La casa de…
Om televisie te kijken heb ik eigenlijk nooit veel gegeven. Ja, het nieuws volgde ik en volg ik nog steeds, dat vind ik belangrijk. Liever lees ik een boek, of trek de natuur in voor een wandeling. Ik had zo mijn bezigheden door mijn hele leven heen, vooral het vrijwilligerswerk dat ik voor diverse verenigingen en instanties deed. En tot voor kort nog deed. Nu liggen echter door het bekende virus al mijn activiteiten stil. Dat is even wennen. Boeken verslind ik tegenwoordig bij de vleet. En… ik kijk Netflix en volg series. Heb een tv op mijn slaapkamer geïnstalleerd en kan nu casten via een kastje. Ik volg de Crown. Echt een aanrader. Tevens haal ik hierdoor mijn Britse geschiedenis op . Maar de serie La casa de Papel is mijn favoriet. Een bijeengeraapt groepje mensen berooft een bankgebouw. De instelling van de leider, de professor, is om geld van de belastingbetaler terug te geven door heel veel geld te gaan drukken, in ballonnen op te laten en ze dan stuk te schieten. En… vooral er mogen geen doden vallen. Het moet een vriendelijke gebeurtenis worden met verrassend resultaat. Waarbij iedereen natuurlijk wel ongeschonden vrij komt. Maar het bijzondere is, dat door de afleveringen heen duidelijk wordt, dat ook binnen deze, eerst hechte groep, er scheuringen ontstaan. Macht en ontstane verliefdheden maken dat de homogeniteit van de groep veranderd en daardoor het gevaar dat de intentie van de overval in gevaar dreigt te komen. Er is bijzondere vriendschap en omzien naar elkaar, dat ook. Zoals iedereen weet leidt gevaar, of angst tot verbroedering. Ik herinner mij nog de veel gezegde zin na de oorlog: “In tijden van oorlog vindt men wel het geloof, of de kerk”. Steun zoeken bij elkaar.
Ik moet dan denken aan de eerste lock down wegens het corona
virus. Mensen stonden op balkons naar elkaar te zwaaien en te roepen. Er werd
muziek gemaakt. We ontstaken lichtjes om mensen in de zorg te ondersteunen. Muziekbandjes
traden op voor verpleeghuizen. Het gevoel, allen één in de strijd om deze zware
tijd goed door te komen. Eensgezindheid was volop aanwezig. Nu, in de huidige
lock down, is dat beeld alweer geschiedenis en eensgezindheid totaal vervlogen.
Er zijn groepen die onrust proberen te zaaien i.v.m. de opgelegde regels. Er
wordt verkondigd, dat het virus niets voorstelt, het maar een griepje is. Ik
heb het idee, dat vooral de ontevredenheid overheerst.
Kijk, als mijn kleindochter van elf belt en zegt: “Oma
wanneer zie ik je weer? Ik mis jou!” Dan smelt mijn hart. Ik ga er binnenkort
naar toe, want liefde kunnen geven en ontvangen hoort bij de mens en het leven.
De angst voor besmetting is altijd op de achtergrond aanwezig, maar leven
betekent ook elkaar aanraken, omarmen, kunnen knuffelen, elkaar liefhebben. Een
mens kan niet zonder.
De grootste angst van de eerste lockdown lijkt nu verdwenen.
Het lijkt dat hiermee ook onze saamhorigheid op de achtergrond is geraakt. Dat
wil echter niet zeggen, dat er iets is veranderd aan de mensen die voor ons
zorgen wanneer wij ze nodig hebben.
“Het goede is wat voor eensgezindheid zorgt. En het kwade is
datgene wat voor afgescheidenheid zorgt” Aldous Huxley
