reizen in tijd en ruimte

 

Duizend kussen

Het is tegenwoordig mogelijk een toeristische reis naar de ruimte te maken. Een vakantiereisje die enkel maar te verwezenlijken is voor de rijken. Vorige week is er een vliegtuig vertrokken voor zo’n ruimtereis. Naar honderd kilometer hoogte. Het is geen rondreis, want men blijft maar kort in de ruimte, een sprongetje van tien minuten. De mogelijkheid om mensen en voorwerpen te verplaatsen in tijd en ruimte heeft mij altijd geïnteresseerd. Talloze fantasieën erop losgelaten.  Er zijn ook diverse films over tijdreizen gemaakt. Wie kent niet de Teletijdmachine in het verhaal van Suske en Wiske. In Kruistocht in spijkerbroek van The Beckman is de reis naar het verleden, naar de 13^e eeuw. (bronnen Wikipedia).

 Het is bizar te noemen, dat (vakantie)reizen in de toekomst voor de gewone mens in de ruimte mogelijk worden. Eer we dat gewoon zullen gaan vinden zal er nog heel wat gesleuteld moeten worden aan de ontwikkelingen. De techniek heeft nog heel wat bruggen te overwinnen. Ons leven is verleden en toekomst. Het verleden weten we, maar wat zouden we stiekem graag weten wat de toekomst ons brengt. Of om onze veroudering tegen te gaan, na in de toekomst te zijn gereisd terugkomen op aarde terwijl de tijd op dat moment veel later is.

De relativiteitstheorie van Einstein laat zien dat tijd en ruimte buigzaam en kneedbaar zijn. Dus zou ik kunnen denken, dat de mogelijkheid bestaat, dat ik naar het verleden, of de toekomst zou kunnen reizen. Maar dan moeten we nog altijd sneller zijn dan het licht. En dat is de kracht van de natuur, die belemmert ons koste wat het kost sneller dan het licht te gaan.  Wie het interesseert zou deze link eens kunnen proberen: https://www.scientias.nl/kunnen-we-tijdreizen/

Reizen in de toekomst is meer voorstelbaar, dan teruggaan naar het verleden. Dat lijkt onmogelijk. Toch fantaseer ik wel eens hierover. De geboorte van mijn ouders te kunnen zien. Het leven zoals het in de Middeleeuwen was, of de tijd waarin Napoleon Bonaparte leefde. Ik kan mij daarbij voorstellen, dat ik dan de toekomst zou kunnen veranderen. Met de kennis van nu aanpassingen invoeren. Maar dat zijn gedachtenspinsels die onuitvoerbaar zijn. Maar wel leuk om over te fantaseren en met iemand over te sparren.

 

Duizend kussen

Meer dan een halve eeuw in ruimte en tijd voorbij.

Ik gaf je duizend kussen,

duizend en nog meer gaf je er mij.

 

De vele plannen die wij smeden,

naar een toekomst in onwetendheid.

Nu, tweeduizendeenentwintig, ken ik de werkelijkheid.

 

Als ik terug zou kunnen keren in ruimte en in de tijd

zou ik kou, wind en regen trotseren,

bergen beklimmen en paden bewandelen kilometers wijd.

 

Jou weer ontmoeten

de duizend kussen weer voelen

die zweven in de ruimte en de tijd.

 

 

Misschien de geschiedenis kunnen veranderen

daarin epidemieën en oorlogen kunnen voorkomen,

voor ons, voor mij en voor alle anderen.

 

Ik kan niet terug in ruimte en in de tijd,

kan de historie niet veranderen, want dat is beschreven en staat vast,

maar voor in de eeuwigheid

blijven de meer dan duizend kussen een deel van mij.

.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De dood in een ander licht

 

Dood

Nu bezie ik jouw sterven in een ander licht

de dagenreeks van hoop verstreken

het afscheid nemen aanvaard en voor het einde gezwicht

eenmaal de dood de pijn had bezweken.

Ik zoek nog naar jouw humor

naar de momenten waarop je breeduit lacht

Hoor nog jouw dagelijkse gemor.

Vergeefs zoek ik nog naar jouw warmte,

terwijl ik wacht en wacht.

Samen is voorbij, lijflijk voor eeuwig uiteen,

voorbij zijn de plannen die wij smeden.

Koester onze jaren die zijn vergleden,

maar alleen is zo alleen.

Ik bezie jouw sterven in een ander licht

jouw heengaan drijft ons niet uiteen

het einde van jouw pijn heeft mijn verdriet verlicht

en er is nog steeds de warmte van jouw kus,

toen je in mijn droom verscheen.

Liefs van mij,

Riekie

 

Bloemetjes en Bijtjes

Verbonden in ongebondenheid

 

Verbonden in ongebondenheid

 

Een paadje naar links, of rechts,

de afslag nemen, of toch rechtdoor

nu, of later, vrijheid ervaren kan slechts

door gegeven vertrouwen.

Samen verenigd

verbonden in ongebondenheid

loslaten herenigd

tot liefdevolle intimiteit.

Vrijheid in het samenzijn

is samen en soms alleen

een mooier geschenk is niet te geven

om samen gelukkig in een relatie te zijn.

 

Marie en Bertus

 

Marie en Bertus

Wanneer je bovenstaande namen in deze huidige tijd leest denk je onwillekeurig, deze zijn niet van deze tijd. Vroeger werden veel voornamen vernoemd. Er was een vernoemingsgewoonte om het nageslacht te vernoemen naar hun voorouders. Ook vaak afgeleid van Albertus (Bert, Bertus), Maria (Marie). Tegenwoordig is iedereen vrij om voornamen zelf te kiezen en in de tegenwoordige tijd wenst men zich in namen geven vooral te onderscheiden.

De naam Marie is echter een aantal jaren geleden gekozen door mijn kleindochters van toen zeven en vijf jaar en gegeven aan een kitten van 10 weken. Een poesje wat ze hadden uitgezocht uit een nestje van vijf. Het was de enige langharige poes met blauwe ogen, lijkend op een siamees. Prachtige crème kleurige vacht, geaccentueerd door donkere (chocolade) tinten op gezicht, oren poten en staart.  Al de andere broers en zusjes waren kortharig en anders gekleurd.  Hoe dat mogelijk was? Alleen de moederpoes zal het kunnen uitleggen. Bertus is een ander verhaal, daar kom ik nog op terug.

Marie is eigenzinnig, vriendelijk, intelligent, speels, maar vooral kindvriendelijk. Aan drukte heeft ze een hekel. Vooral als de kinderen veel met haar wilden kroelden, en/of spelen verstopte ze zich soms dagen lang. Niemand kon haar vinden, terwijl het etensbakje steeds leeg was en de kattenbak gevuld. Uiteindelijk kwamen ze erachter, dat ze zich in een lade van de ladekast verstopte. Aan de achterzijde had ze een opening gevonden, terwijl de lade gesloten bleef. Nu, als volwassen poes zou ze er niet meer in kunnen passen.

Marie heeft haar plek in het gezin gevonden en gaat daarin ongestoord haar gang. En… ze gaat op stap. Beziet op grote en voor haar veilige hoogte al het gebeuren beneden in de tuin. Opeens is daar die zwarte kater. Hij komt af op het etensbakje via de openstaande keukendeur. Marie was snel beneden en pikte het niet. Ze joeg hem weg, maar die prachtige grote zwarte kater gaf het niet op, halsstarrig kwam hij dagelijks op haar terrein terug. Hij was niet van plan weg te gaan en werd door Marie geaccepteerd en door het gezin opgenomen. Uit het niets kwam de naam voor hem naar voren. Bertus. Marie en Bertus zijn nu maatjes. Elk met een eigen karakter, doen ze hun eigen ding, maar ook zoeken ze elkaars gezelschap en slapen ze samen op één kussen op de bank. Uiteindelijk een bijzonder stel Marie en Bertus.

Namen die ons bij de geboorte zijn gegeven, daar komen we nooit meer van af. Of we er wel, of niet blij mee zijn, we zullen het er ons hele leven mee moeten doen. We kunnen natuurlijk kiezen voor een pseudoniem, of een alias, om ons achter onze werkelijke naam te verschuilen. Er zijn schrijvers die gebruik maken van een pseudoniem. Wellicht om het verhaal te kunnen vertellen wat verteld moet worden, maar waarvan ze niet persoonlijk kunnen worden aangevallen.

Soms hebben voornamen een vreemde herkomst, maar hoe dan ook, alles went, zodat een naam gewoon bij iemand past. Zelfs Bertus en Marie, in dit geval gegeven aan een poes en een kater.

 

De dag nadat...

 

De dag nadat…

een bloem niet meer zo lekker ruikt

de hemel niet zo blauw meer lijkt

verdriet de overhand krijgt

geluksgevoel zomaar verdwijnt.

 

Maar er is altijd een dag nadat…

er een nieuwe weg wordt aangelegd

een wegwijzer de goede richting op wijst

naar een pad wat naar de horizon reikt

 

Er is altijd een dag nadat…

verdriet naar de achtergrond verdwijnt

het leven niet meer zo hopeloos lijkt

en het licht aan het eind van de tunnel verschijnt.

 

Er is altijd die dag nadat…

er een toekomst wacht 

het geluk weer toelacht

en men voor een nieuwe reis vertrekt.

 

Er komt altijd een nieuwe dag nadat…

 

 

 

 

 

 

Madeliefjes

 

Meizoentjes

Zoveel witte bloemetjes , ik buk en pluk

door symboliek geïnspireerd

denk ik aan maagdelijkheid, liefde en geluk.

Oh lieve, lieve madeliefjes

ik vlecht en vlecht

de tere bloemetjes tot een krans.

Ik haak en steek een feestelijke slinger

versier de meiboom

en wordt verleid tot een vrolijke dans.

Ik orakel en orakel

trek de lintbloemetjes één voor één uit

krijg ik een zoen, krijg ik geen zoen.

Wijd en zijd,

in bermen en grasvelden verspreid

is er dat ene lentekruid, 

dat tot een zoentje in Mei verleid.

Meizoentje

Het is Lente

Herdenken om niet te vergeten

 

Herdenken om niet te vergeten

Dat eenvoudige zinnetje, evenwel met daarachter verborgen een grote betekenis, zingt de laatste dagen maar door mijn hoofd. Ongetwijfeld de oorzaak van de afgelopen twee emotionele dagen. Herdenken om niet te vergeten… nog maar eens. Twee dagen achtereen. Eén dag met diepe pijn, een dag van verdriet door rouw. Eén dag om te vieren als een groot feest. Herdenken van de bevrijding 76 jaar geleden. Een grotere tegenstelling in twee dagen kan er niet zijn. Toch zijn het twee momenten uit de geschiedenis die er zijn om te herdenken en niet te vergeten. Als boreling van na de oorlog probeer ik mij de gevoelens van beleving uit die periode voor te stellen. Maar ik weet, dat ik het niet echt kan benaderen zoals de werkelijkheid zich voor heeft gedaan. Je moet het hebben meegemaakt om die gevoelens van diepe pijn, verdriet, vrijheidsberoving te hebben ervaren. De gevoelens van eindelijk die bevrijding. Alles weer kunnen. Door al die verhalen en getoonde films van de afgelopen dagen ben ik geraakt. Ik ben geïnteresseerd in documentaires en films over die tijd. Ik heb o.a. gekeken naar ‘The pianist”, “Sobibor”. Ik denk velen met mij zullen deze films wel herkennen.

Ik heb de doos gepakt. Een doos die al jaren op zolder staat. Een doos met brieven van jou, jij zoals je schreef aan mij, lang geleden. Ik heb jouw verhalen weer bij mij teruggebracht. Jouw verhalen hier bijeen, nog in het donker, bij mij op tafel in de huiskamer. Niet dat je weg bent van mij, want net zoals dat zinnetje wat nu in mijn hoofd rond zingt, ben jij er altijd. Alleen dat zinnetje “Herdenken om niet te vergeten” verdwijnt weer, net zoals een liedje dat mij soms een tijdje niet loslaat. Op de vreemdste momenten kom je om de hoek kijken. Echter dat zinnetje verdwijnt, maar jij niet. Dikwijls dacht ik aan die doos. Maar verwierp die gedachte dan weer om hem te halen. Ik kon mij er niet toe brengen hem te halen, of ook maar te openen. Het zijn de herinneringen. Herinneringen die ik niet wilde toelaten. Herinneringen van vreugde, die tegelijkertijd ook weer verdriet doen. De afgelopen twee dagen zullen bij velen dezelfde gevoelens een rol hebben gespeeld.

De emotionele gevoelens van de afgelopen twee dagen hebben mij ertoe gebracht de doos te openen. Een leven in een doos. De ene brief na de andere. Het werd al donker en moest nu toch echt het licht aan doen om verder te kunnen lezen. Wanneer ik moe word en de doos sluit, blijft een passage in mijn gedachten hangen: “Woorden lijken ontoereikend, om uit te drukken, wat ik voor jou voel”.

En dan is het stil.

Net zo stil als op de Dam.

Zelfs de duiven zijn verbaasd.

De klok slaat

en klinkt luid op het verlaten plein.

Het plein waar velen samen hoorden te zijn.

Vijf Mei vieren wij met juichkreten.

Vier Mei herdenken wij

om niet te vergeten.

 

Herinneringen zijn er en horen bij mij. Net zoals bij iedereen. Herinneringen kunnen mij overvallen, of ik het wil, of niet. En soms moet ik herinneringen toelaten. Ze zijn een onderdeel van mijn bestaan. Het leven er is om geleefd te worden, in al zijn facetten. En daar ga ik voor. “Hoop is het leven van de toekomst”.

 

 

Fantasievolle tekeningen, gewoon op lijntjespapier

Fantasievolle tekeningen

Mara van tien

laat binnen het zwart van de lijnen

haar idee van kleuren zien

en toont hoe ze creaties kan kleden.

De poes past bij de outfit,

zelfs het bruin van beider haar.

 Aaien en kroelen. 

Ze houden van elkaar.

 Stoer, uitdagend en hip

de handen op de heupen.

Wimpers accentueren

een vastberaden blik. 

Gewoon op lijntjespapier

gedachten uitbeelden in zwart op wit.

 Een figuurtje uit een verhaal 

een meisje, een poppetje...

Wie weet, 

spelen ze allemaal verstoppertje.

 

Prikken en pel pinda's...

 

Prikken en pel pinda’s…

Nieuws kan ons op allerlei manieren bereiken. Via het lezen van de dagelijkse krant, via het kijken van de journaals op de TV, het luisteren naar nieuwsberichten op de radio en het surfen op internet. En dan ook nog kunnen we bijgepraat worden door de praatprogramma’s met diverse deskundigen. Ieder met een eigen mening, advies en/of opinie. Het nummer één nieuws is al geruime tijd “Corona”. De wetens en waardigheden over het virus, de voortgang, het aantal besmettingen en het R-getal worden ons ingehamerd, net alsof we de gegevens zoals op school, in ons hoofd dienen te stampen. We er maar van doordrongen worden hoe belangrijk vaccineren voor ons allen is. Ik vind het allemaal prima die informatie, hoewel ik het soms wel eens teveel van het goede vind en het goed beu ben. Maar daar zal ik niet de enige in zijn. Ik kan er natuurlijk nog altijd voor kiezen om het nieuws het nieuws te laten. Maar wat ik eigenlijk goed beu ben, is dat iedere keer maar weer op TV die arm wordt getoond waarin een spuit verdwijnt. In allerlei hoeken wordt dat gebeuren belicht. Keer op keer. En dan zie je ook, dat door degene die die prikken zet, het toch niet door iedereen op dezelfde manier wordt gedaan. Ik ben niet bang voor die prik, als het maar goed gebeurt. De gevolgen van de bijwerkingen daar maak ik me meer zorgen over.

Het is Lente. De natuur is verliefd. Roept ook bij de mens verliefde gevoelens op. Ik schreef er al eerder over. Wat ik vanmorgen zag wil ik even hier delen. Ik werd wakker in de vroege morgen. De daken zagen wit door een dun ijslaagje. Het had licht gevroren. Ik open mijn raam en kruip weer onder mijn dekbed. Heerlijk nog de warmte van de nacht te voelen en de kou buiten te sluiten. Ik ervaar die warmte des temeer en voel mij behaaglijk. Ik hoor de vogels naar elkaar roepen. Dan zie ik een kauw op het dak van mijn tuinhuis landen. Vast geïnteresseerd in de pel pinda’s die ik voor de koolmeesjes heb opgehangen. Echter het draadje wol waaraan ik de pinda’s geregen had, trok meer zijn belangstelling. Twee pinda’s zaten er nog aan. Heel slim haakt hij met zijn snavel het touwtje van het spijkertje. Het touwtje belandt op de grond. Ik sta op en ben nieuwgierig wat hij er nu mee gaat doen. Voor het raam zie ik dat hij met enkele pikken van zijn snavel het touwtje tot een pakketje vormt en er dan mee weg vliegt. Vast bezig voor een nestje, dat hij/zij ergens aan het creëren is. Zo wonderlijk en prachtig de natuur. Ik geniet ervan.

Mijn dag kan niet meer stuk en ik laat al het nieuws over Rusland, Poetin, Navalny, politiek, toeslagaffaire en over Corona vandaag maar eens aan mij voorbij gaan. De zon schijnt en ik ga  een wandeling maken in de natuur.  

 

 

 

 

 

Als planten huilen

 

Als planten huilen

Heldere druppels op de bladeren

In de vroege morgen verschenen, 

als parels belichten zij de aderen,

het lijkt of ook planten wel eens wenen.

 

Net als ik…

mijn tranen vallen als druppels op het papier,

waarbij het blauw van de inkt uitvloeit,

zoals de rode verf van een batikfabriek uitstroomde

in een Pakistaanse rivier.

 

eens…

leek het leven op aarde zo cool.

Zweten in de sportschool,

men bezocht dance events,

restaurants en terrassen.

Voeten dansten overal naar toe.

 

Gedachteloos leefde men op deze kwetsbare aarde,

totdat een virus de mens ging bedreigen in verspreiding via Aero sollen, 

langzamerhand groeit het besef van haar waarde,

en dat de aarde er niet is om mee te sollen.

 

 

 

 

 

 

Voorjaarsgevoel

 

Voorjaarsgevoel

Terwijl ik in de morgen achter mijn bureau zit te schrijven, heb ik het licht aan. Het is donker. Het dakraam is bedekt met een laagje sneeuw. Grote sneeuwvlokken vallen in een snel tempo naar beneden en bedekken korte tijd de daken. Het is voorjaar. Was het winter geweest, had ik die sneeuw kunnen waarderen, maar nu past sneeuwpret en mooie beelden niet meer bij mijn gevoel. Bovendien waait het ook nog eens hard en de tere bloesems die al aan de bomen waren ontsproten, worden door de harde wind weggeblazen en vermengen zich met de sneeuwvlokken. Ik heb medelijden met de koolmeesjes, die in een nestkastje in mijn tuin aan het nestelen zijn. Ik zie ze op dit moment een tijdje niet. Misschien dat ze instinctmatig wachten op betere tijden. Maar paartjes hebben elkaar al gevonden. De romantiek in de natuur hangt overal in de lucht. En niet alleen in de lucht. De net geboren lammetjes in de weilanden. Op het water. Ik zag tijdens een wandeling twee zwanen verliefd om elkaar heen draaien, hun lange halzen elkaar omstrengelen, hun vederdracht prachtig opgezet. Voorjaar is verwachting. Voorjaar is nieuw leven. Voorjaar is schoonmaken, opruimen wat in de winter verzameld is. Ramen en deuren open. Maar het voorjaar is op dit moment ver weg. Het vriest in de nacht en de boeren moeten hun fruitbomen beregenen.

Een paar dagen geleden de wilgen takken met de vrolijke kleuren van de geverfde eieren verwijderd. De verwelkte, eens kleurige tulpen, in de container gegooid. In de groene container wel te verstaan, met het idee, dat die overblijfselen nog eens voor een ander doel goed terecht zullen komen.

Terwijl het voorjaar verliefde gevoelens kan aanwakkeren. Het is langer licht. Het warmer worden van het weer leidt tot meer buiten activiteiten. Alles in de natuur is verliefd, bijen, kippen, schapen… Maar de dieren kunnen onbekommerd bij elkaar komen, terwijl wij mensen bedreigd worden door Aero sollen van een virus en op afstand dienen te blijven. Wordt dan maar eens verliefd.

Maar ik heb mijn woonkamer weer wat kleur gegeven. Een aantal vaasjes met kleurige tulpen en heerlijk geurende hyacinten neergezet. Het voorjaar binnen gehaald. En buiten komen er vast weer betere tijden, daar moeten we maar naar uitzien De zon krijgt steeds meer kracht. Hopen op verbetering van alles wat door de corona epidemie ons nu tegenzit. Hoop is uiteindelijk het leven van de toekomst.

Riekie

 

Papa Jansen mondharmonica, accordeon

Helaas is de kwaliteit van het geluid niet geweldig. Maar ja... opgenomen via een bandje in een cassetterecorder in 1978. Toch leuk om deze herinnering te hebben. 

Hij speelde mondharmonica en heeft op zijn 65e jarige leeftijd nog accordeon 

leren spelen. Petje af. Eveneens was hij een voetbalfanaat. De combinatie van foto's en muziek is

een leuke herinnering aan mijn vader.

Gevecht om de macht...

 

Gevecht om de macht

Ze zaten op het waarheidsbankje,

twee verkenners en de demissionair minister president.

Alle partijen in de aanval met vragen,

maar herinneringen werden niet gekend.

Het debat duurde tot ver in nacht.

De leider werd op Goede Vrijdag bijna terechtgesteld.

Hij is geen God, Koning, of Jezus van Nazareth,

maar leider van een partij, en was onze minister president.

Ter voorbereiding van een machtsgreep in de nieuwe formatie,

nagelde mevrouw Kaag hem met woorden aan het kruis.

Rutte trok het boetekleed aan, excuses makend her en der

en vertrok uit de kamer als een lamgeslagen muis.

De demissionair president heeft de motie van goedkeuring overleeft.

Zal het volk nog in hem geloven,

hem nog steeds bejubelen bij de wederopstanding?

Wellicht komt hij na de herrijzenis het ontstane wantrouwen te boven.

Wat hem misschien zal steunen

is een nieuwe heldere aanpak van de coronacrisis,

dat het volk weer op hem en een nieuwe regering kan leunen,  

wanneer hij ervoor zorgdraagt dat de politiek weer geloofwaardig is,

Wij vieren Pasen, het feest van het licht.

Ondanks alle politieke hectiek, corona, vaccinatie problemen, economische problemen, klimaat…

wens ik iedereen Fijne Paasdagen toe.

Riekie

 

 

 

 

De maan... Heimwee naar Frankrijk mijn vakantieland

 

De Maan

Het licht van de volle maan schijnt door het zolderraam.

Ik dim de lamp

en mijmer over Frankrijk,

mijn vakantieland.

Herinner mij de opkomst van de maan,

nog verscholen achter de bergen.

Het intieme licht tekent de contouren van de omgeving.

Zie de fles wijn op de terrastafel staan,

en denk aan het geluid bij het vullen van het glas,

dat harmonieert met het kabbelend water

in de rivier ergens daar beneden.

Die diep gele bal midden in het zolderraam,

zou ik willen oppakken en weer

neerleggen op die berg waar hij toen tevoorschijn kwam.

Zou willen meeliften op zijn wereldreis,

zijn licht volgen over al die landen,

in vrijheid over gesloten grenzen kunnen gaan,

om onderweg op de plek van mijn herinnering te belanden.

Frankrijk… mijn vakantieland

Prijs de Poëzie, Top 1000

 

·      Herinneringen

Top 1000

Lege dozen om te vullen,
ik dicht ze aan mijn hersenen toe
en laat elke doos in duisternis hullen
tot het ogenblik er één zich openen wil.
 
Eén voor één laat ik ze met rust
wanneer ik in de spiegel
een herkenning zie
word ik mij van een herinnering bewust.
 
Verdriet kan ik opsluiten.
Opeens dat onverwachte moment
ik een voorwerp in mijn handen heb geklemd
en droefenis niet meer is te stuiten.
 
Zorgen wil ik niet laten overheersen
er afstand van nemen voor het slapen gaan
de doos houdt ik gesloten, want na de nacht 
komt er een nieuwe morgen aan. 
 
Een doos voor geluk,
een doos voor alle zorgen.
een doos voor verdriet.
Vele herinneringen opgeborgen 
en toch niet verborgen.
 

Onderstaand de beoordeling:

De dichter doet expliciet aan compartimentering. Om controle te houden over zijn verdriet, zorgen en geluk en... Dus het brein inrichten in verschillende 'dozen'. Het doet me denken aan een vaak herhaalde gezegde van mijn moeder: alles op zijn plaats en een plaats voor alles. Om de chaos onder controle te houden. De dichter doet iets gelijkaardigs maar dan met gevoelens. Dat is een knap en origineel uitgangspunt voor een gedicht. Voortreffelijk kwijt de dichter zich vervolgens van zijn taak. Nuchter en lucied.

Hand in Hand

 

Liefde in handen gevangen

Dat kleine handje in mijn hand,

vol vertrouwen, onbevangen.

Dichter dan dicht,

samen...

liefde in handen gevangen.

Mijn grote hand omhult,

beschermt, duldt,

zendt...

onvoorwaardelijk liefde,

warmte in onze handen gevangen.

o

Mijn kleindochter en ik,

liefde in handen gevangen.

Valentijn, een bijzondere dag vandaag

 

Valentijn, een bijzondere dag vandaag

 

Zondagmorgen ontbijtje,

een beschuitje, kopje thee,

een zacht gekookt eitje.

 

Het bed nog warm van de nacht,

buiten ligt nog een sneeuw-dekbed

maar vandaag verliest de vorst zijn kracht.

 

Een bijzondere dag  vandaag “Valentijn”

om elkaar geven, elkaar liefde geven,

elkaar beschermen in het sturen van een cherubijn.

 

Vandaag een bijzondere dag,

zonder knuffels te kunnen geven,

stuur ik genegenheid naar eenieder die ik graag mag.

 

Happy Valentijn

 

 

 

 

 

 

 

Winterbeelden

Levertraan...

 

Vanmorgen een wandeling gemaakt. Het is nu op dit moment van schrijven vier uur en zeven minuten  in de middag. Het is een prachtige dag. Winter, maar het lijkt de komst van het voorjaar. De zon scheen op mijn gezicht vanmorgen en op mijn zo langzamerhand te warm geworden jas. Ik knoopte mijn jas los. Er was geen zuchtje wind. Een temperatuur van negen graden. Wat is het bijzonder om zo te kunnen genieten van de warmte van de zon. Ik zag Billy, de hond, al lopen, druk doende om achter een waterhoentje aan te zitten. Hij moest het onderspit delven, want het waterhoentje vluchtte het water in en water… nee dat was niet zijn ding. Zijn baasje kon niet ver weg zijn en inderdaad het bankje in de verte was bezet. Ik naderde en hij klopte uitnodigend met zijn hand op de plaats naast zich: ‘kom zitten’. Zijn gezicht naar de zon gericht begon hij te praten. Zijn televisie had er ineens de brui aangegeven. Nu zal ik er heus niet zoveel aan missen, bromde hij. Het is corona voor en na. Vooral die herhaaldelijk terugkerende beelden van die arm waarin een spuit wordt gezet. “Iedere keer weer ondervind ik het bijna aan den lijve”.  En dan de politici die elkaar vliegen proberen af te vangen i.v.m. de naderende verkiezingen. Al die praatprogramma’s met diverse opgeroepen deskundigen. “Wat moet je er nog van geloven”. Genietend van het zonnetje hoorde ik hem stilzwijgend aan. Even bleef het stil, ik vermoedde dat hij nog meer op zijn lever had. Zijn buurvrouw, 92 jaar, was gevaccineerd. Ze was met haar zoon naar de prik locatie toe gegaan. In geuren en kleuren had de buurvrouw hem de bijzonderheden verteld. “Er ontstonden twee wachtrijen. Een korte en een lange. De korte rij mocht gelijk naar de afdeling waar geprikt werd, maar de lange rij ontstond van wege mensen met onderliggende ziektes en mensen die bloedverdunners gebruikten. Zij moesten eerst naar de dokter”. Ja, was mijn reactie, geen wonder dat die rij zo lang was; eerst al de anderhalve meter afstand, hij vulde aan: ‘en wat dacht je van de rolstoelen en de rollators’. Buurvrouw had drie kwartier in de rij gestaan, ze moest naar het toilet. Buiten de locatie waren twee units geplaatst geschikt voor twee toiletten. Het gebouwtje stond op een verhoging, waarvoor een trappetje was geplaatst. “Notabene zonder leuning, vertelde hij verontwaardigd”. En hij schudde zijn hoofd, kon er niet over uit over zoveel onnadenkendheid.

Na de ergernissen en frustraties van ons te hebben afgezet, genoten we van het heerlijke weer op deze winterdag begin februari. Ook Billy had er zo te zien zin in. Met kwispelende staart daagde hij voorbijkomende honden uit om te spelen. “Heb je de weerberichten gevolgd?” , vroeg ik hem. “Jazeker, alles via mijn smartphone, het gaat vriezen a.s. zondag. Kunnen misschien de schaatsen weer uit het vet.” Zijn oogjes begonnen te glinsteren. Er schoot vast een herinnering door zijn gedachten. Ik vertelde hem, dat toen ik 15 jaar was in 1963 ik met mijn eerste vriendje iedere avond op de tennisbaan hand in hand de rondjes schaatste. Wanneer er geen goede redenen waren mocht ik ’s avonds nooit zomaar ergens buiten rondhangen. Tegen deze ‘sportbeoefening” hadden mijn ouders geen bezwaar. Wat een heerlijke tijd was dat! Hij knikte instemmend. “Het was een lange en koude winter in 1963, vanaf december tot begin Maart, 8 Maart begon het te dooien, meende hij zich te herinneren. Op de gracht maakten wij jongens een lange sliert en lieten in een snelle bocht de meisjes achteraan gillen, zij hadden de snelheid en vlogen uit de bocht de sneeuw in”. En natuurlijk was er de Elfstedentocht op 18 januari 1963. Samen bedachten we, dat vanzelf nu ook weer velen de elfstedenkoorts zullen gaan voelen. Bij een beetje vorst begint het bij de schaatsers al te kriebelen. Maar ja, stel…vroegen wij ons af, stel, dat er een Elfstedentocht gereden zal kunnen worden, kan dat dan wel doorgaan? We hadden beiden daar zo onze ideeën over. Waarschijnlijk niet. Wat een teleurstelling moet dat dan zijn. “Een bittere pil, dat corona virus”. Hij floot zijn hond en hij en ik gingen op huis aan. In elk geval hadden we genoten van de buitenlucht en tegelijkertijd de benodigde vitamine D opgedaan.

Ps. Weten jullie nog… levertraan???