Water

 

Water

Soms zou ik willen zijn als water.

Water dat stroomt vanaf een berg.

Een rots tegenkomt, maar langzaam zijn eigen weg zoekt.

Zijn pad kiest voor een bestemming later.

 

Soms zou ik willen zijn als water.

Water, dat zichzelf altijd aanpast waar het zich ook bevindt.

Het vindt altijd de kracht in zichzelf,

onderweg naar zijn bestemming later.

 

Soms zou ik willen zijn als water.

Geduld willen hebben om die kracht te gebruiken,

omdat rotsen soms moeilijk te omzeilen zijn.

Water vindt altijd zijn bestemming voor later.

 

Soms zou ik willen zijn als water.

Niet de weg van water brengt de rots op zijn knieën,

maar water vervolgt zijn eigen weg.

Zijn doel verandert nooit voor de bestemming later.

 

Ik probeer te zijn als water,

mij over te geven aan de stroom,

want waar water ook naar toe gaat,

het pad van alle rivieren

leidt uiteindelijk naar de zee.

 

 

Het is een kunst om ook een beetje ongelukkig te zijn

 

Gesprekken

Sinds enkele weken zijn we in een nieuw seizoen aanbeland. Ben benieuwd wat de herfst dit jaar voor ons in petto heeft. Steeds meer worden we verrast door bijzondere weersomstandigheden heb ik het idee. Maar het begin van de Herfstperiode dit jaar was het weer ons goed gezind. Heerlijke temperaturen om erop uit te trekken Dat merkte ik op een zaterdag in die mooie periode op de fiets toen ik onderweg was naar een winkel in een dorp iets verderop. Het was druk op het fietspad met fietsers, maar ook met wandelaars. Mij tegemoetkomend twee fietsers, een wat oudere man en een jonge man. In het voorbij gaan ving ik de woorden van de oudere man op: “Wat zou je het liefst willen doen?” Al doorfietsend dacht ik na over deze vraag. Misschien waren het vader en zoon? Wat was de reden van die vraag? Waar ging het om? Ik zal het nooit te weten komen, maar om de één of andere reden intrigeerde het mij. Op de terugweg passeerde ik twee wandelaars. Een wat oudere dame en jonge vrouw. Ik hoorde de jonge vrouw zeggen: “En steeds loop ik altijd achter de feiten aan,” Ook hiervan zal ik de reden waarom die opmerking werd gemaakt nooit kennen. Onderdelen van gesprekken opvangen waar ik niets mee kan, maar mij toch ten gehore komen. Of…, misschien waren ze juist wel voor mij bestemd?! “Wat zou je het liefst willen doen?”  Die vraag betrekken op mijn eigen situatie. Mijn leven, mijn toekomst, mijn dromen waarmaken, wel, of geen partner. En de opmerking: erachter, of samen voegen. Een vraag- en constatering stelling waar over valt na te denken.

Tijdens het wandelen en fietsen kan ik mijn gedachten laten gaan. O.a. over de les die ik aan het voorbereiden ben voor mijn cursisten met als titel: ‘Het is een kunst om ook een beetje ongelukkig te zijn’ Het betreft een artikel uit  het boek van de Vlaamse psychiater Dirk De Wachter. Hij benadrukt vooral het feit, dat alles leuk, leuk, leuk moet zijn, maar er weinig aandacht wordt gegeven aan verdriet. En dat verdriet ook bij het dagelijks leven behoort. Hij beschrijft het individualisme in de tegenwoordige tijd.

Na het lezen en het begrijpen van de context bespraken we wat de sociale media met ons doet. De cursisten lezen en spreken het Nederlands op B1/B2 niveau. En dat is een prima niveau om een discussie te voeren. Eén opmerking vond ik wel gevat: Zelfs op verdrietige berichten op Facebook reageren veel mensen dikwijls met een like.” Eén van hen zei: ‘het is veel makkelijker om te reageren op leuke dingen, dan op verdrietige’. En… aan mijn partner laat ik niet zo gauw merken, dat ik niet gelukkig ben’. Gewoon, omdat ik hem niet verdrietig wil maken, maar ik mij dan ook kwetsbaar voel’. Het is veel makkelijker om gevoelens te delen met vreemden, dan met een eigen partner. Daarom hebben psychiaters het in deze tijd zo druk volgens De wachter. Als ik op de fiets oortjes in had gehad, had ik die delen van gesprekken niet opgevangen. Ik was betrokken bij de geluiden om mij heen, zonder mij af te sluiten in mijn eigen wereld, hetgeen veel mensen doen. Uren bezig zijn met de Smartphone, in bus, in de trein, op een bankje in het park. Tijdens het wandelen denk ik veel, ja, maar heb ook oog voor wat er om mij heen gebeurt. Daardoor voel ik de wind in mijn haren, voel de zon op mijn gezicht, zonder dat ik afgeleid wordt wat ik hoor in mijn oortjes. Ik ben meer in de gelegenheid om aandacht te schenken aan mensen die ik tegenkom. Maak een praatje en daardoor ben ik ook meer in de gelegenheid om iemand te ontmoeten. Dikwijls kom ik dezelfde persoon tegen en dan stoppen we even en vragen hoe het gaat en hebben het over e.o.a. actualiteit. Deze ontmoetingen geven invulling aan mijn leven.

“Wat zou je het liefst willen doen?’ Die vraag is wel makkelijk te beantwoorden. Nou, ik zou nog wel meer willen schrijven, maar soms zit er een blokkade en lukt het niet. Diep in mijn hart wel een leuk iemand willen ontmoeten, een reis maken naar Madeira. En achter welke feiten ik dan zou aanlopen, daar ben ik nog niet uit.

 

        

Laan der Liefde

 

Laan der liefde

 

Veilig en beschermd voelt het onder een paraplu van bladeren.
Door het roodbruin gekleurde dak schijnen kleine lichtjes op onze gezichten,
Ze strelen onze ineengestrengelde handen en verwarmen onze aderen.
We zijn dronken en beneveld door de roes van liefde, maar
de lichtjes dansen en springen voor ons uit om ons pad te belichten.
Je handen om mijn gezicht vormen een hart waarin lippen minnen,
zoals het hart in een knoestige oude beuk,
een liefdesruimte waarin insecten vrijen en elkaar vinden.
In diepe stilte kerven we onze namen in die oude beuk.
We hoorden een specht zijn roffel slaan
Onder het suizend loof wandelen we voort.
Wij wensen, dat het leven hier en onze liefde eeuwig zal blijven voortbestaan.

 

Maar dan valt alles uiteen.
Het stort in als een kaarten huis,
of als een zandkasteel bij vloed,
of als een gammele stoel.
En dan komt de regen.
Mijn droom spat uiteen in de druppel die valt in de palm van mijn hand.