mijn hoofd rondspoken. Het intrigeerde mij, en vooral hield mij de vraag bezig: Is het wel zo?’ Is wachten soms niet beter? Het heeft natuurlijk alles met tijd te maken. ‘Komt tijd, komt raad’. ‘Als je maar lang genoeg wacht lossen de problemen zich vanzelf op’. Maar dat weet je ook niet van tevoren en pas achteraf is er de kennis of dat wel zo is. Dan het spreekwoord: ‘Tijd genoeg komt te laat’. Als je alles maar uitstelt, voor je uitschuift, zal het uiteindelijk te laat kunnen zijn. 

 

Onvermijdelijk gaan mijn gedachten nu naar de verschrikkelijke situatie in Afghanistan. De discussie die nu gevoerd wordt, of de politiek te lang gewacht heeft met handelen. Ik vond dan ook dit het juiste moment om deze quote nog eens verder uit te diepen in mijn bovenstaande vraag: Is het wel zo? Ik denk dat waarschijnlijk deze stelling, voor wie wacht komt alles steeds te laat, in dit verband wel toepasbaar is op de huidige situatie in Afghanistan. In eerste instantie leek het voor de burger, of het onverwacht was, niet voorzien, dat het heel Europa en de VS is overkomen. Onderzoek volgt en de tijd zal het uitwijzen. Echter voor al die mensen die achter moeten blijven, nu op dit moment, gescheiden van families, van man, vrouw, of kinderen, komt voor wie wacht alles steeds te laat.  

 

Ondanks alle wereldperikelen gaat het leven gewoon door. Sinds een week zijn de zwaluwen weer vertrokken. Plotseling was het luchtruim leeg. Ze zullen vast niet denken zoals de mens; als ik tot morgen wacht, dan kan ik nog dit, of dat…! Als ze zouden wachten is het waarschijnlijk voor de lange tocht die ze voor de boeg hebben te laat. Het dagritme zal waarschijnlijk hun instinct bepalen. hun hormonen zullen ze laten voelen dat nu de tijd rijp is om naar warmere oorden te vliegen. Ik word er altijd een beetje weemoedig van. Het duidt op veranderend weer en een aanstaande wisseling van het seizoen. 19 April zag ik ze verschijnen aan het begin van de Lente. Ik word altijd blij van deze periode. Een zomertijd voor de boeg. Nu mis ik hun acrobatische toeren boven mijn hoofd en de geluiden die ze maken. In de omgeving waar ik woon zijn elk jaar vele zwaluwen aanwezig. Ik zou met ze mee willen vliegen, willen overwinteren, en gewoon weer in het voorjaar terugkomen. Met wel een comfortabeler overtocht natuurlijk. In elk geval wens ik ze een voorspoedige reis toe.

“Dromen vullen je hart met vleugels, zoals zwermen zwaluwen die terugkeren”

Ugo Betti

 

 

 

Een ring van regen

 

Een ring van regen

De zomer wil niet erg vlotten. Zeer wisselvalig, d.w.z. zon afgewisseld door buien. Tussen de buien door trek ik toch mijn wandelschoenen aan om een ommetje te maken. Zo ook enkele dagen geleden. Een middag volop zon en weinig dreigende wolkenvelden. Ik waagde het erop om zonder paraplu te vertrekken. De zon scheen weldadig op mijn rug en dacht bij mijzelf: Zie je wel, gewoon naar buiten gaan, het blijft droog! Nog een kilometer te gaan eer ik weer thuis zou zijn begon het al iets te druppelen. Ik was dichtbij een plantsoentje en hoopte dat op tijd te bereiken. De lucht raakte steeds meer betrokken en even later begon het te plenzen, en niet zo zachtjes. Ik stond ondertussen onder een boom met een dik bladerdak. Droog en wel. Alleen in mijn eentje in dat plantsoentje, terwijl enkel het geluid van de regen op de bladeren te horen was. Het duurde nogal eer de bui was overgetrokken. Ik voelde mij op een bijzondere manier veilig en beschermd. Vond rust en tijd op dat moment. Kon nergens heen zonder kletsnat te worden. Opgesloten in een ring van regen rondom mij heen. Tijd om van alles te overdenken in mijn veilige cocon. Een stil moment, wat snel veranderde toen de regen ophield en ik huiswaarts keerde en weer belandde in het ritme van een alledaagse dag.         

 

De wind waait door de bomen

de bladeren ritselen en fluisteren:

vergezel mij, omarm mijn stam.

Ik zal je beschermen tegen de warmte van de zon

en de druppels van de regen.

Wentel onder mij heen in de schaduw,

volg de reis van de zon.

ik zal er nog steeds zijn

ook wanneer de zon ondergaat

in de voortschrijdende tijd 

en jouw en mijn schaduw verdwijnt.

Dan nog zullen mijn takken jou omarmen,

de bladeren je als een deken omhullen wanneer het donker wordt.

Een leven lang zal ik er voor je zijn,

om lief te hebben, om te schuilen, te lachen en te huilen.

"Meisje'

           

                                            

                                                                 'Meisje'

                                                     Ik ben wie ik ben

en de ik in mij is onveranderd,

maar anders dan ik vroeger was.

Het speelse heb ik achter mij gelaten

al lang geleden,

maar soms is er dan weer even

een moment, dat het meisje weer in gedachten voor mij staat.

Verborgen in die nu volwassen vrouw

Nog steeds vertederd

door de woorden ‘mijn meisje’

die ik nog zo graag eens horen zou van jou.

Soms...

Mijn vaders meisje 

Mijn vader zou gezegd hebben: “Dit is geen taal voor een meisje”. Hevig geschrokken toen een aanstormende hond tegen mij op sprong. “Verdomme!”, was mijn eerste reactie door de schrik, maar ook omdat mijn witte broek vol bruine vlekken en vegen zat. Had ik mij met verf en kwast creatief willen uitleven was het resultaat niet veel beter geweest. Van mijn metgezel kreeg ik een berisping te horen over het woord dat ik had laten vallen. Toen ik er later ook nog wel om kon lachen om de grappen die wij erover maakten en wat we toch vooral met deze bijzonder geworden kunstvorm op mijn broek konden gaan doen, inlijsten en aan de muur hangen, was het ergste leed geleden, maar verdomme kon best verdorie worden peperde hij mij nog maar eens in. Op dat moment voelde ik mij toch enigszins belèrend toegesproken. Van mijn vader accepteerde ik dat, omdat hij het op een goede manier uitdrukte en ook zo bedoelde, maar deze ondertoon van “dat woordgebruik zint mij niet”, zinde mij ook niet. Het is spreektaal en ik zal het nooit in geschrift gebruiken. Ik weet best hoe ik mij in diverse situaties in taal hoor uit te drukken. Ik pas mij bij iedere situatie aan. Maar soms…, ja soms vliegt er wel eens wat uit. En ik ben echt niet de enige. Ook onze premier de heer Rutte laat wat dat betreft wel eens een steekje vallen. Ook in de kamer wordt soms taalgebruik gebezigd, die mij de tenen doen krullen.

Ik ben geen meisje meer, maar een volwassen vrouw. Hoewel ik nog steeds vertederd ben wanneer een man mij in volle aandacht en liefdevol ‘meisje’ noemt. In een romantische setting, omdat hij om mij geeft, van mij houdt. Mijn vader noemde mij zelfs als volwassen vrouw ook nog steeds ‘zijn meisje’. Dat geeft aan het gebruik van deze liefkozing in woord een andere inhoud, dan wanneer een volwassen vrouw op straat wordt nagefloten en ‘hé meisje’ wordt nageroepen. Een flirtige manier die enigszins seksistisch aandoet. In dit geval een tactiek die niet echt waardering oproept voor een volwassen vrouw. Het is jammer dat een categorie mannen zich dat niet realiseert. De aandacht die ze op deze manier willen genereren door vele vrouwen niet op prijs wordt gesteld. Nu erger ik mij niet dikwijls aan dat soort opmerkingen, ik laat het langs mij heen glijden. Ikzelf weet wel beter en daar gaat het om.

Volgens van Dale is de definitie van ‘meisje’: Kind van het vrouwelijk geslacht, nog niet volwassen vrouw. In taal kunnen we gevoelens uitdrukken en is het een machtig middel. Maar dat machtige middel moeten we wel in juiste bewoordingen kunnen uiten. En dat is voor iedereen altijd niet eenvoudig. Woorden te vinden om uit te drukken wat je voor iemand voelt, of in iemand waardeert. Wanneer het woord ‘meisje’ wordt gebruikt als liefkozing, op het juiste moment is er niets mis mee en zeker niet denigrerend. En ja, waar ik het verhaal mee begon, ik de kreet slaakte “verdomme”, zal me nog wel eens overkomen. Ik schaam mij er niet voor, maar zal altijd daarna aan mijn vaders waarschuwende woorden denken, en vooral aan zijn liefkozende toon in zijn stem ‘mijn meisje’.

Duizend kussen

 

Duizend kussen

Meer dan een halve eeuw in ruimte en tijd voorbij.

Ik gaf je duizend kussen,

duizend en nog meer gaf je er mij.

 

De vele plannen die wij smeden,

naar een toekomst in onwetendheid.

Nu, tweeduizendeenentwintig, ken ik de werkelijkheid.

 

Als ik terug zou kunnen keren in ruimte en in de tijd

zou ik kou, wind en regen trotseren,

bergen beklimmen en paden bewandelen kilometers wijd.

 

Jou weer ontmoeten

de duizend kussen weer voelen

die zweven in de ruimte en de tijd.

 

Misschien de geschiedenis kunnen veranderen

daarin epidemieën en oorlogen kunnen voorkomen,

voor ons, voor mij en voor alle anderen.

 

Ik kan niet terug in ruimte en in de tijd,

kan de historie niet veranderen, want dat is beschreven en staat vast,

maar voor in de eeuwigheid

blijven de meer dan duizend kussen een deel van mij.

.