Lentekriebels
Ik ben al een tijdje wakker en lig nog wat te soezen. Ik
hoor vogels fluiten en ik denk, maar het is nog donker, die beginnen vroeg! Maar
dan kijk ik op de wekker en is het kwart voor zeven. Door een kiertje in de
gordijnen zie ik dat het langzaam aan licht begint te worden. Weer een nieuwe
dag met vaak dezelfde routines, maar ook verwachtingsvol. Benieuwd naar wat er
afgelopen twaalf uur tijdens mijn slapen is gebeurd. Nieuwgierig naar wat deze
nieuwe dag mij zal brengen. Echter het nieuws op het vroege ochtendjournaal brengt
zoals gewoonlijk geen erg goed nieuws, behalve de verwachting van het weer. Het
belooft een zonnige dag te worden met aangename temperaturen.
Lentekriebels, dat is mijn gedachte. De zon geeft meer
vitaliteit. Laat na de donkere periode van de winter de stemming veranderen. Ik
wil de deuren openzetten, ik wil naar buiten. De was kan weer buiten gedroogd
worden. Voorzichtig komen er al groene blaadjes tevoorschijn aan de struiken
zag ik gisteren tijdens mijn wandeling door een park. Weliswaar een park aan de
rand van de stad Dordrecht, maar ondanks de drukte van het verkeer was het in
een gedeelte van het ‘bos’ bijna niet hoorbaar. In de stilte de vogels horen
fluiten. De zon die door de bladeren de lichtjes op het pad vooruit schijnt. Dan
voel ik nattigheid aan de rand van mijn haar en mijn aan mijn slaap. Bah, een
vogel die wat heeft laten vallen. Ook dat is de natuur, maar eerlijk gezegd, ik
ben er niet blij mee. Gelukkig heb ik papieren zakdoekjes om het ergste er af
te vegen. Thuisgekomen spring ik gelijk onder de douche, was mijn haar grondig,
pas dan voel ik mij weer fris.
De vogels zullen dan
al wel meer hoorbaar zijn, maar of zij al de lentekriebels voelen ook al is het
mooi weer, dat zal nog wel even duren. Wij
mensen bloeien ook weer helemaal op bij de langere dagen, het licht van de zon
en het opbloeien van alles in de natuur. Ik vond een leuk passend artikel van Felix
Timmermans: Pieter Bruegel uit 1928:
Een jeukend geluk kraakte er in de schietende hagen en in
de dierkes, klein en groot. Ge rookt het koppelen en het paren in de lucht en
de blijdschap van eieren te gaan leggen. En hij werd zo ook een lentekriebeling
gewaar, van in zijn tenen tot in zijn haar. Iets dat hij nog niet kon benoemen,
of zeggen.
“Wat heb ik op mijn leeftijd aan lentekriebels?” Uit Club
Kroniek 01-04-1942.
Nou best wel wat, was mijn gedachte na het lezen ervan. Ook op
oudere leeftijd zijn de gevoelen niet veranderd. Het lijf veranderd met de
jaren, het is niet meer zo soepel, de huid is minder elastisch en er groeit
haar, waar het niet moet groeien. In wezen veranderd het gevoel naar liefde,
romantiek en seksualiteit niet. Dus… lentekriebels zijn er voor jong en oud.
