Deel 1: Ons huis in de Provence, vervolg

 

 La Gardette (doen we het wel, of doen we het niet)

We staan op het punt om een huis te kopen in het buitenland. Het huis is nog in aanbouw en is onderdeel van twee maal 5 aaneengeschakelde woningen. Elk met een andere indeling, maar met dezelfde inhoud, zo’n 65 vierkante meter. Sommigen hebben boven een groot terras op het zuiden. Het terrein omvat zo’n 10.000 vierkante meter en op de berg achter de huisjes zal een gemeenschappelijk zwembad worden gerealiseerd. Wanneer je vanuit de richting Vaison de la Romaine komt stijgt de weg gestadig. Eenmaal door het kleine plaatsje Puymeras loopt de smalle weg in vele bochten richting de Col de Propiac 650 m. hoog. Puymeras is een klein, maar leuk en charmant plaatsje. Uiteraard zou ik zeggen met een kerkje, maar ook een Mairie, een heel gezellig cafeetje en een restaurant Le Girocèdre, waar we enkele malen in de schaduw van de bomen heerlijk hebben gegeten. En altijd in het Zuid Oosten het zicht op de Mont Ventoux.  De Col de Propiac wordt door veel wielrijders bedongen. Het is geen Mont Ventoux, maar het blijft een behoorlijke klim. Ik heb het eens geprobeerd met de elektrische fiets, maar ben toch halverwege afgehaakt, gekeerd bij Hotel Plantevin, waar je gezeten in de tuin gericht op het Oosten wederom een prachtig zicht op de berg van de wind hebt. We hebben meerdere keren op dit terras genoten van een koel drankje, of een pastis.

                                    Eau Minerale station Propiac

De eerste keer dat we hier naar beneden kronkelden, dacht ik wel, o jee, durf ik hier straks wel met de auto te rijden. De uitzichten zijn bij iedere bocht prachtig en halverwege zie je in de vallei, tussen twee heuvelruggen in het plaatsje Propiac les Bains liggen. Propiac staat al sinds de oudheid bekend om zijn thermale bronnen. De naam Propiac zou afgeleid kunnen zijn van Latijnse woorden ‘propita aquae’ wat goed water betekent. Eind 19^e eeuw was het een welvarend kuuroord. Bezoekers kwamen voor behandelingen van o.a. stofwisselingsziekten, obesitas en voor problemen met het spijverteringsstelsel. Tijdens een wandeling hebben we eens nieuwgierig als we waren het oude hotel bekeken waar bezoekers om te kuren verbleven. Het hotel stond te koop en nu weet ik niet of het al verkocht is en een andere bestemming heeft gekregen. We liepen op het terras naar de vele dubbele deuren die eenmaal geopend, de verrijdbare bedden toegang moesten geven tot het terras. Geheel gericht op het Zuidoosten en met zicht op de Mont Ventoux. Uiteraard! Dit moet een weldadige beleving zijn geweest voor al die patiënten. Het enorme kuurhotel was in 2009 toen wij er waren nog geheel ingericht. De bedden waren opgemaakt en kieren in de gordijnen gaven ons zicht op de aankleding. Deze aanblik gaf ons inspiratie tot fantasieën hoe het in die vroegere tijd moest zijn geweest. Er is nog steeds de bron waaruit dit heldere water uit de berg door voorbijgangers in flesjes wordt opgevangen. Ook staat er een waterfabriek vlak naast het kuurhotel. Eau de  source, 'La Francaise'. Tegenwoordig is Propiac slechts een klein boerendorpje omringd door wijngaarden, en telt om en nabij de 104 inwoners.

                        Kuurhotel

We hadden een afspraak gemaakt met de bouwheer op 16 Juli 2007. We planden dit aan het begin van onze drie weken durende vakantie. Ik had voor drie dagen een hotel geboekt vlakbij het centrum in Carpentras. Het aangename met het zakelijke verenigen. De dag voor onze afspraak kwamen we rond 18.00 uur in ons hotel aan. Nadat we ons geïnstalleerd hadden besloten we in het nabijgelegen centrum wat te gaan drinken en te gaan eten. Lichtelijk vermoeid na de lange reis was de zin om nog een eind te gaan lopen ons vergaan. Door de Orange poort, een poort in de verdedigingsmuren van de stad, belanden we op het plein tegenover de Saint Siffrein kathedraal met daarachter het gerechtsgebouw. Carpentras is een kleurrijke stad vol met Kunst en rijke Geschiedenis. De architectuur is geïnspireerd op Italiaanse modellen. In mijn dagboek prijken nog de foto’s van de indrukwekkende afgebeelde hoofden op het plein met de fontein. Soms beeldde ik mij in, dat we in Italië waren, maar het Frans rondom ons heen, bracht me weer terug naar de werkelijkheid.

Vermoeid en heerlijk ontspannen na enkele glaasjes wijn en de genoten maaltijd zoeken we ons bed op. Rond een uur of drie word ik wakker. Het is rustig in de omgeving, ook op de overdag nogal drukke weg voor ons hotel. Ik loop naar het geopende raam en kijk naar de lichtjes aan de gevels en de verlichting van de straat en zie de sterren aan de heldere hemel. Ik buig me over de vensterbank en voel de koelte van de nacht langs mijn huid. Ik probeer het gevoel te plaatsen wat zich in mij rondwaard. Wat is het? Opwinding, verlangen, of twijfel. Het is natuurlijk niet niks om deze stap, het kopen van een huis in het buitenland, te nemen. Terwijl het donker langzaam aan veranderd in die speciale gloed van de zonsopkomst kom ik tot de slotsom, dat mijn gevoel voornamelijk opwinding is. Het blije vooruitzicht geheel iets nieuws te beginnen. Een huis bewonen in een omgeving waar we graag vertoeven. Gewoontes van een ander land leren kennen, een andere cultuur ontdekken. Communiceren in een andere taal. En vooral dit samen gaan ondernemen, wij met zijn tweetjes. Een nieuw project, tenminste zo zie ik het nog steeds. Een project dat moet worden doorlopen met aanwezig gezond verstand waardoor die twijfel mettertijd vanzelf verdwijnt. Barrières zullen we vast tegenkomen, maar die zullen we samen aanpakken en ervan leren.   

       We hadden na lang wikken en wegen besloten voor dit project te gaan. Hadden de knoop doorgehakt. Vele huizen hadden wij bekeken en vele makelaars ontmoet. We waren het uiteindelijk beu om steeds maar weer in de auto van de makelaar te stappen, soms zonder airco. Door al die mogelijke huizen te bekijken, kwamen we in plaatsjes, die we anders nooit zouden hebben bezocht. Op deze manier leerden we de Provence goed kennen. De eerste keer bij ons bezoek aan de makelaar werd ons verzocht een formulier te ondertekenen genaamd ‘Bon de Visite’. Het was vreemd voor ons en we waren huiverig om al gelijk een handtekening te zetten. Er werd ons uitgelegd, dat het uitsluitend een bewijs is van bevestiging van een bekeken woning voor de makelaar , zonder enige verplichting,. Hij kan daarbij aantonen dat hij zijn best doet om een woning aan de man te brengen. Zonder enige verplichting is dit document echter niet. Mocht de koper tot aankoop overgaan moet de koper courtage betalen aan de makelaar.

                        Cathedrale

De volgende ochtend zitten we weer op het plein recht tegenover het gerechtsgebouw, in afwachting van de aannemer waar we een afspraak mee hebben. Een kopje koffie voor ons op het tafeltje. Koffie allenger bestel ik altijd. Dan krijg je een grotere kop koffie en niet zo sterk. Een politieauto stopt voor de trappen van het gebouw tegenover ons. Ze stappen uit en nemen in hun midden iemand mee het gebouw in. We fantaseren in wat voor een zaak deze persoon verwikkeld zou kunnen zijn geraakt.

We zijn enigszins gespannen wanneer de aannemer arriveert en bij ons aan tafel schuift.

Wordt vervolgd        

                                 Carpentras

 

 

Voorwoord: Ons huis in de Provence

 

Ons huis in de Provence op de grens van de Vaucluse en de Dróme.

De oude stad

Voorwoord

We hadden al jaren onze droom. Dromen over het kopen van een huis in Frankrijk. Vele vakanties doorgebracht in diverse delen van Frankrijk, maar toch na elk uitstapje naar het Westen, het Noorden, en het midden van dit prachtige land, steeds weer terugkerend naar het Zuiden. Oftewel Le midi. De eerste Alpen weer zien opdoemen, doet mijn hart sneller kloppen. Ik denk dan steevast weer terug aan de eerste keer we na Lyon de bergen op zagen doemen richting Grenoble. Nog jong en onervaren om in de bergen te rijden. Onze Simca 1100 volgepakt met tent, bagage, kinderen en wij. We zagen de forse helling opdoemen, maar reden achter een langzaam rijdende vrachtwagen, die duidelijk moeite had om deze klim te trotseren. Het was onze eerste vuurdoop met een auto die nog geen mogelijkheid had terug te schakelen naar zijn eerste versnelling. Uiteindelijk belanden we op een camping, gelegen op 850 meter hoogte in de omgeving van Gap. Koele nachten en warme dagen. Onze eerste ervaring met het opzetten en plaatsen van een tent. Een bungalowtent notabene. Je kon er de auto in parkeren en dan nog voldoende ruimte hebben om te slapen en het eten te bereiden. Frankrijk werd in de komende jaren ons vakantieland. En steeds keerde de vraag terug, vooral als we een plekje zagen wat ons beroerde: “Zou je hier willen wonen?”   

We zitten op een drempel aan de voorkant van ons in aanbouw zijnde huis. Niks geen aanblik van nostalgie, of romantiek van een typisch Frans oud huis. De buiten kant is grijs evenals de binnenkant, allemaal nog grijze muren en op de vloeren betonkorrels die knerpen onder onze voeten. Er staat in de hal op het noorden een ladder naar de bovenverdieping en uiteraard kunnen we het niet laten die te beklimmen en boven een kijkje te nemen. In mijn hoofd ben ik de twee slaapkamers al aan het inrichten. Hoe de inloopkast naast onze slaapkamer er uit zal gaan zien. Ik zie de ruimte waar de badkamer zal komen en het toilet. Beneden is een L-vormige ruimte en aan de uitstekende leidingen zien we al waar de keukenruimte zal worden gesitueerd. De mistral giert door de openingen waarin  de ramen en deuren nog moeten worden geplaatst, maar hier op de drempel waar de terrasdeuren zullen komen, zitten we op het Zuiden enigszins uit de wind. Op de weg voor ons komt een tractor aangereden, bestuurd door een man met openstaand hemd, gebruinde huid en een grote glimlach op zijn gezicht. Hij parkeert zijn tractor in de berm, stapt uit, kijkt eens rond en komt dan op ons toegelopen. Hij vraagt of we hier gaan wonen. Hij zegt de omgeving hier goed te kennen. Dat hij aan de overkant van het riviertje een terrein heeft met druivenstruiken. “La Gardette” heet het hier. De weg voor ons heeft eigenlijk geen naam. De aanduiding op de kaart wordt genoemd “Route de Buis les Baronnies”. De D147. Hij vertelt over hoe het riviertje in september 1992 veranderde in een woest kolkende massa en tot een catastrofe leidde. Rivieren in de naaste omgeving overstroomden door het noodweer. In de vijftien kilometer verder gelegen plaats Vaisson la Romaine vernielde de watermassa de historische brug. Hij legt uit waarom grote betonblokken omringd met gaas van staal op de helling van het riviertje liggen. Om de weg tegen overstroming te beschermen. Hij vertrekt en we zien hem een eindje verder naar beneden rijden. Hij steekt de nu droge rivier over en vervolgt rustig zijn weg naar boven, op weg naar zijn druivenranken.

Vanaf het begin heb ik een dagboek bijgehouden van al onze belevenissen. Het is een dik boekwerk geworden. Over de plaatselijke gewoontes, de manier van afspraken nakomen, de vordering van de bouw, de notaris, de aankoop, het oponthoud, foto’s en sfeer momenten. Ik lees en kijk er regelmatig in en ben dan weer helemaal terug op de plek van onze mooie jaren in Propiac. Het verhaal wat ik ga vertellen gaat over dit dagboek. Geniet je mee om in gedachten de heldere sterrenhemel te zien en de nachtgaal te horen die de slaap vergezelt tijdens de nacht? Geniet je mee van de koele drankjes op een van de vele terrassen in Vaisson la Romaine, Buis les Baronnies, Entrecheux, Avignon, Carpentras en Mollans sur Ouveze?  Ik heb de tijd en misschien wordt jij als lezer hier deelgenoot van.

La Gardette, Propiac

Wordt vervolgd