Dag vriend

 

Dag vriend

 

Het regent, mijn haar en wangen nat,

druppels vermengen zich met tranen

vloeiend verdriet vanuit mijn hart.

 

Overvallen door het bericht,

evenals bij alle vrienden uit jouw leven.

WhatsAp toont nog jouw gezicht.

 

Digitaal is er nog steeds jouw bestaan,

door foto’s en berichtjes, wat rest zijn de herinneringen

nu je van ons bent heengegaan.

 

Dag vriend

 

“Liefde leeft altijd voort waar het leven eindig is”

Vlinder video youtube

Vlinders in je buik

 

De uitdrukking ‘vlinders in je buik’ wie kent die term niet. En velen zullen die uitdrukking gebruiken wanneer men verliefd is. Het zijn eigenlijk geen echte vlinders. Door het gelukzalige gevoel stuurt het brein signalen naar de maag. Het zijn dezelfde signalen die men beleefd bij angst, alleen door het gevoel van geluk wordt het anders ervaren. Het is maar goed, dat verliefdheid op den duur overgaat in liefde, tenminste dat is de bedoeling, want anders zou ons lichaam met al die adrenaline, overuren maken. Echte vlinders in de buik kunnen alleen maar vrouwen ervaren, en dan voornamelijk zwangere vrouwen. Een baby die zachtjesaan begint te bewegen. Ik voelde het als lichtjes kriebelen, een teken van nieuw leven. Alleen binnen in mijn buik te voelen. Een aai tegen mijn buikwand, een dwarrelen van minuscuul kleine vlindervoetjes. Zoals de haartjes op een arm bijna onzichtbaar mee bewegen door het zuchtje wind van een neerdalende vlinder en de landing de huid doet kriebelen.

Achttien januari 2021 is het Blue Monday (oftewel Depri maandag). De bedenker is de Britse psycholoog Cliff Arnall. Volgens een door hem wetenschappelijk berekende formule zou de derde maandag van de eerste maand van het jaar de dag zijn waarop men zich het meest neerslachtig, treurig, of weemoedig zou voelen. Redenen hiervoor zou de winterperiode zijn, de maandag het begin van de week, vakantie nog ver weg en wat voor oorzaken nog meer te verzinnen zijn. Een remedie hier tegen zou kunnen zijn verliefd worden, vlinders in je buik hebben. Maar daar rept de heer Cliff Arnall niet over.

Maar in deze lockdown periode zijn er voor singles, jong of oud, die een relatie wensen, weinig mogelijkheden om verliefd te worden. Niets mag. Geen kroeg, disco, bioscoop, restaurant, café is open. Komt men in contact met iemand via een datingsite, is er weinig mogelijk om elkaar te ontmoeten. Ja, een wandeling maken en eventueel neerstrijken op een bankje. Ik zou dan in elk geval een plaid meenemen om niet al te koude billen te krijgen. Het is gewoon nog winter en op die anderhalve meter afstand is ook de warmte van die ander niet te voelen. Elkaar verwarmen is uit den boze. Al die maatregelingen nodigen niet direct uit om het verliefd worden aan te moedigen.

Wie wil er nu geen vlinders in de buik? Er zit niets anders op dan te wachten tot het voorjaar en de zomer. Zon en warmte. Dan misschien ook een plaid mee voor op het gras, of de billen verwarmen op het warme zand van het strand. Een vooruitzicht bij meer mogelijkheden voor ontmoetingen, waarin die vlinders in de buik een betere kans zullen krijgen. Blijf moed houden. Eens zal het tij keren.

Vlinder

 

Vlinder

Veilig verblijf ik in mijn cocon.

Een spinsel van zijde rondom mij heen.

Ik zou willen dat ik al naar buiten kon,8

dat het virus snel verdween.

Ik voel me als een harlekijn,

dansend aan de touwtjes, neer en op.

Het wachten krijgt mij niet klein

eens zal ik ontluiken uit deze pop.

Zal ik mijn vleugels ontvouwen,

ze laten drogen aan de warmte van de zon.

De weidsheid weer aanschouwen,

vrij en onbekommerd vliegen zoals het eerder kon.

 

 

 

 

La Casa de...

 

La casa de…

Om televisie te kijken heb ik eigenlijk nooit veel gegeven. Ja, het nieuws volgde ik en volg ik nog steeds, dat vind ik belangrijk. Liever lees ik een boek, of trek de natuur in voor een wandeling. Ik had zo mijn bezigheden door mijn hele leven heen, vooral het vrijwilligerswerk dat ik voor diverse verenigingen en instanties deed. En tot voor kort nog deed. Nu liggen echter door het bekende virus al mijn activiteiten stil. Dat is even wennen. Boeken verslind ik tegenwoordig bij de vleet. En… ik kijk Netflix en volg series. Heb een tv op mijn slaapkamer geïnstalleerd en kan nu casten via een kastje. Ik volg de Crown. Echt een aanrader. Tevens haal ik hierdoor mijn Britse geschiedenis op . Maar de serie La casa de Papel is mijn favoriet. Een bijeengeraapt groepje mensen berooft een bankgebouw. De instelling van de leider, de professor, is om geld van de belastingbetaler terug te geven door heel veel geld te gaan drukken, in ballonnen op te laten en ze dan stuk te schieten. En… vooral er mogen geen doden vallen. Het moet een vriendelijke gebeurtenis worden met verrassend resultaat. Waarbij iedereen natuurlijk wel ongeschonden vrij komt. Maar het bijzondere is, dat door de afleveringen heen duidelijk wordt, dat ook binnen deze, eerst hechte groep, er scheuringen ontstaan. Macht en ontstane verliefdheden maken dat de homogeniteit van de groep veranderd en daardoor het gevaar dat de intentie van de overval in gevaar dreigt te komen. Er is bijzondere vriendschap en omzien naar elkaar, dat ook. Zoals iedereen weet leidt gevaar, of angst tot verbroedering. Ik herinner mij nog de veel gezegde zin na de oorlog: “In tijden van oorlog vindt men wel het geloof, of de kerk”. Steun zoeken bij elkaar.

Ik moet dan denken aan de eerste lock down wegens het corona virus. Mensen stonden op balkons naar elkaar te zwaaien en te roepen. Er werd muziek gemaakt. We ontstaken lichtjes om mensen in de zorg te ondersteunen. Muziekbandjes traden op voor verpleeghuizen. Het gevoel, allen één in de strijd om deze zware tijd goed door te komen. Eensgezindheid was volop aanwezig. Nu, in de huidige lock down, is dat beeld alweer geschiedenis en eensgezindheid totaal vervlogen. Er zijn groepen die onrust proberen te zaaien i.v.m. de opgelegde regels. Er wordt verkondigd, dat het virus niets voorstelt, het maar een griepje is. Ik heb het idee, dat vooral de ontevredenheid overheerst.

Kijk, als mijn kleindochter van elf belt en zegt: “Oma wanneer zie ik je weer? Ik mis jou!” Dan smelt mijn hart. Ik ga er binnenkort naar toe, want liefde kunnen geven en ontvangen hoort bij de mens en het leven. De angst voor besmetting is altijd op de achtergrond aanwezig, maar leven betekent ook elkaar aanraken, omarmen, kunnen knuffelen, elkaar liefhebben. Een mens kan niet zonder.

De grootste angst van de eerste lockdown lijkt nu verdwenen. Het lijkt dat hiermee ook onze saamhorigheid op de achtergrond is geraakt. Dat wil echter niet zeggen, dat er iets is veranderd aan de mensen die voor ons zorgen wanneer wij ze nodig hebben.

“Het goede is wat voor eensgezindheid zorgt. En het kwade is datgene wat voor afgescheidenheid zorgt”  Aldous Huxley      

Langs de Vliet 01 januari 2021

 

Nieuwjaarsmorgen 01 januari 2021

                                            Schelpenpad langs de Vliet

Op mijn smartphone heb ik een app gedownload van Eric Scherder, hoogleraar neuropsychologie. Velen zullen hem wel herkennen van uitzendingen over weetjes van de hersenen op de televisie. De app heet “Ommetje”. Het is geen stappenteller, maar het is wel mogelijk bij thuiskomst de gelopen route te zien, tevens de afgelegde afstand. Het zou Eric Scherder niet zijn, om diverse weetjes na afloop van de wandeling toe te voegen. Nu maak ik regelmatig een ommetje. Het liefst loop ik langs de Vliet, een zijriviertje naar de Oude Maas. Er is een schelpenpad aangelegd en er staan langs de route enkele bankjes. Wanneer je regelmatig dezelfde route loopt, gebeurt het dikwijls dat je dezelfde mensen tegenkomt. Vanmorgen, Nieuwjaars ochtend, zag ik al uit de verte dat het bankje bezet was. En ik wist ook wie. Regelmatig komen wij elkaar tegemoet tijdens een wandeling. Hij met zijn hond. Het is van de toevallige ontmoetingen, dat ik hem ken. Nou ja, eigenlijk ken ik hem niet, weet niet eens zijn naam. Wel van de hond. ‘Billy’. Zo af en toe maken wij een praatje en ga ik naast hem zitten op het bankje. Hij heeft last van étalagebenen en moet zo af en toe rusten, zo vertelde hij mee eens. Ik ga naast hem zitten en wij wensen elkaar alle goeds toe voor het Nieuwe Jaar. En ja, het zal niemand die dit op deze Nieuwjaarsdag leest verbazen, denk ik zo, dat we het over de jaarwisseling hadden. En… het verbod op het afsteken van vuurwerk. We konden er niet over uit, dat er zoveel vuurwerk nog werd afgestoken. Vooral de bijna ‘bommen’ te noemen, waarvan de ruiten rinkelden. We vervolgden onze weg. Hij met “Billy” de andere kant op. Ik ben afgelopen nacht tot twee uur wakker gebleven. Telefoontjes en whatsAppjes van kinderen, kleinkinderen beantwoord. De digitale communicatie geven mij toch het gevoel om mij niet alleen te voelen.

Onverwachte ontmoetingen zoals deze vind ik waardevol. Contact maken met mensen, praten over onderwerpen maken mijn dag goed. En tijdens wandelingen kom ik dikwijls mensen tegen. Niet iedereen houdt van een praatje, maar toch heb ik soms bijzondere gesprekken, bijzondere momenten.

Maar goed, we staan weer aan het begin van een Nieuw Jaar. Wat het ons zal gaan brengen…? Een tijd waarin er zorgen zijn om het verloop van de pandemie, maar ook het klimaat. In wat voor een wereld worden mijn/onze kleinkinderen groot, zeker in deze sterk veranderende tijd. Als individu kan ik er maar het beste van maken. 

 

 

De laatste dag van het jaar 2020

 Zo stil

Een bankje om te rusten.

In de winterzon,

misschien dat hier verliefde paartjes elkaar kusten

toen het zomers in de schaduw kon.

Het bankje heeft haar geheimen bewaard,.

Warme billen, kindervoetjes, opgetrokken benen.

Verdriet, emoties, geluk en liefde vergaard. 

Gesprekken die op de golven van de wind verdwenen.

Vaststaand, op steeds dezelfde plek.

Storm, zon, wind en regen doorstaan.

Jaar in jaar uit nodigt dit bankje uit

om gedachten te laten gaan. 

Ik nam op het bankje plaats vandaag,

het jaar tweeduizendentwintig overdenkend.

Wat overheerst is het virus dat ons nog steeds belaagd

Ik put hoop uit de natuur. Een nieuw jaar is wenkend.

ik wens een ieder een voorspoedig Nieuw Jaar!

Ik vertel jou...

 

Ik vertel jou…

In gedachten verzonken is het net of jij…

Jij… niets veranderd.

Je lacht om mijn mondkapje,

ik praat je even bij.

Over het virus, corona.

De lock down, over de Brexit.

En dat Rutte nog steeds premier is.

Ik vertel jou, dat ik jouw analyses zo mis.

Ik vertel jou over de anderhalve meter afstand,

dat het met Kerstmis nu zo anders is.

En ik vertel jou over de coronamelder app.

Je komt dichterbij,

zeven jaar voorbij in die anderhalve meter stap.

Je omhelst mij in dromenland.

Liefs

Kerstkindje...kerstverhaal Schalkhaar 1942

 

Kerstkindje

Het verhaal wat ik nu ga vertellen zou een Kerstverhaal kunnen zijn. Een kindje wat tijdens de Kerstdagen geboren wordt. Een Kerstkindje zoals een nieuw boreling werd en nog steeds zo wordt genoemd als de baby tijdens de herdenking van de geboorte van het Jezuskind wordt geboren. Maar het verhaal krijgt een andere wending. Het verhaal loopt niet zo gelukkig en bijzonder af als het Bijbelverhaal over Jozef en Maria. Allen kennen we dit verhaal. Het zoeken van de ouders naar een slaapplaats. Uiteindelijk een plek gevonden in een stal te Bethlehem, waar het kindje Jezus is geboren.  

Het was Kerstmis 1942, winterweer en het was oorlog. Mijn grootouders, opoe en opa zoals ik ze als kind altijd noemde, werden verblijdt met hun eerste kleinkind, een jongetje Laurens, geboren op 23 december.  Een ‘Kerstkindje”. Mijn Opa en Oma woonden in het Oosten van het land. In Schalkhaar, waar ook ik ben opgegroeid. Hun dochter woonde zo’n twintig kilometer bij hen vandaan. Op 2^e Kerstdag bezochten de trotse grootouders en mijn moeder de kersverse ouders en bewonderden de nieuwe boreling. Het was koud en het vroor. Lichte sneeuwval had de wegen glad gemaakt. Het maakte de tocht er niet makkelijker op. Maar het was te doen. Ze keerden huiswaarts in de overtuiging, dat alles in orde was met moeder en kind. ’s Nachts om een uur of drie werd er op de deur van de winkel gebonsd. Ze hadden een galanterie winkel. Potten, pannen, bestek, borden en alles wat benodigd is voor in de keuken. Dagelijks trok mijn Opa erop uit om de producten, vervoerd op een kar met daarvoor twee paardjes, in de omgeving aan de man te brengen. Maar dat kon niet meer, omdat de paardjes door de Duitsers ingevorderd waren. Een politieagent uit het dorp maakte hen wakker met de mededeling, dat ze met spoed naar hun dochter moesten vertrekken. Het ging niet goed met haar. Hevig geschrokken en ontdaan door het bericht pakten ze weer de fiets en gingen haastig op pad. Ze kwamen echter te laat. De moeder, hun dochter, was aan een bloeding overleden. De aanwezige huisarts en de baker hadden de bloeding niet kunnen stelpen. Hoewel het nu ook nog weleens voorkomt, dat een moeder in het kraambed overlijdt, komt het tegenwoordig in Nederland gelukkig niet zo vaak meer voor. Maar in de veertiger jaren was de gezondheidszorg geheel anders dan nu het geval is. Pas in de vijftiger jaren kwamen er betere opleidingen voor kraamverzorgsters. Zij verbleven daarvoor vijftien maanden tijdens hun opleiding in een internaat.

Nadat de baker/kraamverzorgster na een aantal weken verzorging van de baby was vertrokken, is het kindje bij mijn grootouders komen wonen. Het zou maar een tijdelijke oplossing zijn, maar uiteindelijk is het negen jaar geworden, dat mijn neefje bij hen verbleef. Zijn vader kreeg een nieuwe relatie waardoor hij na lange tijd weer naar zijn vader terugkeerde. Tien jaar later, hij was inmiddels negentien, geen contact meer te hebben gehad met zijn Opa en Oma, stond hij opeens voor hun deur. In de nabijgelegen plaats was hij opgeroepen voor zijn Dienstperiode. Het weerzien was emotioneel en ik zal het nooit vergeten. Ik was dertien en zag mijn grote neef weer terug. Vijf jaar verschilden wij in leeftijd, maar ik had nog flarden van herinneringen dat wij samen speelden.

 De gebeurtenis was voor mijn grootouders en mijn moeder een ingrijpende belevenis. De pijn en verdriet kon ik nog steeds ervaren wanneer ze het erover hadden. Het overlijden van hun dochter en afscheid nemen van hun kleinkind, die ze negen jaar opgevoed hadden. Uiteindelijk was de hereniging een happy end en heeft het contact zich tot aan hun overlijden voortgezet. Ze hebben zijn huwelijk meegemaakt en de geboorte van een achterkleinkind.    

Nu, in deze kerstperiode is het dan weliswaar geen oorlog, maar zal de beleving van de viering van Kerst in familiekring toch anders zijn, dan we gewend zijn. We worden enigszins in onze vrijheid door het corona virus beknot. Daar tegenover staat, dat we op straat, in het bos, onze gang kunnen gaan. Er is geen spertijd en angst voor oorlogsvoering in de buurt. Geen gebrek aan voedsel. In onze huizen is het warm en we hebben voldoende communicatiemiddelen ter beschikking om feeling te houden met familie en de buitenwereld. Ik zou zeggen tel de zegeningen van deze tijd en geniet van Kerstmis, het feest van het licht.

The Best Christmas Song I've Ever Heard. It Will Give You Chills.

Kerst... 'Het feest van het licht'

 

Kerst…

Het feest van het licht

Buiten is het donker en somber,

binnen is het warm en licht.

Uitziend naar dat grote wonder

de geboorte van het Jezuskind.

 

Samen is nu even voorbij.

Kerst vieren op anderhalve meter.

Stoelen aan tafel blijven vrij,

lege armen, zonder die knuffel om te verwarmen.

 

Lichtjes in huizen, op straten en pleinen,

kaarsjes verwarmen ons hart en maken ons blij.

De warmte binnen in ons zal nooit verdwijnen,

en brengt herinneringen aan verloren dierbaren dichterbij.

 

Germanen leefden het ritme van de natuur.

Vierden midwinter en ontstaken het vuur.

De dagen die na de Kerst weer gaan lengen,

de zon, die het duister steeds verder weg zal brengen.

We laten de donkerte achter ons.

Vervolgen de weg van het licht,

over ongeplaveide paden naar de eindstations,  

met onze blik op een virusvrije toekomst gericht.

 

 

Ik wens eenieder met dit gedicht

een mooi Kerstfeest toe.

En... aan het einde van de tunnel…

schijnt altijd weer het licht.

Blijf Gezond!

Liefs,

Riekie

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De adem van de wind

 

De adem van de wind

Een virus heeft de wereld overvallen.

Licht ons van achteren pootje,

waardoor velen ziek erbij neervallen.

En soms... doodt het je.

 

Waar men zich ook bevindt,

de lucht verspreidt bacillen en aerosollen.

‘Een vijand in de adem van de wind’.

Alleen een vaccin kan ons beschermen tegen het gevaarvolle.

 

De adem van de wind bedoelt het niet kwaad.

Ongewild is de wijze van handelen door de mens 

de oorzaak van het onheil dat ons belaagd.

Virusvrije en schone lucht is nu onze kerntaak.

 

De adem van de wind,

eens weer schoon en virusvrij,

duwt de wolken met een diepe zucht

en laat de zon in ons leven weer vrij.

 

 

 

Zondagmorgen...06 december 2020

 

Zondagmorgen

            Propiac, Vaucluse France  2010

Kerst

Ik word wakker en open mijn ogen. Door het licht wat door de gordijnen kiert, weet ik ongeveer hoe laat het zou kunnen zijn. Rond 08.00 uur, vermoed ik. Ik kijk op mijn horloge en zit er dicht bij, exact is het 08.15 uur. Het is stil. Zonder het geluid van wekelijks verkeer in de verte. Het is de stilte van de zondagmorgen. Ik open de gordijnen, laat het licht binnen. Windstil. Enigszins bewolkt, waar de zon achter treuzelt om tevoorschijn te komen. Aarzelend licht. De daken van de huizen zijn wit. Het ontbreekt nog aan sneeuw, witte watten die zonder geluid te maken neerdwarrelen. Het zou het winterplaatje compleet maken. Een sfeerrijk tafereel. Het doet mij denken aan wintertaferelen die schilders op hun doek in ware weergave afgebeeld hebben. Zoals schilderijen uit de vierde kleine ijstijd, die in 1430 begon en zou duren tot 1830 (Bron: Historiek, André Horlings), maar ook aan afbeeldingen uit de 19^e -eeuwse schilderkunst. En dat niet alleen. Ook foto’s uit mijn eigen archief en herinneringen aan beelden van de besneeuwde tuin, ijskristallen op de takken van de bomen en op het riet bij de vijver. Gedachten aan schaatsen op de ondergelopen tennisbaan en ijsschotsen op de IJssel in Deventer, veroorzaakt door vorst en stroming. 

Zonder buiten te zijn geweest, oogt het koud. De winter is in aantocht, maar binnen is het warm. De kachel slaat steeds aan en ik zie op de daken de witte pluimen van stoom die de kachels van de andere huizen in mijn omgeving uitstoten. In al die huizen verblijven mensen en koesteren de warmte binnen. Velen zullen gisteravond pakjesavond binnen hun gezin gevierd hebben. Opwindend voor de allerkleinsten en knus en gezellig voor de ouders. En voor de gelovigen onder ons bevinden we ons nu in de Adventsweken in aanloop naar de Kerst. Adventus is de Latijnse naam voor Advent en betekent komst. (Bron: Wikipedia}. De komst wordt herdacht van de geboorte van het Jezuskind, zo’n tweeduizend jaar geleden. Vier zondagen voor de Kerst wordt er elke zondag een kaars aangestoken. En op Kerstavond alle vier.

Kerstmis.

Wat is er wat ik zou missen tijdens de aanstaande Kerst? Voor mij veranderd er niet zoveel t.a.v. de familiebezoeken i.v.m. corona. En dan passen we ons toch aan de omstandigheden aan! Het is natuurlijk jammer, dat we niet allemaal tegelijk samen kunnen zijn, maar we kunnen wel plannen maken voor een andere keer, wanneer het allemaal weer kan. Het hoeft niet zo nodig met Kerst. Vrijheid, blijheid. Onveranderd blijft onze hechte familieband, het gehele jaar door. Niet door de uiterlijke schijn, vastgelegd door de smartphone, om de hele wereld maar te laten zien, hoe knus en gezellig het is. En eenzaam? Eenzaamheid zit in jezelf. En ja, er zijn mensen die zich eenzaam voelen. Ouderen en jongeren. Historisch is het misschien zo gegroeid, dat we de Kerstdagen vooral met familie moeten doorbrengen. Dat beeld wordt nog eens versterkt door alle films en reclames over knusse familietaferelen aan lange tafels volop gevuld met diverse gerechten. Je zou je er als single vanzelf eenzaam door gaan voelen.

Vorige week sprak ik een achtenzeventigjarige man. Vier jaar weduwnaar. Hij kon er maar niet aan wennen dat hij nu alleen was. Alleen, in een huis wat steeds groter lijkt te worden en alleen in dat nog steeds aanwezige grote bed. Hij mistte de warmte van zijn maatje, zoals hij haar noemde. De warmte van haar aanwezigheid. Hij mistte de warmte van haar lichaam in dat grote bed. Niet meer koude voeten kunnen hullen in een warm lijf naast hem. “Dat zal ze vast niet zo leuk hebben gevonden”, was mijn reactie. “Nee”, zei hij, en hij moest wel lachen. Maar dat is nu juist hetgeen ik mis. ‘Een kus voor het slapen gaan en elkaar een goede nacht toewensen’. Tegen de Kerstdagen zag hij niet op. “Ik vermaak mij wel”. “Het gemis blijft, maar niet alleen doordat het Kerstmis is”. "En... die ene stoel blijft altijd leeg".

Ik wens iedereen fijne Kerstdagen toe in vooral goede gezondheid. 

Het kind in mij...

 

Het kind in mij…

 

Jaren verglijden,

zoals voetstappen op een deurmat vervagen

Geleefd in veranderende tijden,

met als meetpunt de gevierde geboortedagen.

 

Onveranderd,

is het speelse van eens dat kind

in mijn gedachtewereld blijven bestaan.

Licht als een veertje, dat danst in de wind,

lijk ik vederlicht te kunnen hinkelen op een hinkelbaan.

 

Het is het lijf, dat mijn gedachten remt.

Mijn botten stijf en mijn huid craquelé.

Al zijn de signalen naar mijn voeten licht gestemd

de uitvoering ervan valt niet meer mee.

 

Onveranderd,

blijf ik liefhebben

en maakt het leven mij blij.

Ook wanneer ik oud en versleten ben

is er nog steeds dat kind in mij.

 

 

 

 

 

 

Herinneringen

 Herinneringen

Lege dozen om te vullen,

ik dicht ze aan mijn hersenen toe

en laat elke doos in duisternis hullen

tot het ogenblik er één zich openen wil.

Eén voor één laat ik ze met rust.

Wanneer ik in de spiegel

een herkenning zie

word ik mij van een herinnering bewust.

Verdriet kan ik opsluiten.

Opeens dat onverwachte moment 

ik een aandenken in mijn handen heb geklemd

is droefenis niet meer te stuiten

Zorgen wil ik niet laten overheersen,

er afstand van nemen voor het slapen gaan.

De doos houdt ik gesloten, want na de nacht 

komt er weer een nieuwe morgen aan. 

Een doos voor geluk,

een doos voor alle zorgen.

een doos voor verdriet.

Vele herinneringen opgeborgen 

en toch niet verborgen.

 

Onwetend kind

 

Onwetend kind

 

Een wortel voor het paard.

Een tekening voor de Sint.

Een schoen voor bij de haard.

 

In een pact gesloten

door ouders, grootouders en het gehele land,

blijft de mythe rondom Sinterklaas als geheim opgesloten.

Onverdroten verlangende cadeautjes, 

geschreven in het grote boek van de Sint,

en Piet immer zal blijven strooien met pepernoten.

 

Jij lief onwetend kind...

In alle ernst voorgelogen,

totdat jij, klein kind, de ware toedracht vind,

werd je met al die jaren van plezier, 

toch wel bedrogen.

 

 

Plastic

 

 

Ik voerde de eendjes wat brood.

Hun enthousiasme volgde met veel gekwaak.

Het gevecht onderling om hun trek was groot.

 

Schudde de laatste kruimels uit het plastic zakje.

Opeens dat moment…, dat het uit mijn handen gleed…

van mijn verschrikte gedachten hadden de eenden geen weet.

 

De wind vulde het lege zakje met lucht

en liet het als een ballon neerdalen op het water

met een vederlichte zucht.

 

Luchtig dreef het met de stroming mee,

dat doorzichtige plastic omhulsel,

wat eens zal belanden in zee.

 

 

Klavertje vier

 

Klavertje 4

Vier blaadjes aan een steeltje

in het gras verscholen.

Een hand steelt je,

om jouw bijzondere symbolen.

De perfecte eenheid overmand je.

Voorspoed, vertrouwen,

liefde en geluk

staan voor elk blaadje van dit plantje.

Versierd door parels van de morgendauw,

schitterend wonder in de opkomende zon.

In mijn geluk om het vinden van jou, 

koester ik dit juweeltje, omdat ik het ontdekken kon.

 

Hoop...

 

Voorbij...vier ondenkbare jaren,

waarin macht de heerser overheerste.

Voorbij... het ophitsen, onrust zaaien

en het onjuiste verklaren.

 

Democratie veroverd door het stemmen 

via stembureaus, per post, of mail.

Het verlangen naar verandering niet af te remmen.

 

Joe Biden, een nieuwe  president,

met in zijn vaandel verbinden.

Al jaren politicus, die het klappen van de zweep kent.  

 

Er wachten hem zware taken.

Evenzeer als schrijver, zal hij de juiste woorden weten te vinden,

om aan het populisme een einde te maken.

 

Laat de democratie zegevieren

De maatschappelijke stabiliteit en het fatsoen weer terugkeren

Niet alleen in Amerika, maar wereldwijd.

 

Hoop geeft het leven kracht.

Vertrouwen geven en beloftes houden,

dat is waar het volk op wacht.

 

“Aan het eind is er altijd een nieuw begin”

 

Wenen weent...

 

Wenen... mensen wenen

Vrijheid...

In Europa, 

in haar landen, in haar steden.

De laatste wereldoorlog vijfenzeventig jaar geleden.

Vrijheid...

in geloven, in spreken en in werken.

In het bezoeken van moskeeën en van kerken.

Vrijheid...

Om te recreëren in een café, of  een restaurant,

zonder vrees voor een doodsvijand.

In Wenen, Nice en Parijs,

wenen mensen,

om bloedplassen op straten, pleinen en in kerken,

van neergeschoten dierbaren,

waarvan enkel nog de herinneringen verborgen onder zerken.

Terreur mag ons onze vrijheid niet ontnemen.