“Un ami est le plus grand trésor de la vie”

“Un ami est le plus grand trésor de la vie”

“Een vriend is de grootste schat van het leven”

Lang geleden stond dit  spreekwoord in één van mijn studieboeken Frans. Meerdere spreekwoorden zijn me bijgebleven, maar deze sprong er voor mij uit en ben ik nooit vergeten. Wat schetst mijn verbazing toen ik in een winkel in Frankrijk op een kaartje, deze tekst weer tegenkwam. Ik zocht een kaartje voor mijn toenmalige vriend en had het niet beter kunnen treffen. Deze tekst was precies toepasbaar in de wijze hoe ik hem kon laten weten, hoe dankbaar ik was voor deze speciale vriendschap. Beiden nog niet zolang weduwe en weduwnaar. We kwamen elkaar bij toeval tegen op de markt. We stonden allebei voor een kraam gordijnstoffen. Ik was hardop aan het berekenen hoeveel stof ik nodig zou hebben voor een gordijn in mijn slaapkamer. Hij mengde zich in de berekening toen hij dacht, dat ik er niet uit kwam. Verontwaardigd keek ik hem aan…….Zijn reactie ziend, zei ik tegen hem, zullen wij het hier samen verder over hebben tijdens een bakje koffie? Was zelf verbaasd over mijn reactie. Mijn agitatie betreffende zijn inmenging was echter bij het 1^e kopje al snel verdwenen. We knoopten er een lunch aan vast en hebben daarna nog een stuk gewandeld. Het voelde goed, heerlijke gesprekken. Wel bleek, dat we beiden nog niet echt toe waren aan een relatie. Beiden nog volop in het verwerkingsproces van het verlies van een geliefde. Toch wilden we elkaar niet loslaten. Hieruit is een fijne vriendschap ontstaan. Onvergetelijk ook omdat onze omgang met elkaar ons geholpen heeft vorm te geven aan de voortzetting van ons beider leven.     

Het kaartje ligt nu twee jaren later met gekrulde hoeken in het dashboardkastje van zijn auto. Zo af en toe komt hij het tegen en wordt dan herinnerd aan deze fijne vriendschap, zo vertelde hij mij onlangs. Nu hij een vaste relatie heeft houden we af en toe contact omdat we gewoon nieuwsgierig zijn hoe het met de ander gaat. Maar weggooien dat kaartje…….nooit, zegt hij. Een dierbare herinnering.  

“partir c’est mourir un peu”

“Afscheid nemen is altijd een beetje sterven”. Hieraan moest ik denken toen wij besloten dat onze vriendschap zou blijven, maar een andere vorm zou krijgen. Beiden de mogelijkheid te geven om een partner te vinden voor het verdere leven.   

Geregeld komt dit gezegde op verschillende momenten bij mij voorbij. Bij het uitzwaaien van mijn kinderen en kleinkinderen, mijn familie, maar ook bij het bij het afscheid nemen van mijn collega’s op de laatste dag dat ik zou werken. Na het bezoek aan mijn vrienden in Frankrijk, of na het vertrek uit een ver land, waar ik van genoten heb.

Onlangs een aanleiding waarbij dit gezegde nu nog steeds door mijn hoofd dwarrelt. Een leuke correspondentie met iemand, hier tegengekomen op 50 plus. Elkaar nog nooit ontmoet, maar een periode een fijne berichtenwisseling gevoerd. Veel dingen gedeeld, onderworpen belicht en meningen uitgewisseld. Het is voorbij, maar betrap me erop dat ik de berichtjes mis.

Afscheid nemen is altijd een beetje sterven.