Deel 5
Ons huis in de Provence
Het lijkt hopeloos te worden, maar… nog steeds verliefd
Eind Juli 2008, Gîte in Merindol Les Oliviers. Vakantie!
De zon maakt mij wakker. Nog ver verwijderd van de
dagelijkse gang ligt Henk nog te slapen. Gisteravond hebben wij de gordijnen
niet gesloten, waardoor ik nog even naar de sterrenhemel heb liggen kijken. Het
terras ligt op het Zuidoosten en er is niemand die ons hier ziet. Het voelt al
warm aan. Ik maak een kopje thee en loop in mijn T-shirt het terras op. De dauw
glinstert nog op de bladeren van de wijnranken, tenminste dat was mijn eerste
gedachte. Ik kom uiteindelijk uit het ‘koude’ kikkerlandje, dus dat is het
eerste wat in mij op komt. Of is er al gesproeid? Dat kan ook natuurlijk. Hier in het Zuiden is het in de zomer ’s
nachts niet zo vochtig. Ik laat mijn gedachten tijdens mijn blik over de
heuvels dwalen. Kijk naar die niet te missen grote berg de Mont Ventoux.
Heuvels en bergen die jarenlang geleden ontstaan zijn door omhooggeduwde
stenen. Frankrijk heeft altijd een aantrekkingskracht op ons gehad. Nadat de
kinderen groter werden en niet meer meegingen in de vakanties, veranderde ook
onze vakantieverblijven. De tent bleef
ingepakt op zolder liggen. We boekten soms een mobilhome op een camping, of een
gîte in de omgeving van een klein plaatsje. En altijd hadden we het over het
kopen van een eigen huis. Hoe en of we dat zouden kunnen betalen. We bezochten markten,
speciaal op die dagen dat de plaatselijke boeren hun eigen producten
verkochten. Potjes olijven, jam en honing. Verse groenten rechtstreek van het
land. En als de periode er was, vijgen, perziken en kersen. En altijd na het
bezoek aan de markt zochten we een terrasje op voor een kopje koffie.
Roche Colombe
Henk komt naast mij zitten. Heeft al koffie gezet, zet zijn beker koffie op tafel en is ongedurig. Hij wil eigenlijk wel zo snel mogelijk naar
Propiac vertrekken. Ik smeer wat broodjes en doe de rest van de koffie in een
thermoskan, kunnen we later op het terrein wel een plekje vinden om onder een
boom te ontbijten, of te brunchen. Dan maken we er een ontbijt en lunch van
ineen. Het is niet ver en je zou het vanaf hier met de fiets kunnen doen. Ik
heb al eens vanaf Propiac dit smalle weggetje gefietst. De weg loopt geheel
onder de Col de Propiac langs. Een binnendoor weggetje. Heel veel bochten die
het, wanneer je in de auto zit, moeilijk
maken om overzicht te krijgen van tegemoetkomend verkeer. Een riviertje volgt
aan de ene kant en aan de andere kant de rotsen. Het is niet helemaal vlak,
enkele klimmetjes zul je behoorlijk moeten trappen.
19-03-2008
We rijden het parkeerterrein op. Hier zullen de bewoners elk twee plaatsen krijgen voor de auto. Via ontvangen foto’s hadden we al gezien, dat dit deel al gerealiseerd was. De witte steentje schitteren in het zonlicht. De deuren en terrasdeuren zijn geplaatst, evenals al de luiken. We kunnen dus niet meer in de woningen kijken om te zien hoe de staat binnen is. Of er al keukens zijn geplaatst bijvoorbeeld. Zakken met crépie liggen klaar om de buitenkant te voorzien van diverse Provençaalse kleuren. Als we de berg oplopen zien we het zwembad en het pool house. Er is dus vooruitgang te bespeuren. Het terrein wat net iets buiten Propiac ligt, was voordat het werd bestemd als bouwgrond, een wijnveld. Hoe kan het ook anders in deze omgeving zou ik haast zeggen. Er moest echter wel een groot deel van de achterliggende berg worden afgegraven. En dan ook nog een deel hogerop wat vlak moest worden en geschikt moest worden gemaakt voor het zwembad. Een hele klus moet dat geweest zijn, lijkt mij zo. Maar op de nu kale helling, ontdaan van bomen en rotsen begint al voorzichtig nieuw groen tevoorschijn te komen. Aan weerszijden van deze berg achter de huisjes kronkelen aan iedere zijde twee ravijnen naar beneden. Nadat een paar maanden later bij hevig noodweer een modderstroom tot aan de woningen kwam, was het noodzakelijk onder aan de berg een muur te realiseren om de huisjes te beschermen. Het verbaasd ons, nu we het project in deze staat zien, dat een opleveringsdatum in augustus was voorzien. De bouw ligt ook in Frankrijk deze periode stil, er worden de komende weken geen werken uitgevoerd. Er moet nog heel wat werk verricht worden en we beginnen steeds meer te twijfelen. Moeten we wel blijven vasthouden aan dit project? We kunnen er nog altijd uitstappen. Er is nog maar enkel de vijf procent aanbetaling door ons gedaan. We kregen in maart 2008 van de bemiddelaar een bericht met de volgende inhoud: "De betaling zal pas worden moeten voldaan bij het ondertekenen van de akte. Dit vanwege dat de administratieve afhandeling van de aankoop volgens het systeem VEFA (Vente Etat Future Acheivement) niet kan verlopen zoals voorgesteld. De bouwwerken nu in een fase verkeren van afwerking met een vastgestelde einddatum. Het gehele bedrag zal dan ook pas bij de definitieve aankoop betaald gaan worden".
We vinden een plekje onder drie bomen wat de tuin van ons huis zal worden. We drinken koffie en eten de broodjes, terwijl we bedenken, dat we tijdens deze vakantie nog eens rustig andere woningen kunnen gaan bekijken.
19-03-2008
De buren van de naastgelegen bungalow hebben ons ook zien
zitten. Ze komen kennismaken en hebben heel wat te vertellen over het wel, of
niet aanwezig zijn van werklieden. We wisselen telefoonnummers en emailadressen
uit, zodat ze ons op de hoogte kunnen houden. Uiteraard zijn we blij met deze
oplossing, zo blijven we op onze eigen manier op de hoogte.
We vonden geen huis naar ons zin. In ons hart bleven we
verliefd op dit plekje in Propiac. Of we nu een huis vonden, of niet, we kwamen
toevallig op plekken met intieme dorpspleintjes, met bankjes rondom een
fonteintje, ontdekten romantische kerkjes, altijd was er wel een dorpscafeetje
met een leuk terrasje waar de plaatselijke bewoners met net een gekocht brood
een café dronken. Steevast vroegen we dan waar ze gingen eten. We ontdekten restaurantjes
die we anders nooit gevonden zouden hebben.
Van de commercieel bemiddelaar ontvangen wij een bericht,
dat ons een vergoeding voor onze vakantie wordt aangeboden. Een compensatie
wegens het langdurige oponthoud. We mogen declareren d.m.v. een factuur van ons
verblijf, voor een bedrag van zevenhonderd Euro. Uiteraard zijn we blij
verrast. Echter toen wij de factuur naar hen opstuurden werd ons medegedeeld,
dat het bedrag van het aankoopbedrag zou worden afgetrokken. Dus niet de
commercieel bemiddelaar zou dit gaan vergoeden, maar de bouwondernemer. Het
kwam als een duveltje uit een doosje.
In ‘word vervolgd’: de alsmaar groeiende crisis, afhaken van
bestaande kopers en wisseling van de wacht tussen de ondernemer van het project
en de commercieel bemiddelaar.
