verwonderen

"Carolien.....HELP!"

“Carolien….HELP!….”Onze minister president die even de draad kwijt was. Zo menselijk. Ik denk haast dat het meer stemmen oplevert dan al zijn mooie woorden tijdens de campagne. Het zal hem nog lang achterhalen. Ik kan me nog herinneren, lang geleden toen ik nog dacht de wereld te kunnen veranderen, dat ik tijdens verkiezingen op de lijst stond van “Gemeentebelangen”. In een volle zaal zat ik met anderen van de partij achter een tafel en was aan de beurt mijn woordje te doen. Het ging goed totdat mijn man binnenkwam en ik volkomen het vervolg van mijn verhaal kwijt was. Wat de toehoorders in de zaal van mijn uitleg vonden, was op dat moment voor mij van minder belang, maar wel wat mijn man er van vond. Het kwam goed en het komt ook altijd weer op zijn pootjes terecht, net zoals bij Premier Rutte.

Het is dikwijls juist het menselijk aspect wat een rol speelt. Kijken we vaak niet eerst naar de mens zelf, wat er achter dat mooie koppie, of lichaamstaal zit. Heeft iemand een charismatische uitstraling, straalt hij leiderschap uit, een blik wat vertrouwen geeft, veelal zijn dit de eerste kenmerken die we van belang achten. Daarna komt pas de inhoud van de doelen waar hij/zij voor staat. Natuurlijk is dat laatste van belang, echter de indruk van een persoon die ons vertegenwoordigd staat dikwijls vooraan in onze beleving, van onze aandacht. Vandaag gaan we stemmen voor de Waterschappen en de Provinciale verkiezingen voor de 1^e Kamer. Voor velen is het stemmen voor de Waterschappen een ver van ons bed show. Ik ga hier niet verder op in wat we van die organisatie in het algemeen vinden. Grotendeels komt dat , omdat we moeten kiezen voor personen die nauwelijks bij ons bekend zijn. We hebben er geen gezicht bij. Eens in de zoveel tijd treden ze voor het voetlicht. Te weinig om ons een indruk te geven van zijn/haar menselijk zijn, om daarna het aspect van waar hij/zij voorstaat te moeizaam wordt om nog te gaan te ontdekken. Ja, we kunnen ons inlezen, maar dan nog blijft die menselijkheid achterwege. We missen die eerste indruk. Het is een nietszeggende naam waar we op stemmen. Ongetwijfeld zijn er kiezers die van de hoed en de rand weten en de mens achter de naam kennen. Maar het gaat mij om de algemeenheid in wat wij als volk veelal ondergeschikt in het kiezen van de Waterschappen vinden om hiervoor naar de stembus te gaan. Het is de onbekendheid van de mens, werkend voor die organisatie die ons de das om doet.

Maar goed, vandaag kunnen we en vooral niet te vergeten, mogen we stemmen. Ik blader nog wel eens door de diverse namen. Eén zal de “gelukkige” zijn. Het zal wel goed komen. Ik heb in elk geval mijn stem uitgebracht.

“Voordat je spreekt, moet men van je gezicht af kunnen lezen, wat je wilt zeggen”

Marcus Aurelius

Liefs

Christchurch

“Heb een mens lief, met je hart, je ziel en je verstand, zoals je jezelf lief hebt”. Vanmorgen het droevige bericht: 49 mensen overleden. Doodgeschoten door één persoon in Christchurch. Liefde?! Liefde voor wat? Ik zie het in zo’n geval als een omgekeerde liefde van iemand, namelijk het zichzelf lief hebben boven alles en iedereen. Door egoïsme geleid een doel, een ideaalbeeld wil bereiken. Ook de werkelijkheid heeft verloren in het liefhebben van de medemens. Een bewustheidsvernauwing ondergaat in het eigenbelang om in zijn eigen behoeften te voorzien. Ik probeer het te begrijpen, maar het is niet te begrijpen. Hoe ondoorgrondelijk een mens kan zijn, komt hier maar eens weer naar voren. Al onze mooie verhalen over liefde, vallen in het niet bij het verdriet van al degenen die een geliefde hebben verloren bij deze aanslag.

Raketaanval op Tel Aviv, als reactie honderden raketten afgevuurd door Israël. Geweld overal om ons heen. Her en der mensen hiervoor op de vlucht slaan. Niet alleen oorlogsgeweld, maar ook geweld in taalgebruik en misleidende berichten en video’s op sociale media, om zogenaamde goede intenties . Mensen beschadigen elkaar, om maar hun gelijk te halen. Met welk doel? Zichzelf een goed gevoel geven, zichzelf verrijken naar een hogere positie? Vaak ben ik teleurgesteld in de mens. Streven we in al onze beslissingen, in de politiek, in het belang van onze aarde, in  het wereldgebeuren wel het maatschappelijke belang na, of is alleen maar de overwinning belangrijk? De beste zijn. Wij hebben gewonnen! Het lijkt mij wel of het egoïsme van de mens altijd op de loer blijft liggen.

Dikwijls zou ik wensen, dat mensen de liefde voor elkaar wat meer op de voorgrond zouden willen stellen. Er een machtige leider zou opstaan, wie voorbijgaat aan het egoïsme, die ons verdwaalden op het goede spoor leidt. Zijn eigen behoeften opzij zet en handelt op eigen niveau met die ander. Want uiteindelijk hebben we leiders en regels nodig om in het gareel te blijven.

Een machtige leider met goede intenties, maar zelfs de president van de VS, welke een grote machtspositie heeft in de wereld,  leidt ons niet naar het juiste pad. Je zou haast aan een God gaan denken, helaas heeft ook het geloof daarin ons tot diverse oorlogen geleid. En het tweede gebod: “Heb uw naast lief als uzelf”….”Als”…je dan meer van jezelf gaat houden, dan van die ander….waar leidt dit dan toe…..

Ik weet het ook niet. Op dit moment ben ik alleen maar verdrietig om wat mensen elkaar aan doen.

“Te leven is een gunst. Te weten hoe is een kunst”

Toon Hermans

Liefs

         

Mijmeringen

De gedachte waarvoor de tijd rijp is, leeft ongeweten in allen, maar baant zich door de dunste plek, door de gevoeligste plaats haar weg naar buiten.

Harry Mulisch

“Ik begin op leeftijd te geraken”. “Mijn toekomst wordt steeds kleiner”. Het was een mijmering die vanmorgen bij het wakker worden door mijn hoofd ging. Zomaar even voorbij flitste. Wanneer je er geen aandacht aan schenkt kan die vluchtige strofe ook zo maar weer verdwijnen. Maar ik lag nog heerlijk, het was nog donker en ik had in de vroege stilte alle tijd om de overpeinzingen over het leven, gebeurtenissen in mijn leven toe te laten, ineen te laten vloeien, zoals ze bij mij op kwamen. Hoe prachtig de evolutie is van ons bestaan, het hele leven op aarde, reeds miljoenen jaren geleden ontstaan, waarvan ik maar een heel klein deeltje hier op deze aarde mag doorbrengen en meemaken. Zo’n pietepeuterig klein stukje in al die miljoenen jaren. Het lijkt bijna te verwaarlozen. Als kind ervaar je honderd jaar, als een bijna oneindig beeld, ver weg in de toekomst. Nu, alweer 19 jaar geleden hebben we de 2^e millennium overgang meegemaakt. Ik vond het bijzonder. Wanneer ik dan naar dat getal van 19 jaar geleden kijk, toch al een tijdje geleden, lijkt het mij, of het nog maar net in het voorbije verleden heeft plaatsgevonden. Raar wat herinneringen in de tijd met onze belevingen doen. Maar mijn 100 komt nu in sneltreinvaart naderbij. Mijn gedachten dwalen af, naar de tijd van “vroeger”. Dat ik dacht iets van belang voor de gemeenschap te kunnen betekenen, maar vooral dat mijn inzet zou bijdragen de wereld te kunnen veranderen, te verbeteren. Die denkwijze, is echter al lang verleden tijd. En ik ben geen Albert Einstein, bekende dichter, of schilder, of een andere beroemdheid geworden die daarmee de geschiedenisboeken in gaat.

Het wordt langzaamaan lichter in mijn kamer en zie de contouren op een foto van mijn grootouders steeds duidelijker. Nu hoef ik die foto helemaal niet helder te zien, de gezichten staan op mijn netvlies gegrift. Zeven jaren van mijn jonge jaren met mijn ouders bij hen ingewoond.  Altijd een goede band met hen gehad, zij voelden als een tweede vader en moeder.  Alzheimer. Het is een foto van hen samen toen ze 65 jaar getrouwd waren, op dat moment was mijn Oma al ziek. De herinneringen bij het zien van die foto doen me dikwijls die laatste jaren van hen weer extra beleven. Wat me in het bijzonder bij is gebleven, is het trieste beeld van mijn Oma, die door mijn Opa               ’s nachts van straat werd gehaald, omdat ze zich niet thuis voelde in haar eigen woning , maar vooral haar eigen man afweerde, omdat ze hem niet als haar echtgenoot herkende. Soms bekruipt mij het gevoel, een soort angst, als ik maar niet net als Oma……… soms…..

 Het leven is kort, maar ook vluchtig. Vluchtig in die zin, wat vandaag interessant, belangrijk wordt geacht, is morgen al weer verleden tijd, omdat er alweer ander nieuws is, wat onze aandacht vraagt. De tijd van de digitale communicatie! Voor onze jongeren allemaal normaal, maar wij ouderen hebben andere tijden gekend. Toen was de wereld in onze beleving ook groot, maar verder weg. Nu worden we haast verpletterd door de berichten in de media. Berichten en nieuws van over de gehele wereld, we worden ermee overspoeld. Met daaropvolgend de diverse praatprogramma’s welke ons de meningen van verschillende genodigden voorschotelen. Gelukkig kunnen we selecteren, wat ook nodig zal zijn, omdat we toch niet in staat zijn om overal aandacht aan te schenken en zeker niet de hele wereld op onze schouders kunnen nemen. Vooral de sociale media spelen tegenwoordig een belangrijke rol, en… waar we haast niet meer onderuit kunnen om daar aan deel te nemen. Juist hierdoor blijven we op de hoogte van het wel en wee van kinderen, familie en vrienden. Kaartjes sturen we steeds minder. We zetten digitaal een felicitatie op Facebook, of Twitter. Verzenden is goedkoop, makkelijk en snel. Een persoonlijk contact via de telefoon kost tijd en geld, dus sturen we een WhatsApp. Knuffels, hartjes, kussen geven we elkaar digitaal. Worden we van al die communicatiemogelijkheden nu gelukkiger? Ik geloof er geen barst van. Zoveel contacten, zoveel zogenaamde “vrienden” en dat dienen we dan ook allemaal te onderhouden, maar vooral is er die angst dat we iets zouden kunnen missen. Resultaat een jachtig bestaan, wat ons leven nog veel korter doet lijken, dan het al is. Laat mij die knuffel voelen. Laat mij een kus terug kunnen geven, zodat ik die warmte ervan kan ervaren.   

Als vrijwilliger draag ik nog steeds mijn steentje bij, echter in het grote geheel voel ik me soms heel erg nietig. Is die inzet dan nuttig? Jazeker, hoe klein ook, elke bijdrage is waardevol. Bij alles wat je onderneemt ontstaat een vervolg, ook al is het niet altijd direct zichtbaar. Ik probeer op mijn eigen manier een bijdrage aan de gemeenschap in mijn nabije omgeving te leveren. Fijne, persoonlijke contacten met kinderen en kleinkinderen te onderhouden. Dat is wat mijn leven inhoudt geeft, bovendien ook voldoening geeft en ach… in die geschiedenisboeken belanden is dan minder van belang. En de wereld verbeteren laat ik nu aan de jongeren over.

Zoals een stroom onstuimig voorgaat en niet wederkeert, zo gaat het leven van de mens voorbij en komt niet terug. Zelfs hij die duizend jaren leeft zal sterven en vergaan.

Boeddha