Marie en Bertus

 

Marie en Bertus

Wanneer je bovenstaande namen in deze huidige tijd leest denk je onwillekeurig, deze zijn niet van deze tijd. Vroeger werden veel voornamen vernoemd. Er was een vernoemingsgewoonte om het nageslacht te vernoemen naar hun voorouders. Ook vaak afgeleid van Albertus (Bert, Bertus), Maria (Marie). Tegenwoordig is iedereen vrij om voornamen zelf te kiezen en in de tegenwoordige tijd wenst men zich in namen geven vooral te onderscheiden.

De naam Marie is echter een aantal jaren geleden gekozen door mijn kleindochters van toen zeven en vijf jaar en gegeven aan een kitten van 10 weken. Een poesje wat ze hadden uitgezocht uit een nestje van vijf. Het was de enige langharige poes met blauwe ogen, lijkend op een siamees. Prachtige crème kleurige vacht, geaccentueerd door donkere (chocolade) tinten op gezicht, oren poten en staart.  Al de andere broers en zusjes waren kortharig en anders gekleurd.  Hoe dat mogelijk was? Alleen de moederpoes zal het kunnen uitleggen. Bertus is een ander verhaal, daar kom ik nog op terug.

Marie is eigenzinnig, vriendelijk, intelligent, speels, maar vooral kindvriendelijk. Aan drukte heeft ze een hekel. Vooral als de kinderen veel met haar wilden kroelden, en/of spelen verstopte ze zich soms dagen lang. Niemand kon haar vinden, terwijl het etensbakje steeds leeg was en de kattenbak gevuld. Uiteindelijk kwamen ze erachter, dat ze zich in een lade van de ladekast verstopte. Aan de achterzijde had ze een opening gevonden, terwijl de lade gesloten bleef. Nu, als volwassen poes zou ze er niet meer in kunnen passen.

Marie heeft haar plek in het gezin gevonden en gaat daarin ongestoord haar gang. En… ze gaat op stap. Beziet op grote en voor haar veilige hoogte al het gebeuren beneden in de tuin. Opeens is daar die zwarte kater. Hij komt af op het etensbakje via de openstaande keukendeur. Marie was snel beneden en pikte het niet. Ze joeg hem weg, maar die prachtige grote zwarte kater gaf het niet op, halsstarrig kwam hij dagelijks op haar terrein terug. Hij was niet van plan weg te gaan en werd door Marie geaccepteerd en door het gezin opgenomen. Uit het niets kwam de naam voor hem naar voren. Bertus. Marie en Bertus zijn nu maatjes. Elk met een eigen karakter, doen ze hun eigen ding, maar ook zoeken ze elkaars gezelschap en slapen ze samen op één kussen op de bank. Uiteindelijk een bijzonder stel Marie en Bertus.

Namen die ons bij de geboorte zijn gegeven, daar komen we nooit meer van af. Of we er wel, of niet blij mee zijn, we zullen het er ons hele leven mee moeten doen. We kunnen natuurlijk kiezen voor een pseudoniem, of een alias, om ons achter onze werkelijke naam te verschuilen. Er zijn schrijvers die gebruik maken van een pseudoniem. Wellicht om het verhaal te kunnen vertellen wat verteld moet worden, maar waarvan ze niet persoonlijk kunnen worden aangevallen.

Soms hebben voornamen een vreemde herkomst, maar hoe dan ook, alles went, zodat een naam gewoon bij iemand past. Zelfs Bertus en Marie, in dit geval gegeven aan een poes en een kater.