Hoop
De laatste dagen is de hemel strakblauw en kleurt en fleurt
de zon de wereld op. Het helpt om alle snel opvolgende gebeurtenissen in de wereld wat te nuanceren,
wat te minimaliseren. Afgelopen zondag hadden vriendin en ik besloten om van
het mooie weer te genieten, naar buiten te gaan, wandelschoenen aan, de meters
onder onze voeten laten verdwijnen terwijl we genoten van het mooie winterweer.
Op een beschut bankje de zon ons gezicht laten verwarmen. De zon krijgt al wat
meer kracht, daarom vind ik in deze periode van het jaar, ook al was het deze
middag behoorlijk koud, die eerste zonnewarmte op mijn gezicht heerlijk.
Toen we samen zo op het bankje zaten, met ons gezicht
geheven naar de zon, bespraken we dat het bijna niet voor te stellen is, dat op
dit moment, er zoveel vijandigheid wereldwijd aanwezig is. Enkele machthebbers
de power hebben, de kans krijgen om op een ondenkbare manier te heersen. Waar
zal dit allemaal op uitdraaien in de komende tijd? De tijd dat onze kleinkinderen
opgroeien? Daar hadden we natuurlijk geen antwoord op, maar zorgen zijn er wel.
Gisteravond meldde het journaal, dat de kaarsjes in de
basiliek St. Jan te Den Bosch niet aan te slepen waren. Mensen veel vaker een
kaarsje op steken. Mensen die aan het woord kwamen en de reden uitlegden waarom
nu in deze periode, vertelden dat ze hun gedachten even de rust gaven om in
alle stilte alles te overdenken. Troost zouden vinden, maar ook hoop. Een
kaarsje op steken doe ik dikwijls wanneer ik een deur van een kerk open zie
staan. Waar ik dan ook ben. Afgelopen jaar was ik met mijn zoon in Avignon in
Frakrijk. We gingen een kerk binnen, staken allebei een kaarsje aan en stonden
even stil met onze gedachten. Men hoeft helemaal niet gelovig te zijn om in een
kerk een kaarsje op te steken. Ik ervaar dat het een moment is om alle hectiek rondom
mij heen, in mijn leven, even te vergeten en om stil te staan bij mijn
persoonlijke gevoelens. Gegarandeerd komt dan het moment, dat ik emotioneel
word. Tranen over het verlies van mijn man en familieleden. Mijn zoon sloeg een
arm om mij heen. Zo geeft een kaarsje opsteken licht en hoop op betere tijden, herinnerd
aan verbondenheid. En die arm om mijn schouder was genegenheid tussen ons. Wat eenvoudig
een kaarsje opsteken niet kan doen.
Afgelopen zaterdagmiddag werd ik door een cursiste uitgenodigd
om in het centrum een bakkie te doen. Letterlijk schreef ze het zo. Tijdens de
cursus maken we ook gebruik van het boek “Koffiepraatjes”. Het boek behandeld
de spreektaal. Spreektaal is vaak voor anderstaligen moeilijk te herkennen
omdat we woorden en gezegdes gebruiken die
in artikelen, of boeken, of krant zelden gebruikt worden. “Uit je dak gaan”
bijvoorbeeld. Dak? Een dak van een huis? Of een uitspraak, die is met de
noorderzon vertrokken. Wij Nederlanders zijn ons daar niet meer van bewust. Het
is leuk om op deze manier daar op geattendeerd te worden. Het geeft mij een hernieuwde
kijk op mijn moedertaal.
Het blijft moeilijk voor sommige anderstaligen om het
Nederlands te leren, vooral wanneer ze in het land waar ze vandaan komen, weinig,
of soms ook geen opleiding hebben genoten. Maar wanneer ze zichzelf willen
inzetten, zal ik blijven proberen hen te helpen. En ik blijf hoop houden, dat
het hen een keer zal lukken zich tenminste een beetje verstaanbaar te maken in
een voor hen vreemde taal.
