La Gardette (doen we
het wel, of doen we het niet)
We staan op het punt om een huis te kopen in het buitenland. Het huis is nog in aanbouw en is onderdeel van twee maal 5 aaneengeschakelde woningen. Elk met een andere indeling, maar met dezelfde inhoud, zo’n 65 vierkante meter. Sommigen hebben boven een groot terras op het zuiden. Het terrein omvat zo’n 10.000 vierkante meter en op de berg achter de huisjes zal een gemeenschappelijk zwembad worden gerealiseerd. Wanneer je vanuit de richting Vaison de la Romaine komt stijgt de weg gestadig. Eenmaal door het kleine plaatsje Puymeras loopt de smalle weg in vele bochten richting de Col de Propiac 650 m. hoog. Puymeras is een klein, maar leuk en charmant plaatsje. Uiteraard zou ik zeggen met een kerkje, maar ook een Mairie, een heel gezellig cafeetje en een restaurant Le Girocèdre, waar we enkele malen in de schaduw van de bomen heerlijk hebben gegeten. En altijd in het Zuid Oosten het zicht op de Mont Ventoux. De Col de Propiac wordt door veel wielrijders bedongen. Het is geen Mont Ventoux, maar het blijft een behoorlijke klim. Ik heb het eens geprobeerd met de elektrische fiets, maar ben toch halverwege afgehaakt, gekeerd bij Hotel Plantevin, waar je gezeten in de tuin gericht op het Oosten wederom een prachtig zicht op de berg van de wind hebt. We hebben meerdere keren op dit terras genoten van een koel drankje, of een pastis.
Eau Minerale station Propiac
De eerste keer dat we hier naar beneden kronkelden, dacht ik
wel, o jee, durf ik hier straks wel met de auto te rijden. De uitzichten zijn
bij iedere bocht prachtig en halverwege zie je in de vallei, tussen twee
heuvelruggen in het plaatsje Propiac les Bains liggen. Propiac staat al sinds
de oudheid bekend om zijn thermale bronnen. De naam Propiac zou afgeleid kunnen
zijn van Latijnse woorden ‘propita aquae’ wat goed water betekent. Eind 19e
eeuw was het een welvarend kuuroord. Bezoekers kwamen voor behandelingen van
o.a. stofwisselingsziekten, obesitas en voor problemen met het
spijverteringsstelsel. Tijdens een wandeling hebben we eens nieuwgierig als we
waren het oude hotel bekeken waar bezoekers om te kuren verbleven. Het hotel stond
te koop en nu weet ik niet of het al verkocht is en een andere bestemming heeft
gekregen. We liepen op het terras naar de vele dubbele deuren die eenmaal geopend,
de verrijdbare bedden toegang moesten geven tot het terras. Geheel gericht op
het Zuidoosten en met zicht op de Mont Ventoux. Uiteraard! Dit moet een weldadige
beleving zijn geweest voor al die patiënten. Het enorme kuurhotel was in 2009
toen wij er waren nog geheel ingericht. De bedden waren opgemaakt en kieren in
de gordijnen gaven ons zicht op de aankleding. Deze aanblik gaf ons inspiratie
tot fantasieën hoe het in die vroegere tijd moest zijn geweest. Er is nog
steeds de bron waaruit dit heldere water uit de berg door voorbijgangers in
flesjes wordt opgevangen. Ook staat er een waterfabriek vlak naast het
kuurhotel. Eau de source, 'La Francaise'. Tegenwoordig
is Propiac slechts een klein boerendorpje omringd door wijngaarden, en telt om
en nabij de 104 inwoners.
Kuurhotel
We hadden een afspraak gemaakt met de bouwheer op 16 Juli
2007. We planden dit aan het begin van onze drie weken durende vakantie. Ik had
voor drie dagen een hotel geboekt vlakbij het centrum in Carpentras. Het
aangename met het zakelijke verenigen. De dag voor onze afspraak kwamen we rond
18.00 uur in ons hotel aan. Nadat we ons geïnstalleerd hadden besloten we in
het nabijgelegen centrum wat te gaan drinken en te gaan eten. Lichtelijk
vermoeid na de lange reis was de zin om nog een eind te gaan lopen ons vergaan.
Door de Orange poort, een poort in de verdedigingsmuren van de stad, belanden
we op het plein tegenover de Saint Siffrein kathedraal met daarachter het
gerechtsgebouw. Carpentras is een kleurrijke stad vol met Kunst en rijke Geschiedenis.
De architectuur is geïnspireerd op Italiaanse modellen. In mijn dagboek prijken
nog de foto’s van de indrukwekkende afgebeelde hoofden op het plein met de
fontein. Soms beeldde ik mij in, dat we in Italië waren, maar het Frans rondom
ons heen, bracht me weer terug naar de werkelijkheid.
Vermoeid en heerlijk ontspannen na enkele glaasjes wijn en
de genoten maaltijd zoeken we ons bed op. Rond een uur of drie word ik wakker.
Het is rustig in de omgeving, ook op de overdag nogal drukke weg voor ons
hotel. Ik loop naar het geopende raam en kijk naar de lichtjes aan de gevels en
de verlichting van de straat en zie de sterren aan de heldere hemel. Ik buig me
over de vensterbank en voel de koelte van de nacht langs mijn huid. Ik probeer
het gevoel te plaatsen wat zich in mij rondwaard. Wat is het? Opwinding,
verlangen, of twijfel. Het is natuurlijk niet niks om deze stap, het kopen van
een huis in het buitenland, te nemen. Terwijl het donker langzaam aan veranderd
in die speciale gloed van de zonsopkomst kom ik tot de slotsom, dat mijn gevoel
voornamelijk opwinding is. Het blije vooruitzicht geheel iets nieuws te
beginnen. Een huis bewonen in een omgeving waar we graag vertoeven. Gewoontes van
een ander land leren kennen, een andere cultuur ontdekken. Communiceren in een
andere taal. En vooral dit samen gaan ondernemen, wij met zijn tweetjes. Een
nieuw project, tenminste zo zie ik het nog steeds. Een project dat moet worden
doorlopen met aanwezig gezond verstand waardoor die twijfel mettertijd vanzelf
verdwijnt. Barrières zullen we vast tegenkomen, maar die zullen we samen
aanpakken en ervan leren.
We
hadden na lang wikken en wegen besloten voor dit project te gaan. Hadden de
knoop doorgehakt. Vele huizen hadden wij bekeken en vele makelaars ontmoet. We
waren het uiteindelijk beu om steeds maar weer in de auto van de makelaar te
stappen, soms zonder airco. Door al die mogelijke huizen te bekijken, kwamen we
in plaatsjes, die we anders nooit zouden hebben bezocht. Op deze manier leerden
we de Provence goed kennen. De eerste keer bij ons bezoek aan de makelaar werd
ons verzocht een formulier te ondertekenen genaamd ‘Bon de Visite’. Het was
vreemd voor ons en we waren huiverig om al gelijk een handtekening te zetten.
Er werd ons uitgelegd, dat het uitsluitend een bewijs is van bevestiging van
een bekeken woning voor de makelaar , zonder enige verplichting,. Hij kan
daarbij aantonen dat hij zijn best doet om een woning aan de man te brengen. Zonder
enige verplichting is dit document echter niet. Mocht de koper tot aankoop
overgaan moet de koper courtage betalen aan de makelaar.
Cathedrale
De volgende ochtend zitten we weer op het plein recht
tegenover het gerechtsgebouw, in afwachting van de aannemer waar we een
afspraak mee hebben. Een kopje koffie voor ons op het tafeltje. Koffie allenger
bestel ik altijd. Dan krijg je een grotere kop koffie en niet zo sterk. Een
politieauto stopt voor de trappen van het gebouw tegenover ons. Ze stappen uit
en nemen in hun midden iemand mee het gebouw in. We fantaseren in wat voor een
zaak deze persoon verwikkeld zou kunnen zijn geraakt.
We zijn enigszins gespannen wanneer de aannemer arriveert en
bij ons aan tafel schuift.
Wordt vervolgd
