Prikken en pel pinda’s…
Nieuws kan ons op allerlei manieren bereiken. Via het lezen van
de dagelijkse krant, via het kijken van de journaals op de TV, het luisteren
naar nieuwsberichten op de radio en het surfen op internet. En dan ook nog
kunnen we bijgepraat worden door de praatprogramma’s met diverse deskundigen.
Ieder met een eigen mening, advies en/of opinie. Het nummer één nieuws
is al geruime tijd “Corona”. De wetens en waardigheden over het virus, de
voortgang, het aantal besmettingen en het R-getal worden ons ingehamerd, net alsof
we de gegevens zoals op school, in ons hoofd dienen te stampen. We er maar van
doordrongen worden hoe belangrijk vaccineren voor ons allen is. Ik vind het
allemaal prima die informatie, hoewel ik het soms wel eens teveel van het goede
vind en het goed beu ben. Maar daar zal ik niet de enige in zijn. Ik kan er
natuurlijk nog altijd voor kiezen om het nieuws het nieuws te laten. Maar wat
ik eigenlijk goed beu ben, is dat iedere keer maar weer op TV die arm wordt
getoond waarin een spuit verdwijnt. In allerlei hoeken wordt dat gebeuren
belicht. Keer op keer. En dan zie je ook, dat door degene die die prikken zet,
het toch niet door iedereen op dezelfde manier wordt gedaan. Ik ben niet bang
voor die prik, als het maar goed gebeurt. De gevolgen van de bijwerkingen daar maak
ik me meer zorgen over.
Het is Lente. De natuur is verliefd. Roept ook bij de mens verliefde
gevoelens op. Ik schreef er al eerder over. Wat ik vanmorgen zag wil ik even
hier delen. Ik werd wakker in de vroege morgen. De daken zagen wit door een dun
ijslaagje. Het had licht gevroren. Ik open mijn raam en kruip weer onder mijn
dekbed. Heerlijk nog de warmte van de nacht te voelen en de kou buiten te
sluiten. Ik ervaar die warmte des temeer en voel mij behaaglijk. Ik hoor de
vogels naar elkaar roepen. Dan zie ik een kauw op het dak van mijn tuinhuis
landen. Vast geïnteresseerd in de pel pinda’s die ik voor de koolmeesjes heb
opgehangen. Echter het draadje wol waaraan ik de pinda’s geregen had, trok meer
zijn belangstelling. Twee pinda’s zaten er nog aan. Heel slim haakt hij met
zijn snavel het touwtje van het spijkertje. Het touwtje belandt op de grond. Ik
sta op en ben nieuwgierig wat hij er nu mee gaat doen. Voor het raam zie ik dat
hij met enkele pikken van zijn snavel het touwtje tot een pakketje vormt en er
dan mee weg vliegt. Vast bezig voor een nestje, dat hij/zij ergens aan het creëren
is. Zo wonderlijk en prachtig de natuur. Ik geniet ervan.
Mijn dag kan niet meer stuk en ik laat al het nieuws over
Rusland, Poetin, Navalny, politiek, toeslagaffaire en over Corona vandaag maar
eens aan mij voorbij gaan. De zon schijnt en ik ga een wandeling maken in de
natuur.
