Een ring van
regen
De zomer wil
niet erg vlotten. Zeer wisselvalig, d.w.z. zon afgewisseld door buien. Tussen
de buien door trek ik toch mijn wandelschoenen aan om een ommetje te maken. Zo
ook enkele dagen geleden. Een middag volop zon en weinig dreigende
wolkenvelden. Ik waagde het erop om zonder paraplu te vertrekken. De zon scheen
weldadig op mijn rug en dacht bij mijzelf: Zie je wel, gewoon naar buiten gaan,
het blijft droog! Nog een kilometer te gaan eer ik weer thuis zou zijn begon het al iets te druppelen. Ik
was dichtbij een plantsoentje en hoopte dat op tijd te bereiken. De lucht
raakte steeds meer betrokken en even later begon het te plenzen, en niet zo
zachtjes. Ik stond ondertussen onder een boom met een dik bladerdak. Droog en
wel. Alleen in mijn eentje in dat plantsoentje, terwijl enkel het geluid van de
regen op de bladeren te horen was. Het duurde nogal eer de bui was overgetrokken.
Ik voelde mij op een bijzondere manier veilig en beschermd. Vond rust en tijd
op dat moment. Kon nergens heen zonder kletsnat te worden. Opgesloten in een
ring van regen rondom mij heen. Tijd om van alles te overdenken in mijn veilige
cocon. Een stil moment, wat snel veranderde toen de regen ophield en ik huiswaarts
keerde en weer belandde in het ritme van een alledaagse dag.
De wind waait door de bomen
de bladeren ritselen en fluisteren:
vergezel mij, omarm mijn stam.
Ik zal je beschermen tegen de warmte van de zon
en de druppels van de regen.
Wentel onder mij heen in de schaduw,
volg de reis van de zon.
ik zal er nog steeds zijn
ook wanneer de zon ondergaat
in de voortschrijdende tijd
en jouw en mijn schaduw
verdwijnt.
Dan nog zullen mijn takken jou omarmen,
de bladeren je als een deken omhullen wanneer het donker
wordt.
Een leven lang zal ik er voor je zijn,
om lief te hebben, om te schuilen, te lachen en te huilen.
