Rafels op een zonnige Moederdag

Soms kom je ergens onverwachts terecht waar je niet op gerekend had, niet had gepland, ook niet had verwacht. In het laken waar ik op lag zaten kleine gaatjes van slijtage, maar ook een grotere, net groot genoeg om mijn vinger in te steken en mij wel heel uitdagend aanspoorde het ook te doen. En daarbij het bijzondere geluid te ervaren van scheurend stof, dat aan rafels uiteen wordt gereten. Mijn mede kamergenoten zagen het voorgestelde idee al gebeuren en wachten al met spanning op dit toch wel foute, maar ook ondeugende moment. Op het onherroepelijk aandurven van het vernielen. Heb het niet gedaan. Ondertussen was er hilariteit en ontspanning ontstaan en was de eerste kennismaking een feit. Wisten we door deze aanleiding, met enige humor omkleed, van welk hout ieder zo ongeveer gesneden was. Bovendien verlichtte het onze angst over het verdere verloop van het gebeurde wat geleid had tot deze plotselinge opname. Onderzoeken waren achter de rug en we waren overgeleverd aan omhangen en omgeven apparatuur die ons moest observeren, maar ook het bed liet houden. Vier alleenstaande vrouwen, welke op de vroege zondag waarop Moederdag thuis gevierd zou worden, met spoed opgenomen werden in het ziekenhuis. Single geworden door overlijden, of scheiding van de partner. Voor dat ogenblik waren we genoodzaakt een periode met elkaar door te brengen. Onbekenden die door een gelijkwaardige situatie een binding ervaren. De angst met gelijkgestemden delen door het gegeven van het niet meer hebben van een partner, waarmee op het moment van een noodsituatie overlegd kan worden en er een vertrouwde naaste is die je bijstaat, voor je zorgt. 

Er ontstonden verhalen over de voorbereiding voor deze dag, waarop bezoek van kinderen werd verwacht en naar uit werd gekeken. Dat het nu zo anders dan verwacht was verlopen. Een gebakken appeltaart, welke nog stond af te koelen op het aanrecht in een leeg huis. Een pan soep waarvan het vlees nog stond te trekken op het fornuis en het vuur eronder door de ambulance broeder was gedoofd. Maar ook verhalen over de rafels in hun leven van het verleden. Ontstane scheuren onherstelbaar voor eventuele reparatie, maar ook scheuren welke de tijd gegeven was om te herstellen. Dit allemaal ontstaan naar aanleiding van een simpel gaatje in een versleten laken. Want vroeger….scheurden we lakens in repen….enz. enz., eens vroeger….. Daardoor kwamen herinneringen boven van persoonlijke belevenissen in een lang verleden. 

Ik werd al gelijk bestempeld als de jongste, mijn buurvrouw was de oudste en had reeds de geweldige leeftijd bereikt van 91. Zij had haar leven voltooid vertelde ze. Niets kon meer gerepareerd worden, alles was stuk en met diverse hulpstukken werd haar leven in stand gehouden en gerekt. Maar haar wijze van vertellen, op zo’n sprankelende , maar ook met van kennis doorspekte manier deed ons boeiend luisteren. Ze was verdrietig omdat ze met de arts had besproken haar leven te beëindigen. “Het is hard, zei ze, de realiteit van het definitieve einde nu hardop uitgesproken te hebben”.

In de loop van de middag stroomden bloemen op onze kamer binnen, meegebracht door de op bezoek komende kinderen waarvan sommigen al vroeg uit bed waren gebeld. Bijgekomen van de schrik waren ze even naar huis gegaan en teruggekomen met de gift om toch dat tintje extra van liefde te betonen aan hun moeder. De geuren en kleuren vervingen de reuk van een ziekenhuis. Het vrolijkte op en deden soms even het vervelende van onze eigen narigheid vergeten.

Met mij is het goed. Bij mijn ontslag met diepe meelevende gevoelens afscheid genomen van mijn onbekende, maar toch ook weer bekend geworden kamergenoten die door een gedeelte van hun levensverhalen gedeeld te hebben, elkaar hebben gevonden in een onverwachte omgeving en situatie.

Een bijzondere Moederdag, op een bijzondere plaats met veel liefde van kinderen voor hun moeder omringd.

“Het beste wat een moeder aan haar kinderen kan geven, is het geschenk van haar tijd”

Liefs,

Een verhaal....door mij verteld

Een verhaal…..

Mijn grootouders, van mijn moederskant, geweldige mensen, heb er dierbare herinneringen aan. Ik heb na de oorlog 7 jaar met mijn ouders bij hen ingewoond. Het verhaal wat ik ga vertellen behelst de periode van de oorlog en de jaren daarna. De meegemaakte belevenissen tijdens 1940-45 werden dikwijls aangehaald, gewoon aan de keukentafel door mijn grootouders en ouders. Ik was nog jong, drie jaar na de bevrijding geboren, toch heb ik veel meegekregen van de impact welke alles op hen gehad heeft. Het zijn niet alleen de verhalen, die indruk op mij maakten, maar het was vooral de sfeer en de emoties van ongemak en verdriet die ik toentertijd geproefd heb, waardoor Ik het ontroerende belevenissen vond en naarmate ik ouder werd begon ik me er steeds meer in  te verdiepen, ze te combineren met mijn ervaren gevoelens als klein kind. De wederopbouw verliep in eerste instantie traag. Van alles, was er tekort, bovenal woningen. Als 5 jarige kan ik mij nog heel goed herinneren de resten van puin welke de bombardementen op gebouwen in Deventer hadden aangericht. Mijn verhaal gaat over angst, vreugde, verdriet, geboorte, overlijden, maar ook over liefde.      

Mijn Opa en Oma woonden aan de rand van het dorp in de omgeving van Deventer in een vrijstaand huis. Er was aardig wat grond rondom het huis. Een groentetuin, een appelboom achterin, waar mijn Opa voor mij een schommel aan een tak had gemaakt, diverse schuren, een stuk weiland. Het huis staat er nog, ben er nog diverse keren langs gereden, echter, ik moest mijn herinnering aan de grootte van zowel huis, zowel als tuin aardig bijstellen, toen ik het voor de eerste keer als volwassene weer zag. Het was allemaal niet zo groot. Toch woonden er drie jaar na de oorlog twee gezinnen, waarvan de voorkamer ook nog diende als winkel, waar galanterie producten verkocht werden. Jaren voor de oorlog trok mijn Opa met paard en wagen erop uit om zijn waar in de omgeving aan de man te brengen. Potten, pannen, keukengerei. Gedurende de oorlog werd het hem onmogelijk gemaakt, doordat de paarden in beslag genomen werden. Mijn Opa was een sigarenroker, echter tijdens de oorlog was er geen tabak meer te verkrijgen. Vindingrijk als hij was, is hij zelf tabaksplanten gaan verbouwen. Ik zie nog de tabaksbladeren hangen in de schuur.

Mijn ouders hebben elkaar ontmoet in 1944. Wanneer er een ophanden zijnde bombardement, of gevechten aan kwamen, werden ze gewaarschuwd om te vluchten. Mijn vader woonde met zijn familie op een boerderij in een dorpje aan de IJssel 30 km verderop. Ook zij moesten voor een periode hun boerderij voor hun eigen veiligheid verlaten. Mijn moeder en ouders vonden een schuilplaats bij een boer en daar troffen zij elkaar en zijn verliefd geworden. Dicht tegen elkaar aan, in een schuilplaats  gemaakt door de boer in een berg met bieten. Ik probeer me nog steeds een voorstelling te maken hoe dat er uit moet hebben gezien. Ik vind het nog steeds een bijzondere ontmoeting.  

Mijn vader heeft me dikwijls verteld hoe spannend het was wanneer hij de afstand per fiets aflegde om mijn moeder te ontmoeten. Ook werd hij gedetacheerd om voor de TOT te gaan werken. Te voet moesten ze naar Apeldoorn. Een hele kolonne mannen. Hij vertelde, dat hij zich steeds meer liet zakken in de rij, een maisveld zag, over de sloot sprong, waarna hij zich uit de voeten maakte. Ook in dat jaar kregen mijn grootouders hun eerste kleinkind. Echter hun dochter overleed in het kraambed na de geboorte. Geluk en intens verdriet zo dicht bij elkaar, waarbij de omstandigheden daar nog een extra stempel op drukten. De baby werd voor de verzorging door de vader bij mijn Oma en Opa ondergebracht en heeft bij hen tot zijn 9^e jaar gewoond. Mijn “grote” neef, mijn speelkameraadje.

Vlak voor de bevrijding, waren de Canadezen in opmars. Omdat er hevige gevechten verwacht werden, moesten ze opnieuw vluchten. Bij terugkomst vonden ze hun voorgevel volkomen in puin. Waar ze erg van schrokken en onder de indruk van waren, was dat ze twee gedode Canadese soldaten tussen het puin aantroffen. Jaren later in hun verhalen beroerde hen dat iedere keer weer.

Twee jaar na de oorlog trouwden mijn ouders. Het huis was weer hersteld, op de bovenverdieping was woonruimte voor hen gecreëerd.

Zo zullen er talloze verhalen door onze generatie verteld kunnen worden. Mijn schoonouders die op hun boerderij een schuilplaats boden voor gevluchte Joden uit Amsterdam. De angst en de spanning voor ontdekking wat dat voor hen meebracht, zijn belevenissen waar we door hun wijze van vertellen een beetje een idee van hebben gekregen.

Ik blijf mijn verhaal vertellen, bovenal om te beseffen hoe waardevol in vrijheid leven is. Maar vooral het belang om te blijven gedenken.  

Liefs,              

Lentekriebels

Lentekriebels

“De lente is het geluk in de lucht”  Diane de Beusacq

Lentekriebels geven ons een goed gevoel, de steeds krachtiger wordende zon geeft ons energie. Vitamine D wordt aangemaakt in ons lichaam waardoor serotonine en dopamine onze hormonen activeren die van invloed zijn op ons geluksgevoel. We willen naar buiten, frisse lucht, dingen ondernemen. We kunnen de lente voelen, lucht ruikt naar lucht.

Geen winter duurt eeuwig, geen lente slaat haar beurt over. Het is een cyclus die zich herhaalt, ieder jaar weer. Iedere keer weer nodigt het voorjaar ons uit tot het maken van een nieuwe start. We zien het rondom ons heen gebeuren, vogels die hun nestjes bouwen, een geboortegolf onder de dieren, lammetjes die al vroeg in het voorjaar geboren worden, bloesems aan de bomen en bollen die in no-time uitbloeien tot prachtige bloemen. Maar ook zelf gaan we aan de slag. We maken ons huis schoon, of geven het interieur een ander kleurtje. De tuin wordt aangepakt en we kopen plantjes en bloemetjes voor rondom het huis, of voor op het balkon.

Hoe meer zonlicht, hoe meer hormonen, waardoor ons gevoel meer open staat voor het aangaan van nieuwe relaties. De wens naar het samen zijn neemt toe. Vlinders in de buik, zoals wij dat zo mooi noemen. Illusies die we maken van het werkelijk als single weer samen te kunnen zijn. Dat is wat lente met onze gevoelens doet. Lente houdt een belofte in, een nieuw begin van alle leven. Illusies en dromen mogen we hebben en in het uitvoeren van onze plannen brengen we onszelf in de gelegenheid ze ook uit te laten komen.

We halen contacten van vrienden weer aan. Wat is er heerlijker om samen neer te strijken op een terras en genieten van de warme zonnestralen. Zoals ook wij gedaan hebben, mijn kleinkinderen, schoondochter en ik afgelopen week. Een aantal dagen bij Oma logeren in de voorjaarsvakantie. Buiten gezeten op een bankje in diergaarde Blijdorp onze broodjes op eten. Ondertussen genieten van het buitenzijn, de heerlijke temperatuur en de gesprekken van de kids over de indrukken die ze ervaren. Het lentegevoel! Maar vooral het samen zijn.

Mijn kleinkinderen zijn gisteren weer vertrokken Vandaag is het puinruimen. Het lijkt bijna op een grote schoonmaak van het voorjaar uit te draaien. Tijdens het opruimen voorwerpen tegenkomen die bij mij onveranderd op dezelfde plaats blijven staan, maar ik nu ergens anders tegen kom. Weer herinneringen tegen kom van een gesprekje van mijn kleindochter over een zeepje wat ze mee had genomen van het toilet. Ze vond het zo schattig. Ik bewaar soms voorwerpen met een voor mij belangrijke aanleiding best lang. Dit zeepje, een hartje, is verpakt in tule met een roze lintje. Ik vertelde haar dat haar papa en mama het mij hadden gegeven bij haar geboorte. “Toen was ik nog heel klein zeker!”. Waarop we met zijn allen een Dvd hebben zitten bekijken van 7 jaar geleden.

Kist met speelgoed van mijn kinderen kan weer naar zolder. Maar ik heb beloofd, dat het gebouwde fort van Playmobil en al de poppetjes boven mag blijven staan tot de volgende keer. Speelgoed waar mijn jongens mee hebben gespeeld kunnen ook de kleine dametjes bekoren. Maakt dus niks uit of het nu voor jongens, of meisjes bedoeld is, of was. Het gaat om de fantasie.

Nu, ik ga weer aan de slag na een deel van mijn belevenissen van afgelopen week verteld en mijn lentegevoel beschreven te hebben. De vingertjes achtergelaten op diverse plekken weg poetsen, maar de herinneringen aan een mooie en leuke week in de lente blijvend opgeslagen zijn.  

“illusies zijn de vlinders van de lente van het leven” Peter Sirius

Geniet van de Lente…..

Liefs,

ik heb een droom....i have a dream ABBA

Happy Easter

“Je bent niet alleen”

Het thema van The Passion dit jaar. Edwin Jonker zal als speler van Jezus , zoals de laatste uren van Jezus op de berg Getsemane, niet eenzaam, of alleen zijn. Hij zal omringd worden door duizenden bezoekers, gelovigen en niet gelovigen. Iedereen, of bijna iedereen kent globaal wel het verhaal uit de Bijbel over het sterven en de opstanding van Jezus. Pasen is een Christelijk feest, toch weten veel mensen niet meer waarom Pasen gevierd wordt. Voor velen zijn het vrije dagen, een lang weekend om uitstapjes te plannen. En eieren, veel eieren. Volgens Germaanse traditie werden in de vastentijd eieren als symbool van vruchtbaarheid in de akkers gestopt. Die oude eieren werden met Pasen opgegraven, welke niet meer eetbaar waren werden versierd. Eieren versieren en verstoppen doen we nu nog steeds, ter vermaak van veel kinderen. Ik kan me nog uit mijn jeugd herinneringen, dat er 1^e Paasdag veel eieren gekookt en gegeten werden, maar niet eerst door met elkaar eiertje te tikken Het ging er om wie het langst zijn ei heel hield. Er waren trucjes voor, de bolle kant eerst, of de spitse kant, maar dat ben ik vergeten.

Ik ben opgevoed in een niet streng katholiek gezin. 40 dagen voor Pasen kregen we een trommeltje en daar moesten we de snoepjes die we kregen bewaren tot de Pasen. Als we die al kregen, want zoveel kregen we niet te snoepen. We moesten vasten! Het behoren eigenlijk 46 dagen te zijn, maar de zondagen worden niet meegeteld, omdat dat Feestdagen zijn en dan hoef je niet te vasten. Verder heb ik niet zoveel meegekregen, dat er echt gevast werd. Misschien dat mijn vader zijn borreltje, of sigaretje even liet voor wat het was, of mijn moeder misschien wel geen suiker gebruikte, of iets dergelijks, het is mij in elk geval niet opgevallen. Geen TV kijken was nog niet aan de orde, evenals het gebruik van Sociale media, de smartphone bestond toen nog niet. Gelovigen van nu zullen vast wel de modernere middelen gebruiken om zich in deze periode iets te ontzeggen wat men graag wil.

Door dat snoeptrommeltje gaven ze mij in elk geval mee, dat ik mij bewust werd van de lijdensweg van Jezus. Het geloof in ons gezin hoorde er gewoon bij. Mijn leefomgeving was katholiek en ik bezocht een katholieke school. Mijn ouders hadden zich als opdracht gesteld, de kinderen dit geloof mee te geven en wat ze er als volwassenen nog mee deden, was niet meer hun zorg. Wel belangrijk was wat de omgeving ervan vond. Namelijk in de omgeving bekend staan als een goed katholiek gezin.

Dankzij de opvoeding door mijn ouders weet ik wat Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Stille Zaterdag inhouden. Ik ben ze dankbaar, dat ik door hen die kennis heb opgedaan. Christelijke Feestdagen vier ik al lang niet meer als zodanig en Pasen zal ik vieren als dagen om iets leuks te ondernemen met mijn kinderen. Maar op Witte Donderdag kijk ik naar The Passion. Het geloof in mijn opvoeding zal er ongetwijfeld toe bijdragen, dat het verhaal mij intrigeert, maar ook hoe in dit spektakel, want dat is het, de liederen van deze tijd in dat hele oude verhaal verweven worden. Bovenal vind ik het opzienbarend dat zoveel duizenden mensen, eendrachtig, zonder haat, of agressie bijeen zijn, en allen dezelfde gevoelens delen. Dat alleen al is wat The Passion teweeg brengt.

Ik wens alle lezers Fijne Paasdagen toe.   

    

verwonderen

"Carolien.....HELP!"

“Carolien….HELP!….”Onze minister president die even de draad kwijt was. Zo menselijk. Ik denk haast dat het meer stemmen oplevert dan al zijn mooie woorden tijdens de campagne. Het zal hem nog lang achterhalen. Ik kan me nog herinneren, lang geleden toen ik nog dacht de wereld te kunnen veranderen, dat ik tijdens verkiezingen op de lijst stond van “Gemeentebelangen”. In een volle zaal zat ik met anderen van de partij achter een tafel en was aan de beurt mijn woordje te doen. Het ging goed totdat mijn man binnenkwam en ik volkomen het vervolg van mijn verhaal kwijt was. Wat de toehoorders in de zaal van mijn uitleg vonden, was op dat moment voor mij van minder belang, maar wel wat mijn man er van vond. Het kwam goed en het komt ook altijd weer op zijn pootjes terecht, net zoals bij Premier Rutte.

Het is dikwijls juist het menselijk aspect wat een rol speelt. Kijken we vaak niet eerst naar de mens zelf, wat er achter dat mooie koppie, of lichaamstaal zit. Heeft iemand een charismatische uitstraling, straalt hij leiderschap uit, een blik wat vertrouwen geeft, veelal zijn dit de eerste kenmerken die we van belang achten. Daarna komt pas de inhoud van de doelen waar hij/zij voor staat. Natuurlijk is dat laatste van belang, echter de indruk van een persoon die ons vertegenwoordigd staat dikwijls vooraan in onze beleving, van onze aandacht. Vandaag gaan we stemmen voor de Waterschappen en de Provinciale verkiezingen voor de 1^e Kamer. Voor velen is het stemmen voor de Waterschappen een ver van ons bed show. Ik ga hier niet verder op in wat we van die organisatie in het algemeen vinden. Grotendeels komt dat , omdat we moeten kiezen voor personen die nauwelijks bij ons bekend zijn. We hebben er geen gezicht bij. Eens in de zoveel tijd treden ze voor het voetlicht. Te weinig om ons een indruk te geven van zijn/haar menselijk zijn, om daarna het aspect van waar hij/zij voorstaat te moeizaam wordt om nog te gaan te ontdekken. Ja, we kunnen ons inlezen, maar dan nog blijft die menselijkheid achterwege. We missen die eerste indruk. Het is een nietszeggende naam waar we op stemmen. Ongetwijfeld zijn er kiezers die van de hoed en de rand weten en de mens achter de naam kennen. Maar het gaat mij om de algemeenheid in wat wij als volk veelal ondergeschikt in het kiezen van de Waterschappen vinden om hiervoor naar de stembus te gaan. Het is de onbekendheid van de mens, werkend voor die organisatie die ons de das om doet.

Maar goed, vandaag kunnen we en vooral niet te vergeten, mogen we stemmen. Ik blader nog wel eens door de diverse namen. Eén zal de “gelukkige” zijn. Het zal wel goed komen. Ik heb in elk geval mijn stem uitgebracht.

“Voordat je spreekt, moet men van je gezicht af kunnen lezen, wat je wilt zeggen”

Marcus Aurelius

Liefs

Christchurch

“Heb een mens lief, met je hart, je ziel en je verstand, zoals je jezelf lief hebt”. Vanmorgen het droevige bericht: 49 mensen overleden. Doodgeschoten door één persoon in Christchurch. Liefde?! Liefde voor wat? Ik zie het in zo’n geval als een omgekeerde liefde van iemand, namelijk het zichzelf lief hebben boven alles en iedereen. Door egoïsme geleid een doel, een ideaalbeeld wil bereiken. Ook de werkelijkheid heeft verloren in het liefhebben van de medemens. Een bewustheidsvernauwing ondergaat in het eigenbelang om in zijn eigen behoeften te voorzien. Ik probeer het te begrijpen, maar het is niet te begrijpen. Hoe ondoorgrondelijk een mens kan zijn, komt hier maar eens weer naar voren. Al onze mooie verhalen over liefde, vallen in het niet bij het verdriet van al degenen die een geliefde hebben verloren bij deze aanslag.

Raketaanval op Tel Aviv, als reactie honderden raketten afgevuurd door Israël. Geweld overal om ons heen. Her en der mensen hiervoor op de vlucht slaan. Niet alleen oorlogsgeweld, maar ook geweld in taalgebruik en misleidende berichten en video’s op sociale media, om zogenaamde goede intenties . Mensen beschadigen elkaar, om maar hun gelijk te halen. Met welk doel? Zichzelf een goed gevoel geven, zichzelf verrijken naar een hogere positie? Vaak ben ik teleurgesteld in de mens. Streven we in al onze beslissingen, in de politiek, in het belang van onze aarde, in  het wereldgebeuren wel het maatschappelijke belang na, of is alleen maar de overwinning belangrijk? De beste zijn. Wij hebben gewonnen! Het lijkt mij wel of het egoïsme van de mens altijd op de loer blijft liggen.

Dikwijls zou ik wensen, dat mensen de liefde voor elkaar wat meer op de voorgrond zouden willen stellen. Er een machtige leider zou opstaan, wie voorbijgaat aan het egoïsme, die ons verdwaalden op het goede spoor leidt. Zijn eigen behoeften opzij zet en handelt op eigen niveau met die ander. Want uiteindelijk hebben we leiders en regels nodig om in het gareel te blijven.

Een machtige leider met goede intenties, maar zelfs de president van de VS, welke een grote machtspositie heeft in de wereld,  leidt ons niet naar het juiste pad. Je zou haast aan een God gaan denken, helaas heeft ook het geloof daarin ons tot diverse oorlogen geleid. En het tweede gebod: “Heb uw naast lief als uzelf”….”Als”…je dan meer van jezelf gaat houden, dan van die ander….waar leidt dit dan toe…..

Ik weet het ook niet. Op dit moment ben ik alleen maar verdrietig om wat mensen elkaar aan doen.

“Te leven is een gunst. Te weten hoe is een kunst”

Toon Hermans

Liefs

         

Mijmeringen

De gedachte waarvoor de tijd rijp is, leeft ongeweten in allen, maar baant zich door de dunste plek, door de gevoeligste plaats haar weg naar buiten.

Harry Mulisch

“Ik begin op leeftijd te geraken”. “Mijn toekomst wordt steeds kleiner”. Het was een mijmering die vanmorgen bij het wakker worden door mijn hoofd ging. Zomaar even voorbij flitste. Wanneer je er geen aandacht aan schenkt kan die vluchtige strofe ook zo maar weer verdwijnen. Maar ik lag nog heerlijk, het was nog donker en ik had in de vroege stilte alle tijd om de overpeinzingen over het leven, gebeurtenissen in mijn leven toe te laten, ineen te laten vloeien, zoals ze bij mij op kwamen. Hoe prachtig de evolutie is van ons bestaan, het hele leven op aarde, reeds miljoenen jaren geleden ontstaan, waarvan ik maar een heel klein deeltje hier op deze aarde mag doorbrengen en meemaken. Zo’n pietepeuterig klein stukje in al die miljoenen jaren. Het lijkt bijna te verwaarlozen. Als kind ervaar je honderd jaar, als een bijna oneindig beeld, ver weg in de toekomst. Nu, alweer 19 jaar geleden hebben we de 2^e millennium overgang meegemaakt. Ik vond het bijzonder. Wanneer ik dan naar dat getal van 19 jaar geleden kijk, toch al een tijdje geleden, lijkt het mij, of het nog maar net in het voorbije verleden heeft plaatsgevonden. Raar wat herinneringen in de tijd met onze belevingen doen. Maar mijn 100 komt nu in sneltreinvaart naderbij. Mijn gedachten dwalen af, naar de tijd van “vroeger”. Dat ik dacht iets van belang voor de gemeenschap te kunnen betekenen, maar vooral dat mijn inzet zou bijdragen de wereld te kunnen veranderen, te verbeteren. Die denkwijze, is echter al lang verleden tijd. En ik ben geen Albert Einstein, bekende dichter, of schilder, of een andere beroemdheid geworden die daarmee de geschiedenisboeken in gaat.

Het wordt langzaamaan lichter in mijn kamer en zie de contouren op een foto van mijn grootouders steeds duidelijker. Nu hoef ik die foto helemaal niet helder te zien, de gezichten staan op mijn netvlies gegrift. Zeven jaren van mijn jonge jaren met mijn ouders bij hen ingewoond.  Altijd een goede band met hen gehad, zij voelden als een tweede vader en moeder.  Alzheimer. Het is een foto van hen samen toen ze 65 jaar getrouwd waren, op dat moment was mijn Oma al ziek. De herinneringen bij het zien van die foto doen me dikwijls die laatste jaren van hen weer extra beleven. Wat me in het bijzonder bij is gebleven, is het trieste beeld van mijn Oma, die door mijn Opa               ’s nachts van straat werd gehaald, omdat ze zich niet thuis voelde in haar eigen woning , maar vooral haar eigen man afweerde, omdat ze hem niet als haar echtgenoot herkende. Soms bekruipt mij het gevoel, een soort angst, als ik maar niet net als Oma……… soms…..

 Het leven is kort, maar ook vluchtig. Vluchtig in die zin, wat vandaag interessant, belangrijk wordt geacht, is morgen al weer verleden tijd, omdat er alweer ander nieuws is, wat onze aandacht vraagt. De tijd van de digitale communicatie! Voor onze jongeren allemaal normaal, maar wij ouderen hebben andere tijden gekend. Toen was de wereld in onze beleving ook groot, maar verder weg. Nu worden we haast verpletterd door de berichten in de media. Berichten en nieuws van over de gehele wereld, we worden ermee overspoeld. Met daaropvolgend de diverse praatprogramma’s welke ons de meningen van verschillende genodigden voorschotelen. Gelukkig kunnen we selecteren, wat ook nodig zal zijn, omdat we toch niet in staat zijn om overal aandacht aan te schenken en zeker niet de hele wereld op onze schouders kunnen nemen. Vooral de sociale media spelen tegenwoordig een belangrijke rol, en… waar we haast niet meer onderuit kunnen om daar aan deel te nemen. Juist hierdoor blijven we op de hoogte van het wel en wee van kinderen, familie en vrienden. Kaartjes sturen we steeds minder. We zetten digitaal een felicitatie op Facebook, of Twitter. Verzenden is goedkoop, makkelijk en snel. Een persoonlijk contact via de telefoon kost tijd en geld, dus sturen we een WhatsApp. Knuffels, hartjes, kussen geven we elkaar digitaal. Worden we van al die communicatiemogelijkheden nu gelukkiger? Ik geloof er geen barst van. Zoveel contacten, zoveel zogenaamde “vrienden” en dat dienen we dan ook allemaal te onderhouden, maar vooral is er die angst dat we iets zouden kunnen missen. Resultaat een jachtig bestaan, wat ons leven nog veel korter doet lijken, dan het al is. Laat mij die knuffel voelen. Laat mij een kus terug kunnen geven, zodat ik die warmte ervan kan ervaren.   

Als vrijwilliger draag ik nog steeds mijn steentje bij, echter in het grote geheel voel ik me soms heel erg nietig. Is die inzet dan nuttig? Jazeker, hoe klein ook, elke bijdrage is waardevol. Bij alles wat je onderneemt ontstaat een vervolg, ook al is het niet altijd direct zichtbaar. Ik probeer op mijn eigen manier een bijdrage aan de gemeenschap in mijn nabije omgeving te leveren. Fijne, persoonlijke contacten met kinderen en kleinkinderen te onderhouden. Dat is wat mijn leven inhoudt geeft, bovendien ook voldoening geeft en ach… in die geschiedenisboeken belanden is dan minder van belang. En de wereld verbeteren laat ik nu aan de jongeren over.

Zoals een stroom onstuimig voorgaat en niet wederkeert, zo gaat het leven van de mens voorbij en komt niet terug. Zelfs hij die duizend jaren leeft zal sterven en vergaan.

Boeddha

Spring is in the air

Ga Niet Weg Van Mij

Doelstellingen

Klussen

Ik heb mezelf doelen gesteld en die moet ik ook weer van mijzelf binnen een termijn halen. Hoewel, de marge van tijdsverloop kan ik natuurlijk zelf bepalen. Het is niet zoals in een bedrijf, dat er financiële consequenties aan vast zitten. En ik ben maar alleen, dus niemand zal mij met een stok achter de broek aan zitten, omdat ik niet het bedoelde resultaat bereikt heb. Ja, met al mijn doelstellingen mis ik toch wel iemand om mee te kunnen delen. Want dan zou het maar de helft zijn, of nou tenminste een groot deel. Ik wil best wel toegeeflijk zijn, als de andere helft van mij ergens een hekel aan heeft, die extra klusjes doe ik dan uit liefde er wel bij. Ik noem het expres de andere helft van mij, die partner van mij, als hij nu zou bestaan. Fifty, Fifty, is samen één. En dat heb ik altijd het mooie gevonden aan het twee-zijn. Ieder zijn ding, taken waren verdeeld en je had altijd de mogelijkheid om hulp aan elkaar te vragen. Dat zou trouwens ook een doelstelling kunnen zijn: Een Lief. Binnen welke termijn? Nou laten we die marge maar breed houden, dan kan ik me er tenminste geen buil aan vallen.

Het voorjaar komt eraan en ik heb zelfs een planning gemaakt hoe ik die doelen het beste kan halen. Een schema van voorbereidingen, werken uitvoeren en voltooien. Het begint zo wel meer op een bedrijfje te lijken, waar ik als Zzp-er de leiding van heb. En ik heb het nog druk ook, ik moet het in mijn eentje zien te rooien. Dit komt allemaal wel heel erg indrukwekkend over, maar dat valt wel mee hoor. Soms heb ik wel eens een schop onder mijn achterwerk nodig, die krijg ik nu niet, dus maan ik mijzelf maar aan. Ik ben een geëmancipeerde vrouw, wat ik kan, doe ik allemaal zelf, maar er doen zich klussen voor waar ik minder handig in ben en dan echt wel een handige man in mijn omgeving zou wensen. Trouwens mannen, zowel als vrouwen hebben hun eigen handigheidjes en ben je met twee dan kan het elkaar goed aanvullen. Soms heb ik gewoon ook een hekel aan bepaalde klussen. Laat ze dan maar liggen totdat het moment komt, dat ik er toch niet meer onderuit kan. En die klusjes had ik dan graag aan die andere helft willen uitbesteden. Meestal zijn dat ook werken waarvan ik niet goed weet hoe ik het moet aanpakken. Het materiaal niet ken wat ik nodig heb, er ook nog nooit mee heb gewerkt. Toch begin ik er dan aan, waarbij het soms ook grandioos mislukt. Waar gehakt wordt vallen spaanders, denk ik dan maar. Word er ook wel eens wanhopig van. Ben nu met een klus bezig, die ik vorig jaar verprutst heb. De kit die ik had trachten aan te brengen ben ik nu aan het verwijderen, om opnieuw te kunnen beginnen. Maar ik heb met het pistool geoefend en heb goede moed, dat het mij gaat lukken.

Ik heb al wat doelstellingen gehaald en van mijn lijstje afgestreept. Voor de rest heb ik goede moed, wat gebeuren moet, moet nu eenmaal gebeuren, dus het komt wel allemaal goed. Zeker met het voorjaar en de zomer in het vooruitzicht. Echter bovenal, ik heb de tijd aan mezelf. En wie er helpen wil is altijd welkom, zo is het dan ook wel weer.

Valentijnsdag

Dag van de Liefde

Vandaag geen lief

die mij een bloemetje brengt

mij met een ontbijtje verwend

of zijn hart aan mij schenkt

doch al even gelée

verraste mijn lief mij eens

met een klein plantje

Convallaria majalis

Klokjes met geurende bloemetjes

symbool voor zuiverheid, prilheid

oprechtheid en discretie

Ieder voorjaar wanneer ik ze weer zie

denk ik aan dat ene plantje,

wat mij in haar geuren

iedere keer weer doet beleven

de herinnering aan de boodschap van geluk

eens door mijn lief aan mij gegeven

Het Lelietje der Dalen

St-Valentin 2019 (Chanson d'amour en ''Langage Lumière'')

U2 - With Or Without You

SVS Schalkhaar "De Wijtenhorst"

Voetbalelftal SVS Schalkhaar op het sportcomplex "De Wijtenhorst" aan de Wijtenhorstkampweg. Foto jaren zestig. Vlnr: Henk van de Liende, Geert Groot Koerkamp, Jo de Lange, Frans Husken, Wim Huis in 't Veld, Antoon Berghuis, Hans Kempers, Herman Sanders, Jan Berghuis, ?, Henk Jansen.

SVS Schalkhaar begin 50er jaren

Voetbalelftal SVS Schalkhaar op het voetbalveld aan de Kon.Wilhelminalaan, tegenover R.K.School. Foto jaren vijftig. Staande vlnr: hr.Immink (coach-trainer), Jan de Brouwer, Geert Wientjes, Geert Groot Koerkamp, Herman Rodijk, Antoon Jans, Antoon Berghuis, Henk Jansen; vóór: Jan van Dijk, Hannes Haverhoek, Jacob van Dijk, Johan Stegeman, Geert Blokvoort.

"Harten Heer"

“Harten Heer”

Ik had mij er al enkele dagen op verheugd. Wij hadden met onze groep vrienden gepland om de grootste kermis van Nederland te bezoeken. Ons gezelschap bestond uit 5 singles en één stel: Gijs en Hanneke. Gijs een 60 jarige lange blonde man, ex-rechercheur en Hanneke, een volslanke brunette,  werkte in de verzorging. De mannen, Sjoerd en Marcel en de vrouwen Dinie (mijn vriendin), ik en Ina. Allen woonden we in dezelfde wijk aan de rand van een grote stad en al heel lang bevriend en vertrouwd met elkaar. Door overlijden en scheidingen is onze groep wat uitgedund, maar heeft geen invloed op de onderlinge verhoudingen en vriendschap. Sinds de kinderen de deur uit zijn en de meerderheid nu single, zoeken we elkaar wat vaker op. Af en toe spelen we een spelletje kaart “Skip-Bo” en maken er dan een gezellige avond van. We kennen elkaar door de voetbalvereniging in onze wijk. Jaren geleden elkaar treffend, staand langs de lijn, kijkend naar onze voetballende kinderen. Gijs en ik hebben een periode samen in het bestuur gezeten. Hij als voorzitter en ik als penningmeester. Geregeld zagen wij vrouwen elkaar langs de lijn en in de kantine, wanneer de toen nog redelijk jonge mannen hun wedstrijdje speelden. Marcel,  een vriendelijke, wat gezette weduwnaar was van beroep ICT-er geweest en een computerfreak. Nu op 65 jarige leeftijd heeft hij van zijn beroep zijn hobby gemaakt, waar wij dankbaar gebruik van maken om zijn hulp in te roepen wanneer één van onze computers weer eens iets doen wat we niet willen. Wij hadden er zin in die bewuste donderdagavond. Het was nou niet echt de geschiktste dag voor zo’n uitje, omdat de volgende dag enkelen van ons gewoon weer op de werkplek zouden moeten verschijnen. Zeker Sjoerd, want voor hem zou de volgende morgen om 06.00 uur zijn wekker afgaan i.v.m. zijn continudienst in een chemisch bedrijf. Maar met zijn toen 59 jaar was het een fitte man en hij had ons verzekerd dat geen bezwaar te vinden. Stiekem verdacht de rest van de groep hem ervan, dat hij beslist mee wilde, omdat Ina ook van de partij was. Al een tijdje meenden wij op te merken dat Sjoerd bijzonder attent naar Ina toe was. Niet verwonderlijk, want Ina is een prachtige donkerharige vrouw, spontaan en vooral in bezit van veel humor. Als secretaresse is ze in hetzelfde bedrijf werkzaam als Sjoerd. Ze is al 10 jaar gescheiden en sindsdien trekken Diny en ik veel met haar op. Dagje shoppen, een fietstocht maken, of een concert bezoeken.

Heel fit was ik echter die dag niet. Ik had slecht geslapen de nacht ervoor. De reden? Joost mag het weten. Rond zessen hadden we afgesproken om te vertrekken. Het kostte een uurtje rijden, maar dat hadden we er voor over. Na onze auto’s te hebben geparkeerd zochten we in de gezellige drukte een terras op voor een eerste inleidend drankje. De mannen waren al niet meer te houden en we besloten dan ook snel de diverse attracties te gaan beleven. Mijn vriendin Dinie en ik stapten het eerst op de “Break Dance” af. Wij vonden dat we het er wel op konden wagen! Dat het vast niet zo erg kon zijn, als het leek. Na het ritje heb ik besloten nooit, maar dan ook nooit meer hierin plaats te gaan nemen. En vanaf toen gebeurde het….ik zag een speelkaart “Harten Koning” op straat liggen en pakte hem op. . Niets bijzonders zou je denken. Dat is het natuurlijk ook niet. En waarom moest ik hem zo nodig oprapen? Echter Ik liet hem aan de anderen zien, waarop Sjoerd voorstelde, dat wij allemaal naar een waarzegger zouden kunnen gaan. De single mannen onder ons reageerden enthousiast, waren toch wel ietwat benieuwd, of de liefde in hun leven voor hen nog wat in petto had. Er werd links en rechts gegrapt en gedold over van alles betreffende een eventuele voorspelling. Dinie en ik zouden als eersten samen naar binnen gaan, dat ik degene zou zijn, voor wie de voorspellingen zouden worden gedaan. De anderen zochten ondertussen een terrasje in de buurt op. Voorlopig was het nog plezier, met een zekere spanning en verwachting, maar ook hilariteit. Is het manipulatie? Vroeg ik aan mijn vriendin tijdens onze gang naar de waarzegger. We keken elkaar nadenkend aan. Natuurlijk! Was haar eerste reactie. Maar ja, ook al is het manipuleren, het dwingt je wel na te denken over jezelf, vind je niet?! Weet jij al wat je gaat vragen vroeg Dinie mij? Nou nee, Ik heb eerlijk gezegd geen flauw idee hoe het zal gaan, misschien worden er wel helemaal geen vragen gesteld. En zo serieus had ik het nog niet genomen. Wij waren op een kermis en het was vooral uit lolligheid, een tikje balorigheid van de mannen, dat er besloten was het eens te beleven, maar ook deels uit nieuwsgierigheid hoe dat in zijn werk zou gaan. Ik verwacht, zei ik, als er al vragen gesteld gaan worden, deze al wel in mijn antwoorden besloten zullen liggen. En… voegde ik er aan toe: “Je kunt het wonder pas beleven, als je in wonderen gelooft”.

Eénmaal binnen gekomen vervolgden we onze weg in een smal gangetje aan beide zijden bekleed met rode gordijnen. Aan het eind, recht voor ons, stuitten we op twee “bewakers” die hoffelijk de gordijnen voor ons open sloegen. Grote, gespierde mannen, vriendelijk, maar tevens een waakzame houding. Niet echt intimiderend, maar straalden wel uit, dat er met hen niet te sollen was. We kwamen in een ruimte waar het verhaal verteld zou worden. 

Vanachter een tafel stond een jonge, slanke vrouw op uit haar vrolijk, in allerlei kleuren stoffen, gedrapeerde stoel. Ze verwelkomde ons en ik hoorde in haar spreken een accent, wat ik nog niet thuis kon brengen. Het was er donker, verlicht met kleurige kaarsen op standaarden en geurend naar wierook. Rook volop aanwezig, niet alleen van de wierook, maar ook van een sigaret, brandend liggend in een asbak. Muziek van de omliggende attracties luidruchtig binnen doordringend, wat men probeerde te verdrukken door rustige sfeermuziek, wat niet was gelukt. Links op een ronde houten tafel stond een glazen bol, daarnaast een smartphone en voor haar lag een stapeltje speelkaarten. Gewone kaarten, die worden gebruikt om te bridgen, te pesten, of te jokeren. De gevonden kaart “Harten Koning” nog steeds in mijn zak. Vanaf het moment dat ik de “waarzegster” zag kwam een naam in mij op: Gina! Lang donker krullend haar, met ergens bovenop haar hoofd een enorme glinsterende speld waarmee een deel van het haar in een warrige knot was gestoken. Ze was gekleed in een lange zwarte japon met  fel kleurende bloemen, diep decolleté, wat omlijst werd door een om haar schouders gedrapeerde felgroene omslagdoek. Ondertussen de kaarten schuddend, keek Gina mij indringend aan en begon een aantal kaarten blind neer te leggen. Ik voelde de voet van Dinie tegen mijn been, maar bleef mijn blik gericht houden op de “waarzegster”. Gina verzocht mij drie willekeurige kaarten te pakken en aan haar te geven. Ze legde uit dat de eerste kaart een persoonskaart is. In mijn geval een vrouw. Ze legde een “Harten Dame” op tafel. Daarna mijn uitgekozen kaarten. links een “Harten twee”, rechts een “Klaveren twee” en een “Harten negen” er dwars over heen. Door het zien van die “Harten Dame” brandde de “Harten Heer” in mijn zak. Zal ik hem er bij leggen? Ik besloot toch even te wachten totdat het een geschikt moment zou zijn. Ik had door die kaart dan wel de mogelijkheid een geintje uit te halen, maar het moest wel leuk blijven. Gina legde uit, dat de drie kaarten betrekking hebben op het heden, verleden en toekomst. In algemene bewoordingen vertelde ze wat de kaarten als verbinding voor mij betekenen. Soms dacht ik, hé, dit zou zomaar over mij kunnen gaan, echter in het algemeen was het een verhaal waar je echt alle kanten mee uit kunt, behalve wanneer je jezelf toestaat er een waarheid in te zien. Tenminste dat was mijn conclusie. Uiteindelijk haalt ze de drie kaarten weg en blijft de “Harten Dame” alleen op tafel achter. Er ging een gevoel van opwinding door mij heen. Nu, dacht ik, een betere gelegenheid is er niet. Ik haalde de “Harten Heer” uit mijn zak en legde deze kaart er naast. Gina sprong op uit haar stoel, wild gebarend en in een taal roepend, waar wij niets van verstonden. Ze wilde de “Harten Heer” van tafel pakken, echter ik was haar voor. De “bewakers” kwamen binnen stormen en er ontspon zich een heftig gesprek in een andere taal. Inmiddels stonden wij ook, keken elkaar aan, hadden beiden hetzelfde idee. Wegwezen hier. Gebruik makend van de verwarring, vlogen we de gordijnen door en renden naar buiten. Onthutst kwamen we bij de anderen aan en schoven bij hen aan op het terras. Wat was er hier aan de hand? Wat was er voor bijzonders aan deze eenvoudige speelkaart, dat het zo’n heftige consternatie teweeg had gebracht?

Iedereen keek ons verbaasd aan. Wat is er gebeurd, vroeg Gijs ons. Ziet jouw toekomst er zo slecht uit? Ik haalde de “Harten Heer” tevoorschijn en wij vertelden wat ik gedaan had en de ontstellende   reactie van de waarzegster en de “bewakers”. Inmiddels ging de kaart van hand tot hand. Iedereen kwam tot de conclusie dat er op het eerste gezicht niets vreemds aan die kaart was op te merken. Gijs, de rechercheur, de onderzoeker onder ons, wilde wel eens weten hoe daarbinnen de sfeer nu zou zijn. Kom, zei hij tegen Hanneke, we gaan een kaartje kopen en laten ons de toekomst voorspellen. Hanneke zag het niet zitten. Oké, dan ga ik alleen. Na wat discussie, of het misschien beter was met zijn tweeën te gaan, bleef Gijs bij zijn beslissing, maar nam wel het aanbod aan, dat Marcel buiten op hem zou wachten. Het terras was niet ver van de plaats van de waarzegger, echter we hadden van daaruit er geen zicht op. Al snel waren de mannen terug. Gesloten! “Hè, het is pas 9 uur, nog vroeg in de avond”! We keken elkaar verbaasd en met blikken vol ongeloof aan. Zit er geen bel, grapte Jeroen. Lieve allemaal: “ik wil van die kaart af”! Gooide hem resoluut in de groep. “Ik vind dit heel raadselachtig, wat het verband met die kaart is weet ik niet, maar ik heb er geen goed gevoel bij, voegde ik er aan toe”. Marcel raapte hem op, bekeek hem nog eens van alle kanten en merkte daarna op, dat hem de kaart wat dik leek en steviger dan een speelkaart. Opeens herinnerde ik mij, dat ik bij het kopen van een kaartje aan het loket, tevens een visitekaartje had ontvangen. Daarop stonden gegevens en twee mobile telefoonnummers. Ik overhandigde het aan Gijs en hij toetste meteen één van de nummers in. Hij had de telefoon op de speaker gezet en we hoorden dat er door een man werd opgenomen. Gijs legde in het kort uit de reden waarop hij belde, bood  hem tegelijkertijd mijn excuses aan……waarop de man Gijs interrumpeerde om zijn verhaal uit te leggen. Gijs stelde hem toen voor, om een afspraak te maken , of dat nu mogelijk was. Hij stemde ermee in. Gijs legde dit voor aan mij en de groep en wij waren het allemaal met hem eens dat hij het gesprek aan zou gaan. Hij nam Marcel mee en……Marcel stak de speelkaart bij zich.

Inmiddels begon de tijd te dringen om huiswaarts te keren, echter we moesten nog even wachten op de terugkeer van Gijs en Marcel. De tempratuur was nog steeds zacht, dus wat langer verpozen op het terras was niet onprettig. Ina zei ons nog even de benen te willen strekken en nog even ergens een ijsje wilde gaan halen. Iemand zin om mee te gaan? We moeten toch nog even wachten! Sjoerd stond op en nam haar bij de hand. We riepen ze nog na: Niet te lang wegblijven hoor! Te samen verdwenen ze in de drukte. Hanneke, Dinie en ik keken elkaar betekenisvol aan. Zou het wat worden tussen die twee? We bestelden nog een drankje, ondertussen kwamen we toch steeds weer terug op de vraag wat er nu toch met die kaart aan de hand zou kunnen zijn.

Later op de avond begon de drukte op de kermis wat af te nemen. Gevieren zagen we Gijs, Marcel, Hanneke en Sjoerd  gezamenlijk druk converserend naar ons toe komen lopen. Hé, jongens, wij zijn ook nieuwgierig, riep Dinie. Gijs vertelde over het goede gesprek wat ze hadden gehad. Dat ze ons beslist niet de stuipen op het lijf hadden willen jagen, maar dat ze geschrokken waren, omdat wederom zo’n kaart bij hen opdook. Ze waren namelijk de dupe geworden van een poging hun mobile telefoons te hacken. Hè? Evenals wat ik had gedaan, had een klant net zo’n “Harten Heer”, als welke ik gevonden had, in de buurt van de mobile telefoon op tafel gelegd. De waarzegster had er op dat moment niet veel aandacht aan besteed en met een grappige opmerking gewoon teruggegeven. Later op het eind van de avond ontdekte ze de nieuwe App. Ze vond het vreemd en vertrouwde het niet, waarop ze de hulp in heeft geroepen van een bekende die er verstand van had. Het werd steeds interessanter. Marcel, de computertechneut, begon het uit te leggen. Hij pakte de kaart en liet hem ons zien en daarna moesten we hem één voor één allemaal nog eens goed bekijken. Sjoerd kwam erachter: “Volgens mij voel ik in de mantel een chip”. Klopt, bevestigde Marcel. Keurig in de kleuren en lijnen verwerkt, zodat het niet echt opvalt, indien je niet oplettend bent. Maar ja, wie denkt hier nu aan? “Indien deze NFC-chip in de buurt komt van een mobile telefoon, zorgt de data op de NFC-chip ervoor dat er een website geplaatst wordt, of een app gedownload op de telefoon.  Wanneer je deze website, of App opent, kunnen kwaadwillenden die de NFC chip hebben geplaatst jouw data op de telefoon uitlezen”. Dus het is belangrijk, dat je Apps die geplaatst zijn op jouw telefoon, welke je niet vertrouwd, nooit opent.  Het kan dan alleen via een telefoon met een NFC-functionaliteit, voegde hij er aan toe. Er zijn overigens nog tal van mogelijkheden die NFC op de telefoon ons biedt. Marcel inmiddels helemaal op dreef, om ons nog meer mogelijkheden uit te leggen. Winkelen bijvoorbeeld. Je installeert een App, scant de producten in jouw mandje en rekent bij de kassa af, door je mobiel tegen een scanner te houden, welke verbonden is met de kassa. Indien je de telefoon niet beveiligd, of gegevens versleuteld, kun je gehackt worden. Mensen die kwaad willen kunnen met een chip, waarin een zender en ontvanger zit, jouw gegevens stelen. De afstand van die kaart, of die sleutelring, of waar die chip ook in zit, is wel gering, maar wie let er in de drukte op, wanneer er iemand vlak naast je zou staan. Wie weet er of op jullie telefoons een NFC toepassing zit?! In dat geval zou er nu een App geïnstalleerd kunnen zijn, zei Marcel. Ter beveiliging zou je die NFC toepassing uit kunnen zetten en de telefoon versleutelen. Indien je telefoon uitstaat kan er ook niets gebeuren. Maar ja, dan kun je ook niet contactloos betalen en juist op zulke momenten zijn jouw gegevens kwetsbaar.   

Het was een memorabele avond geworden, met voldoende stof om over na te praten, toen we rond elf uur huiswaarts keerden. De volgende dag zou Marcel met de kaart naar de politie gaan , net zoals de mensen van de waarzegster op de kermis hadden gedaan.

“We denken, dat onze gedachten van onszelf zijn, ons denken van onszelf is, zonder te weten, dat ons brein misschien wel gehackt is”.

Namen, feiten en gebeurtenissen zijn in dit verhaal enkel en alleen op fantasie berust. 

        

Besneeuwde herinneringen ❄, 2010

Mensen houden van bloemen

Mensen houden van bloemen

Bloemen geven wij elkaar om diverse intenties zoals liefde, vriendschap, om iemand sterkte te wensen, succes te wensen, en bij een afscheid. Tevens vertegenwoordigen ze een symbool voor verschillende zaken en gelegenheden. Iemand bloemen geven is een mooie manier om je gevoelens kenbaar te maken. Enkele symbolische betekenissen zullen ons wel bekend zijn.  Vast wel hebben we al eens een grote bos rode rozen gekregen, of gegeven. Rode rozen staan voor liefde en passie. Mijn 1^e bos rode rozen kreeg ik bij mijn verjaardag toen ik 18 werd van mijn eerste grote liefde. 18 rode rozen. Zal het nooit vergeten. Bij ons 40 jarig Huwelijk kreeg ik van mijn man een enorme bos rode rozen, in totaal 40 stuks. Ik heb ze gedroogd, daarna in een compositie gevat op een doek en omlijst. Ze zijn nu verbleekt en worden stoffig, maar het wonderlijke is, dat ze nog steeds geuren.  

De geranium staat voor vriendschap en ontmoeting. Nooit gedacht en ook niet mee geassocieerd. Want ja, achter de geraniums zitten is toch een veel gebruikte (geplaagde) uitspraak, waarmee veelal ouderen aan verbonden worden en wij beslist daar niet achter willen zitten. Nee, een geranium zou je kunnen geven bij een first date, wanneer je de intentie hebt om voor vriendschap te gaan.  Het is maar dat je het weet. Zie je het al voor je?

De betekenis van Gardenia is: Geheime Liefde. Een Gardenia is een naar jasmijn geurende witte bloem. Mocht je als dater zo’n bloem krijgen, of zien gedragen worden in het knoopsgat van een revèrs, bedenk dan even, dat hiermee misschien wel een mystieke boodschap verteld wordt.   

Echter het waren geen geraniums, rozen, of gardenia’s ,wat ik vorig jaar zomer ontving bij mijn date. Mijnheer kwam aan, met door beide armen omvat, een enorme bos tulpen in diverse kleuren.  Zijn gezicht kwam er schuin achter vandaan. Zo’n boeket staat voor elegantie en kan bij diverse gelegenheden gebruikt worden. Zo staat in het verhaal omschreven bij een bloemist om de juiste keus te maken voor een bepaalde gelegenheid. Maar eigenlijk ben ik nu aan het eind van mijn verhaal beland, wat ik ga vertellen.

Het was een prachtige zomerse dag. We hadden onze afspraak gepland in een restaurant gelegen boven op een dijk aan het water, zo’n 15 km vanaf mijn woonplaats. Ik had deze plek uitgekozen, omdat het restaurant rondom voorzien was van een terras. Met keuzemogelijkheden om een uitzicht te hebben op het water, of op het centrum van de stad, of deels allebei.  Op mijn fiets, de route nemend over de dijk langs het water, was het ondertussen genieten van het heerlijke weer, de omgeving en de natuur.  Ik was ruim op tijd aanwezig en ging zitten wachten beneden op de trap met uitzicht over het plein, wat een gezellige drukte gaf i.v.m. de vrijdagmarkt. De trap oplopend naar het terras zag ik hem boven tussen de drukte aan komen lopen. Boven wilde ik al mijn hand uitsteken, toen mijn buurvrouw tussen ons in kwam gelopen, onwetend van mijn afspraak en verbaasd en verheugd mij te zien. Zullen we een bakkie doen? Nou ja….uitgelegd dat ik een afspraak had, ondertussen wijzend op mijn gezelschap. Het was komisch, maar ook even een tikkeltje ongemakkelijk. Later er nog veel om kunnen lachen, buurvrouw en ik.

Na elkaar te hebben begroet zochten we naar een vrije plek op het terras. Tenminste ik…, hij wilde naar binnen. In mijn beleving was het terras voor dit moment the place to be. Binnen was het donker, stil, zonder de gezelligheid van de drukte en de sfeer buiten. Leuke buurvrouw heb je! Jazeker. Interesse? Nadenkend…..mmmmm……, ik ben nu toch met jou! Vanaf dat moment was de toon gezet, bovendien werd mijn blik steeds weer getrokken naar zijn overhemd waarvan de boord links hoger begon, dan rechts. Scheef dichtgeknoopt. De sfeer was behoorlijk bekoeld en na de koffie stelde ik voor af te rekenen en een wandeling langs de haven te maken. Op een bankje gezeten vertelde ik hem, dat we niets hoefden uit te leggen aan elkaar. Het werkte gewoon niet tussen ons. Hij stond op en vroeg mij even te wachten. Na vijf minuten kwam hij terug met in zijn armen….juist ja…, die enorme bos tulpen. Nog na druipend van het water, omdat hij ze in zijn auto had gezet in een emmer water. Zijn scheef geknoopte overhemd ondertussen doorweekt. Hij woonde in de bollenstreek en had ze daar gekocht, legde hij uit. Het was lief en triest tegelijkertijd. Voelde me ietwat ongemakkelijk, ook door de manier van overhandigen. Zijn houding, zijn blik vertelden: ik heb ze nu eenmaal gekocht, laat ik ze maar geven.

Een ontmoeting zonder resultaat, afgesloten met een bos bloemen. Diverse kleuren tulpen, geschikt voor iedere gelegenheid, tegelijkertijd de boodschap gevend, dat die ander mooie ogen heeft. De symboliek achter deze bloemen bij het geven er van, daar had hij, vermoed ik, geen weet van.

Aangenomen met gemengde gevoelens want, en…..waren ze naderhand wel voor mij bestemd? Misschien ook wel, hij heeft zich er niet over uitgesproken. Een man van weinig woorden.  En wat was nu eigenlijk de intentie? Had hij gedachten om na een geslaagde date met een bos bloemen daar een extra tintje aan te geven? Ach ja….., vooraf gegeven, zou het een vorm van beleefdheid kunnen zijn. Maar ja, dan valt het zo op en waar laat je dan steeds die bloemen. Zeker zo’n enorme bos. Gewoon handig dus. Moet mij er niets bij verbeelden en achter zoeken. Hij had ze ook gewoon mee terug naar huis kunnen nemen.  

Ik heb de bos verdeeld over mijn beide fietstassen en ze vergezelden mij op mijn nu fleurig getooide fiets terug naar huis. Natuurlijk was mijn buurvrouw benieuwd naar mijn date. Lachend kwam ze verhaal halen, tegelijkertijd allerlei verontschuldigingen uitend. Een aantal dagen heeft in onze beider huiskamer een bos tulpen op de vaas gestaan.

“Mensen houden van bloemen. Bloemen houden van mensen”

Liefs,