Inherent aan mijn bereikte leeftijd, heb ik vele
herinneringen. Bij de schoonmaakbeurt van mijn slaapkamer kwam ik het (bijna
volle) flesje Eau de cologne, 4711, van mijn moeder tegen. Als kind kan ik mij
nog herinneren, dat ze het in de (katholieke) kerk tijdens de dienst wel eens
gebruikte. Ze druppelde dan wat op haar keurig gestreken gebloemde zakdoekje.
Zo’n frivool klein doekje, niet te gebruiken als waarvoor een zakdoek
gebruikelijk is. Ze hield het dan onder haar neus om er aan te ruiken. Overigens
heb ik ook nog die pietepeuterige kleine zakdoekjes, welke nooit in haar tas
mochten ontbreken. Zou ze het hebben gebruikt om diezelfde reden waarom dames in
de 16e eeuw het vlugzout, oftewel reukzout gebruikten om flauwvallen
te voorkomen? Of om iemand hierna weer bij te brengen? Bij openen van het
flesje vlugzout, waarin het middel ammoniumcarbonaatoplossing, komt het sterk prikkelende ammoniakgas vrij. Niet
zo aangenaam lijkt mij, dan ruikt eau de cologne toch beter. Ik ken de
beweegredenen van mijn moeder niet, heb er nooit naar gevraagd en heb er ook
nooit bij stilgestaan om het waarom te weten. Het hoorde gewoon bij haar en
merkte als kind, dat vele “oude” mensen het gebruikten. Deze eenvoudige vondst brengt mij echter wel
terug bij mijn herinneringen over mijn moeder. Waar een schoonmaakwoede al niet
goed voor is. Ik ruik er nog eens aan en denk dan, zou het nog goed zijn? Het
is al zo oud en staat al 24 jaar na haar overlijden bij mij in de kast.
Ik bewaar dingen, vooral als er een emotionele waarde aan
vast zit. Ik denk zomaar, dat ik niet de enige hierin ben. Deze voorwerpen kom
ik dan tegen wanneer alles eens van zijn plaats komt, om schoon te maken, of om
op te ruimen.
Eigenlijk weet ik dan al van tevoren, dat ik ergens op het bed,
of op de grond beland met spullen, foto’s, of brieven rondom mij heen en er van
werken niet veel terecht komt. Toch is het heerlijk, soms verdrietig om in het
verleden terug te reizen. Soms word ik er ook wel eens melancholisch van. Al
zoveel beleefd in een tijd die voorbij is. Uiteindelijk bestaat het hele leven uit
vooruitzien. Oh, als ik maar 12 ben, dan mag ik…, als ik maar 16 ben, als ik
maar 20 ben en als kind hoop je er op, dat je honderd wordt. Steeds maar naar
die toekomst kijken, studeren, een relatie, eventueel kinderen… Nu dit alles
achter de rug, maar nog steeds een toekomst, wel een vooruitzicht dat steeds
korter wordt, met andere invulmogelijkheden, passend bij de bereikte leeftijd. Echter
gevoelens veranderen niet.
Ik zet het flesje Eau de cologne op mijn toilettafel.
