Daar zit ik dan op zolder, met om mij heen drie boeken met bewaarde
brieven die mijn lief en ik elkaar lang geleden gedurende een periode van tweeënhalf
jaar naar elkaar hebben geschreven. Ik zocht naar een belangrijk formulier in
mijn kast op zolder, zag de brieven, verstopt onder andere mappen en werd er
toe aangetrokken om ze eruit te halen. Eerst bladerde ik ze vluchtig door, daarna
zat ik op mijn knieën, om uiteindelijk op de grond met mijn rug tegen de
kastdeur te belanden. Het was niet mijn bedoeling, had vanmorgen andere
plannen, wilde verder om mijn schutting in de beits te gaan zetten, maar ik kan
niet ophouden met ze te lezen. Keurig netjes heb ik ze ingebonden, het antwoord
van iedere brief daaropvolgend. Het is een verhaal doorheen deze periode wat
vooral gaat over elkaar missen en liefdesverklaringen. Echter ook over de
belevenissen en gebeurtenissen die toen plaats vonden en hoe we daar over
dachten. De belangrijkste gebeurtenis was toch wel de eerste man die een stap
zette op de maan: Neil Armstrong. Uitvoerig, maar ook verwonderd vertellen we
elkaar op schrift hoe we dit bijzondere moment ervaren hadden. Ik was op dat
moment 21 juli 1969 op vakantie in Spanje. Ik meen mij te herinneren rond drie
uur in de nacht. Mijn vriendin en ik stonden op het strand en keken naar de
maan en konden ons niet voorstellen, dat daar nu een levend wezen, de mens, een
uitstapje maakte. Mijn lief zat op zee op weg naar Halifax, Canada.
Nu ik aan het lezen ben begonnen, brengen die brieven mij
helemaal terug in de tijd. Songs van de Golden Earing, the Bee Gees en nummers
zoals Suzanne, Venus, Je t’aime, No milk to day en Mrs. Robinson maken dit
plaatje en gevoelens van al die herinneringen compleet.
Het was een mooie maand Mei in 1969. De zomer stond voor de
deur en mijn verjaardag op 02 Juni aanstaande. Een toch wel bijzonder
gebeurtenis in mijn beleving toen, want ik zou 21 jaar worden en ik verheugde
mij er ook op. Bovendien was er die week kermis in de stad. Deventer heeft en
had altijd een leuke kermis en meestal viel en valt die tegelijkertijd in de
periode van mijn verjaardag.
De zaterdag voorafgaande aan mijn verjaardag op maandag ging
ik, zoals gebruikelijk elk weekend, uit met mijn vriendin. Er waren meerdere
uitgaansgelegenheden, maar de chique nachtclub Extase spande wel de kroon. Er
was een heuse uitsmijter en een deur met een kijkgaatje. Een colbert en stropdas
waren verplicht voor de Heren evenals gepaste kleding voor de Dames. Nadat je
had aangebeld, keek de portier door een kijkgaatje en opende dan pas de deur.
Voldeed je niet aan de voorwaarden, dan kwam je er niet in. De levende muziek werd verzorgd door professionele
nachtclubbands met landelijke bekendheid. Iedere week weer een feest om naar
toe te gaan.
Daar was dan dat moment die avond. Ik zag hem binnenkomen. Hij
torende door zijn lengte hoog boven de anderen uit. Door zijn bruine gezicht en
licht blonde haren viel ik als een blok voor hem. Er was een ronde grote bar en
hij zat recht tegenover mij. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en terwijl de
band een nieuw nummer “Suzanne” begon te spelen ben ik naar hem toegelopen en
heb zijn hand gepakt en leidde hem naar de dansvloer. Hij keek verbaasd, maar
ging mee. Na enkele nummers later en nog een drankje besloten we samen de
kermis te bezoeken. Het was zo’n avond, waarbij alles klopte en je nooit van
tevoren had kunnen bedenken dat het zo zou verlopen. Een memorabele avond. Hij bracht
mij naar huis , we zoenden en spraken af om elkaar weer te ontmoeten op mijn
verjaardag.
Het was goed weer die maandagavond, na wat gedronken te
hebben in de bar slenterden we nog even de kermis over, om daarna aan de IJssel
te belanden. We raakten niet uitgepraat. Om twaalf uur feliciteerde hij mij met
mijn 21e verjaardag. We zaten op een muurtje aan de kade en hij
vertelde, dat hij bij de Marine werkte en halverwege zijn verlofperiode van 6
weken zat en begin Juli voor 6 maanden weer naar zee zou vertrekken. We zaten
daar tot de volgende morgen. Hij moest zo’n 10 km lopen naar zijn huis en Ik
ben rechtstreeks naar mijn werk gegaan en werd toen door collega’s er op
geattendeerd, dat er van mijn panty’s aan de achterkant niet veel over was. Het
muurtje had er geen goed aan gedaan. Nog drie weken te gaan eer hij zou
vertrekken. Dagelijks zagen wij elkaar, om zoveel mogelijk nog van de
resterende tijd te benutten. En we zouden elkaar gaan schrijven.
Nu ik al die data van de brieven bekijk, is het bijna dagelijks
dat wij elkaar schreven. Iedere periode dat hij voor langere tijd op zee
verbleef hebben we elkaar al onze belevenissen en gevoelens verhaald. Nu ik, na
een heel lange tijd, deze brieven weer herlees, zijn ze voor mij vooral ook een
mooie terugblik op een bijzondere tijd die we samen op afstand, in woorden
overbrugd hebben. Vooral dat onze liefde voor elkaar al die periodes van
afwezigheid overleefd heeft. Liefde overwint afstand.
