Liefde...Polyamorie

Liefde-Love with limits-Polyamorie

“Make love, no war”, één van de vele gezegdes tijdens de flower power periode in de jaren zestig. Aanleiding was vooral de Vietnamoorlog (1954-1975) tussen de Verenigde Staten die Zuid Vietnam hielpen en Noord Vietnam geholpen door Rusland en Noord China. Vele liedjes uit de jaren zestig herinneren mij aan die tijd: Give peace a change-John Lennon, Born in the USA-Bruce Springsteen om maar wat te noemen uit de reeks van talloze anderen. Het waren veelal protestliederen.

Er ontstond een hippiecultuur in Amerika, welke zich verzette tegen de materialistische en kapitalistische maatschappij. Ten grondslag lag daaraan de Flower Power beweging. Een tegencultuur in de Amerikaanse samenleving. De leefwijze van de hippie was vooral gericht op zelfredzaamheid, vrijheid, plezier en vrede. Vooral de vrijheid in liefde stond centraal. Men vormde communes. Seksuele vrijheid, zonder taboes, waarbij de vrije liefde ook binnen vaste relaties werd bedreven.

Eind jaren zestig en begin jaren zeventig had de Flower Power ook in Europa en Nederland zijn gevolg. Ik heb mijn jonge jaren, ik was toen rond de twintig, die periode volop meegemaakt en ervaren. Het was voor mij een tijd van grote veranderingen, veelal in mijn gevoel een beleving van vrijheid op allerlei terreinen. Ook op het gebied van seksualiteit. Aan de strenge opvoeding op de vrijheid van openlijk spreken hierover, of niet kunnen tonen van seksuele gevoelens kwam een einde. Men moest in vrijheid over al de aspecten van liefde, maar ook seksualiteit zich kunnen uiten. De NVSH ondersteunde en bevorderde het seksuele vrije gedrag. Maar die vrijheid had ook andere gevolgen. De emancipatie van de vrouwen. Er ontstonden vrouwenbewegingen: Dollo Mina’s, Baas in eigen buik. In ons kleine dorpje openden wij met een aantal vrouwen een vrouwencafé. Er werden sensitivy trainingen gegeven hoe de vrouwen met die nieuwe situatie thuis moesten omgaan. In de zeventiger jaren leidde dat tot veel onenigheid in de relaties en dikwijls tot scheidingen.

Gisteravond heb ik gekeken naar de documentaire Love with Limits door Louis Theroux. In de westerse samenleving is monogaam zijn in een intieme relatie de basis voor het goede verloop ervan. Wanneer er een derde in het spel komt, een partner verliefd word op iemand anders, zijn de poppen aan het dansen. Dikwijls is een scheiding dan het gevolg. Vreemd gaan wordt het dan genoemd. Het wordt ervaren als een groot verlies en veroorzaakt een diepe pijn. Het tast het hele menselijk zijn aan, zowel geestelijk, als fysiek. Degene waar je je hele hebben en houden aan hebt blootgegeven, welke alles voor je is, heeft jouw vertrouwen beschaamd. Voor velen is het onmogelijk nog een partner, met jouw liefde van je leven, te accepteren, of te delen. In de documentaire, over polyamorie in Portland, probeert Louis Theroux meer te weten te komen over mensen die op een andere manier naar relaties kijken. Een vrouw met twee mannen, samen slapen, de vrouw in het midden. Er werd door hen uitgelegd hoe ze de liefde bedreven. Nee, geen triootje, ze hadden het geprobeerd, maar voelden zich er toch niet behaaglijk bij. Ze kozen de tijd ervoor, wanneer de ander afwezig was. Een ander stel, waarbij de zwangere vrouw verliefd werd op iemand anders. Ik had het idee dat haar partner er toch enige moeite mee had, zeker nu er een baby op komst is. Maar hij wilde toch voornamelijk, dat zij gelukkig was, dus accepteerde hij de nieuwe liefde en hij werd ook zijn beste vriend. Schrijnend vond ik om te zien bij een ander stel, hoe in het bijzijn van haar echtgenoot haar vriend uit een andere relatie begroet werd. Een kleffe bedoening, waarbij echtgenoot op een afstandje het stond aan te zien. Het moest voor iedereen overkomen, dat beide gezinnen één grote familie waren en alles verliep in pais en vree. Ik vraag mij af, hoe kan men zich happy voelen bij zo’n situatie. In het algemeen heb ik de indruk, dat de vrije liefde veel haken en ogen met zich meebrengt. Dat werd in het laatste deel dan ook door één van de ondervraagden opgemerkt. Praktisch is het niet makkelijk, maar gevoelsmatig wordt er toch een aanslag gepleegd op gevoelens, tenminste naar mijn idee. Maar al de deelnemers wilden alleen maar, dat de ander gelukkig zou zijn. Men moet wel een heel groot hart hebben als men de extra liefdespartner van een lief in het hart kan sluiten en accepteren. Een mens heeft een groot hart en kan hierin vele liefdes bergen. De onvoorwaardelijke liefde voor een kind, de liefde voor de ouders, voor familie en genegenheid voor vrienden. Echter samen leven met nog een extra partner die verliefd is op jouw lief, welke niet jouw keuze is…  Ach als men maar gelukkig is, dat was eigenlijk de rode draad door de documentaire, die door allen van belang werd geacht.

Laat ik het maar bij twee houden om elkaar gelukkig te maken en gelukkig te houden, dat is al niet zo eenvoudig.