Voor alles is een tijd

 

Voor alles is een tijd

‘Het is een druilige zondagochtend’, zoals de nieuwslezer van SBS6 het deze morgen vroeg aankondigde. Bij het ontwaken hoorde ik de druppels al vallen op de tuintafel die niet ver van mijn slaapkamerraam af staat. Ik zie vanuit mijn raam de pioenrozen, gebogen naar de aarde, lichtjes heen en weer wiegend het gras beroeren. De bloemen, zwaar door de regen, heb ik afgeknipt en in een vaas gedaan en geplaatst op de tafel waar ik nu aan zit. Dit was niet zo’n goed idee. Het gezelschap van de mieren heb ik er gratis bijgekregen, dus toch maar de vaas met bloemen verhuisd naar het tuinhuis. Een aantal had ik al eerder afgeknipt en ook daar opgehangen om te drogen. In de winterperiode kan ik ook dan nog genieten van de bloemen met hun heerlijke geur. Helaas is de bloeiperiode maar van korte duur en regen doet er geen goed aan.

Factoren, buiten onze wil om, waar we geen invloed hebben. De regen die de bloemen sneller doen verwelken in dit geval. Oogsten die mislukken door droogte, of zware regenval op het ongunstigste moment in de groeiperiode. Echter ook factoren in ons leven die van invloed kunnen zijn op ons welbevinden. Ons lichamelijke en misschien daarbij uitvloeiend ook wel ons psychische in orde voelen. Zeker bij het ouder worden rijst dikwijls de vraag: hoe gaan we om met fysieke klachten en afnemende vitaliteit.

Door mijn taallessen ben ik regelmatig aanwezig in de bibliotheek. De bibliotheek is een onderdeel van een zorginstelling. Er is een restaurant, een kapper en een grote zaal waar cursussen, lezingen en kerkdiensten kunnen worden gehouden. Inmiddels verblijven drie kennissen van mij daar doordat ze meer verzorging nodig hebben.

Bij het mooie weer de afgelopen periode zaten we enkele malen tijdens de lessen op het terras buiten. Op een middag ben ik aangeschoven bij een aantal dames en heren die in een rolstoel buiten heerlijk van de zon en elkaar genoten. Tenminste dat was mijn gevoel toen ik bij hen ging zitten. De gespreksstof ging echter voornamelijk over het eventueel sluiten van het restaurant en hoe het dan moest met het gezamenlijke eten in de toekomst. Een dame van 88 had het voortouw genomen om een commissie van bewoners op te richten om te protesteren en om nogmaals een bijeenkomst aan te vragen met het management. Hoe dan ook, lichamelijke ongemakken, maar ondanks alles nog steeds strijdbaar. Een week later sprak ik dezelfde strijdbare vrouw. Het gesprek ging meer over haar persoonlijk, nadat ik had gevraagd hoe ze het verblijf in een zorginstelling vond. Ze vertelde dat ze het afhankelijk zijn van hulp en dingen niet meer zelf kunnen haar soms wel eens verdrietig maakten. Eerst het auto rijden op moeten geven. Dan de fiets moeten verkopen, waardoor ze steeds minder mobiel was en kon gaan en staan waar ze wilde, vond ze het moeilijkst. Maar zei ze: Accepteren dat het zo is maakt dat ik evenwel nog kan genieten van de komst van de kinderen en kleinkinderen en van het mooie weer nu. Ze voegde eraan toe: “Voor alles is een tijd”. En die uitspraak sloot naadloos aan bij mijn gedachten hierover. We gaven elkaar een hand en nu, wanneer ik haar weer tegenkom, maken we een praatje. Het gaat nog steeds goed met haar.

In September 2021 schreef ik onderstaand gedicht. Ik vind het wel mooi aansluiten op deze blog.

  Ouderdom

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt,

dat je lichaam oud is, maar je nog jong bent van geest.

Je het argument weerlegt,

dat rimpels de aftakeling bevestigen,

maar rimpels vervagen door hoe je spreekt en leest.

 

Ik begrijp wat je bedoelt

wanneer je zegt,

dat bergen beklimmen je knieën doen kraken

op weg naar die onbereikbare top.

Je uitlegt, dat je verlost bent van prestatiedraken,

die hoogste berg hoef je niet zo nodig meer op.

 

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt,

dat vele herinneringen je vergezellen

maar dat jouw nieuwsgierigheid naar het onbekende vertelt,

dat jouw leven nog niet is afgeschreven

en je nog steeds mee blijft tellen.

 

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt,

dat alleen passie niet meer jouw hoofdmoot is

maar liefdevol beminnen,

en je in diepe genegenheid

strelend het hoogtepunt bereikt.

Ieders hart zal er garen bij spinnen.

 

Ik begrijp wat je bedoelt,

wanneer je zegt:

dat je vele paden hebt bewandeld, donder en bliksem hebt overwonnen,

het leven blijft voor jou een feest,

dat er nog steeds een toekomst voor je ligt, geheel onontgonnen.

Ik begrijp wat je bedoelt…

Want ook mijn lichaam wordt steeds ouder,

en ooit ben ik ook jong geweest.

 

 

Geluk

 Geluk afdwingen

Kun je geluk afdwingen? Ik denk van wel. Ook weer niet altijd, omdat bepaalde factoren, zoals verlies van een partner, een kind een grote impact hebben. Toch heb ik het idee, dat het mogelijk je eigen geluk te sturen. Te sturen door de keuzes die je maakt. 

Er naar streven om in situaties welke niet zo goed uitpakken, het positieve ervan proberen in te zien. Oké, ik heb ervan geleerd en morgen is er weer een nieuwe dag, een andere mogelijkheid, een nieuwe kans. Het glas altijd halfvol, en nooit half leeg.

Wanneer we over 'zich gelukkig voelen' spreken, denken we in eerste instantie aan het gelukkig zijn in een relatie. Maar zich gelukkig voelen zit nog in heel veel meer dingen. Ik word blij wanneer ik een eenden paar met jonge kroost zie, de pioenrozen, die ooit bij mijn moeder in de tuin stonden, weer zie bloeien en mijn kleinzoon, die niet in de buurt woont, mij onverwacht een bezoek brengt. Het geluk zit in jezelf en hangt niet van een ander af. 

Geluk

Het eerste ochtendlicht piept door de gordijnen.

De vogels hebben mij gewekt.

Ik lig te luisteren en geniet.

Een nieuwe dag ligt in het verschiet.

De pioenrozen bloeien weer roze.

Iets anders zie ik niet.

De kleuren doen mij vergeten.

Ik voel geluk, geen pijn, of verdriet.

Een moment zal er komen,

het ogenblik dat ik je zie.

Je herken in de verlangens van mijn dromen.

In het geluk van liefde, mon ami.

Vrijheid is niet meer zo vanzelfsprekend

 

Vandaag herdenken wij Nederlanders de slachtoffers van de 2^e Wereldoorlog. Een verhaal over de gebeurtenissen tijdens de oorlog die mij verteld zijn. Ik blijf erover vertellen en schrijven om te herdenken en niet te vergeten.

Vrijheid is niet meer zo vanzelfsprekend

Ik ben op Schalkhaar geboren. ‘Op’ en niet ‘in’. Taalkundig klopt het niet, maar ik herinner mij nog de tijd toen ik daar woonde, dat het zo werd gezegd. Schalkhaar was vroeger Gemeente Diepenveen, maar nu Gemeente Deventer. Vandaag herdenkt Nederland de slachtoffers van de 2^e Wereldoorlog. Documentaires en verhalen over de bezetting zijn dezer dagen te beluisteren en te zien op radio en Tv. De documentaire “Mijn Opa was een Schalkhaarder” onlangs uitgezonden op NPO1, was dan ook voor mij zeer interessant om te volgen. Zoveel herkenning van de beelden van de omgeving, van de Westenbergkazerne, de Kolkmansweg waar het huis stond van mijn grootouders en waarin ik na de oorlog met mijn ouders mijn eerste zeven jaren heb gewoond. Vlak bij de Wetering en over de brug was de kazerne. Allemaal bekend, maar het thema: “Mijn Opa was Schalkhaarder” was mij onbekend. Hoewel er wel over de gebeurtenissen tijdens de oorlog werd gesproken is dit onderdeel nooit ter sprake gekomen. De verhalen die verteld werden vond ik indrukwekkend, beangstigend en hebben in mijn jonge jaren diepe indruk op mij gemaakt. Zeker tijdens deze dagen  van herdenking en viering van de bevrijding komen die herinneringen van die verhalen weer boven.

Mijn grootouders hadden een galanterie winkeltje in de voorkamer van hun huis. Mijn Opa ging met paard en wagen de boer op om zijn artikelen aan de man te brengen. Tijdens de bezetting werden de paardjes ingevorderd en werden de fietsen meegenomen. Zo is mij verteld. Ik probeer mij voor te stellen wat een impact dat moet hebben gegeven om te zien hoe de paarden worden meegenomen, afgevoerd en je niet meer in de gelegenheid bent om in vrijheid te kunnen voorzien in je onderhoud. De overheersing van een bezetter. Dat je geheel machteloos bent.

Ik heb de gebeurtenissen van mijn Opa en Oma altijd interessant gevonden, maar ook beangstigend. Vooral wanneer ze verhaalden over de bombardementen vlak voor de bevrijding in 1944. Ze moesten vluchten. Hebben bij een boer geschuild onder een berg bieten. Hoe dat er uit moet hebben gezien, daar probeer ik mij nog steeds een voorstelling van te maken, maar jammer genoeg nooit te weten gekomen. Wat zou Ik het mijn grotouders nog graag willen kunnen vragen. Bij terugkomst lag de voorkant van hun huis in puin en vonden ze twee overleden Canadese soldaten. Eén daarvan lag over de toonbank.

Maar er gebeurden ook positieve dingen. Mijn ouders hebben elkaar ontmoet tijdens de oorlog. Ergens diep in mijn herinnering, is dat zij elkaar ontmoet zouden hebben tijdens de bombardementen in 1944 tijdens het schuilen onder die berg bieten. Zij trouwden in 1947. Er werd kort na de oorlog wel het één en ander naar buiten gebracht, echter later is er over de oorlog nooit veel meer gesproken. Waarom? Ik weet het niet. En ik… ik heb er ook nooit meer verder naar gevraagd. Later, heel veel later en nu, denk ik, had ik maar meer gevraagd.

Ook is er bij ons thuis nooit over het POB, Politie Opleidings Bataljon gesproken. Wel dat er goede en foute politiemensen waren. De Duitse bezetter probeerde d.m.v. deze opleidingsschool meer controle te krijgen over het politieapparaat. Jonge mannen dachten hier goed aan te doen om deze opleiding te volgen, zodat ze niet in Duitsland te werk zouden worden gesteld. Maar naar gelang hun werkzame periode waren heel veel agenten het niet eens met de methoden. Ze probeerden, wanneer ze de mogelijkheid hadden, o.a. onderduikers die ze moesten arresteren te waarschuwen. Maar werden ze gesnapt in deze handeling, dan werden ook de families van hen opgepakt en eventueel naar concentratiekampen gestuurd. Dus het was een zeer moeilijke en riskante afweging om goed te willen doen.

“Vrijheid is niet meer zo vanzelfsprekend”  

Nu ik taalles geef aan vluchtelingen uit Syrië, Oekraïne, Turkije wordt ik door de meegemaakte gebeurtenissen van hen nog meer opmerkzaam gemaakt hoe belangrijk het is om vrij te zijn. De keuzes die de ‘goede’ agenten in Nederland tijdens de oorlog probeerden te maken is vergelijkbaar met de keuzes die de vluchtelingen onder hun regime hebben gemaakt. En die keuze hield in, dat wanneer zij werden opgepakt, ook hun familie gevaar liep. Een vluchteling uit Syrië, een advocaat daar van beroep, liet mij een video uit zijn periode van advocaat zien van een demonstratie met veel advocaten tegen het regime, waaronder hij. Hij werd opgepakt, is in de gevangenis beland. Daarna werden ook zijn broers opgepakt en mishandeld. Eén van hen is daarbij overleden. Zo zijn er meer verhalen. Ik ben trots op deze mensen, die proberen in een nieuw land een bestaan op te bouwen, de taal te leren. En ik ben blij, na al hun nare belevenissen, ze daarbij te kunnen helpen.

 Last but not least: Laat kinderen gewoon kinderen zijn en gun ze een uitje naar de Efteling!  

 

Nachtegaal

 

Nachtegaal

Vandaag viert Nederland feest. Koningsdag. Veel activiteiten worden overal georganiseerd en veel kinderen en mensen zullen er plezier aan beleven. De zon schijn, het belooft voor al diegenen een mooie dag te worden.

Er gebeurt veel in de wereld. Machtsverhoudingen, oorlog, het onder druk staan van de democratie. Ik sta er bij tijd en wijle bij stil, ik denk erover na, maar daarnaast sta ik stil bij de eenvoudige momenten in mijn dagelijkse leven. Nu is het Lente en de Lente vind ik één van de mooiste jaargetijden. Ook hoopvol, omdat alles weer wordt vernieuwd, de natuur opbloeit, jong leven.

Straks arriveren weer de eerste zwaluwen. Ik zie er altijd naar uit. Ik draag al jaren een kettinkje met daaraan een afbeelding van een zwaluw. Voor mij betekent de zwaluw vrijheid. En dan niet in de zin zoals vluchtelingen, of een bevolking aan vrijheid worden onderworpen. Echter meer in de zin van vrij zijn om te reizen. Reizen vind ik leuk. Mensen ontmoeten in andere landen bijvoorbeeld. De sfeer proeven van andere gewoontes en culturen.

In het Zuiden van Frankrijk begint de Lente iets eerder dan hier in Nederland. De eerste vogel, die ik hoorde tijdens mijn jarenlange verblijf daar was de nachtegaal, Hij kondigde de komst van de Lente aan. Dikwijls lag ik in de nacht naar zijn prachtige gezang te luisteren. De omgeving waar ik verbleef was donker, zonder lichtvervuiling zoals dat in ons kleine landje voorkomt. Tijdens de avond waren alle sterren en zelfs de Melkweg helder te zien.

 Ik heb genoten van zijn zang en moet er nog vaak aan terugdenken, want in mijn omgeving hoor ik deze vogel niet met zijn prachtige lied. Daarom als herinnering onderstaand gedicht.

Nachtegaal

De slaap kan ik niet vatten.

Het is donker, het is stil.

Geen ademteug, geen arm die rust op mijn bil,

of een lijf, dat mij warm houdt.

Dan ineens vanuit het woud,

klinkt een liefdevol gezang.

Een serenade vol verlangen

Uitnodigend

in een crescendo van toenemende klanken.

Spannend,

Maar ook hoopvol voor een nieuw begin,

omdat liefde overal is.

En dat het morgen weer licht wordt

na de duisternis.

 

Voetstappen

 

Voetstappen

Op mijn telefoon heb ik een App die mijn dagelijkse voetstappen telt. ‘Voor een gezond leven’, staat er dan bij. Het is leuk om te weten, te meten wat dagelijks bewegen oplevert. Niet zozeer om te weten wat het voor mijn gezondheid zou kunnen bijdragen, want sporten deed ik toch altijd al. Gewoon ook omdat ik het leuk vind. Intensief sporten, zoals volleyballen, mijn lievelingssport, doe ik nu niet meer. Maar dagelijks ga ik graag naar buiten en  trek mijn wandelschoenen aan.

Vele stappen heb ik in mijn leven gemaakt. Stappen gezet om een doel te bereiken. Voorziene stappen, maar ook onvoorziene stappen. Soms stapje voor stapje, maar soms ook, wanneer het meezat grote stappen. Wanneer ik zo stapsgewijs door mijn leven wandel voel ik mij een tevreden mens.

“Af en toe heb je als mens moed nodig om een stap te zetten”.

Mijn grote stap was mijn verhuizing, nu bijna 9 jaar geleden naar Zuid Holland. Helemaal een nieuwe koers inslaan. Nieuwe mensen leren kennen, nieuwe omgeving verkennen, ander vrijwilligerswerk oppakken. Nu zet ik mijn voetstappen in de Hoeksche Waard. Wandel over het schelpenpad naast ‘De Vliet’ en  over de dijk naast de rivier ‘De Oude Maas’. Steeds wanneer ik langs de rivier loop, denk ik aan de voetstappen die ik heb achtergelaten langs de rivier ‘DE IJssel”. Deventer de plek, de stad waar ik mijn stappen naar mijn volwassenheid heb gezet. Waar ik mijn grote liefde heb ontmoet. Waar ik op school, en… maar ook soms thuis de hakken in het zand zette. Het is nostalgie, maar wat zou ik graag nog eens wandelen over mijn voetstappen van eens, lang geleden. Door de stegen, door de winkelstraten en over “De Brink”.

Henri de Regnier: Les premières heures de l’amour sont comme les premiers pas sur la neige.

De eerste uren van de liefde

zijn als eerste stappen in de sneeuw

Natte brandende kou

het smelten van gevoelens

stap voor stap ontdekken,

of ik van je hou.

Wat is het mooi, wanneer je met een partner in een harmonieuze tred de stappen in het leven kunt zetten.

Het leven is een trein, stap in. Khaled Hoesseini

     

Kracht

 

Kracht

De zon kan nog alle plekken bereiken

Kale takken reiken reikhalzend naar het licht

De natuur laat het winterseizoen verstrijken

Het is haar kracht die voor tegenslag zwicht

Takjes en bladeren kraken onder mijn schoenen

Mieren kruipen over mijn voet

Bijen laten hun vleugels zoemen

bij het vinden van nectar die hen voor tegenslag behoed

Zoals ook een mens vanzelf moet ademen

al heeft men moeite met tegenwind

zuurstofrijk bloed stroomt door de aderen

Men zo daarmee kracht en energie bij tegenslag vindt.

Stilte en rust zijn maar schijn

Mijn hart klopt waar eens mijn huis stond

Niets is meer zoals het zou moeten zijn

Wat rest is enkel barre grond

Maar ik ben opnieuw herrezen

Veel is nu weer gewoon

Kracht schijnt alles bij elkaar te klemmen

in het land, het land waarin ik nu woon

 

 

 

 

 

 

 

 

Lentekriebels

 

Lentekriebels

Ik ben al een tijdje wakker en lig nog wat te soezen. Ik hoor vogels fluiten en ik denk, maar het is nog donker, die beginnen vroeg! Maar dan kijk ik op de wekker en is het kwart voor zeven. Door een kiertje in de gordijnen zie ik dat het langzaam aan licht begint te worden. Weer een nieuwe dag met vaak dezelfde routines, maar ook verwachtingsvol. Benieuwd naar wat er afgelopen twaalf uur tijdens mijn slapen is gebeurd. Nieuwgierig naar wat deze nieuwe dag mij zal brengen. Echter het nieuws op het vroege ochtendjournaal brengt zoals gewoonlijk geen erg goed nieuws, behalve de verwachting van het weer. Het belooft een zonnige dag te worden met aangename temperaturen.

Lentekriebels, dat is mijn gedachte. De zon geeft meer vitaliteit. Laat na de donkere periode van de winter de stemming veranderen. Ik wil de deuren openzetten, ik wil naar buiten. De was kan weer buiten gedroogd worden. Voorzichtig komen er al groene blaadjes tevoorschijn aan de struiken zag ik gisteren tijdens mijn wandeling door een park. Weliswaar een park aan de rand van de stad Dordrecht, maar ondanks de drukte van het verkeer was het in een gedeelte van het ‘bos’ bijna niet hoorbaar. In de stilte de vogels horen fluiten. De zon die door de bladeren de lichtjes op het pad vooruit schijnt. Dan voel ik nattigheid aan de rand van mijn haar en mijn aan mijn slaap. Bah, een vogel die wat heeft laten vallen. Ook dat is de natuur, maar eerlijk gezegd, ik ben er niet blij mee. Gelukkig heb ik papieren zakdoekjes om het ergste er af te vegen. Thuisgekomen spring ik gelijk onder de douche, was mijn haar grondig, pas dan voel ik mij weer fris.

 De vogels zullen dan al wel meer hoorbaar zijn, maar of zij al de lentekriebels voelen ook al is het  mooi weer, dat zal nog wel even duren. Wij mensen bloeien ook weer helemaal op bij de langere dagen, het licht van de zon en het opbloeien van alles in de natuur. Ik vond een leuk passend artikel van Felix Timmermans: Pieter Bruegel uit 1928:

Een jeukend geluk kraakte er in de schietende hagen en in de dierkes, klein en groot. Ge rookt het koppelen en het paren in de lucht en de blijdschap van eieren te gaan leggen. En hij werd zo ook een lentekriebeling gewaar, van in zijn tenen tot in zijn haar. Iets dat hij nog niet kon benoemen, of zeggen.

“Wat heb ik op mijn leeftijd aan lentekriebels?” Uit Club Kroniek 01-04-1942.

Nou best wel wat, was mijn gedachte na het lezen ervan. Ook op oudere leeftijd zijn de gevoelen niet veranderd. Het lijf veranderd met de jaren, het is niet meer zo soepel, de huid is minder elastisch en er groeit haar, waar het niet moet groeien. In wezen veranderd het gevoel naar liefde, romantiek en seksualiteit niet. Dus… lentekriebels zijn er voor jong en oud.