Toeval. Toeval bestaat!? Toevallig
Zoals ik wel meerdere keren doe, maakte ik vanochtend een
wandeling op het schelpenpad langs de Vliet. Het riviertje de Vliet is een
verbinding tussen de Oude Maas en de Binnenmaas. Geen open verbinding meer,
maar de bootjes die aan een steiger bij de achtertuinen liggen kunnen wel de
Binnenmaas bereiken. De oever kleurt geel van het bloeiende koolzaad. Er waait
een straffe Oostenwind en mijn jasje waait open. Alweer enkele jaren geleden
haalde ik in een blog ook al dit riviertje aan. Iemand schreef toen in een
reactie, dat hij regelmatig deze route nam om te trainen. Misschien, schreef
hij toen, komen wij elkaar eens tegen. Dat zou toevallig zijn geweest en hoewel
ik er dikwijls aan dacht wanneer ik iemand zag hard lopen, wij zijn elkaar
nooit tegengekomen.
Bijzonder vind ik altijd wanneer ik in de polder loop. Een
smal weggetje en ik in de verte een auto zie tegemoetkomen, dichterbij aan de
linkerkant een fietser. Terwijl ik rustig doorloop bedenk ik mij, op welk
moment zullen wij elkaar passeren. Op het zelfde moment, of is de fietser
eerder dan de auto? Het gekke is dan, dat dikwijls wij alle drie op hetzelfde
ogenblik het moment van passeren bereiken. Iedere keer moet ik dan denken aan
de ‘Wet van Murphy’. Maar aan deze wet van Edward Murphy wordt verschillend uitleg
gegeven. Eén ervan luidt: ‘Alles wat fout kaan gaan, gaat dan allemaal fout’.
Echter Murphy was niet zo tevreden over deze uitleg. Zijn zoon kwam met een
andere uitleg: ‘Als het kan gebeuren, dan gebeurt het’. Wat ik mij vaak afvraag
is dit moment van de fietser, de auto, de wandelaar toevallig, of is het de
wens van de gedachte, of misschien toch de ‘Wet van Murphy’?
Op een mooie zonnige dag, nu vijf jaar geleden, nog niet zo
lang na het overlijden van mijn man, liep ik langs de kerk van mijn nieuwe
woonplaats. Ik was er nog nooit binnen geweest, maar de deuren stonden open en
in welk land, of plaats waar ik ook ben en een kerk zie, wil ik er naar binnen,
en voelen of de deuren open zijn. Ik hoorde een organist spelen en nam binnen
plaats op een bank. De organist beëindigde zijn nummer en begon een nieuw
nummer te spelen. Een nummer van Leonard Cohen “Halleluja”. Juist dit nummer
herinnerde mij aan het moment van de herdenkingsdienst van mijn man toen wij in
de kerk allemaal naar dit nummer luisterden. De tranen liepen mij over de wangen
en ik was diep ontroerd. Is dit toeval dat ik besloot om deze kerk binnen te
lopen en dit nummer juist op dit moment te kunnen beluisteren? Ik weet het
niet, maar zo zijn er vaak van deze momenten die, zoals wij het dan noemen,
toevallig plaatsvinden.
Twee maanden geleden was ik op een training over dementie i.v.m.
deelname als vrijwilliger voor het 75+ Senioren onderzoek van de Gemeente en
Welzijn in de Hoeksche Waard. Een tijdje geleden daarvoor had ik een gedicht ‘Vergeten’
gemaakt. Ik besloot het aan de organisatie van de training te sturen. Zomaar,
omdat ik het wilde delen en het wel passend vond. Daaropvolgend kreeg ik een
mail of het gedicht gebruikt mocht worden bij trainingen en of het geplaatst
mocht worden in de dementiewijzer die in de maak was. Het gedicht is geplaatst
en ik sprak de trainster opnieuw, die mij vertelde, dat zij op het moment dat
mijn gedicht binnenkwam nog zochten naar een aanvulling in deze dementiewijzer.
De woorden die zij sprak waren: Toeval bestaat? Toeval bestaat!
Enige dagen later ontving ik een mail, of een blog van mij,
eens geschreven op 50plus match, gebruikt mocht worden in het maandblad 50plus
Magazine. Deze blog wordt geplaatst in de editie van Mei. Ik was verrast, dat
deze momenten bijna op hetzelfde tijdstip plaatsvonden. Toevallig?
Tenslotte nog een verklaring over de wet ‘Wet van Murphy’
die Benjamin Disraeli schreef :
“Wat we verwachten valt zelden voor, wat we het minst
verwachten gebeurt meestal…”
