Als klein
meisje dacht ik dat in de hemel
een
telefooncel zou staan,
ik zou dan
kunnen bellen met mijn oma,
om te vragen
hoe het met haar zou gaan.
Door draden
waarlangs gedachten de ruimte in worden gestuurd,
een
onzichtbaar netwerk dat het kleine meisje al vermoedde,
draadloos
tot in de hemel,
zoals zij de
ruimte toen noemde.
Dikwijls loop
ik een blokje om,
zonder het
bewandelen van rechte lijnen.
Vaak zijn ze
ook wel krom,
net zoals de
hobbels in mijn leven.
Niet alles
gaat rechtstreeks van Aa naar B… ,
al heb ik
wel het streven
ze
rechtstreeks te verbinden, zodat ik tevreden
kan kijken naar
het achterom.
Tijdens het
wandelen lopen mijn gedachten
de
onzichtbare lijnen die aan mij zijn vastgepind.
Verborgen in
voorbije stappen
de veel
gemaakte zorgen,
die reeds
vervagen in de afdruk op het grint.
Niets kan
onvoorwaardelijke liefde verbreken,
die
onlosmakelijk aangesloten blijven door
liefdesstromen
die harten verbindt.
Onzichtbare
lijnen verbinden
via
telefoon, computer, of gedachtestromen,
zodat ze
ergens in de ruimte
weer naar
beneden tot antwoorden komen.
Het is niet
enkel de techniek die mensen verbindt.
Al sinds Eva,
Adam de appel aanbood,
is het de
liefde die bindt,
of men nu
wel, of niet in dit scheppingsverhaal geloofd.
