Avontuurlijk
Ik hou van reizen. Het hoeven voor mij niet altijd verre reizen te zijn. Gewoon met de bus, of trein naar een bestemming, al is het maar in de omgeving. Onlangs was ik op weg naar mijn kleindochter wonend in Zeeuws Vlaanderen. Ik besloot met de trein te gaan i.p.v. met de auto, i.v.m. wegwerkzaamheden. Nu is Nederland niet zo groot, maar het deel van Nederland wat in het Zuidwesten tegen de Belgische grens aan ligt, is toch wel een ander verhaal om daar met het Openbaar vervoer van deur tot deur te komen. Ik heb er 42 jaar gewoond. In het verleden was het Openbaar Vervoer daar al niet geweldig, maar nu is het nog lastiger geworden. In totaal heb ik deze dag zeven uur gereisd.
Op het perron zat ik te wachten op de trein naar Goes. Op
een bankje gezeten genoot ik van de zon op mijn gezicht. Al de bewegingen van
aan- en vertrekkende treinen, van mensen, sommigen gehaast, enkelen met
koffers. Ik vind het leuk om al die bewegingen gade te slaan. Radend naar de
bestemmingen van hen, de achtergrond waarom en waarnaar iedereen op pad is.
Waar gaan al die mensen naar toe? Bovendien vind ik reizen avontuurlijk, vooral
ook spannend, soms verrassend, er kan
altijd iets gebeuren, of de mogelijkheid om andere onbekende mensen te ontmoeten.
Zo ook deze morgen. Er kwam een jongere vrouw naast mij op de bank zitten. Ze
hief , net zoals ik haar gezicht naar de zon. “Dit is toch genieten!” Zo begon
ons gesprek. In de trein namen we tegenover elkaar plaats. Zij was onderweg
naar Vlissingen naar haar dochter en ik naar Goes. We zetten ons gesprek voort.
Over wonen in Zeeland, over haar vakanties
in Zeeuws Vlaanderen. Raakvlakken en ervaringen die van wederzijds bekende
plaatsen ons stof gaf om over te praten. Interesses te delen.
Kennelijk reis ik toch nog niet genoeg, want de conducteur
controleerde mijn OV kaart en meldde, dat ik niet ingecheckt was. Bleek, dat ik
door het poortje van een andere vervoerder was gegaan. Het bijzondere en mooie was, dat deze onbekende vrouw mij aanbood
om op haar seizoenkaart mee te reizen. Uiteindelijk was het niet nodig, daar de
conducteur zeer coulant was, mij geen boete gaf en aanraadde om in Goes niet
uit te checken en achter iemand anders door het poortje te lopen. Waarop voor
onze zitplaats een reactie kwam van een man: “Je kunt met mij meelopen, ik moet
ook in Goes uitstappen.”
Uiteindelijk kan ik terugkijken op een bijzonder mooie dag.
Het was prachtig weer. Zonder jas met mijn kleindochter naar buiten. Spontaan
besloten we op een terras mosselen te gaan eten. Vooral de ontmoetingen en de
vriendelijkheid van onbekende mensen zullen eveneens in mijn herinnering
blijven.
Samen liepen we door het poortje in Goes. De hulpvaardige
man keerde terug om alsnog zijn koffers te pakken. Ik zwaaide nog naar hem,
voordat ik de bus naar Zeeuws Vlaanderen in stapte.
