Le Vieux Village...

Le vieux Village, het oude dorp

In deze periode dat over de hele wereld een pandemie ons leven beïnvloedt, moet ik denken aan enkele jaren geleden. Niet ver van ons huis, waar we vanuit het dal naar de col van Propiac reden, daar de auto neerzetten en wandelden naar dit oude dorp, gelegen op de zuidelijke helling van de noordelijke Petite Luberon. We liepen over smalle paadjes in een rustig tempo naar boven, waar we volop uitzicht hadden op de hellingen met olijfboomgaarden en druivenvelden. Eenmaal boven zagen we het vernieuwde dorp Merindol les Oliviers (sinds de 18^e eeuw met deze uitstraling) aan de oevers van de Durance liggen en in de verte de altijd zichtbare kale berg Le Mont Ventoux. Het oude dorp werd in 1545 verlaten door oorlog en de pest. Waarom ik nu aan dit moment van enkele jaren terug denk, komt door het verhaal wat mij verteld werd door een ‘kasteelheer’ inmiddels eigenaar van het kasteel dat prominent op het hoogste deel van de heuvel van ver zichtbaar is. Dit imposante bouwwerk had hij geheel in eigen beheer gerestaureerd en zichtbaar trots nodigde hij ons uit het van binnen te aanschouwen. Aangekomen op de top van de toren, een prachtig zicht op de vallei en de omgeving, had hij een zwembad. Eenmaal in het water aan één zijde van de rand van de toren, leek het of je zo in de diepte zou verdwijnen. Grandioos.   

Er leefden in de 15^e eeuw zo’n 40 gezinnen. De resterende ruïnes en de begraafplaats met oude grafmonumenten gaven in mijn fantasie een beeld hoe het er eeuwen geleden uit moet hebben gezien. Echter het verhaal dat hij vertelde ging vooral over de ziekte de pest, welke vanaf de 14^e eeuw in Europa heerste. De ziekte verdween pas aan het eind van de 17^e eeuw uit Europa. De oorlog, gepaard gaande met plunderingen en verkrachtingen i.v.m. het protestantisme, en de epidemie die er toen heerste, maakten het beeld wat ik tijdens zijn verhaal voor ogen kreeg, op dat moment staande in dit verlaten dorp, tot een intens beleven van de geschiedenis. Bovenal beroerde mij de impact die deze epidemie op de mensheid had. Herkenningen uit dit verhaal zijn ook nu tijdens deze corona periode aan de orde. “De pest haalde het slechtste in de mens naar boven, maar inspireerde ook tot daden van medemenselijkheid.” Wat dat betreft zal de mens niet zoveel veranderd zijn. Ik heb het gevoel, dat er nu ook in het algemeen veel onvrede heerst, maar daartegenover ook veel initiatieven worden ondernomen om elkaar te ondersteunen. Gelukkig leven wij nu in de omstandigheid van betere kennis en middelen.

Nu in deze vakantieperiode en na het gunstige verloop van het aantal besmettingen zijn er weer veel grenzen open en wordt er gereisd naar andere landen. Even een stukje geschiedenis. In oktober 1347 kwamen enkele Genuese schepen via de Middellandse zee in Sicilië aan. Op die schepen heerste de pest en verspreide zich over Europa. Eigenlijk hoef ik niet uit te leggen, dat reizen in de periode van nu een risico inhoudt. Maar goed, de regels van afstand houden e.d. in acht nemende, kan dit risico verkleind worden. Maar toch…

Nu de regels versoepeld zijn, is het idee geboren, dat we weer volop onze gang kunnen gaan. Weer van een bepaalde vrijheid kunnen gaan genieten. Het leven gaat door, maar afgaan op de actiegroep ‘Viruswaanzin’ tegen de corona maatregelen heeft volgens mij geen zin. We zullen steeds alert moeten blijven. Ik heb nog steeds dat verhaal van die kasteelheer in mijn gedachten. Het heeft een grote indruk op mij gemaakt. Mede is covid 19 op dit moment de aanleiding dat de herinnering aan het bezoek en de geschiedenis van dit oude dorp herhaaldelijk in mijn gedachten aanwezig is.

Wees voorzichtig en blijf gezond.

Herinneringen bij het schoonmaken

Wat bewaar ik en wat ruim ik op?

Van alles gaat door mijn handen,

verplaats voorwerpen van hot naar her.

Brieven met emotionele banden,

herinneringen opgediept van ver.

Wat bewaar ik en wat ruim ik op?

Verwijder het stof op kasten en fotolijstjes,

emoties beroeren mijn hart terwijl ik sop.

Gedachten geven stof tot nadenken,

wat maak ik schoon, wat gaat naar het slop.

Sta met een flesje Boldoot in mijn handen,

eens van mijn moeder.

Van buiten stoffig, van binnen een geur van weleer,

die me in het verleden doet belanden.

Het beeld van haar in mijn gedachten,

door de geur nog meer.

Mama, het flesje laat ik staan.

Ik sprenkel nog wat vloeistof in mijn hand.

Jouw lichaam reeds tot stof vergaan,

doch blijvend verbonden door onze familieband.

Ik koester hiermee de herinnering aan jouw bestaan.

Eau de Cologne

Inherent aan mijn bereikte leeftijd, heb ik vele herinneringen. Bij de schoonmaakbeurt van mijn slaapkamer kwam ik het (bijna volle) flesje Eau de cologne, 4711, van mijn moeder tegen. Als kind kan ik mij nog herinneren, dat ze het in de (katholieke) kerk tijdens de dienst wel eens gebruikte. Ze druppelde dan wat op haar keurig gestreken gebloemde zakdoekje. Zo’n frivool klein doekje, niet te gebruiken als waarvoor een zakdoek gebruikelijk is. Ze hield het dan onder haar neus om er aan te ruiken. Overigens heb ik ook nog die pietepeuterige kleine zakdoekjes, welke nooit in haar tas mochten ontbreken. Zou ze het hebben gebruikt om diezelfde reden waarom dames in de 16^e eeuw het vlugzout, oftewel reukzout gebruikten om flauwvallen te voorkomen? Of om iemand hierna weer bij te brengen? Bij openen van het flesje vlugzout, waarin het middel ammoniumcarbonaatoplossing,  komt het sterk prikkelende ammoniakgas vrij. Niet zo aangenaam lijkt mij, dan ruikt eau de cologne toch beter. Ik ken de beweegredenen van mijn moeder niet, heb er nooit naar gevraagd en heb er ook nooit bij stilgestaan om het waarom te weten. Het hoorde gewoon bij haar en merkte als kind, dat vele “oude” mensen het gebruikten.  Deze eenvoudige vondst brengt mij echter wel terug bij mijn herinneringen over mijn moeder. Waar een schoonmaakwoede al niet goed voor is. Ik ruik er nog eens aan en denk dan, zou het nog goed zijn? Het is al zo oud en staat al 24 jaar na haar overlijden bij mij in de kast.

Ik bewaar dingen, vooral als er een emotionele waarde aan vast zit. Ik denk zomaar, dat ik niet de enige hierin ben. Deze voorwerpen kom ik dan tegen wanneer alles eens van zijn plaats komt, om schoon te maken, of om op te ruimen. 

Eigenlijk weet ik dan al van tevoren, dat ik ergens op het bed, of op de grond beland met spullen, foto’s, of brieven rondom mij heen en er van werken niet veel terecht komt. Toch is het heerlijk, soms verdrietig om in het verleden terug te reizen. Soms word ik er ook wel eens melancholisch van. Al zoveel beleefd in een tijd die voorbij is. Uiteindelijk bestaat het hele leven uit vooruitzien. Oh, als ik maar 12 ben, dan mag ik…, als ik maar 16 ben, als ik maar 20 ben en als kind hoop je er op, dat je honderd wordt. Steeds maar naar die toekomst kijken, studeren, een relatie, eventueel kinderen… Nu dit alles achter de rug, maar nog steeds een toekomst, wel een vooruitzicht dat steeds korter wordt, met andere invulmogelijkheden, passend bij de bereikte leeftijd. Echter gevoelens veranderen niet.

Ik zet het flesje Eau de cologne op mijn toilettafel.

Schalkhaar

Glas halfvol...

Hoe vaak horen wij niet zeggen, of lezen: ‘Mijn glas is half vol, i.p.v. half leeg.’ Ik ben het dan ook met deze stelling eens. Een positieve benadering. Ik ben altijd van mening, dat er aan een gebeurtenis, een voorval, of een conflict altijd twee kanten zitten. En aan het verkondigen van aannames heb ik een grondige hekel. Het leidt alleen maar tot verwarring, geeft een onjuist beeld en leidt nergens toe. Sommige mensen zijn daar goed in, daarbij vergeet men, dat men aan de waarheid voorbijgaat. Nu in deze corona tijd komen veel conflicten voor tussen buren. Lawaai makende kinderen die thuis zijn omdat de scholen gesloten zijn, met daarnaast buren die thuis moeten werken. Een sluimerende onmin wordt in deze periode extra gevoed, wat leidt tot een uitbarsting, die de goede verstandhouding met de buren geen goed doet. Hierbij zal het glas half leeg zijn, i.p.v. halfvol. Toch wanneer men in staat is een andere zijde te bekijken, voor- en nadelen afwegend, en ook de voordelen er van in wil zien, men dikwijls tot een positievere benadering komt. Daarna zal in een gesprek met de buren de toon heel wat gematigder zijn met als resultaat een betere uitkomst, dat maakt het glas weer halfvol is.

Hoe vaak heb ik tijdens het begin van de intellectuele lock-dowm mensen in mijn omgeving niet horen verzuchten: ‘heerlijk die rust.’ ‘Een lege agenda, even niets moeten.’ In een druk werkzaam en sociaal leven tot de ontdekking komen, dat die rust welkom is. De andere kant zien van de enigszins gedwongen beperking van de vrijheid. Een positieve benadering van een glas halfvol.

Veel grenzen zijn nu open en de mogelijkheid is om naar het buitenland op vakantie te gaan, met beperkingen die ook in ons land gelden. Indien toch het besluit wordt genomen om te gaan, laat dan de zwaarmoedigheid om dingen die niet haalbaar zijn thuis en maakt dat halvolle glas vol en geniet van wat wel kan.

Respect heb ik voor het verzorgend personeel. Het hele land heeft voor hen geklapt, kaarsen laten branden, klokken gingen beierden, met een beloofde bonus van het Rijk. Nu het virus wat lijkt in te dammen en de heftige periode achter de rug is, zal voor het verplegend personeel het glas half leeg zijn. De toegezegde bonus is nog steeds niet toegekend. Laat ook voor hen het glas weer snel half vol zijn.

Nu de regels versoepelt zijn kunnen we weer gewoon op een terras, zeker met dit mooie weer, met elkaar proosten, een vol glas heffend met een positieve benadering van het leven.

“Het maakt niet uit of mijn glas half vol, of half leeg is, zolang ik het maar kan vullen!”

  

Draadloos

Als klein meisje dacht ik dat in de hemel

een telefooncel zou staan,

ik zou dan kunnen bellen met mijn oma,

om te vragen hoe het met haar zou gaan.

Door draden waarlangs gedachten de ruimte in worden gestuurd,

een onzichtbaar netwerk dat het kleine meisje al vermoedde,

draadloos tot in de hemel,

zoals zij de ruimte toen noemde.

Dikwijls loop ik een blokje om,

zonder het bewandelen van rechte lijnen.

Vaak zijn ze ook wel krom,

net zoals de hobbels in mijn leven.

Niet alles gaat rechtstreeks van Aa naar B… ,

al heb ik wel het streven

ze rechtstreeks te verbinden, zodat ik tevreden

kan kijken naar het achterom.

Tijdens het wandelen lopen mijn gedachten

de onzichtbare lijnen die aan mij zijn vastgepind.

Verborgen in voorbije stappen

de veel gemaakte zorgen,

die reeds vervagen in de afdruk op het grint.

Niets kan onvoorwaardelijke liefde verbreken,

die onlosmakelijk aangesloten blijven door

liefdesstromen die harten verbindt.

Onzichtbare lijnen verbinden

via telefoon, computer, of gedachtestromen,

zodat ze ergens in de ruimte

weer naar beneden tot antwoorden komen.

Het is niet enkel de techniek die mensen verbindt.

Al sinds Eva, Adam de appel aanbood,

is het de liefde die bindt,

of men nu wel, of niet in dit scheppingsverhaal geloofd.

Spiegel

Wanneer ik in de vroege morgen

mij nog aan niemand tonen wil,

ben jij de eerste tot wie ik mij wend,

zonder gêne, geheel ontbloot, zonder rode konen

ben jij het beeld, dat mij herkent.

Met slaapogen, verras je mij met vouwen,

die het kussen in mijn wang heeft gebogen.

Ik heb jouw vertrouwen,

dat je mijn grimassen niet aan anderen vertelt,

zwijgt over mijn slechte humeur,

daarom ben ik op jou gesteld.

Je maakt me blij, maar soms ook triest,

wanneer je mij de harde werkelijkheid toont

van een huid die met de jaren haar elasticiteit verliest.

Jij spiegel, barstensvol barsten, wij gaan steeds meer bij elkaar horen,

zolang je mij blijft vergezellen in de jaren die gaan tellen,

blijven onze beelden elkaar bekoren

en kun je mij, iedere morgen weer, mijn verhaal vertellen.

Vinden...

Als ik jou vind,

in alles wat ik verlangen mocht

vind je mij dan ook,

in alles wat je zocht?

Als je mij vindt,

in alles wat je verlangen mocht

vind ik jou dan ook

in alles wat ik zocht?

Als ik niets vind

in jouw ogen,

ben ik dan blind

om de rest van jouw te vinden?

Als jij niets vindt

in mijn ogen,

sluit je ze dan

voor de rest om mij te vinden?

Elkaars vinden,

begint als zintuigen

elkaar vinden

en woorden verbinden.

Ik wil je vinden

in het vinden van jou.

Wil jij mij dan ook vinden

in het vinden van mij?

Hamsters

Twee hamstertjes draaien in een molentje, zo blij.

‘Zwartje’ is van mijn zusje en ‘Witje’ is van mij.

Soms gaan ze vechten en moet ik de ruzie beslechten,

dan neem ik witje in mijn handje

en geef ik haar een standje, heel even,

want ik voel haar lichtjes beven.

Snel geef ik haar een kusje

en aai haar zachte lijfje.

Ze kruipt over mijn haar en onder mijn truitje

en snuffelt aan mijn lippen met haar snuitje.

“Je bent mijn lieve knuffeldiertje en dat blijf je.”

Vergeten

Ik was vergeten, wat ik vergeten was.

Ik liep heen en weer

langs alle producten, koffie, melk en thee,

groenten, fruit en middelen voor de was.

Een moment geleden wist ik het nog,

vast door dat praatje bij de kassa

zat ik nu met dat verloren idee,

kwijtgeraakt ergens in die hersenmassa.

Ik was vergeten, wat ik vergeten was.

Zomaar van dat ene, op dat andere moment,

Ik was al onderweg naar… ja, waar was ik nu naar onderweg?

De winkel was mij niet onbekend

en wist tussen al die schappen de weg.

Ik kon nog langer blijven dolen,

er zou geen herinnering meer boven komen.

Wat ik wel wist was, dat het niet de eerste keer was,

dat ik was vergeten, wat ik vergeten was.

Monogaam

Monogaam

Ik zag op TV een documentaire over de boerenzwaluw. Na de lange reis vanuit Zuid Afrika wist het mannetje exact de dakpan terug te vinden, waaronder het paartje het jaar daarvoor hun nest had. Het vrouwtje arriveerde wat later in het nest. Minutenlang begroeten ze elkaar van blijdschap om het weerzien. Zwaluwen zijn monogaam, evenals vele andere vogelsoorten, zoogdieren en vissen. Neem nu de ons aller bekende tortelduif. De paartjes zijn samen voor het leven, tot de dood hen scheidt. Wie denkt niet aan de liefde als je ze samen ziet kusjes geven, maar ook het mannetje tortelt wel eens met anderen bij het overnemen van het broeden. Het vrouwtje komt daar zelden achter. En wanneer ze het toevallig eens ontdekt, is ze boos op het vrouwtje. Wie kent niet het symbool van een hartje wat gevormd vormt van twee zwanenhalzen elkaar omstrengeld. Ze blijven voor langere tijd bij elkaar, soms voor hun hele leven. Ook in de dierenwereld is het niet altijd pais en vree. Zelfs daar wordt gescheiden. Termieten blijven hun hele leven, dat kan wel 20 jaar zijn, samen, maar als ze uit elkaar gaan, bijten ze zelfs elkaars antennes af. Een vechtscheiding! Gibbons zijn het meest verwant aan de mens. Ze vormen een sterke band met elkaar en fysieke en biologische kenmerken wijzen erop dat man en vrouw behoorlijk gelijk zijn aan elkaar. Echter, bij de gibbon zien we soms ook trouble in paradise. Het gebeurt soms dat ze van elkaar scheiden. Ze lijken wel erg op de mens! Wolven zijn partners voor het leven en het familieleven van een wolf is ontzettend hecht. Een roedel bestaat meestal uit vader, moeder en jongen. De oudere jongen helpen zelfs met de opvoeding van de kleinere broertjes en zusjes.

Mensen gaan in beginsel een relatie aan voor jaren. Monogaam (trouw) “tot de dood ons scheidt” is onze doelstelling. Zelfs op oudere leeftijd willen we een relatie aangaan voor de rest van ons leven. Diverse profielen vermelden dit verlangen, met vaak als aanvulling: “monogaam”. Dit wil toch wel wat zeggen, dat we daar zoveel belang aan hechten. We leggen het elkaar als het ware op. “In het geval jij vreemdgaat, voor iemand anders kiest, dan…..” Tussentijds zijn dit gevleugelde uitspraken welke tijdens een relatie, als soort waarschuwing, nogal eens uitgesproken worden. De angst voor het kwijt raken van een partner aan iemand anders speelt ons parten. Het is ook een enorm pijnlijk vooruitzicht. Het tast geestelijk, zowel als fysiek, je hele wezen aan. Kunnen we dit aan elkaar opleggen, afdwingen? We gaan ervan uit, wanneer we voor elkaar kiezen, monogamie als vanzelfsprekend dient te zijn. En dan nog wel voor ons hele leven! Evenals vele soorten dieren leven ook wij in een groep soortgenoten. Daarin zijn we vol van de “ware” liefde, maar ondertussen verslijten we heel wat partners, gaan we scheiden en tussendoor gaan we ook nog eens vreemd. Monogamie past dat wel bij een mens? De eerste jaren zijn we verliefd, sterk emotioneel tot elkaar aangetrokken, vol van seksuele passie, voelen ons gewaardeerd. Na een aantal jaren ebt de verliefdheid weg, de sterke emotionele band met de partner neemt af. Dan nemen de verlangens naar die hevige romantische verliefdheid weer toe. We gaan vreemd, beëindigen onze relatie en gaan opnieuw een relatie aan. De cyclus herhaalt zich. Deze seriële monogamie zien we tegenwoordig veelvuldig voorkomen. Instinct? Natuurlijke drang? De natuurlijke drang zal ongetwijfeld een rol spelen, maar waarom geven we er dan aan toe? Veelal spelen allerlei factoren een rol. Daarnaast willen we ons geliefd en gewaardeerd voelen. Nemen die gevoelens af, neemt ook de seksuele aantrekkingskracht af, wat dan weer de aanleiding kan zijn voor die natuurlijke drang. Ook al hebben we in ons leven diverse relaties, we zijn monogaam aan de partner van dat moment. Des te langer partners bij elkaar blijven, beklijfd die emotionele band, neemt de vertrouwdheid,  gegroeid in al die jaren toe, wat samen die houvast geeft voor het voortbestaan van de relatie. Vaststellend zijn er diverse stellen welke hun 50/60 jarig Huwelijksfeest vieren. Zelfs kort geleden nog een Koperen Huwelijk. Concluderend: de mens kan monogaam zijn, ook al is het in diverse relaties. Liefde brengt geluk, maar of het gelukkig zijn al die tijd aanwezig blijft, ook al is de relatie monogaam………?  

 

Vriendschap

Vriendschap

Ver weg en toch dichtbij.

Een stem van lang geleden,

onveranderd en vertrouwd

brengt die nabijheid terug in het heden

van eens wat samen werd gesjouwd.

Ver weg en toch dichtbij,

herinneringen van jaren voorbij

gevoelens verstopt, maar bewaard.

Uit de diepte opnieuw aan de oppervlakte geraakt.

Een vriendschap welke nooit is verjaard.

Ver weg en toch dichtbij.

Levenswandelingen die ons scheidden.

Elkaar uit het oog verloren.

Een vriendschapsband, die niet is te doorsnijden.

Afstand kan genegenheid niet verstoren.

Ver weg en toch dichtbij.

Het verleden weer terug in het heden

in dat onverwachte telefoongesprek.

Vertrouwd, of jaren niet voorbij waren gegleden,

een hervonden vriendschap voor een nieuw vertrek.

Deventer

Deventer

Gedachteloos leg ik mijn veldboeket naast mij neer

terwijl ik mij vlij op de uiterwaarden in het zand.

Het pontje vaart heen en weer naar deze of gene zijde

het brengt iedereen naar de overkant.

de IJssel stroomt in zachte golven richting Kampen,

naar het IJsselmeer, om uiteindelijk in zee te belanden.

Om mij heen grazen koeien, enkelen zijn aan het pootjebaden,

ik moet oppassen, want zomaar laten ze hun vlaaien ergens landen.

Achter mij het IJsselhotel, waar gasten sinds een dikke eeuw terug

al het zicht op Deventer stad aanbaden.

Bezie rechts de Wilhelminabrug en aan de overkant de Deventertoren.

Net zoals dat schilderij bij mij thuis aan de muur,

in kruistekens gevangen, komt ook dit beeld prachtig naar voren.

Iedere keer weer slaak ik een diepe zucht,

wanneer ik vanuit het Westen

de brug zie naderen,

ik in het midden de knik voel,

waarmee ik enkel maar wil zeggen:

Het is het thuiskomen dat ik bedoel.

Het nieuwe normaal... 'wen er maar aan...'

Het nieuwe normaal. Wen er maar aan hoor ik zeggen. Mooi, zonnig, droog en warm weer, zoals wij dat de laatste weken hadden, daar hoef ik niet aan te wennen, dat is er en daar geniet ik van. Tegen de volle zon kan ik mij beschermen door gebruik te maken van een product tegen zonnebrand. De regen, die nu met volle hevigheid op mijn dak kletst, dat is niet leuk, wel broodnodig voor de natuur, maar ik weet, dat het niet voor lang zal zijn. Het is een kortdurende periode. Ja, ik word er nat van, maar daar kan ik mij tegen wapenen, middels een regenjas, of een paraplu, of gewoon door thuis te  blijven. Dat laatste, thuis blijven, handen wassen, anderhalve meter afstand enz,enz.. zijn nu de wapens om mij tegen heel wat anders, dan regen of zon te beschermen. Namelijk een onzichtbaar virus dat mij zomaar ongemerkt zal kunnen aanvallen. Dus zijn er nu allerlei regels om besmettingen in te perken. 

Het nieuwe normaal: ‘Wen er maar aan.’

“Blijf thuis”, was wekenlang de boodschap. Sinds enkele dagen worden de teugels wat gevierd. Echter het spontane doen is niet meer. Zomaar ergens gaan eten, een restaurant, of café binnen wandelen, gaat alleen op afspraak en voor diverse musea, attractieparken en dierentuinen zijn tijdsloten ingesteld, zodat het aantal bezoekers op bepaalde tijden beperkt is en men weet hoeveel aantallen er binnen zijn. Allemaal praktische zaken waar op den duur aan te wennen is, lijkt mij. Na verloop van tijd zullen wij niet anders meer weten, maar misschien wel met heimwee terug kijken op eens…de spontane manier van leven.

Waar ik moeite mee heb en waarschijnlijk nooit aan zal kunnen wennen zijn de regels die mij persoonlijk opgelegd worden. Boetes die worden opgelegd wanneer ik met mijn kleindochter in de auto zit bijvoorbeeld. Dat mag niet, want wij zijn geen gezinsleden uit één gezin. Iemand niet spontaan kan omhelzen, omdat ik zo blij ben na het ontvangen van een bloemetje.

Te zien wat die afstand houden met mijn kleindochters van acht en tien doet, daar word ik niet vrolijk van. Zij zijn op een leeftijd, dat ze de regels begrijpen, maar ze zijn ook op een leeftijd, dat ze nog geheel open staan om aanhankelijkheid te tonen en liefde te geven en te ontvangen. Zij willen knuffelen. Op allerlei andere manieren uiten ze dat nu, door een elleboog, of een voetje te geven en daarbij de woorden: ‘Oma, ik hou  van jou.’

Dit jaar vieren wij 75 jaar bevrijding. Als na-oorlogskind probeer ik mij na het horen van al die verhalen, in te leven wat beperking van die vrijheid inhoudt. Toch is het nu een heel andere situatie, maar er is wel degelijk beperking van vrijheid. De vrijheid van fysiek uiten wordt in deze periode als alleenstaande nu behoorlijk ingedamd. Niemand in de directe omgeving waar ik mijn gevoelens op een intieme manier kan vormgeven en tonen. Ik bedoel niet specifiek op het seksuele vlak, maar gewoon iemand kunnen aanraken.

‘Wen er maar aan.’ Hier zal ik echter nooit aan wennen. Het nieuwe normaal… Het elkaar aanraken hoort bij het leven, elkaars emoties delen, middels elkaar voelen. Een mens kan niet zonder. Nu overheerst de angst voor een onzichtbare vijand. Ik wil een mens huid op huid voelen, zoals ik de zon en de regen op mijn huid voel.

  

   

The last post...herdenken

Vreemd en ongemakkelijk haast…

The Last Post, een melodie met maar vier tonen

gespeeld tijdens de nationale herdenking op vier mei

een eresaluut aan alle gesneuvelden betonen,

dan is het stil, stiller aan de stilte voorbij.

Vreemd en ongemakkelijk haast.

Leger dan leeg, de Dam te Amsterdam,

zelfs de duiven zijn verbaasd.

Ze zitten met zijn allen bijeen, heel stil…

op dat hele lege plein, waar andere jaren,

in samen herdenken, in samen niet vergeten,

vele aanwezigen in samenzijn waren.

Vreemd en ongemakkelijk haast.

Leger dan leeg, die hele grote kerk,

de echo van spreker galmt door het gebouw

de vlag halfstok, rood wit en blauw.

Zonder oorlog op dit moment

herdenken wij nu thuis

door een rondwarend virus, 
dat het samenzijn remt.

Vreemd en ongemakkelijk haast.

Klaproos

Klaproos… 

een groene knop aan een harige steel

in de inhoud nog verscholen

                               de symbolen van slapen, 
                               dromen, passie,

hoogmoed

en vergankelijkheid van aardse glorie.

Door vele voeten omgewoelde zoden

verschenen over velden van oorlogsdoden

bloemenblaadjes

roder dan rood in grote aantallen

boven de aarde van soldaten

die in de strijd waren gevallen.

Niet tegen te houden, kwetsbaar,

maar ook verheffend

zodra de wind de zaadjes meevoert

naar overal waar leven opnieuw geluk vind

in haar eeuwige kringloop

klappen rozen open

Vurig,

bloedvlekken in groene graanakkers

offers brengen om levenskracht te kunnen oogsten

Zacht,

met haar fluwelen blaadjes

streelt ze in vluchtige luchtstromen

de halmen van het koren

Deze bloem, met al haar symbolen,

doet mijn hart bekoren.

Muquet de Mai. Dag van de Arbeid, Le jour de La Fête du travail

1 mei... Muquet de Mai

“Dag van de Arbeid”. In veel landen in Europa is dit een Nationale Feestdag, dus is iedereen vrij en zijn alle bezienswaardigheden en winkels gesloten. In Nederland lukt het maar niet om hier een vrije dag van te maken. Zoals in onze omringende landen de strijd om de arbeiders en fabrieksbazen in het verleden heftiger werden uitgevochten dan hier in Nederland, kan het om die reden zijn, dat het nooit is gelukt om ook hier een vrije dag van te maken. Dat zal ook een van de oorzaken zijn, dat ik me nooit echt heb verdiept in de geschiedenis en het belang van deze dag. In ons land werd en wordt er op die dag niet gedemonstreerd, in het algemeen wordt er hier ook weinig aandacht aan geschonken, is de 1 mei traditie zo goed als vergeten. Hier in Nederland gaat alles gewoon zijn gangetje, het is een gewone wekelijkse dag en alles is gewoon open.  In o.a. Spanje, Frankrijk, België en Duitsland werden jaarlijks door vakbonden en organisaties campagne gevoerd voor arbeidsrechten. Nu in deze crisis tijd die het virus covid-19 veroorzaakt, zal de belangstelling om te demonstreren waarschijnlijk niet zo op de voorgrond liggen. De geschiedenis vertelt ons dat vroeger de Dag van de Arbeid werd gevierd als een Lentefeest, totdat in 1889 op de tweede Internationale van Parijs als officiële Nationale Dag van de Arbeid werd uitgeroepen om het belang van de achturige werkdag te versterken. Sinds 1817 was er gestreden om die invoering.   

Door de periode, dat ik in Frankrijk vertoefd heb werd ik er meer op geattendeerd. De eerste keer overkwam het mijn man en ik, doordat wij op deze dag boodschappen wilden gaan doen, en erachter kwamen, dat alles, maar dan ook alles gesloten was. Wel stonden er overal kleurrijke kraampjes volop lelietjes-der-Daalen. Een traditie van May Day, het begin van de Lente, een dubbele feestdag in Frankrijk dus. Zoals een van de bloemenverkopers ons vertelde mag iedereen deze bloemetjes verkopen zonder fiscaal belast te worden door een speciale regeling in de wet. Volgens de traditie van May Day is het een goede gewoonte in Frankrijk om je vriend, of vriendin op deze dag een boeketje Muquet de Mai te schenken als symbool van vriendschap en waardering.

Ooit, in een ver verleden had ik van mijn man een plantje convallaria majalis gekregen als teken van liefde, zonder de traditie van May Day in Frankrijk te kennen. Heb het toen in mijn tuin geplant wat jarenlang zich heeft uitgebreid en mij elk jaar weer verraste met heerlijk geurende bloemetjes. Wat tevens een dierbare herinnering is geworden.

Enkele jaren na het overlijden van mijn man was ik met een goede vriend in die periode opnieuw in Frankrijk. Hij, een tuinarchitect, kende de traditie en gaf me als waardering voor onze vriendschap een boeketje. Op mijn verzoek plantte hij het op het omliggende terrein van mijn woning. Helaas heeft dit plantje niet de mogelijkheid gekregen zich te vermenigvuldigen. Tijdens heftige regenbuien, stond een gedeelte van het terrein geregeld blank. Water wat van de bergen afkomt vind zich een weg en maakt nieuwe stromen. Tijdens mijn afwezigheid was er gegraven en waren nieuwe afvoeren gecreëerd. Ik was er al bang voor, want bij mijn terugkomst in de zomer was het plantje verdwenen evenals de andere planten, nu restte op juist dat deel waar het plantje stond een kale droge vlakte.

Het lelietje-der-Daalen, een algemeen gezegde luidt: “Treize fleurs portent bonheur”, oftewel: “Dertien bloemen dragen geluk”. Het zullen er niet altijd dertien zijn, die aan zo’n steeltje zitten, maar het zijn lieflijke, kleine klokjes die een heerlijk parfum verspreiden. Bovenal vind ik het bijzonder om zo’n boeketje te hebben mogen ontvangen. Het gebaar en de gevoelens van blijken van liefde en waardering achter dit geschenk maakt dat ik de herinnering hieraan in mijn hart bewaar.

May Day en Le jour de la Fête du travail. Een bijzondere combinatie, maar ze worden al jaren samen in Frankrijk gevierd. Die vrije dag zal er voor ons Nederlanders niet meer van komen, maar de traditie van het vieren op 01 Mei van de Lente met een boeketje lelietje-der-Daalen mag van mij ook hier een traditie worden.

Muquet de Mai.

Vandaag geen lief

die mij een bloemetje brengt

mij met een ontbijtje verwend

of zijn hart aan mij schenkt

doch al even gelée

verraste mijn lief mij eens

met een klein plantje:

‘Convallaria majalis.’.

Klokjes met geurende bloemetjes,

symbool voor zuiverheid, prilheid

oprechtheid en discretie.

Ieder voorjaar wanneer ik ze weer zie,

denk ik aan dat ene plantje,

wat mij in haar geuren

iedere keer weer doet beleven

de herinnering aan de boodschap van geluk

eens door mijn lief aan mij gegeven.

Het Lelietje der Dalen

      

             

Anker symboliek van geloof, hoop en liefde

Anker...symboliek van geloof, hoop en liefde

In een schelp aan een oor

vangt men het geluid van de zee.

Aanrollende golven voeren met kracht

het zand naar het land,

waar de wind wacht,

om duinen te vormen, die zorgen

dat ze onze veiligheid waarborgen.

De natuur is de kracht in ons leven,

reikt ons diverse ankerboeien,

de aarde, de zon en de maan, tijdmaten,

bloesems en rozen,

in alle kleuren en maten,

waarvan bloemen prachtig bloeien,

en de geur ons in mijmeringen doen verpozen.

Herinneringen aan eens,

maar opeens…

een hemel zonder vliegtuigstrepen,

schone lucht in diverse steden.

Misschien eindelijk de schoonheid van de natuur begrepen

na ons handelen in het verleden.

In het anker de symboliek van geloof, hoop en liefde.

Men hierin de veerkracht vindt,

om een nieuwe toekomst op te bouwen,

troost uit kan putten na het verlies van geliefden.

Laat de natuur het anker zijn waarop we kunnen vertrouwen,

maar laat ons ook hieruit de kracht onthalen, 
om de crisis van covid-19 te doorstaan.  

De klokken beierden...

De klokken beierden…

Vanmorgen, eerste Paasdag, een wandeling gemaakt door de polders van de Hoeksche Waard. Eerst Langs de huizen, veelal de luiken nog gesloten. Het is rustig. Daarna lopend over het schelpenpad van de Vliet. Eenden, meestal paartjes op het water en futen op en langs het pad, die snel het hazenpad kozen wanneer ik te dicht in de buurt kwam. Er is geen, of weinig verkeer in de omgeving te horen, enkel maar het geluid van vogels en het communiceren van eenden en de futen. De stilte past bij het moment, dat ik de begraafplaats nader. Doden die in alle rust omgeven zijn door de natuur van de lente. Vogels die neerstruiken op de grafzuilen en hen met hun gezang een symfonie in hen eeuwige rust ten gehore brengen. In de verte, heel ver weg lijkt het, hoor ik klokken beieren. Lichte vrolijke klanken en zware tonen van de grote klokken, welke tezamen mij een bijzondere noot geven aan deze Paasochtend. Uitnodigend…ja, natuurlijk het is kwart voor tien, ergens zal een dienst beginnen om tien uur. Komt allemaal! Maar er zal geen kerkdienst zijn in deze periode van corona, tenzij door het geringe aantal wat de kerken bezoekt er toch een mogelijkheid is gevonden. Anderhalve meter van elkaar. Ik heb op dit moment geen idee. Het geluid komt van ver, meegevoerd door de wind over het water van de Binnenmaas. Ik probeer de plaats te bepalen waar deze kerk zou kunnen staan. Hoever van mij het water deze klanken draagt.

Later op deze mooie dag zullen ongetwijfeld weer bootjes de wijde plas opgaan. Nu in dit vroege uur is er nog niets te zien. Wel een eenzame zwaan, wat een prachtig plaatje oplevert op het vlakke water. Even later vliegt hij/zij op en scheert over het water. Op zoek naar…? Ik moet denken aan wat ik enkele dagen geleden zag. Een zwaan die een eindje verder tussen het riet op de wal lag. Er viel mij iets op. Zo stil, ik liep terug en zag, dat het dier was overleden. Het zal toch niet, dacht ik vanmorgen.

Eenmaal weer terug tussen de huizen, komt er een mevrouw naar mij toe en vraagt, of ik ook geen stroom heb. Ik kom niet uit die buurt en ik ben al een tijdje niet thuis geweest, dus ik weet het niet. Een praatje gemaakt. De eieren die ze aan het koken was, zullen even moeten wachten tot ze hard zijn gekookt.

Mijn kleinkinderen zijn vanmorgen in hun tuin aan het eieren zoeken. Chocolade eieren wel te verstaan, want daar zijn ze gek op. Ik zal het wel vernemen wanneer we weer gaan videobellen. Want…, dat is nu natuurlijk een prachtige manier om contact te blijven houden. Hoewel ik steeds meer het fysieke contact begin te missen.

De klokken zijn inmiddels stilgevallen. Toch hebben ze deze ochtend ertoe bijgedragen aan mijn gevoel van de viering van het Paasfeest. De viering van de opstanding. Ikzelf ben niet gelovig, maar heb met mijn katholieke achtergrond wel het verhaal meegekregen. Pasen betekent dat wij mensen opnieuw kunnen beginnen. Nu in deze bizarre periode, tegelijkertijd aan het begin van de lente, waarin nieuw leven ontstaat,  hebben de vrolijke klanken van de klokken mij hoop gebracht.

Bij thuiskomt heb ik gewoon stroom.  

Ik wens iedereen Fijne Paasdagen toe.  

    

Het is lente, youtube