Herfst... de zomer vervlied in de tijd

 

Er lijkt niets veranderd te zijn…

De bladeren ritselen in de wind.

Zwaluwen zijn naar het Zuiden vertrokken.

In de verte echoot de lach van een kind.

Vogels zingen niet meer hun hoogste lied om partners te lokken.

 

Er lijkt niets veranderd te zijn…

De zon schijnt en wolken trekken langs,

het gras wuift nog altijd.

Op het boerenland zit eenzaam een gans.

De zomer vervlied in de tijd.

 

Er lijkt niets veranderd te zijn…

Mieren, immer bedrijvig in het kreupelhout,

kruipen langs en over elkaar heen.

Hun nesten eens volgestouwd,

de nieuwe generatie uitgevlogen, zoals jaren voorheen.

 

Er lijkt niets veranderd te zijn…

Mensen bewegen over paden en wegen,

krioelen op deze aarde langs en om elkaar heen.

Komen elkaar op straten en in winkels tegen,

toch is alles anders dan voorheen.

 

Niets en veel is veranderd…

Ontmoetingen niet meer onbevangen,

elkaar aanraken verleden tijd.

Een knuffel in gedachten vol van verlangen,

uitziend naar een middel dat ons van het virus bevrijdt.

Hoop...

De zomer verglijdt in de herfst,

altijd is er weer de zonsopkomst

en de lente die ons na de winter begroet.

Hoop is het leven van de toekomst,

doorheen de tijd komt een nieuw begin ons tegemoet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik droom dat ik zweven kan...

 De wind door mijn haren

wiegend het luchtruim doorkruisen

op de golven van verplaatste lucht

hoor ik de melodie in mijn oren ruisen.

ik droom... dat ik zweven kan.

Vrij, samen de vleugels uitslaan

naar overal, zonder navigatie

de weidsheid tegemoet gaan

naar waar de vlucht ons brengen zal.

ik droom... dat ik zweven kan.

  

Tegenstrijdigheden... verdeelde meningen... mensen

 

Mensen, mensen, mensen, zoveel mensen. Mensen, ieder met eigen ideeën, eigen karakter, eigen uiterlijk, eigen meningen. Mensen met uitgesproken meningen, maar ook mensen die zich terughoudend opstellen, hun eigen gedachten vormen, maar de kerk in het midden willen houden. Gelukkig zijn er regels en wetten die ons in het gareel houden, want anders zou het een grote janboel worden. Gelukkig overheerst bij velen het fatsoen en de beleefdheid naar anderen toe, om discussiepunten niet te laten escaleren.

Kort geleden was ik in Zeeuws Vlaanderen op bezoek i.v.m. de verjaardag van mijn zoon. Het plaatsje ligt tegen de Belgische grens aan en wat ik dikwijls doe, net als toen ik daar nog woonde, tanken net over de grens. In het grote geheel is het maar een stap net over die landen barrière. Nu is het weer toegestaan dat wij Nederlanders België mogen bezoeken. Ik loop nog even de tankshop binnen na het tanken en bemerk dat iedereen een mondkapje draagt. Bij binnenkomst loop ik een man tegemoet, ik schat zo’n 35 jaar. Ik maak een opmerking tegen hem, enigszins verbaasd, dat iedereen een mondkapje draagt. Achteraf stom van mij, dat ik hier niet van op de hoogte was. Ja, zegt hij: ‘Je krijgt een flinke boete wanneer je die niet draagt’. In Nederland raakt de discussie over het nut  van het gebruiken van een mondkapje nu wat op de achtergrond en hoeft het hier niet. Wereldwijd vechten we tegen dit virus om het besmettingsgevaar in te dammen. In Europa lukt het maar niet daar een eensluidende aanpak voor te vinden. Vreemd vond ik het daarom dat, maar één stap in een ander land gezet te hebben, de regels zo totaal anders zijn. Een virus stoort zich niet aan een barrière op een kaart. Net las ik in de krant, dat het aantal besmettingen in België terugloopt. Misschien toch een goed hulpmiddel dat mondkapje?!

Mensen met diverse gedachten en ideeën vertegenwoordigen gemeenteraden, regeringen, instanties enz.. Eensluidend zullen er beslissingen gemaakt dienen te worden. Zelfs in Nederland zijn er verschillen tussen diverse gemeenten, laat staan, dat Europa, met diverse culturen, eensluidende afspraken zou kunnen maken. Afspraken maken tussen twee mensen gaat al niet van een leien dakje. Er zal dikwijls water bij de wijn moeten worden gedaan.

Zoveel mensen, met zoveel verschillende denkwijzen. Het is moeilijk om in kleine kring overeenstemming te bereiken, laat staan in het grote geheel. Nu in deze corona tijd worden er nieuwe regels om het virus in te dammen ingevoerd met het advies ons eraan te houden. Als dan van minister Grapperhaus, minister van veiligheid en justitie, comprimenterende foto’s i.v.m. het niet voldoende afstand houden van gasten op zijn bruiloft worden gepubliceerd, ik zou bijna willen zeggen met de intentie om iemand aan de schandpaal te kunnen nagelen, barsten de boze commentaren los. Enigszins begrijpelijk, maar in mijn optiek zitten er altijd twee kanten aan een verhaal. Het is allemaal democratisch, maar soms is de moraal in spreken en handelen tegenwoordig ver te zoeken. De man die het volk opdroeg om anderhalve meter afstand te bewaren, gaat nu zelf in de fout. Hij is door dit voorval beschadigd en heeft een deel van zijn geloofwaardigheid verloren. Ben benieuwd hoe hij zich de komende tijd er doorheen slaat om weer het vertrouwen terug te winnen. Het broodnodige vertrouwen in een minister van veiligheid en justitie, die de paragraaf uit het regeerakkoord: 'Dat een vrije, rechtvaardige en veilige samenleving een kerntaak van de overheid is.' in zijn vaandel heeft staan. 'De democratische rechtstaat is daarvoor het fundament.' Overigens geldt dit regeerakkoord voor alle regeringsleiders. 

Zoveel mensen, zoveel meningen, het is goed, dat er wetten en regels zijn…

 

Pure liefde...uit: Wolken die gedachten toveren"

 

Pure liefde

Ik moet jullie iets vertellen,

het is al heel lang geleden.

Er woonde in de straat

een vriendje waar ik mee speelde.

Elke ochtend stond hij

aan het hekje bij mijn huis.

Samen lopend naar school,

en ook weer terug naar huis.

Dan ineens naar school alleen,

snapte niet waarom hij ineens verdween.

Jaren later zag ik hem weer.

Niets was veranderd sinds de vorige keer.

Zo verliefd, zo jong, zo pril.

Op het gras in het zwembad

opgewonden, maar, o, zo stil.

Liggend zij aan zij,

ik dacht hij en hij dacht mij.

Zo mooi, zo puur, zo rein.

Een beleven van intimiteit

die later nooit meer zo zou zijn.

 

 

Liefde...Polyamorie

Liefde-Love with limits-Polyamorie

“Make love, no war”, één van de vele gezegdes tijdens de flower power periode in de jaren zestig. Aanleiding was vooral de Vietnamoorlog (1954-1975) tussen de Verenigde Staten die Zuid Vietnam hielpen en Noord Vietnam geholpen door Rusland en Noord China. Vele liedjes uit de jaren zestig herinneren mij aan die tijd: Give peace a change-John Lennon, Born in the USA-Bruce Springsteen om maar wat te noemen uit de reeks van talloze anderen. Het waren veelal protestliederen.

Er ontstond een hippiecultuur in Amerika, welke zich verzette tegen de materialistische en kapitalistische maatschappij. Ten grondslag lag daaraan de Flower Power beweging. Een tegencultuur in de Amerikaanse samenleving. De leefwijze van de hippie was vooral gericht op zelfredzaamheid, vrijheid, plezier en vrede. Vooral de vrijheid in liefde stond centraal. Men vormde communes. Seksuele vrijheid, zonder taboes, waarbij de vrije liefde ook binnen vaste relaties werd bedreven.

Eind jaren zestig en begin jaren zeventig had de Flower Power ook in Europa en Nederland zijn gevolg. Ik heb mijn jonge jaren, ik was toen rond de twintig, die periode volop meegemaakt en ervaren. Het was voor mij een tijd van grote veranderingen, veelal in mijn gevoel een beleving van vrijheid op allerlei terreinen. Ook op het gebied van seksualiteit. Aan de strenge opvoeding op de vrijheid van openlijk spreken hierover, of niet kunnen tonen van seksuele gevoelens kwam een einde. Men moest in vrijheid over al de aspecten van liefde, maar ook seksualiteit zich kunnen uiten. De NVSH ondersteunde en bevorderde het seksuele vrije gedrag. Maar die vrijheid had ook andere gevolgen. De emancipatie van de vrouwen. Er ontstonden vrouwenbewegingen: Dollo Mina’s, Baas in eigen buik. In ons kleine dorpje openden wij met een aantal vrouwen een vrouwencafé. Er werden sensitivy trainingen gegeven hoe de vrouwen met die nieuwe situatie thuis moesten omgaan. In de zeventiger jaren leidde dat tot veel onenigheid in de relaties en dikwijls tot scheidingen.

Gisteravond heb ik gekeken naar de documentaire Love with Limits door Louis Theroux. In de westerse samenleving is monogaam zijn in een intieme relatie de basis voor het goede verloop ervan. Wanneer er een derde in het spel komt, een partner verliefd word op iemand anders, zijn de poppen aan het dansen. Dikwijls is een scheiding dan het gevolg. Vreemd gaan wordt het dan genoemd. Het wordt ervaren als een groot verlies en veroorzaakt een diepe pijn. Het tast het hele menselijk zijn aan, zowel geestelijk, als fysiek. Degene waar je je hele hebben en houden aan hebt blootgegeven, welke alles voor je is, heeft jouw vertrouwen beschaamd. Voor velen is het onmogelijk nog een partner, met jouw liefde van je leven, te accepteren, of te delen. In de documentaire, over polyamorie in Portland, probeert Louis Theroux meer te weten te komen over mensen die op een andere manier naar relaties kijken. Een vrouw met twee mannen, samen slapen, de vrouw in het midden. Er werd door hen uitgelegd hoe ze de liefde bedreven. Nee, geen triootje, ze hadden het geprobeerd, maar voelden zich er toch niet behaaglijk bij. Ze kozen de tijd ervoor, wanneer de ander afwezig was. Een ander stel, waarbij de zwangere vrouw verliefd werd op iemand anders. Ik had het idee dat haar partner er toch enige moeite mee had, zeker nu er een baby op komst is. Maar hij wilde toch voornamelijk, dat zij gelukkig was, dus accepteerde hij de nieuwe liefde en hij werd ook zijn beste vriend. Schrijnend vond ik om te zien bij een ander stel, hoe in het bijzijn van haar echtgenoot haar vriend uit een andere relatie begroet werd. Een kleffe bedoening, waarbij echtgenoot op een afstandje het stond aan te zien. Het moest voor iedereen overkomen, dat beide gezinnen één grote familie waren en alles verliep in pais en vree. Ik vraag mij af, hoe kan men zich happy voelen bij zo’n situatie. In het algemeen heb ik de indruk, dat de vrije liefde veel haken en ogen met zich meebrengt. Dat werd in het laatste deel dan ook door één van de ondervraagden opgemerkt. Praktisch is het niet makkelijk, maar gevoelsmatig wordt er toch een aanslag gepleegd op gevoelens, tenminste naar mijn idee. Maar al de deelnemers wilden alleen maar, dat de ander gelukkig zou zijn. Men moet wel een heel groot hart hebben als men de extra liefdespartner van een lief in het hart kan sluiten en accepteren. Een mens heeft een groot hart en kan hierin vele liefdes bergen. De onvoorwaardelijke liefde voor een kind, de liefde voor de ouders, voor familie en genegenheid voor vrienden. Echter samen leven met nog een extra partner die verliefd is op jouw lief, welke niet jouw keuze is…  Ach als men maar gelukkig is, dat was eigenlijk de rode draad door de documentaire, die door allen van belang werd geacht.

Laat ik het maar bij twee houden om elkaar gelukkig te maken en gelukkig te houden, dat is al niet zo eenvoudig.

Vergane glorie

Voormalig gebouw wasmiddelen fabriek

Glorieus tijdens het bestaan

eenmaal hersteld naar een nieuw bestaan

kan de herinnering de vergane glorie eer aan doen.

Woorden... ik sluit ze in mijn hart

Brieven

 

Woorden overbruggen afstanden,

reizen door de ruimte waarin de ruimte ons is gegund,

waarna ze in een enveloppe op mijn deurmat belanden.

 

Woorden, enkel tussen jou en mij

verhalen over en weer,

op dunne velletjes beschreven, 

boordevol aan elke zij.

 

Emotionele woorden die mijn hart doen overstromen,

kleurrijke uitdrukkingen mijn gedachten betoveren,

de werkelijkheid beleven tijdens mijn dromen.

 

Woorden, ingesloten in een verhaal

soms vergezeld van verlangende akkoorden.

Ik pluk ze eruit en verzamel ze allemaal.

 

Ik bewaar ze op een plekje apart

tot het eind van mijn leven

en ik oud en gerimpeld zal zijn.

Jouw woorden… Ik sluit ze in mijn hart.

 

 

 

 

 

Le Vieux Village...

Le vieux Village, het oude dorp

In deze periode dat over de hele wereld een pandemie ons leven beïnvloedt, moet ik denken aan enkele jaren geleden. Niet ver van ons huis, waar we vanuit het dal naar de col van Propiac reden, daar de auto neerzetten en wandelden naar dit oude dorp, gelegen op de zuidelijke helling van de noordelijke Petite Luberon. We liepen over smalle paadjes in een rustig tempo naar boven, waar we volop uitzicht hadden op de hellingen met olijfboomgaarden en druivenvelden. Eenmaal boven zagen we het vernieuwde dorp Merindol les Oliviers (sinds de 18^e eeuw met deze uitstraling) aan de oevers van de Durance liggen en in de verte de altijd zichtbare kale berg Le Mont Ventoux. Het oude dorp werd in 1545 verlaten door oorlog en de pest. Waarom ik nu aan dit moment van enkele jaren terug denk, komt door het verhaal wat mij verteld werd door een ‘kasteelheer’ inmiddels eigenaar van het kasteel dat prominent op het hoogste deel van de heuvel van ver zichtbaar is. Dit imposante bouwwerk had hij geheel in eigen beheer gerestaureerd en zichtbaar trots nodigde hij ons uit het van binnen te aanschouwen. Aangekomen op de top van de toren, een prachtig zicht op de vallei en de omgeving, had hij een zwembad. Eenmaal in het water aan één zijde van de rand van de toren, leek het of je zo in de diepte zou verdwijnen. Grandioos.   

Er leefden in de 15^e eeuw zo’n 40 gezinnen. De resterende ruïnes en de begraafplaats met oude grafmonumenten gaven in mijn fantasie een beeld hoe het er eeuwen geleden uit moet hebben gezien. Echter het verhaal dat hij vertelde ging vooral over de ziekte de pest, welke vanaf de 14^e eeuw in Europa heerste. De ziekte verdween pas aan het eind van de 17^e eeuw uit Europa. De oorlog, gepaard gaande met plunderingen en verkrachtingen i.v.m. het protestantisme, en de epidemie die er toen heerste, maakten het beeld wat ik tijdens zijn verhaal voor ogen kreeg, op dat moment staande in dit verlaten dorp, tot een intens beleven van de geschiedenis. Bovenal beroerde mij de impact die deze epidemie op de mensheid had. Herkenningen uit dit verhaal zijn ook nu tijdens deze corona periode aan de orde. “De pest haalde het slechtste in de mens naar boven, maar inspireerde ook tot daden van medemenselijkheid.” Wat dat betreft zal de mens niet zoveel veranderd zijn. Ik heb het gevoel, dat er nu ook in het algemeen veel onvrede heerst, maar daartegenover ook veel initiatieven worden ondernomen om elkaar te ondersteunen. Gelukkig leven wij nu in de omstandigheid van betere kennis en middelen.

Nu in deze vakantieperiode en na het gunstige verloop van het aantal besmettingen zijn er weer veel grenzen open en wordt er gereisd naar andere landen. Even een stukje geschiedenis. In oktober 1347 kwamen enkele Genuese schepen via de Middellandse zee in Sicilië aan. Op die schepen heerste de pest en verspreide zich over Europa. Eigenlijk hoef ik niet uit te leggen, dat reizen in de periode van nu een risico inhoudt. Maar goed, de regels van afstand houden e.d. in acht nemende, kan dit risico verkleind worden. Maar toch…

Nu de regels versoepeld zijn, is het idee geboren, dat we weer volop onze gang kunnen gaan. Weer van een bepaalde vrijheid kunnen gaan genieten. Het leven gaat door, maar afgaan op de actiegroep ‘Viruswaanzin’ tegen de corona maatregelen heeft volgens mij geen zin. We zullen steeds alert moeten blijven. Ik heb nog steeds dat verhaal van die kasteelheer in mijn gedachten. Het heeft een grote indruk op mij gemaakt. Mede is covid 19 op dit moment de aanleiding dat de herinnering aan het bezoek en de geschiedenis van dit oude dorp herhaaldelijk in mijn gedachten aanwezig is.

Wees voorzichtig en blijf gezond.

Herinneringen bij het schoonmaken

Wat bewaar ik en wat ruim ik op?

Van alles gaat door mijn handen,

verplaats voorwerpen van hot naar her.

Brieven met emotionele banden,

herinneringen opgediept van ver.

Wat bewaar ik en wat ruim ik op?

Verwijder het stof op kasten en fotolijstjes,

emoties beroeren mijn hart terwijl ik sop.

Gedachten geven stof tot nadenken,

wat maak ik schoon, wat gaat naar het slop.

Sta met een flesje Boldoot in mijn handen,

eens van mijn moeder.

Van buiten stoffig, van binnen een geur van weleer,

die me in het verleden doet belanden.

Het beeld van haar in mijn gedachten,

door de geur nog meer.

Mama, het flesje laat ik staan.

Ik sprenkel nog wat vloeistof in mijn hand.

Jouw lichaam reeds tot stof vergaan,

doch blijvend verbonden door onze familieband.

Ik koester hiermee de herinnering aan jouw bestaan.

Eau de Cologne

Inherent aan mijn bereikte leeftijd, heb ik vele herinneringen. Bij de schoonmaakbeurt van mijn slaapkamer kwam ik het (bijna volle) flesje Eau de cologne, 4711, van mijn moeder tegen. Als kind kan ik mij nog herinneren, dat ze het in de (katholieke) kerk tijdens de dienst wel eens gebruikte. Ze druppelde dan wat op haar keurig gestreken gebloemde zakdoekje. Zo’n frivool klein doekje, niet te gebruiken als waarvoor een zakdoek gebruikelijk is. Ze hield het dan onder haar neus om er aan te ruiken. Overigens heb ik ook nog die pietepeuterige kleine zakdoekjes, welke nooit in haar tas mochten ontbreken. Zou ze het hebben gebruikt om diezelfde reden waarom dames in de 16^e eeuw het vlugzout, oftewel reukzout gebruikten om flauwvallen te voorkomen? Of om iemand hierna weer bij te brengen? Bij openen van het flesje vlugzout, waarin het middel ammoniumcarbonaatoplossing,  komt het sterk prikkelende ammoniakgas vrij. Niet zo aangenaam lijkt mij, dan ruikt eau de cologne toch beter. Ik ken de beweegredenen van mijn moeder niet, heb er nooit naar gevraagd en heb er ook nooit bij stilgestaan om het waarom te weten. Het hoorde gewoon bij haar en merkte als kind, dat vele “oude” mensen het gebruikten.  Deze eenvoudige vondst brengt mij echter wel terug bij mijn herinneringen over mijn moeder. Waar een schoonmaakwoede al niet goed voor is. Ik ruik er nog eens aan en denk dan, zou het nog goed zijn? Het is al zo oud en staat al 24 jaar na haar overlijden bij mij in de kast.

Ik bewaar dingen, vooral als er een emotionele waarde aan vast zit. Ik denk zomaar, dat ik niet de enige hierin ben. Deze voorwerpen kom ik dan tegen wanneer alles eens van zijn plaats komt, om schoon te maken, of om op te ruimen. 

Eigenlijk weet ik dan al van tevoren, dat ik ergens op het bed, of op de grond beland met spullen, foto’s, of brieven rondom mij heen en er van werken niet veel terecht komt. Toch is het heerlijk, soms verdrietig om in het verleden terug te reizen. Soms word ik er ook wel eens melancholisch van. Al zoveel beleefd in een tijd die voorbij is. Uiteindelijk bestaat het hele leven uit vooruitzien. Oh, als ik maar 12 ben, dan mag ik…, als ik maar 16 ben, als ik maar 20 ben en als kind hoop je er op, dat je honderd wordt. Steeds maar naar die toekomst kijken, studeren, een relatie, eventueel kinderen… Nu dit alles achter de rug, maar nog steeds een toekomst, wel een vooruitzicht dat steeds korter wordt, met andere invulmogelijkheden, passend bij de bereikte leeftijd. Echter gevoelens veranderen niet.

Ik zet het flesje Eau de cologne op mijn toilettafel.

Schalkhaar

Glas halfvol...

Hoe vaak horen wij niet zeggen, of lezen: ‘Mijn glas is half vol, i.p.v. half leeg.’ Ik ben het dan ook met deze stelling eens. Een positieve benadering. Ik ben altijd van mening, dat er aan een gebeurtenis, een voorval, of een conflict altijd twee kanten zitten. En aan het verkondigen van aannames heb ik een grondige hekel. Het leidt alleen maar tot verwarring, geeft een onjuist beeld en leidt nergens toe. Sommige mensen zijn daar goed in, daarbij vergeet men, dat men aan de waarheid voorbijgaat. Nu in deze corona tijd komen veel conflicten voor tussen buren. Lawaai makende kinderen die thuis zijn omdat de scholen gesloten zijn, met daarnaast buren die thuis moeten werken. Een sluimerende onmin wordt in deze periode extra gevoed, wat leidt tot een uitbarsting, die de goede verstandhouding met de buren geen goed doet. Hierbij zal het glas half leeg zijn, i.p.v. halfvol. Toch wanneer men in staat is een andere zijde te bekijken, voor- en nadelen afwegend, en ook de voordelen er van in wil zien, men dikwijls tot een positievere benadering komt. Daarna zal in een gesprek met de buren de toon heel wat gematigder zijn met als resultaat een betere uitkomst, dat maakt het glas weer halfvol is.

Hoe vaak heb ik tijdens het begin van de intellectuele lock-dowm mensen in mijn omgeving niet horen verzuchten: ‘heerlijk die rust.’ ‘Een lege agenda, even niets moeten.’ In een druk werkzaam en sociaal leven tot de ontdekking komen, dat die rust welkom is. De andere kant zien van de enigszins gedwongen beperking van de vrijheid. Een positieve benadering van een glas halfvol.

Veel grenzen zijn nu open en de mogelijkheid is om naar het buitenland op vakantie te gaan, met beperkingen die ook in ons land gelden. Indien toch het besluit wordt genomen om te gaan, laat dan de zwaarmoedigheid om dingen die niet haalbaar zijn thuis en maakt dat halvolle glas vol en geniet van wat wel kan.

Respect heb ik voor het verzorgend personeel. Het hele land heeft voor hen geklapt, kaarsen laten branden, klokken gingen beierden, met een beloofde bonus van het Rijk. Nu het virus wat lijkt in te dammen en de heftige periode achter de rug is, zal voor het verplegend personeel het glas half leeg zijn. De toegezegde bonus is nog steeds niet toegekend. Laat ook voor hen het glas weer snel half vol zijn.

Nu de regels versoepelt zijn kunnen we weer gewoon op een terras, zeker met dit mooie weer, met elkaar proosten, een vol glas heffend met een positieve benadering van het leven.

“Het maakt niet uit of mijn glas half vol, of half leeg is, zolang ik het maar kan vullen!”

  

Draadloos

Als klein meisje dacht ik dat in de hemel

een telefooncel zou staan,

ik zou dan kunnen bellen met mijn oma,

om te vragen hoe het met haar zou gaan.

Door draden waarlangs gedachten de ruimte in worden gestuurd,

een onzichtbaar netwerk dat het kleine meisje al vermoedde,

draadloos tot in de hemel,

zoals zij de ruimte toen noemde.

Dikwijls loop ik een blokje om,

zonder het bewandelen van rechte lijnen.

Vaak zijn ze ook wel krom,

net zoals de hobbels in mijn leven.

Niet alles gaat rechtstreeks van Aa naar B… ,

al heb ik wel het streven

ze rechtstreeks te verbinden, zodat ik tevreden

kan kijken naar het achterom.

Tijdens het wandelen lopen mijn gedachten

de onzichtbare lijnen die aan mij zijn vastgepind.

Verborgen in voorbije stappen

de veel gemaakte zorgen,

die reeds vervagen in de afdruk op het grint.

Niets kan onvoorwaardelijke liefde verbreken,

die onlosmakelijk aangesloten blijven door

liefdesstromen die harten verbindt.

Onzichtbare lijnen verbinden

via telefoon, computer, of gedachtestromen,

zodat ze ergens in de ruimte

weer naar beneden tot antwoorden komen.

Het is niet enkel de techniek die mensen verbindt.

Al sinds Eva, Adam de appel aanbood,

is het de liefde die bindt,

of men nu wel, of niet in dit scheppingsverhaal geloofd.

Spiegel

Wanneer ik in de vroege morgen

mij nog aan niemand tonen wil,

ben jij de eerste tot wie ik mij wend,

zonder gêne, geheel ontbloot, zonder rode konen

ben jij het beeld, dat mij herkent.

Met slaapogen, verras je mij met vouwen,

die het kussen in mijn wang heeft gebogen.

Ik heb jouw vertrouwen,

dat je mijn grimassen niet aan anderen vertelt,

zwijgt over mijn slechte humeur,

daarom ben ik op jou gesteld.

Je maakt me blij, maar soms ook triest,

wanneer je mij de harde werkelijkheid toont

van een huid die met de jaren haar elasticiteit verliest.

Jij spiegel, barstensvol barsten, wij gaan steeds meer bij elkaar horen,

zolang je mij blijft vergezellen in de jaren die gaan tellen,

blijven onze beelden elkaar bekoren

en kun je mij, iedere morgen weer, mijn verhaal vertellen.

Vinden...

Als ik jou vind,

in alles wat ik verlangen mocht

vind je mij dan ook,

in alles wat je zocht?

Als je mij vindt,

in alles wat je verlangen mocht

vind ik jou dan ook

in alles wat ik zocht?

Als ik niets vind

in jouw ogen,

ben ik dan blind

om de rest van jouw te vinden?

Als jij niets vindt

in mijn ogen,

sluit je ze dan

voor de rest om mij te vinden?

Elkaars vinden,

begint als zintuigen

elkaar vinden

en woorden verbinden.

Ik wil je vinden

in het vinden van jou.

Wil jij mij dan ook vinden

in het vinden van mij?

Hamsters

Twee hamstertjes draaien in een molentje, zo blij.

‘Zwartje’ is van mijn zusje en ‘Witje’ is van mij.

Soms gaan ze vechten en moet ik de ruzie beslechten,

dan neem ik witje in mijn handje

en geef ik haar een standje, heel even,

want ik voel haar lichtjes beven.

Snel geef ik haar een kusje

en aai haar zachte lijfje.

Ze kruipt over mijn haar en onder mijn truitje

en snuffelt aan mijn lippen met haar snuitje.

“Je bent mijn lieve knuffeldiertje en dat blijf je.”

Vergeten

Ik was vergeten, wat ik vergeten was.

Ik liep heen en weer

langs alle producten, koffie, melk en thee,

groenten, fruit en middelen voor de was.

Een moment geleden wist ik het nog,

vast door dat praatje bij de kassa

zat ik nu met dat verloren idee,

kwijtgeraakt ergens in die hersenmassa.

Ik was vergeten, wat ik vergeten was.

Zomaar van dat ene, op dat andere moment,

Ik was al onderweg naar… ja, waar was ik nu naar onderweg?

De winkel was mij niet onbekend

en wist tussen al die schappen de weg.

Ik kon nog langer blijven dolen,

er zou geen herinnering meer boven komen.

Wat ik wel wist was, dat het niet de eerste keer was,

dat ik was vergeten, wat ik vergeten was.

Monogaam

Monogaam

Ik zag op TV een documentaire over de boerenzwaluw. Na de lange reis vanuit Zuid Afrika wist het mannetje exact de dakpan terug te vinden, waaronder het paartje het jaar daarvoor hun nest had. Het vrouwtje arriveerde wat later in het nest. Minutenlang begroeten ze elkaar van blijdschap om het weerzien. Zwaluwen zijn monogaam, evenals vele andere vogelsoorten, zoogdieren en vissen. Neem nu de ons aller bekende tortelduif. De paartjes zijn samen voor het leven, tot de dood hen scheidt. Wie denkt niet aan de liefde als je ze samen ziet kusjes geven, maar ook het mannetje tortelt wel eens met anderen bij het overnemen van het broeden. Het vrouwtje komt daar zelden achter. En wanneer ze het toevallig eens ontdekt, is ze boos op het vrouwtje. Wie kent niet het symbool van een hartje wat gevormd vormt van twee zwanenhalzen elkaar omstrengeld. Ze blijven voor langere tijd bij elkaar, soms voor hun hele leven. Ook in de dierenwereld is het niet altijd pais en vree. Zelfs daar wordt gescheiden. Termieten blijven hun hele leven, dat kan wel 20 jaar zijn, samen, maar als ze uit elkaar gaan, bijten ze zelfs elkaars antennes af. Een vechtscheiding! Gibbons zijn het meest verwant aan de mens. Ze vormen een sterke band met elkaar en fysieke en biologische kenmerken wijzen erop dat man en vrouw behoorlijk gelijk zijn aan elkaar. Echter, bij de gibbon zien we soms ook trouble in paradise. Het gebeurt soms dat ze van elkaar scheiden. Ze lijken wel erg op de mens! Wolven zijn partners voor het leven en het familieleven van een wolf is ontzettend hecht. Een roedel bestaat meestal uit vader, moeder en jongen. De oudere jongen helpen zelfs met de opvoeding van de kleinere broertjes en zusjes.

Mensen gaan in beginsel een relatie aan voor jaren. Monogaam (trouw) “tot de dood ons scheidt” is onze doelstelling. Zelfs op oudere leeftijd willen we een relatie aangaan voor de rest van ons leven. Diverse profielen vermelden dit verlangen, met vaak als aanvulling: “monogaam”. Dit wil toch wel wat zeggen, dat we daar zoveel belang aan hechten. We leggen het elkaar als het ware op. “In het geval jij vreemdgaat, voor iemand anders kiest, dan…..” Tussentijds zijn dit gevleugelde uitspraken welke tijdens een relatie, als soort waarschuwing, nogal eens uitgesproken worden. De angst voor het kwijt raken van een partner aan iemand anders speelt ons parten. Het is ook een enorm pijnlijk vooruitzicht. Het tast geestelijk, zowel als fysiek, je hele wezen aan. Kunnen we dit aan elkaar opleggen, afdwingen? We gaan ervan uit, wanneer we voor elkaar kiezen, monogamie als vanzelfsprekend dient te zijn. En dan nog wel voor ons hele leven! Evenals vele soorten dieren leven ook wij in een groep soortgenoten. Daarin zijn we vol van de “ware” liefde, maar ondertussen verslijten we heel wat partners, gaan we scheiden en tussendoor gaan we ook nog eens vreemd. Monogamie past dat wel bij een mens? De eerste jaren zijn we verliefd, sterk emotioneel tot elkaar aangetrokken, vol van seksuele passie, voelen ons gewaardeerd. Na een aantal jaren ebt de verliefdheid weg, de sterke emotionele band met de partner neemt af. Dan nemen de verlangens naar die hevige romantische verliefdheid weer toe. We gaan vreemd, beëindigen onze relatie en gaan opnieuw een relatie aan. De cyclus herhaalt zich. Deze seriële monogamie zien we tegenwoordig veelvuldig voorkomen. Instinct? Natuurlijke drang? De natuurlijke drang zal ongetwijfeld een rol spelen, maar waarom geven we er dan aan toe? Veelal spelen allerlei factoren een rol. Daarnaast willen we ons geliefd en gewaardeerd voelen. Nemen die gevoelens af, neemt ook de seksuele aantrekkingskracht af, wat dan weer de aanleiding kan zijn voor die natuurlijke drang. Ook al hebben we in ons leven diverse relaties, we zijn monogaam aan de partner van dat moment. Des te langer partners bij elkaar blijven, beklijfd die emotionele band, neemt de vertrouwdheid,  gegroeid in al die jaren toe, wat samen die houvast geeft voor het voortbestaan van de relatie. Vaststellend zijn er diverse stellen welke hun 50/60 jarig Huwelijksfeest vieren. Zelfs kort geleden nog een Koperen Huwelijk. Concluderend: de mens kan monogaam zijn, ook al is het in diverse relaties. Liefde brengt geluk, maar of het gelukkig zijn al die tijd aanwezig blijft, ook al is de relatie monogaam………?  

 

Vriendschap

Vriendschap

Ver weg en toch dichtbij.

Een stem van lang geleden,

onveranderd en vertrouwd

brengt die nabijheid terug in het heden

van eens wat samen werd gesjouwd.

Ver weg en toch dichtbij,

herinneringen van jaren voorbij

gevoelens verstopt, maar bewaard.

Uit de diepte opnieuw aan de oppervlakte geraakt.

Een vriendschap welke nooit is verjaard.

Ver weg en toch dichtbij.

Levenswandelingen die ons scheidden.

Elkaar uit het oog verloren.

Een vriendschapsband, die niet is te doorsnijden.

Afstand kan genegenheid niet verstoren.

Ver weg en toch dichtbij.

Het verleden weer terug in het heden

in dat onverwachte telefoongesprek.

Vertrouwd, of jaren niet voorbij waren gegleden,

een hervonden vriendschap voor een nieuw vertrek.

Deventer

Deventer

Gedachteloos leg ik mijn veldboeket naast mij neer

terwijl ik mij vlij op de uiterwaarden in het zand.

Het pontje vaart heen en weer naar deze of gene zijde

het brengt iedereen naar de overkant.

de IJssel stroomt in zachte golven richting Kampen,

naar het IJsselmeer, om uiteindelijk in zee te belanden.

Om mij heen grazen koeien, enkelen zijn aan het pootjebaden,

ik moet oppassen, want zomaar laten ze hun vlaaien ergens landen.

Achter mij het IJsselhotel, waar gasten sinds een dikke eeuw terug

al het zicht op Deventer stad aanbaden.

Bezie rechts de Wilhelminabrug en aan de overkant de Deventertoren.

Net zoals dat schilderij bij mij thuis aan de muur,

in kruistekens gevangen, komt ook dit beeld prachtig naar voren.

Iedere keer weer slaak ik een diepe zucht,

wanneer ik vanuit het Westen

de brug zie naderen,

ik in het midden de knik voel,

waarmee ik enkel maar wil zeggen:

Het is het thuiskomen dat ik bedoel.

Het nieuwe normaal... 'wen er maar aan...'

Het nieuwe normaal. Wen er maar aan hoor ik zeggen. Mooi, zonnig, droog en warm weer, zoals wij dat de laatste weken hadden, daar hoef ik niet aan te wennen, dat is er en daar geniet ik van. Tegen de volle zon kan ik mij beschermen door gebruik te maken van een product tegen zonnebrand. De regen, die nu met volle hevigheid op mijn dak kletst, dat is niet leuk, wel broodnodig voor de natuur, maar ik weet, dat het niet voor lang zal zijn. Het is een kortdurende periode. Ja, ik word er nat van, maar daar kan ik mij tegen wapenen, middels een regenjas, of een paraplu, of gewoon door thuis te  blijven. Dat laatste, thuis blijven, handen wassen, anderhalve meter afstand enz,enz.. zijn nu de wapens om mij tegen heel wat anders, dan regen of zon te beschermen. Namelijk een onzichtbaar virus dat mij zomaar ongemerkt zal kunnen aanvallen. Dus zijn er nu allerlei regels om besmettingen in te perken. 

Het nieuwe normaal: ‘Wen er maar aan.’

“Blijf thuis”, was wekenlang de boodschap. Sinds enkele dagen worden de teugels wat gevierd. Echter het spontane doen is niet meer. Zomaar ergens gaan eten, een restaurant, of café binnen wandelen, gaat alleen op afspraak en voor diverse musea, attractieparken en dierentuinen zijn tijdsloten ingesteld, zodat het aantal bezoekers op bepaalde tijden beperkt is en men weet hoeveel aantallen er binnen zijn. Allemaal praktische zaken waar op den duur aan te wennen is, lijkt mij. Na verloop van tijd zullen wij niet anders meer weten, maar misschien wel met heimwee terug kijken op eens…de spontane manier van leven.

Waar ik moeite mee heb en waarschijnlijk nooit aan zal kunnen wennen zijn de regels die mij persoonlijk opgelegd worden. Boetes die worden opgelegd wanneer ik met mijn kleindochter in de auto zit bijvoorbeeld. Dat mag niet, want wij zijn geen gezinsleden uit één gezin. Iemand niet spontaan kan omhelzen, omdat ik zo blij ben na het ontvangen van een bloemetje.

Te zien wat die afstand houden met mijn kleindochters van acht en tien doet, daar word ik niet vrolijk van. Zij zijn op een leeftijd, dat ze de regels begrijpen, maar ze zijn ook op een leeftijd, dat ze nog geheel open staan om aanhankelijkheid te tonen en liefde te geven en te ontvangen. Zij willen knuffelen. Op allerlei andere manieren uiten ze dat nu, door een elleboog, of een voetje te geven en daarbij de woorden: ‘Oma, ik hou  van jou.’

Dit jaar vieren wij 75 jaar bevrijding. Als na-oorlogskind probeer ik mij na het horen van al die verhalen, in te leven wat beperking van die vrijheid inhoudt. Toch is het nu een heel andere situatie, maar er is wel degelijk beperking van vrijheid. De vrijheid van fysiek uiten wordt in deze periode als alleenstaande nu behoorlijk ingedamd. Niemand in de directe omgeving waar ik mijn gevoelens op een intieme manier kan vormgeven en tonen. Ik bedoel niet specifiek op het seksuele vlak, maar gewoon iemand kunnen aanraken.

‘Wen er maar aan.’ Hier zal ik echter nooit aan wennen. Het nieuwe normaal… Het elkaar aanraken hoort bij het leven, elkaars emoties delen, middels elkaar voelen. Een mens kan niet zonder. Nu overheerst de angst voor een onzichtbare vijand. Ik wil een mens huid op huid voelen, zoals ik de zon en de regen op mijn huid voel.