Deel 6
Ons huis in de Provence
Als je maar lang genoeg wacht…
Het is Juli 2010. Wij verblijven sinds een jaar in ons
huisje. Ik sta op een ladder met mijn hoofd tussen de bladeren en bloesems van
een Lindeboom. Ik heb een kussensloop aan een tak in mijn nabijheid gehangen om
alles wat ik pluk te verzamelen. De bijen zoemen om mij heen en eerlijk gezegd
ben ik daar niet zo blij mee. ‘Buurman’ Leo, staat aan de andere kant. Een Belg
en een Nederlander die in Frankrijk met elkaar klappen tussen de bladeren van
een Lindeboom. Hij stelt mij gerust. Ze doen je echt niks! Een jaar geleden, we
woonden er nog maar kort, stopte deze buurman van Le Village bij ons voor op de
weg. Hij riep, dat hij wilde kennismaken met de nieuwe gebuur. Hier in dit dorpje
zijn het allemaal buren, al woont men dan niet direct naast elkaar. Ik herkende
gelijk de Belgische toon in zijn spreken. Wij woonden tenslotte aan de
Belgische grens in Zeeuws Vlaanderen. Een broer en zus (weduwe) uit België. Zo’n
dertig jaar geleden waren zij naar Franrijk geëmigreerd. In de jaren dat wij er
woonden, zijn het goede en lieve vrienden geworden en gebleven. Na het
overlijden van Henk in Januari 2014 heeft hij de klokken in het dorpje laten
luiden en het overlijdensbericht geplaatst in het mededelingenbord van de
Mairie, het gemeentehuis. Ik had beloofd te helpen met plukken, maar op al die
bijen rondom mij, daar had ik niet op gerekend. Ik had het nog nooit gedaan,
maar het is heerlijk weer en de bladeren geven voldoende schaduw. De bloesems geuren
heerlijk. Het is tijd dat ze geoogst worden. In Juli wordt er in Buis les
Baronnies jaarlijks een feest gehouden ter ere van de oogst. Fêtes du Tilleul. En
op de markt in dit plaatsje liggen dan op de kraampjes vele manden vol. Buis
les Baronnies ligt zo’n zeven kilometer ten oosten vanaf Propiac in het
bergachtige deel van de Drôme. Iedere keer weer bekoren mij bij binnenkomst de
eeuwenoude platanen aan beide zijden van de allée des Platanes. De lindebloesem
die ik nu pluk gaat naar een kennis om op de markt in Buis te verkopen. Van de
bloesems en de bladeren kun je heerlijke thee maken. Ik heb de bloesems
gedroogd en in een linnen zakje op het nachtkastje naast mijn bed gelegd. Nog
lang daarna herinnert de sublieme zomerse geur mij aan het moment dat ik op die
ladder stond.
Er is in de periode tussen Augustus 2008 en eind Juli 2009 veel
gebeurd en ook veel niet gebeurd. Hoopvolle berichten, en daaropvolgend
mededelingen van vertragingen door welke oorzaak dan ook. Tot vier maal toe werd
een opleveringsdatum gemeld. Iedere keer weer een domper wanneer het niet kon
plaats vinden. In het buitenland gaat alles net iets anders dan wat men gewend
is in Nederland. Volgens de site ‘Wonen en leven in Frankrijk’ komen in het
forum diverse voorbeelden hiervan naar voren. Afspraken welke niet nagekomen worden, of verzet
worden, goederen niet op de afgesproken tijd geleverd worden. Deze ervaring
hebben wij tijdens ons verblijf ook meegemaakt. Ongetwijfeld zal dit project, naast
misschien ook wel de heersende Kredietcrisis, met de vertragingen te maken hebben
gehad.
De crisis in deze jaren heeft ook gevolgen voor enkele Belgische
aspirant kopers. Ze vertelden in februari 2009 op een bijeenkomst voor alle
kopers in Antwerpen, dat ze geïnvesteerd hadden in aandelen Fortis welke door
de crisis bijna niets meer waard waren. Door de uitstelling van de oplevering waren
ze niet meer in staat om een huisje aan te kopen.
Buis les Baronnies
Eind Juli 2009
De krekels heten ons met hun gezang welkom en begeleiden ons
onderweg naar ons vakantieadres in Entrecheux, Mas des Amarens. We worden
verwelkomd door Luc en Kries, op dat moment de eigenaren. Ik zal die
vriendelijkheid en behulpzaamheid van hen, toen en later, nooit vergeten. Omdat
er de mogelijkheid bestond dat er in de tweede helft van Augustus 2009 opgeleverd
zou gaan worden, hadden wij op korte termijn dit verblijf geboekt. Kort voor ons
vertrek belde de bouwondernemer uit België ons op met de toezegging dat we half
Augustus gebruik kunnen gaan maken van ons huisje. Ongeloof, blijdschap en nog
zoveel vragen. Is er water? Is er elektriciteit? Hoe komen we in het bezit van
de sleutels? Al de perikelen en
toestanden van het verleden laten wij achter ons. We zijn in een verheugde
stemming. We stouwen de auto vol met de eerste benodigde middelen om in ons
huisje te kunnen verblijven. Slaapzakken, luchtbedden, kaarsen, eerste
benodigdheden servies, enz. en Henk zet de gereedschapskist in de auto. We gaan
het avonturen. Misschien voor een paar maanden?
17 Augustus 2009
Hoeraaa, vandaag hebben we in Carpentras van de opzichter de
sleutels ontvangen. En niet één sleutel, maar de hele bos van het hele project.
Welke sleutel past op ons huisje? We krijgen stickers mee om de sleutels te
merken en tevens het verzoek om ze te kopiëren. We vinden een winkel in
Carpentras en laten tien sleutels bijmaken. Tijdens het wachten zoeken we een
terras op om iets te drinken. Het is bloedheet! Op de gevel van een Pharmacie
hangt een temperatuurmeter en die geeft veertig graden aan. De telefoon gaat.
Het is de bouwondernemer van het project uit België die ons vertelt, dat huisje nummer één
geheel schoongemaakt en gemeubileerd is. Even zijn we beiden stil van
verbazing. Wat overkomt ons ineens. Rond drie uur vertrekken we naar Propiac. Onderweg
barst er een indrukwekkend onweer los. De regen valt met bakken uit de hemel.
Onweersklappen en lichtflitsen volgen elkaar in rap tempo op. Dikke nevel door
laaghangende wolken en regen verhindert ons het zicht. Stenen vanaf de berg
meegevoerd met modderstromen liggen op de weg. Henk ziet een inham en zet de
auto aan de kant.
Het loopt tegen de avond wanneer we onze tuinstoelen uitklappen
op ons terras. Niets herinnert nog aan de hevige onweersbui. Een hagedis schiet
voor mijn voeten langs. We hebben alle sleutels gemerkt en overal binnen in de
huisjes kunnen kijken. Er ontbreken echter de sleutel van de ruimte waar het
water en de elektriciteit zijn aangesloten. Er zou water zijn, was ons door de
opzichter verteld. Echter er komt niets uit de kraan. Bij binnenkomst zien we
de gevolgen van de inbraak die de buren ons hadden gemeld. Er ontbreken de
oven, de koelkast, de afzuigkap en de elektrische kookplaat. Ook is een deel
van het aanrechtblad afgebroken. En ja, dan de inrichting. Alles, letterlijk alles is aanwezig. De slaapzakken en luchtbedden kunnen in de auto blijven. Helemaal
perplex kijken we elkaar aan. We rijden naar Buis om in de Super U flessen water
te kopen en daarna zoeken we een terras op om een hapje eten. Bij terugkomst
maakt Henk een fles wijn open, we steken enkele kaarsjes aan en praten nog even
na over deze bijzondere dag en ontwikkeling van een lang verwachte droom.
Midden in de nacht worden we verschrikt wakker van een fel zoeklicht wat door
onze slaapkamer dwaalt. Buiten op de parking staat een politiewagen. De agenten
staan onder ons raam en vragen of wij toestemming hebben om hier te vertoeven. We
leggen het uit en met vriendelijke verontschuldigen vertrekken ze weer. Natuurlijk
geeft het een goed gevoel, dar er controle is op de huisjes en het terrein. Wel
moeten we even bijkomen.
Wordt vervolgd: o.a. over aansluitingen meters elektriciteit en water.
Propiac les Bains
Geen opmerkingen:
Een reactie posten