Wegdansen zonder te bezinnen
is het dat wat ik zou willen? Juist nu de Lente begint na een
lange winterslaap? Eens kwam ik de strofe “Wegdansen zonder te bezinnen” tegen
in een gedicht over voorjaar van Vasalis. Die samenvatting is blijven hangen,
omdat er zoveel meer achter schuilt en in deze eenvoudige woorden verborgen
zit. Voor mij althans. Zeker nu het voorjaar is begonnen denk ik aan vrijheid, nieuw
leven door de natuur die ontwaakt uit een winterslaap. Ieder Lenteseizoen voelt
het voor mij als een nieuw begin. Diverse mogelijkheden staan weer open. Zomaar
te gaan naar onbekende plekken. Het buiten wordt zoveel groter. Meer de
mogelijkheden hebben om andere mensen te ontmoeten: Wegdansen zonder te
bezinnen. Ik ben zo vrij geweest om aan deze zin een andere invulling aan te
geven, dan aan de betekenis in het gedicht van Vasalis. Omdat het Lente is…
onderstaand het gedicht van Vasalis:
Het licht vlaagt over ’t land in stoten
wekkend het kort en straf geflonker
der blauwe wind- gefronsde sloten;
het gras gloeit op, dooft uit, is donker.
Twee lammeren naast een stijf grauw schaap
staan wit, bedrukt van jeugd in ’t gras…
Ik had vergeten hoe het was
en dat de lente niet stil bloeien,
zacht dromen is, maar hevig groeien,
schoon en hartstochtelijk beginnen,
opspringen uit een diepe slaap,
wegdansen zonder te bezinnen.
M. Vasalis.
Ik hou van dansen, zodra ik muziek hoor nodigt muziek met
haar ritme mij uit om te bewegen op de klanken. Afgelopen vrijdagavond heb ik
gedanst. Ik was uitgenodigd door enkele van mijn cursisten op een Iftar maaltijd
georganiseerd door Turkse vluchtelingen in de Hoeksche Waard. Iftar is een
maaltijd die wordt gegeten tijdens de Ramadan na zonsondergang. De melancholieke
tonen uit de fluit, de Ney, sloten mooi aan bij de woorden die gesproken werden
tijdens de opening. Woorden waarin optimisme over de toekomst van de ouders en
de kinderen. Woorden over de pijn van het verlaten land. Het thuisland waarnaar
de meesten niet meer kunnen terugkeren. Woorden over zorg in het politieke
klimaat in Nederland. Woorden van waardering en aandacht ontvangen in het
Nieuwe land. Woorden over de nieuwe vrienden die zo belangrijk zijn om hier in
Nederland een nieuw bestaan op te bouwen. Woorden over dat we moeten omzien
naar de mensen die minder bedeeld zijn in de samenleving. Ik was onder de
indruk van deze inleiding en ben heel blij dat ik deze Iftar maaltijd heb mogen
meemaken. Een andere cultuur heb ontdekt dankzij de mensen die ik heb ontmoet tijdens de taallessen van het Taalhuis in de Bibliotheek. En dankbaar dat
ik veel nieuwe vrienden heb gemaakt. Na de maaltijd werd de muziek ritmischer
en dansten we in een kring, pink aan pink, een tradionele Turkse dans.
Wegdansen zonder te bezinnen. Soms heb ik de neiging hieraan
gevolg te geven. Verdwalen in mijn dromen over wat ik nog graag zou willen,
maar realistisch zoals ik ben, bijna onmogelijk zijn geworden gezien mijn
leeftijd. Die dromen werkelijkheid laten worden. Gewoon wegdansen zonder te
bezinnen.
Het is nog niet zo eenvoudig om zonder te bezinnen weg te
dansen. Maar soms… heel soms wanneer het prachtig weer is, pak ik de auto, of
de fiets en rijd zonder doel totdat ik ergens iets tegenkom wat ik aantrekkelijk
vind en ontdek dan weer iets nieuws. En wie weet ontmoet ik dan nog nieuwe
mensen. Dat gevoel geeft de Lente mij. Bovenal genieten van de natuur en van het leven.
Fijn voorjaar voor iedereen.
