Soms kom je ergens onverwachts terecht waar je niet
op gerekend had, niet had gepland, ook niet had verwacht. In het laken waar ik
op lag zaten kleine gaatjes van slijtage, maar ook een grotere, net groot
genoeg om mijn vinger in te steken en mij wel heel uitdagend aanspoorde het ook
te doen. En daarbij het bijzondere geluid te ervaren van scheurend stof, dat
aan rafels uiteen wordt gereten. Mijn mede kamergenoten zagen het voorgestelde
idee al gebeuren en wachten al met spanning op dit toch wel foute, maar ook
ondeugende moment. Op het onherroepelijk aandurven van het vernielen. Heb het
niet gedaan. Ondertussen was er hilariteit en ontspanning ontstaan en was de
eerste kennismaking een feit. Wisten we door deze aanleiding, met enige humor
omkleed, van welk hout ieder zo ongeveer gesneden was. Bovendien verlichtte het
onze angst over het verdere verloop van het gebeurde wat geleid had tot deze
plotselinge opname. Onderzoeken waren achter de rug en we waren overgeleverd
aan omhangen en omgeven apparatuur die ons moest observeren, maar ook het bed
liet houden. Vier alleenstaande vrouwen, welke op de vroege zondag waarop
Moederdag thuis gevierd zou worden, met spoed opgenomen werden in het
ziekenhuis. Single geworden door overlijden, of scheiding van de partner. Voor
dat ogenblik waren we genoodzaakt een periode met elkaar door te brengen.
Onbekenden die door een gelijkwaardige situatie een binding ervaren. De angst met
gelijkgestemden delen door het gegeven van het niet meer hebben van een partner,
waarmee op het moment van een noodsituatie overlegd kan worden en er een
vertrouwde naaste is die je bijstaat, voor je zorgt.
Er ontstonden verhalen over de voorbereiding voor deze dag,
waarop bezoek van kinderen werd verwacht en naar uit werd gekeken. Dat het nu
zo anders dan verwacht was verlopen. Een gebakken appeltaart, welke nog stond
af te koelen op het aanrecht in een leeg huis. Een pan soep waarvan het vlees
nog stond te trekken op het fornuis en het vuur eronder door de ambulance
broeder was gedoofd. Maar ook verhalen over de rafels in hun leven van het
verleden. Ontstane scheuren onherstelbaar voor eventuele reparatie, maar ook
scheuren welke de tijd gegeven was om te herstellen. Dit allemaal ontstaan naar
aanleiding van een simpel gaatje in een versleten laken. Want
vroeger….scheurden we lakens in repen….enz. enz., eens vroeger….. Daardoor
kwamen herinneringen boven van persoonlijke belevenissen in een lang
verleden.
Ik werd al gelijk bestempeld als de jongste, mijn buurvrouw
was de oudste en had reeds de geweldige leeftijd bereikt van 91. Zij had haar
leven voltooid vertelde ze. Niets kon meer gerepareerd worden, alles was stuk
en met diverse hulpstukken werd haar leven in stand gehouden en gerekt. Maar
haar wijze van vertellen, op zo’n sprankelende , maar ook met van kennis
doorspekte manier deed ons boeiend luisteren. Ze was verdrietig omdat ze met de
arts had besproken haar leven te beëindigen. “Het is hard, zei ze, de realiteit
van het definitieve einde nu hardop uitgesproken te hebben”.
In de loop van de middag stroomden bloemen op onze kamer
binnen, meegebracht door de op bezoek komende kinderen waarvan sommigen al
vroeg uit bed waren gebeld. Bijgekomen van de schrik waren ze even naar huis
gegaan en teruggekomen met de gift om toch dat tintje extra van liefde te
betonen aan hun moeder. De geuren en kleuren vervingen de reuk van een
ziekenhuis. Het vrolijkte op en deden soms even het vervelende van onze eigen
narigheid vergeten.
Met mij is het goed. Bij mijn ontslag met diepe meelevende
gevoelens afscheid genomen van mijn onbekende, maar toch ook weer bekend
geworden kamergenoten die door een gedeelte van hun levensverhalen gedeeld te
hebben, elkaar hebben gevonden in een onverwachte omgeving en situatie.
Een bijzondere Moederdag, op een bijzondere plaats met veel
liefde van kinderen voor hun moeder omringd.
“Het beste wat een moeder aan haar kinderen kan geven, is
het geschenk van haar tijd”
Liefs,
