Kerstgedachte
Tijdens de taalles besprak ik met enkele cursisten uit Syrië
en Turkije de viering van Kerst in Nederland. Uiteraard was ik nieuwsgierig hoe
men dat in hun eigen land vierde. Een vrouw uit Syrië vertelde dat in het
dorp waarin zij woonde Kerst met haar gezin werd gevierd. Alle geloven bijeen,
zowel Moslims als Christeren, zij kwamen allen bijeen op het dorpsplein. Een groot
vuur werd ontstoken en iedereen bracht iets te eten mee. Ze was verdrietig
omdat nu haar kinderen en kleinkinderen verspreid door Europa leefden. Een
dochter in Duitsland, een dochter in België en een zoon in Frankrijk. Tijdens
haar verhaal stroomden de tranen haar over de wangen. Ze had heimwee naar de
periode, dat ze nog allemaal samen waren. De cursist uit Turkije vertelde, dat
hij geen kerst vierde in zijn land. Wel werd in Januari de overgang naar het
Nieuwe jaar gevierd. Allen leefden we mee met de vader uit Syrië waarvan de
vrouw van zijn zoon twee weken geleden in haar thuisland door een ongeluk om
het leven was gekomen. Binnen twee maanden zou ze afgereisd zijn naar Nederland
Het zijn wel trieste verhalen die nog eens extra in deze periode diepe indruk
op mij maken. Maar ondanks alles heb ik respect hoe men hier in dit nieuwe land
een plek probeert te vinden. Bovendien, dat ze heel veel moeite doen om de taal
te leren spreken en te begrijpen. Het belangrijkste wat ik vaak hoor is dat ze
zich nu veilig voelen. Ik wens dat er voor iedere vluchteling die hulp nodig
heeft een plek is om zich veilig te voelen.
De andere wereld…
De bergen waren haar vaderland.
Nooit had ze kunnen dromen,
om zo ver van huis te zijn aanbeland.
De oorlog inmiddels ver weg.
Gelopen en gelopen…
In te kleine schoenen met gekromde tenen.
De avond voor Kerst rustend achter een bladerloze heg,
wanhopig en met heel veel vragen.
De zon nog niet wakker die kan verwarmen,
terwijl tranen stromen om hulp die maar niet op komt dagen.
Lichtjes in bladerloze takken van moederloze bomen
die zich als tentakels uitstrekken,
daarmee de hoop lijken te hebben ontnomen
om het allerlaatste, het allerkleinste plaatsje te betrekken
mogen.
Toen werd het licht en kwam de zon.
Takken werden armen in moedervolle bomen
ze spreiden zich om haar te verwelkomen
en leiden haar naar een plek waar ze verblijven kon,
in een land waarvan ze nooit had kunnen dromen.
Ik wens iedereen mooie, hoopvolle en vredige Kerstdagen toe.
Liefs,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten