Een Kerstverhaal

 

Kerstmis, vrede, licht

Het is een sombere, gure en een natte dag, de twee dagen voor de kerst dat ik dit schrijf. Van de winterplaatsjes met volop sneeuw op de wegen en daken is niets te bekennen. Toch heb ik sneeuw in mijn vensterbank gecreëerd met daarop lampjes en de oude Kerststal van mijn Oma en Opa versierd met sneeuw. En ook daarin natuurlijk lampjes. Kerst het feest van het licht. In de pre-christelijke periode werd dit al gevierd op het moment dat de kortste dag voorbij is en de ‘Zonnewende’ werd genoemd. Heel langzaam worden de dagen nu langer. Deze dagen van het vieren van het licht en de geboorte van het Jezuskind kunnen een reflectie zijn op onszelf. Het licht vinden in onszelf en het licht vinden in die ander. Op 25 december 2018 schreef ik dit gedicht. Er is niet zoveel veranderd de afgelopen zes jaren en nog steeds van toepassing. Het regime van Assad is nu voorbij, echter de taalcursisten die ik spreek zijn aan de ene kant blij, zij blijven hoop houden op terugkeer naar hun land, maar zijn nog niet gerust op de huidige situatie.

Vrede op aarde

Ik fluister zachtjes: Kerstmis is vrede.

Geef het door aan allen die het horen moeten.

Aan al die dictators, die het volk hun wil opleggen.

Fluister in hun oor: Kerstmis is vrede.

Vertel het aan de Palestijnen en de Israëliërs,

dat ze hun grenzen moeten verleggen,

ophouden met geweld en terreur.

Fluister in hun oor: Kerstmis is vrede.

Zeg het tegen Assad, zodat na een vreedzame dialoog

de Christenen, de Druzen, de Koerden, weer op

de wijze van weleer naast elkaar kunnen leven.

Fluister hem in zijn oor: Kerstmis is vrede.

Zorg goed voor de bevolking, zodat degene

welke gevlucht zijn, weer kunnen terugkeren naar hun land

Kerstmis is Vrede. Geef het door aan al die terroristen,

dat ze hun politieke motieven kunnen bereiken,

anders dan door het gebruik van aanslagen.

Fluister in hun oor: Kerstmis is vrede.

Stop met angstzaaiingen, oorlogsmisdrijven in vredestijd

en fluister zachtjes: koester deze vrede,

jullie hebben het in de hand: gebruik het verstand.

De wind fluistert zachtjes: Kerstmis is vrede

nadert de oortjes van een jongetje in het vluchtelingenkamp,

zal het licht van Kerst hem bereiken? De ster hem de weg

kunnen wijzen, ooit… naar een veilig land?

Ook al fluister ik niet meer: Kerstmis is vrede,

roep ik heel hard vanuit mijn hart vol van liefde

naar ieder die het horen kan: Kerstmis is vrede,

echter Kerstmis belooft iedere keer weer,

 dat het morgen beter wordt.

Helaas is Kerstmis maar eens per jaar.

 

Een mooi kerstverhaal heb ik gevonden en is te lezen op de website van Firda. “Alles wat we willen voor kerstmis is vrede!’ Een mooi waargebeurd Kerstverhaal: Als vijanden vrienden worden.

Muziek verbindt. We hebben het gezien tijdens de corona periode toen Oekraïense en Russische koren samen zongen. Het verhaal gaat over de eerste Wereldoorlog tijdens Kerstavond 1914. Gewone mensen, met een leven, vrienden en hobby’s, die hun geliefden, familie mistten, maar op deze avond in de loopgraven lagen. Aan de ene kant de Duitsers en aan de andere kant de Engelsen. De Duitsers staken lichtjes aan en begonnen Stille Nacht Heilige Nacht te zingen, waarop de verbaasde Engelsen uit hun loopgraven kwamen. De Duitsers en Engelsen naderden elkaar, zongen samen en verbroederden op deze Kerstavond. Een moment van vrede in oorlogstijd.

Soms zijn de Kerstdagen ook beladen dagen. Vooral tijdens ernstige ziekte van partner, familielid, of door eerder overlijden van een geliefde. Al de reclames over samen dineren en vooral de kerstdagen gezamenlijk doorbrengen versterken dit gemis nog eens extra. Die ene stoel blijft altijd leeg. Maar ik blijf hoop houden met het vurig verlangen naar eens die vrede. Hoop is het leven van de toekomst.

Ik wens iedereen met alle liefde in mijn hart een vredig, liefdevol en gelukkig Kerstfeest toe.