Wat je ook zegt…
het is zoveel als de ander kan begrijpen. Vrij vertaald naar
een uitspraak van Mevlana, Rumi. Deze uitspraak werd gedaan door een Turkse
cursist naar aanleiding van het onderdeel luisteren bij het leren van de
Nederlandse taal. Luisteren en de context begrijpen en verstaan is zoveel
moeilijker dan het alleen het lezen van de tekst. Aansluitend op zijn citaat
haalde ik de wijsheid aan: Luisteren is ook horen wat er niet wordt gezegd. Ik
weet niet of het wijsheid is, maar voor mij blijft het een belangrijk issue,
omdat communiceren met iemand empathie en aandacht vereist, nodig is naar die
ander om tussen de regels te horen wat er werkelijk gezegd, of bedoeld wordt.
Er ontspon zich tussen ons een interessante discussie. Hij liet mij een blog
lezen van A. Selim Tuncer waa in een soortgelijke uitspraak van Mevlana: ‘Je
kennis is in verhouding tot de geest van de persoon met wie je praat.
Ik neem de vrijheid om het zo uit te leggen: Zoeken we niet
onbewust bij het zoeken naar een partner naar gelijkwaardigheid? En dan bedoel
ik gelijkwaardigheid in kennis, in achtergrond, in milieu en niveau van communicatie?
Dat er door communicatie in een relatie wederzijds begrip is naar elkaar? Maar
ook non-verbale communicatie (zonder woorden) draagt bij aan iemand begrijpen,
iemand verstaan. Wikipedia legt het mooi
uit. Non-verbale communicatie omvat elke vorm van boodschappen tussen mensen
via niet-talige signalen. Luisteren en iemand proberen te lezen. Met iemand
lezen bedoel ik dan, lichaamstaal herkennen en begrijpen. Waaronder o.a.
Gezichtsuitdrukkingen en gebaren. Tijdens het praten ondersteunen we vaak de
woorden door gebaren, door te lachen, of het maken van grimassen, het geven van
een knipoog bijvoorbeeld. Het versterkt nog eens hetgeen we willen zeggen. Soms
doen we dat ook wel onbewust, denk ik.
Toen ik op tienjarige leeftijd verhuisde van een klein dorp
naar de grote ‘stad’ kreeg ik andere vriendjes en vriendinnetjes. En één
daarvan werd al snel mijn beste vriendje. We trokken veel met elkaar op. Dat
veranderde en verdiepte zich tijdens onze tienerleeftijd. Ik mocht wat langer
buiten zijn na het avondeten in de zomer. We zonderden ons af van de anderen en
praatten urenlang. En begrepen elkaars taal. En…ik, wij werden verliefd.
Verliefd door het wederzijds van elkaar begrijpen, mede door de communicatie
die naadloos op elkaar aansloot.
In 2018 schreef ik onderstaand gedicht uit “Wolken die
gedachten toveren”
Pure Liefde
Ik moet jullie iets vertellen
Het is al heel lang gelee
Er woonde in de straat
een vriendje daar speelde ik mee
Elke ochtend stond hij
aan het hekje bij mijn huis
Samen lopend naar school
en ook weer terug naar huis
Dan ineens naar school alleen
snapte niet waarom hij ineens verdween
Jaren later zag ik hem weer
Niets was veranderd sinds de vorige keer
Zo verliefd, zo jong, zo pril
Op het gras in het zwembad
Opgewonden maar o zo stil
Liggend zij aan zij
Ik dacht hij en hij dacht mij
Zo mooi, zo puur, zo rein
Een beleven van intimiteit
Die later nooit meer zo zou zijn
“Sen ne söylersen
söyle, söylediğin, karşındakinin anladığı kadardır.”
Mevlana Celaleddin-i Rûmî
Wat je ook zegt, het is zoveel als de
ander kan begrijpen.
