Het kind in mij…
Jaren verglijden,
zoals voetstappen op een deurmat vervagen
Geleefd in veranderende tijden,
met als meetpunt de gevierde geboortedagen.
Onveranderd,
is het speelse van eens dat kind
in mijn gedachtewereld blijven bestaan.
Licht als een veertje, dat danst in de wind,
lijk ik vederlicht te kunnen hinkelen op een hinkelbaan.
Het is het lijf, dat mijn gedachten remt.
Mijn botten stijf en mijn huid craquelé.
Al zijn de signalen naar mijn voeten licht gestemd
de uitvoering ervan valt niet meer mee.
Onveranderd,
blijf ik liefhebben
en maakt het leven mij blij.
Ook wanneer ik oud en versleten ben
is er nog steeds dat kind in mij.
