Liefde en vrede
Vanmorgen in bed dacht ik na over een aanhef voor mijn blog.
Door de dagelijkse berichten in de media over het beschadigingen van mensen en
diverse bevolkingsgroepen, berichten over oorlogen, vernietigingen,
vernielingen en aanslagen, afijn teveel om op te noemen, dacht ik: zou het ooit
vrede kunnen worden?! Ik heb daarom liefde en vrede samengevoegd. Want, waar
liefde is, moet er toch vrede zijn? Gezien de diverse dating-sites en programma’s
over liefde, zijn er veel mensen op zoek naar de ware liefde. Uiteindelijk zijn
we allemaal uit liefde gemaakt. En met liefde zijn we geboren. Liefde en vrede,
beiden lijken niet direct met elkaar in verband, maar als je voor vrede kiest,
eindigt je zoektocht uiteindelijk in liefde, denk ik zo.
Om mijn sombere gedachten wat te verlichten ben ik, na het
stukje wat ik hierboven al had geschreven, een wandeling gaan maken. De zon scheen,
en ik zag prachtige wolkenluchten. Op het schelpenpad langs de Vliet zag ik aan
de oever een zwaan. Ik heb een prachtige foto gemaakt. Ik liep langs
sportvelden waar kinderen aan het trainen waren. Ouders aan de kant om de
prestaties van hun kinderen te bewonderen. Niks anders dan vrede en liefde.
In mijn eenvoudige leven is het vredig en liefdevol tussen
al mijn kinderen, familie, buren en vrienden. Moeilijk voor te stellen, dat er
op andere plaatsen in mijn land onrust is door rellen. Moeilijk voor te stellen,
dat er in andere delen van de wereld mensen beperkt worden in wie ze mogen
zijn, mensen honger hebben en armoede lijden. Moeilijk voor te stellen, dat er ergens
in Europa een oorlog aan de gang is. Het gekke is, wanneer ik dan naar mijn
eigen omgeving kijk, mijn dorp, mijn buren, waar iedereen zorgzaam, begripvol,
maar ook respectvol omgaat met ieders ‘zijn, het gewoon vredig is. Mijn vraag
rijst dan waarom kan het niet overal vredig zijn? Veel draait er om macht en
geld. Leiders in minder vrije gebieden, machthebbers genoemd, stralen hun macht
uit door te overheersen. Totaal tegengesteld aan liefde voor de medemens. Het
klinkt misschien voor de lezers onder U misschien raar in de oren betreffende
mijn innerlijke vraag: Kunnen deze machthebbers die groots optreden in hun gevoel
van machtsvertoon door over hun eigen volk te heersen, tevens in andere landen
de bevolking te doden, steden en infrastructuur te vernietigen, wel gelukkig
zijn in hun eigen gezin. Hun eigen vrouw, kinderen en familie? Zijn zij in
staat aan hen wel de liefde te geven die ze behoeven?
Terwijl ik dit schreef speelde de song “The sound of silence”
van Simon & Garfunkel door mijn
gedachten. Hieronder de vertaalde tekst. De tekst is op meerdere fronten te interpreteren.
Mijn idee daarover is het onvermogen van mensen om met elkaar te communiceren. Naar
aanleiding van mijn blog over Liefde en vrede is iedereen vrij er een eigen interpretatie
aan te geven.
The sound of silence
En in het blote licht zag ik
Tienduizend mensen, misschien wel meer
Mensen die praten zonder te spreken
Mensen die horen zonder te luisteren
Mensen die liedjes schrijven die stemmen nooit delen
Niemand durfde
het geluid van de stilte te verstoren
"Dwazen", zei ik, "Jullie weten niet
Stilte groeit als een kanker
Hoor mijn woorden zodat ik jullie kan leren
Neem mijn armen zodat ik jullie kan bereiken"
Maar mijn woorden vielen als stille regendruppels
En echoën in de putten van stilte
En de mensen bogen en baden
Tot de neongod die ze hadden gemaakt
En het teken flitste zijn waarschuwing
In de woorden die het vormde
En op het bord stond: "De woorden van de profeten
Zijn geschreven op de muren van de metro
En in de sloppenwijken
En gefluisterd in de geluiden van de stilte"
