Herdenken om niet te vergeten
Dat eenvoudige zinnetje, evenwel met daarachter verborgen een grote betekenis, zingt de laatste dagen maar door mijn hoofd. Ongetwijfeld de oorzaak van de afgelopen twee emotionele dagen. Herdenken om niet te vergeten… nog maar eens. Twee dagen achtereen. Eén dag met diepe pijn, een dag van verdriet door rouw. Eén dag om te vieren als een groot feest. Herdenken van de bevrijding 76 jaar geleden. Een grotere tegenstelling in twee dagen kan er niet zijn. Toch zijn het twee momenten uit de geschiedenis die er zijn om te herdenken en niet te vergeten. Als boreling van na de oorlog probeer ik mij de gevoelens van beleving uit die periode voor te stellen. Maar ik weet, dat ik het niet echt kan benaderen zoals de werkelijkheid zich voor heeft gedaan. Je moet het hebben meegemaakt om die gevoelens van diepe pijn, verdriet, vrijheidsberoving te hebben ervaren. De gevoelens van eindelijk die bevrijding. Alles weer kunnen. Door al die verhalen en getoonde films van de afgelopen dagen ben ik geraakt. Ik ben geïnteresseerd in documentaires en films over die tijd. Ik heb o.a. gekeken naar ‘The pianist”, “Sobibor”. Ik denk velen met mij zullen deze films wel herkennen.
Ik heb de doos gepakt. Een doos die al jaren op zolder staat.
Een doos met brieven van jou, jij zoals je schreef aan mij, lang geleden. Ik
heb jouw verhalen weer bij mij teruggebracht. Jouw verhalen hier bijeen, nog in
het donker, bij mij op tafel in de huiskamer. Niet dat je weg bent van mij,
want net zoals dat zinnetje wat nu in mijn hoofd rond zingt, ben jij er altijd.
Alleen dat zinnetje “Herdenken om niet te vergeten” verdwijnt weer, net zoals
een liedje dat mij soms een tijdje niet loslaat. Op de vreemdste momenten kom
je om de hoek kijken. Echter dat zinnetje verdwijnt, maar jij niet. Dikwijls
dacht ik aan die doos. Maar verwierp die gedachte dan weer om hem te halen. Ik
kon mij er niet toe brengen hem te halen, of ook maar te openen. Het zijn de
herinneringen. Herinneringen die ik niet wilde toelaten. Herinneringen van
vreugde, die tegelijkertijd ook weer verdriet doen. De afgelopen twee dagen
zullen bij velen dezelfde gevoelens een rol hebben gespeeld.
De emotionele gevoelens van de afgelopen twee dagen hebben
mij ertoe gebracht de doos te openen. Een leven in een doos. De ene brief na de
andere. Het werd al donker en moest nu toch echt het licht aan doen om verder
te kunnen lezen. Wanneer ik moe word en de doos sluit, blijft een passage in
mijn gedachten hangen: “Woorden lijken ontoereikend, om uit te drukken, wat ik
voor jou voel”.
En dan is
het stil.
Net zo stil
als op de Dam.
Zelfs de
duiven zijn verbaasd.
De klok slaat
en klinkt luid
op het verlaten plein.
Het plein
waar velen samen hoorden te zijn.
Vijf Mei
vieren wij met juichkreten.
Vier Mei herdenken wij
om niet te
vergeten.
Herinneringen
zijn er en horen bij mij. Net zoals bij iedereen. Herinneringen kunnen mij
overvallen, of ik het wil, of niet. En soms moet ik herinneringen toelaten. Ze zijn
een onderdeel van mijn bestaan. Het leven er is om geleefd te worden, in al
zijn facetten. En daar ga ik voor. “Hoop is het leven van de toekomst”.
